Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Άλλος με την βάρκα μααας

Βρίσκομαι πριν χρόνια μαζί με τον Κ. στην Ζάκυνθο και συγκεκριμένα στον Αγ. Νικόλαο, ένα γραφικό λιμανάκι, στις Βολίμες. Μόλις είχαμε κάνει το μπάνιο μας και απολαμβάναμε ένα ουζάκι δίπλα στη θάλασσα, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου. Ο ήλιος έκαιγε(ήταν τρεις το μεσημέρι).
"Άλλος με την βάρκα μααας" "άλλος για το "Ναυάγιο!"φώναζε ένα 17χρονο αγόρι λίγο πιο πέρα.
"Πάμε;" μου λέει ο Κ. "Τόσα χρόνια ερχόμαστε στη Ζάκυνθο και μια φορά μέχρι το "Ναυάγιο" δεν έχουμε πάει". (κάθε επισκέπτης που πάει στη Ζάκυνθο και σέβεται τον εαυτό του, πρέπει οπωσδήποτε να πάει στο "Ναυάγιο" χιχι).
"Ναυάγιο" στη Ζάκυνθο(φώτο από internet)

"Πάμε!" του λέω και μαζεύοντας τα πράγματά μας μπήκαμε από τους τελευταίους στο μικρό σκαρί με ρότα το "Ναυάγιο".
Επάνω στο μικρό σκάφος είμαστε καμιά τριανταριά άτομα, δύο-τρία ζευγάρια Έλληνες, μια παρέα τεσσάρων Άγγλων και όλοι οι άλλοι ένα γκρουπ Ιταλών, ο καπετάνιος και το 17χρονο αγόρι, που ήταν για όλες τις δουλειές.
Γίναμε γρήγορα όλοι μια παρέα, καθώς οι Ιταλοί είχαν και μια κιθάρα μαζί τους και πιάσαμε το τραγούδι.
Πέρασε έτσι το πρώτο τέταρτο και φτάσαμε στις "Γαλάζιες Σπηλιές". Εκεί υπάρχουν θολωτοί βράχοι που σχηματίζουν σπηλιές και καμάρες, ενώ τα νερά μέσα και γύρω από τις σπηλιές είναι πρασινογάλανα απίστευτης ομορφιάς σε αντίθεση με το βαθύ μπλε της υπόλοιπης θάλασσας.

"Γαλάζιες Σπηλιές"(φώτο από internet)

