Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ που με βάζεις


-Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ που με βάζεις;
-Σε έναν τοίχο ψηλό να ρεμβάζεις!!!


-Και άμα πέσω από κει κοπελιά μου;
-Θα ριζώσεις μες στην καρδιά μου!


Αυτή η φωτογραφία ήταν το λάφυρο που πήρα από  ένα τοίχο 
στην πόλη του Μεσολογγίου  σε μια επίσκεψη-αστραπή εκεί
και με την οποία έλαβα μέρος στον διαγωνισμό
"Φωτογραφίζειν" της Μαρίας
Το θέμα του διαγωνισμού ήταν "Τα λόγια ενός τοίχου". 
Τα λόγια που είπε ο δικός μου τοίχος ήταν "σ΄αγαπώ, σ' αγαπώ που με βάζεις"!
Ο δημιουργός του γκράφιτι πολύ ταλαντούχος!!! 
Ευχαριστώ όσους έδειξαν την προτίμησή τους και στην δική μου φωτογραφία,
αλλά και στην Μαρία για την φιλοξενία!

Και επειδή η Πέτρα με το σχόλιο της πολύ σωστά μου επισήμανε την παράληψη μου
για μουσική υπόκρουση βάζω το τραγούδι από το οποίο  δανείστηκα και τον τίτλο.




Σας στέλνω την αγάπη μου λοιπόν! 
Φιλάκια!

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

25 λέξεις

 Η Μαρία από το blog Το κείμενο μας έδωσε την παρακάτω φωτογραφία,
για να εμπνευστούμε από αυτή και να γράψουμε ένα ολιγόλεκτο μέχρι 
25 λέξεις. Η δική μου συμμετοχή ήταν  δύο ολιγόλεκτα.


1ο
Έξω έχει ξημερώσει και εγώ ακόμα ψηλαφίζω
στο μισοσκόταδο τα απομεινάρια
των χαμένων ονείρων και
των μεγάλων προσδοκιών.

2ο
Φως και σκοτάδι!
Καλό και κακό!
Δυο αντίπαλοι στρατοί
σε μια  αρχέγονη μάχη.
Η νίκη αμφίρροπη!

Ευχαριστώ όσους προτίμησαν στην βαθμολογία τους και τα δικά μου ολιγόλεκτα, καθώς και την Μαρία για την όπως πάντα άψογη διοργάνωση και φιλοξενία.
Να είστε καλά.
Φιλάκια!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Να ήμουν πουλί

Καθώς έφτιαχνα τούτο το βάζο μεταξύ ασταριού και decoupage 
και βλέποντας το θέμα του μοτίβου σκεφτόμουν ότι τα πουλιά
είναι πιο τυχερά από εμάς τους ανθρώπους.




Φτιάχνουν την φωλιά τους μόνα τους χωρίς να πληρώσουν για το οικόπεδο
χωρίς να πληρώσουν χτίστες, ΙΚΑ, πολεοδομίες, μηχανικούς και προπάντων
έχουν σπίτι και δεν πληρώνουν ΕΜΦΙΑ!



Ταξιδεύουν πολύ και όπου θέλουν, σε όποια χώρα θέλουν, χωρίς να έχουν διαβατήριο,
χωρίς να πληρώνουν εισιτήριο ακόμα και αν ταξιδεύουν στο κατάστρωμα 
του καλύτερου κρουαζερόπλοιου.


 Δεν πληρώνουν για να φάνε ακόμα και αν τρώνε στον κήπο ενός πολυτελούς
εστιατορίου.



Το μόνο δυσάρεστο σε όλα αυτά είναι μην τύχει και συναντήσουν τον άνθρωπο, 
γιατί τότε κινδυνεύουν ή να σκοτωθούν ή να κλειστούν σε κάποιο κλουβί.
Γιατί τέτοιος είναι ο άνθρωπος καταστρέφει ότι ωραίο βλέπει. 