Κάναμε στάση και αρχίσαμε τις βουτιές. Απόλαυση!
Μετά ξεκινήσαμε πάλι για το "Ναυάγιο". Περάσαμε το ακρωτήρι και από εκεί και πέρα μας περίμενε η μεγάλη έκπληξη. Ο Ποσειδώνας είχε τα μπουρίνια του, είχε σηκώσει αντάρα και τα 7 με 8 μποφόρ ανεβοκατέβαζαν την βάρκα μας σαν καρυδότσουφλο.
Δεν πιστεύαμε τα μάτια μας. Τέτοια διαφορά από την μια στιγμή στην άλλη; 
Ο καπετάνιος μας είπε πως τον Αύγουστο μετά το μεσημέρι ο καιρός "γυρνάει" και σηκώνει λίγο θάλασσα(και εμείς να αναλογιζόμαστε:λίγο το έλεγε τούτο το πράμα;). Μην ανησυχείτε δεν είναι τίποτα, έλεγε...
Συνεχίσαμε...αλλά η θάλασσα αγρίευε όλο και πιο πολύ και αρχίσαμε να ανησυχούμε, μέχρι και τον ψύχραιμο καπετάνιο τον είχαν ζώσει τα φίδια. Είδαμε από μακριά το "Ναυάγιο" ήταν αδύνατον να πλησιάσουμε, η παραλία με την άσπρη άμμο γύρω από το ναυαγισμένο καράβι δεν υπήρχε, είχε καλυφτεί από την θάλασσα. Τα κύματα έσκαγαν πάνω στο καΐκι μας και εν συνεχεία πάνω στα πρόσωπά μας.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο καπετάνιος με κόπο τώρα πια κρατούσε την ρότα του καϊκιού. Πλέαμε παράλληλα σε κάτι θεόρατα κοφτερά βράχια και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που τα πλησιάσαμε επικίνδυνα.
Πολλοί ζήτησαν σωσίβια. Υπήρχαν μόνο καμιά δεκαριά, δεν υπήρχαν άλλα....
(Ο μουσακάς και τα σουβλάκια που είχαν φάει λίγο πριν οι Ιταλοί τους βγήκαν ξινά....)
Αν ναυαγούσαμε δεν υπήρχε περίπτωση να γλίτωνε κανένας, ούτε αυτοί που φορούσαν σωσίβια, ούτε αυτοί που ήσαν δεινοί κολυμβητές. Τα κύματα θα μας έριχναν πάνω στα κοφτερά βράχια.
Ήταν σαν να βρισκόμαστε ανάμεσα στην Σκύλα και την Χάρυβδη. Παλεύαμε με τα κύματα κάνα μισάωρο ακόμα...και εκεί που κοιτάζαμε με τρόμο τα βράχια, είδαμε ένα κάτασπρο εκκλησάκι ψηλά και τα βλέμματα όλων καρφώθηκαν εκεί. 
Ο Θεός εκείνη τη στιγμή πρέπει να άκουσε την ίδια προσευχή σε τρεις διαφορετικές γλώσσες. Και πρέπει να εισακούστηκαν οι προσευχές, γιατί μετά από τα πολλά καταφέραμε και φτάσαμε στο ακρωτήρι όπου η θάλασσα εκεί άρχισε να καλμάρει, ώσπου φτάσαμε στις "Γαλάζιες Σπηλιές" που ήταν ήρεμη όπως την είχαμε αφήσει.
Κάναμε στάση εκεί πάλι(τώρα μας είχε κοπεί η όρεξη για βουτιές). Καθίσαμε εκεί μέχρι να συνέλθουμε και μετά συνεχίσαμε μέχρι το λιμανάκι του Αγ. Νικόλα. Εκατό μέτρα πριν φτάσουμε στο λιμανάκι έσβησαν οι μηχανές του καϊκιού, παθαίνοντας black out και δεν μπορούσαμε να μπούμε στο λιμάνι. Εκεί το αίμα μας πάγωσε πάλι, όχι γιατί κινδυνεύαμε, αλλά γιατί σκεφτήκαμε πως αν αυτό μας είχε συμβεί εκεί έξω στην ανταριασμένη θάλασσα, θα είχαμε γίνει χαλκομανίες πάνω στα κοφτερά βράχια.
Τελικά ένα ρυμουλκό μας τράβηξε και δέσαμε στο λιμάνι.
Πιάσαμε στεριά και όλοι λέγαμε "Ευτυχώς που ο Θεός ήξερε ξένες γλώσσες και άκουσε τις προσευχές όλων μας..."





Αυτά τα απρόοπτα φίλοι μου, είναι το αλατοπίπερο της ζωής που μας προσθέτουν εμπειρίες αλλά  και  σε μένα αφορμή να γράψω τούτο το κείμενο για να λάβω μέρος  στο κάλεσμα της Petra που μας παρότρυνε να μπούμε στην βάρκα της.

Φιλάκια!




Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Το ξωκκλήσι της Αγ. Θεοδώρας (Φωτογραφίζειν)

Το ξωκλήσι της Αγ. Θεοδώρας είναι ένα κτίσμα της Βυζαντινής εποχής και εκτός από την δικαιοδοσία της Εκκλησίας υπάγεται και στο Υπουργείο Πολιτισμού, ως βυζαντινό μνημείο. 


(Με αυτή τη φωτογραφία πήρα μέρος στο διαγωνισμό  "Φωτογραφίζειν")

Σε αυτό το εκκλησάκι συμβαίνει ένα "θαύμα¨. Δεκαεφτά μεγάλα δέντρα και αρκετά μικρότερα έχουν φυτρώσει στη στέγη του κτιρίου.
Οι ρίζες τους δεν είναι ορατές κάτω από την στέγη ούτε στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της εκκλησίας.



Το κτίριο δέχεται μεγάλη πίεση λόγω του φορτίου που φέρει και γι΄αυτό έχουν γίνει πολλές επεμβάσεις συντήρησης.


Οι τελευταίες εργασίες αποκατάστασης έγιναν το 1998 και 1999. Με ειδικό γεωραντάρ είδαν που κατευθύνονταν οι ρίζες και προχώρησαν με ασφάλεια στην αποκατάσταση της Εκκλησίας.


Αποδείχτηκε ότι οι ρίζες ακολουθούν τα διάκενα που υπάρχουν μέσα στους πλευρικούς τοίχους πλάτους ενός μέτρου, δημιουργώντας απωθητικές τάσεις μεταξύ των λίθων και έτσι καταλήγουν στο έδαφος.


Τα δέντρα είναι θεόρατα!


Ο νότιος τοίχος είναι σχεδόν ανέπαφος.


Στον βόρειο τοίχο όμως φαίνεται ένα κενό.


Το εκκλησάκι γιορτάζει στις 11 Σεπτεμβρίου, αλλά καθημερινά το επισκέπτονται πολλοί εκδρομείς.

Το εκκλησάκι βρίσκεται κοντά στα χωριά Βάστα  και Ίσαρι της Μεγαλόπολης σε μια κατάφυτη ρεματιά, δίπλα στα νερά ενός χειμάρρου.
Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να ακούσετε πως ερμηνεύει η Εκκλησία μας το "θαύμα των 17 δέντρων" που βρίσκονται στη στέγη της μικρής εκκλησίας της Αγ. Θεοδώρας, η οποία εκτελέστηκε και την ώρα που ξεψυχούσε είπε: "Κάνε Κύριε τα χρόνια μου να γίνουν δέντρα και το αίμα μου νερό να τα ποτίζει".



Η ανάρτηση αυτή έγινε με αφορμή τον διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" που κάνει το blog mia-matia-ston-ilio. με θέμα τα Ξωκλήσια.
Με την πρώτη φωτογραφία έλαβα μέρος σε αυτό τον διαγωνισμό. Πήρε 12 βαθμούς και ευχαριστώ όλους όσους την ψήφισαν.
Αν βρεθείτε σε αυτά τα μέρη αξίζει να επισκεφτείτε το εκκλησάκι, είναι μέσα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο. Εγώ βρέθηκα εκεί την Πρωτομαγιά.
Να είστε καλά.
Φιλάκια!
Υ.Γ. Οι πληροφορίες είναι από ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Το παράπονο της Γης

(η φώτο είναι από το internet)

Άνθρωπε κοίτα τον ουρανό! Ανάμεσα σε όλα τα φωτεινά αστέρια 
σε μένα εδόθη η Εντολή  να σου χαρίσω τον Παράδεισο.
Και στολίστηκα με πανύψηλα δασωμένα βουνά 
και καταπράσινες κοιλάδες για να σου προσφέρω ανέμελες στιγμές.
Φώναξα γλυκόλαλα  πουλιά να γλυκαίνουν τις ημέρες σου.
Έφερα πολύχρωμα λουλούδια για να δίνουν χρώμα στη ζωή σου.
Ποτάμια με γάργαρα νερά να δροσίζουν το κορμί σου
και θάλασσες να σε χαϊδεύουν με το κύμα τους.
Παρακάλεσα τον Ήλιο να σου χαρίζει φως, τον αέρα να σου δίνει πνοή 
και το φεγγάρι να φέγγει τα σκοτάδια σου.
Όλα τα άσχημα τα έκρυψα καλά, για να μην τα βρεις 
και χάσεις την ευλογία.
Όμως κάποια μάγισσα κακιά θόλωσε το μυαλό σου.
Και άρχισες να σκάβεις τα σωθικά μου.
Και βρήκες όλα τα άσχημα που είχα κρυμμένα.
Και έβγαλες τον χρυσό, τα διαμάντια και τα ασήμια
που σου έμαθαν την απληστία.
Και έβγαλες το κατράμι που σου μαύρισε τη ζωή.
Και έβγαλες ατσάλι και έφτιαξες κανόνια.
Και έβγαλες σίδηρο και έφτιαξες κάγκελα.
Και έβγαλες δηλητηριώδη αέρια που σου κόβουν την αναπνοή.
Και έφτιαξες χημικά που σκορπίζουν θάνατο...
Γιατί; Γιατί;
(η φώτο είναι από το internet)


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο παιχνίδι "των πέντε λέξεων" που διοργανώνει με επιτυχία το blog της Φλώρας
Οι λέξεις που έπρεπε οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσουμε είναι αυτές με τα κόκκινα γράμματα στο κείμενο.
Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στην Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, που εορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου.
Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους όσους ψήφισαν την συμμετοχή μου και πολύ περισσότερο την Φλώρα για την φιλοξενία των ιστοριών μου στο blog της

Να είστε όλοι καλά.
Φιλάκια!