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Ένα γράμμα



Πολυαγαπημένε μου Ακίλ
Πάλι ξύπνησα απόψε από τον εφιάλτη που έβλεπα και δεν σε έχω κοντά μου για να με πάρεις αγκαλιά και να τα ξεχάσω όλα. Θυμήθηκα τα όνειρα που κάναμε όταν παντρευτήκαμε, που θέλαμε να βρούμε ένα σπιτάκι κοντά στη θάλασσα, εκεί στην Λαττάκεια, για να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι.
Όνειρα που άλλαξαν από τον χαμό του εμφυλίου γύρω μας και το μόνο που θέλαμε μετά  ήταν να φύγουμε από την κόλαση της χώρας μας. Και εκεί που είχαμε συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειαζόμαστε για το φευγιό μας,  οι σατανάδες μας πρόλαβαν και μπήκαν στο χωριό μας. Ο αντιπερισπασμός που έπρεπε να δημιουργήσετε για να σωθούμε εμείς τα γυναικόπαιδα σε πήρε μακριά μου πολυαγαπημένε μου. «Φύγε, μου είπες και θα έρθω να σε βρω, όπου και αν είσαι. Σ’ αγαπώ». Εμείς τρέχοντας φτάσαμε στο κοντινότερο χωριό και από κει μια ατέλειωτη ανθρώπινη αλυσίδα για  τα σύνορα με την Τουρκία. Τα περάσαμε και διανυκτερεύσαμε σε ένα πρόχειρο καταυλισμό σε ένα δάσος και ευτυχώς που είχες επιμείνει να έρθει κοντά μας  ο Αχμέτ, γιατί εκεί ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι, Αφγανοί, Πακιστανοί και απ’ αλλού θες και εμάς τις γυναίκες  μας κοιτούσαν με περίεργες ορέξεις.
Μετά από μία βδομάδα όσοι είχαμε χρήματα μας οδήγησαν σε ένα παραλιακό μέρος και μας είπαν ότι το βράδυ θα περνούσαμε στην Ελλάδα και από κει για την Ευρώπη. Οι δουλέμποροι μας στοίβαξαν καμιά εξηνταριά άτομα σε μία βάρκα.  Ανάμεσά μας ήταν ολόκληρες οικογένειες με μικρά παιδιά.
Όταν ξανοιχτήκαμε, η θάλασσα αγρίεψε, τα κύματα μανιασμένα μας κτυπούσαν αλύπητα. Όλοι είχαμε πανικοβληθεί. Μανάδες σφιχταγκάλιαζαν τα παιδιά τους  και εκείνα έκλαιγαν.
Εγώ έδεσα σφιχτά το σωσίβιο και προσευχόμουν να βγούμε ζωντανοί από αυτό τον χαμό. Σε ένα πελώριο κύμα η βάρκα δεν άντεξε, αναποδογύρισε. Πέσαμε όλοι στη θάλασσα. Τα κύματα μια με κατάπιναν, μια με έβγαζαν στον αφρό. Μακριά είδα κινούμενα φώτα και άκουσα τον ήχο της σειρήνας του λιμενικού. Κατάλαβα πως μας είχαν εντοπίσει και προσπάθησα να πάω προς τα εκεί. Όμως το σώμα μου είχε παγώσει και  έχασα τις αισθήσεις μου. Έκτοτε πολυαγαπημένε μου δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Όταν συνήλθα και άνοιξα τα μάτια μου, ήμουν στο σπίτι ενός ζευγαριού από την Μυτιλήνη που με είχαν σώσει με κίνδυνο της ζωής τους εκείνη την άγρια νύχτα. Τους ζήτησα να με πάνε εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι οι δικοί μας. Από τα εξήντα άτομα της βάρκας μας είχαμε σωθεί τα σαράντα δύο. Όλοι οι άλλοι είχαν πνιγεί, ανάμεσά τους και οκτώ παιδιά.
Αυτοί οι καλοί άνθρωποι που με έσωσαν με φιλοξενούν σπίτι τους εδώ και δύο μήνες και κάθε μέρα κατεβαίνω στο λιμάνι, μήπως σε δω, μήπως και εσύ κατάφερες να φτάσεις εδώ. Κάθε μέρα σου στέλνω και από ένα γράμμα, αλλά απάντηση δεν παίρνω.
Δεν ξέρω τι να κάνω, είμαι σαν χαμένη μακριά σου. Δεν θέλω να φύγω απ’ εδώ,  γιατί φοβάμαι πως αν βάλω και άλλα χιλιόμετρα ανάμεσά μας δεν θα σε συναντήσω ποτέ. Μακάρι αύριο που θα κατέβω στο λιμάνι να σε βρω εκεί.
                                                                            Σε φιλώ γλυκά
                                                                               Χάσνα

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Μαρία. Οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε είναι τονισμένες με κόκκινο.
Η φωτογραφία (πάνω)  είναι από  εδώ (είναι του Γιάννη Μπεχράκη) απεικονίζει μια εβδομηντάχρονη  Παλαιστίνια που ζούσε στη Συρία. Είναι τυφλή και όμως κοιτάζει τη θάλασσα που την έφερε μαζί με άλλους στην ΚΩ.


Άραγε θα έρθει μια μέρα που τούτος ο ήλιος θα ανατείλει φωτεινός για όλους;
Δύσκολο ε; Δυστυχώς...

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Ιστορίες της νύχτας #2 "Όταν γνώρισα έναν άγγελο"


(φωτογραφία από ίντερνετ)


Μεσάνυχτα και κάτι νιώθω ένα αγγελικό άγγιγμα στην πλάτη.
"Έλα μαζί μου" μου λέει μια γλυκιά φωνή.
"Δεν μπορώ" απαντώ "πρέπει να μείνω δίπλα στον άντρα μου, να προσέχω τους ορούς".
"Μην σε μέλει θα φροντίσω εγώ γι' αυτό. Είσαι δύο εικοσιτετράωρα σε αυτή την καρέκλα εδώ στο διάδρομο, δεν θα αντέξεις για πολύ ακόμα. Έλα ακολούθησέ με!"
"Που πάμε;"
"Θα δεις!"
Με οδήγησε σε ένα θάλαμο λίγο πιο πέρα αμυδρά φωτισμένο και μου έδειξε ένα άδειο κρεβάτι.
"Μόλις έβαλα καθαρά σεντόνια, μου είπε σιγανά, ξάπλωσε και προσπάθησε να κοιμηθείς και εγώ κάθε τόσο θα πηγαίνω να παρακολουθώ τον άντρα σου".
Ξάπλωσα. Η αϋπνία και η κούραση με έκαναν να κοιμηθώ αμέσως.
Ξύπνησα κατά το ξημέρωμα και κοίταξα γύρω μου. Ήμουν σε ένα θάλαμο με δύο κρεβάτια. Τον ασθενή του διπλανού κρεβατιού δεν τον έβλεπα γιατί ήταν τραβηγμένη η κουρτίνα. Ο φύλακας άγγελος της νύχτας ήταν δίπλα μου.
"Καλημέρα!", μου είπε, "με λένε Βούλα".
"Καλημέρα Βούλα μου πάω να δω τι κάνει ο άντρας μου και θα ξαναγυρίσω να τα πούμε", της είπα.
"Ησύχασε, μόλις πήγα και τον είδα και του εξήγησα που είσαι. Σε λίγο θα του ρίξουν άλλη μια μονάδα αίμα. Ο άντρας μου είχε πάθει γαστρορραγία και όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο του Ρίου από το νοσοκομείο του Πύργου είχε 22 αιματοκρίτη ενώ συνέχιζε να αιμορραγεί.
Αφού γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα την ρώτησα πως και υπήρχε  κενό κρεβάτι σε αυτόν τον θάλαμο, ενώ έξω στον διάδρομο υπήρχαν δεκάδες ράντζα με ασθενείς σε σοβαρή κατάσταση".
"Θα δεις μου λέει" και τράβηξε την κουρτίνα. Τότε είδα έναν άλλο άγγελο. Ένα εικοσάχρονο παιδί καθηλωμένο στο κρεβάτι με κινητικά προβλήματα και σοβαρή νοητική στέρηση.
"Αυτός είναι ο Ανδρέας. Δυστυχώς κανένας από αυτούς εκεί έξω δεν θέλει να μπει σε αυτόν τον θάλαμο. Ο Ανδρέας τους χαλάει  την αισθητική τους, μου είπε πικραμένη η Βούλα. Η Βούλα ήταν αποκλειστική νοσοκόμα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, όταν αυτά ήταν απαραίτητο  να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο μακριά από τα ιδρύματα που τα φιλοξενούσαν.
Αμέσως πήγα στον άντρα μου (το κρεββάτι του ήταν στον διάδρομο, δίπλα σε μια αποθηκούλα που έριχναν τα άπλυτα και ότι άλλο βρώμικο είχαν)  τον ενημέρωσα για την κατάσταση και κατόπιν πήγα στην προϊσταμένη και της ζήτησα να μας βάλει μαζί με τον Αντρέα.
"Είστε σίγουρη, μου είπε, γιατί κανένας μέχρι στιγμής δεν θέλει να τον βάλουμε σε αυτόν τον θάλαμο, έτσι και εγώ έπαψα να το προτείνω" .
"Ο άντρας μου και εγώ θέλουμε" της είπα. 
Μείναμε δέκα μερόνυχτα σε αυτόν τον θάλαμο. Δέκα μερόνυχτα που διδάχτηκα πολλά από τους δύο αυτούς αγγέλους.
Η Βούλα φρόντιζε τον Ανδρέα με τον καλύτερο τρόπο, αν και μου έλεγε πως δεν καταλάβαινε τις φροντίδες που του έκανε (λόγω της νοητικής στέρησης). Εντούτοις αυτή τον φρόντιζε όπως θα φρόντιζε κάθε άλλο παιδί, τον έπλενε, τον τάιζε, τον χάιδευε, του έκανε μασάζ για να ανακουφίζει τους πόνους του, τον χτένιζε, του έβαζε κολόνια και του μίλαγε τόσο τρυφερά που τον ηρεμούσε και ήταν η μόνη που την άφηνε αδιαμαρτύρητα να του κάνει αλλαγές στην εγχείρηση που του είχαν κάνει. Στην θέα γιατρών και νοσηλευτριών έβγαζε δυνατές κραυγές γιατί τους φοβόταν και γιατί αυτός ήταν  ο μόνος τρόπος που μπορούσε να επικοινωνεί με τους άλλους, κάτι που έκανε τους ασθενείς του διαδρόμου να δυσανασχετούν. 
Η Βούλα για τον εαυτό της και για μένα έφερε δύο  ξαπλώστρες από το σπίτι της προκειμένου να ξαπλώνουμε το βράδυ. Αν δεν ήταν η Βούλα θα είχα καταρρεύσει.
Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε και ποτέ δεν θα την ξεχάσω, όπως δεν θα ξεχάσω και την στιγμή που όταν ήρθαν οι άνθρωποι του ιδρύματος να παραλάβουν τον Ανδρέα εκείνος έβαλε τις φωνές και άπλωσε τα σκελετωμένα χέρια του προς την Βούλα. Εκείνη έσκυψε να τον αγκαλιάσει και αυτός γαντζώθηκε πάνω της, γιατί δεν ήθελε να φύγει από κοντά της και να ξαναγυρίσει στο ίδρυμα και απέδειξε πως παρ' όλη την νοητική στέρηση την αγάπη την ένιωθε.