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Μια φωτιά στην άμμο (Το παιχνίδι της αγάπης)

Πόσες αγάπες δεν έχουν ξεκινήσει κάποια καλοκαιρινή νύχτα με πανσέληνο
γύρω από μία φωτιά στην άμμο και έχουν θεριέψει  με τις φλόγες της...
Και κρατάει αυτή η αγάπη  για πάντα αρκεί να θυμάσαι εκείνη την πρώτη φωτιά
που σιγοτραγουδούσες ερωτευμένος κοντά της...


Πριν χαθείς και διώξεις το φεγγάρι
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
σαν μια τελευταία χάρη
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
όπως τις νύχτες που και οι δυο σαν παιδιά
πάνω από την ίδια φωτιά 
την αγάπη κρατούσαμε μαζί ζωντανή
με φιλιά μας ξυπνούσε η αυγή



Στην ακτή που φτιάχναμε ταξίδια
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
πριν εδώ τα πάντα γίνουν ίδια
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
όσο και αν φύγεις από μένα μακριά 
σαν τον ήλιο θα 'μαι κοντά
      θα σ' αγγίζω σαν χάδι πονηρό του ουρανού
σαν αέρας θα είμαι παντού.

Γύρω από μια φωτιά στην άμμο  η αγάπη ταξίδευε ακολουθώντας τον καπνό της και τα όνειρα μπλέκονταν με τις φλόγες της και ξημέρωνε... και μια ανατολή σου έλεγε πως αυτά τα όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα.

να  'ρθεις ξανά
έστω μόνο και για μία φορά
να 'ρθεις ξανά
έστω μόνο και για μία βραδιά

Κάθε βράδυ που έκαιγε εκείνη η φωτιά πάνω στην άμμο, με τα αστέρια μόνο συντροφιά πλεκόταν η μαγεία της αγάπης και η μαγεία δεν διαλυόταν την αυγή, αλλά αναζωπυρωνόταν με το χάδι του ήλιου...και φώτιζε δυο ονόματα χαραγμένα πάνω στην άμμο μέσα σε μια μεγάλη καρδιά.


Πριν μας κρύψει αυτή η νύχτα
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
πριν πιαστώ στα μαγικά σου δίκτυα
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
όσο κι αν φύγεις από μένα μακριά
σαν τον ήλιο θα 'μαι κοντά
θα σ' αγγίζω σαν χάδι πονηρό του ουρανού
σαν αέρας θα 'μαι παντού

Να 'ρθεις ξανά
έστω μόνο για μια φορά
να 'ρθεις ξανά
έστω μόνο και για μια βραδιά

Όσο και αν η ζωή τρέχει και μας παρασύρει στις φουρτούνες και στις μπόρες της εκείνη η ίδια φωτιά είναι που μας κρατάει δεμένους, εκείνη η ίδια φωτιά είναι που ζεσταίνει την καρδιά.


Σαν τον ήλιο θα 'μαι κοντά
Όσο κι αν τρέχει η ζωή μου μπροστά
θα μείνω γύρω από την ίδια φωτιά
και για σένα θα τραγουδώ

Άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο...

Αυτή η φωτιά σιγοκαίει ακόμη μετά από αρκετά χρόνια...
(Στίχοι: Θάνος Παπανικολάου
Μουσική: Mike Oldfield
Τραγούδι: Στέλιος Ρόκκος)

Για το "Το παιχνίδι της αγάπης" που εμπνεύστηκε η γλυκιά  ΕΚΦΡΑΣΟΥ για  περισσότερες πληροφορίες εδώ