Με αυτή την βιωματική ιστορία λαμβάνω μέρος στο δρώμενο της   Αριστέας "Ιστορίες της νύχτας".

(φωτογραφία από ίντερνετ)

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Ρεπορτάζ από την όμορφη Κεφαλλονιά

Η ηλιόλουστη Κεφαλλονιά σήμερα υποδέχτηκε τον νέο της ποιμενάρχη.΄



Το Αργοστόλι σημαιοστολισμένο


Η κεντρική πλατεία επίσης


Οι δρόμοι και η πλατεία στρωμένη με βάγια
και κοπέλες ντυμένες  με τοπικές φορεσιές έτοιμες για την υποδοχή.



Η εξέδρα έτοιμη αναμένει  την άφιξη των ιεραρχών


Εδώ  η άφιξη του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμου


Να και ο νέος μητροπολίτης Κεφαλληνίας  κ.κ. Δημήτριος


Και εδώ ο δήμαρχος που τον καλωσορίζει


Σας έχω και μια πανοραμική από το ξενοδοχείο που μένω το IONIAN PLAZA
που εκεί διανυκτέρευσαν και όλοι οι καλεσμένοι μητροπολίτες
συμπεριλαμβανομένου και του αρχιεπισκόπου.


Πληροφορίες για τον νέο Μητροπολίτη Κεφαλληνίας  εδώ
Ας είναι θεάρεστο το έργο του.

Το ρεπορτάζ προέκυψε τυχαία καθώς για άλλο λόγο βρίσκομαι εδώ.
 Σας στέλνω ηλιόλουστα φιλάκια!

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Ω τι κουτί!

Πέστε μου όταν βλέπετε ένα κουτί το πρώτο
που θέλετε να κάνετε, δεν είναι να το ανοίξετε
να δείτε τι έχει μέσα;

(ξύλινο κουτί  με decoupage χαρτοπετσέτας)
Και τι μπορείς να βάλεις σε ένα κουτί;
Ίσως  ένα πολύτιμο αντικείμενο
Ίσως κάποια ερωτικά γράμματα
Ίσως κάποια αναμνηστικά από ένα ταξίδι

(στολισμένο  με στρασάκια και δαντέλα γύρω γύρω)
Ίσως κάποια οικογενειακά κειμήλια,
αλλά μπορεί και διάφορα ψιλολόγια.
Μπορεί τα κοσμήματα αντίκες της γιαγιάς
ή κάποιες φωτογραφίες...

(το εσωτερικό δεν στερεί σε ομορφιά)
Πάντως το δικό μου κουτί σας το δείχνω άδειο, γιατί αφού το καλόπισα με decoupage,
στρασάκια και δαντέλα μέσα και έξω εδόθη ως δώρο.
Δεν ξέρω τι αποφάσισε να του εμπιστευτεί προς φύλαξη η παραλήπτριά του.

Να είστε καλά φίλοι μου, σας ευχαριστώ και χαίρομαι πολύ
για τα όμορφα σχόλια που μου αφήνετε
και ζητώ συγνώμη αν κάποιες φορές δεν απαντώ.
Φιλάκια!


Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Καλό μήνα φίλοι μου!

Να έχετε ένα όμορφο μήνα φίλες και φίλοι μου
Ζουμερό και ευωδιαστό όπως οι λωτοί της λωτιάς μου


Πολύ μουντός βέβαια ο καιρός σήμερα, μελαγχολικός θα έλεγα.


Και η  διάθεση μου συμβαδίζει μαζί του...
Αύριο ίσως είναι καλύτερα...
Φιλιά!