Ένα γράμμα

Πολυαγαπημένε μου Ακίλ

Πάλι ξύπνησα απόψε από τον εφιάλτη που έβλεπα και δεν σε έχω κοντά μου για να με πάρεις αγκαλιά και να τα ξεχάσω όλα. Θυμήθηκα τα όνειρα που κάναμε όταν παντρευτήκαμε, που θέλαμε να βρούμε ένα σπιτάκι κοντά στη θάλασσα, εκεί στην Λαττάκεια, για να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι.

Όνειρα που άλλαξαν από τον χαμό του εμφυλίου γύρω μας και το μόνο που θέλαμε μετά  ήταν να φύγουμε από την κόλαση της χώρας μας. Και εκεί που είχαμε συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειαζόμαστε για το φευγιό μας,  οι σατανάδες μας πρόλαβαν και μπήκαν στο χωριό μας. Ο αντιπερισπασμός που έπρεπε να δημιουργήσετε για να σωθούμε εμείς τα γυναικόπαιδα σε πήρε μακριά μου πολυαγαπημένε μου. «Φύγε, μου είπες και θα έρθω να σε βρω, όπου και αν είσαι. Σ’ αγαπώ». Εμείς τρέχοντας φτάσαμε στο κοντινότερο χωριό και από κει μια ατέλειωτη ανθρώπινη αλυσίδα για  τα σύνορα με την Τουρκία. Τα περάσαμε και διανυκτερεύσαμε σε ένα πρόχειρο καταυλισμό σε ένα δάσος και ευτυχώς που είχες επιμείνει να έρθει κοντά μας  ο Αχμέτ, γιατί εκεί ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι, Αφγανοί, Πακιστανοί και απ’ αλλού θες και εμάς τις γυναίκες  μας κοιτούσαν με περίεργες ορέξεις.

Μετά από μία βδομάδα όσοι είχαμε χρήματα μας οδήγησαν σε ένα παραλιακό μέρος και μας είπαν ότι το βράδυ θα περνούσαμε στην Ελλάδα και από κει για την Ευρώπη. Οι δουλέμποροι μας στοίβαξαν καμιά εξηνταριά άτομα σε μία βάρκα.  Ανάμεσά μας ήταν ολόκληρες οικογένειες με μικρά παιδιά.

Όταν ξανοιχτήκαμε, η θάλασσα αγρίεψε, τα κύματα μανιασμένα μας κτυπούσαν αλύπητα. Όλοι είχαμε πανικοβληθεί. Μανάδες σφιχταγκάλιαζαν τα παιδιά τους  και εκείνα έκλαιγαν.

Εγώ έδεσα σφιχτά το σωσίβιο και προσευχόμουν να βγούμε ζωντανοί από αυτό τον χαμό. Σε ένα πελώριο κύμα η βάρκα δεν άντεξε, αναποδογύρισε. Πέσαμε όλοι στη θάλασσα. Τα κύματα μια με κατάπιναν, μια με έβγαζαν στον αφρό. Μακριά είδα κινούμενα φώτα και άκουσα τον ήχο της σειρήνας του λιμενικού. Κατάλαβα πως μας είχαν εντοπίσει και προσπάθησα να πάω προς τα εκεί. Όμως το σώμα μου είχε παγώσει και  έχασα τις αισθήσεις μου. Έκτοτε πολυαγαπημένε μου δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Όταν συνήλθα και άνοιξα τα μάτια μου, ήμουν στο σπίτι ενός ζευγαριού από την Μυτιλήνη που με είχαν σώσει με κίνδυνο της ζωής τους εκείνη την άγρια νύχτα. Τους ζήτησα να με πάνε εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι οι δικοί μας. Από τα εξήντα άτομα της βάρκας μας είχαμε σωθεί τα σαράντα δύο. Όλοι οι άλλοι είχαν πνιγεί, ανάμεσά τους και οκτώ παιδιά.

Αυτοί οι καλοί άνθρωποι που με έσωσαν με φιλοξενούν σπίτι τους εδώ και δύο μήνες και κάθε μέρα κατεβαίνω στο λιμάνι, μήπως σε δω, μήπως και εσύ κατάφερες να φτάσεις εδώ. Κάθε μέρα σου στέλνω και από ένα γράμμα, αλλά απάντηση δεν παίρνω.

Δεν ξέρω τι να κάνω, είμαι σαν χαμένη μακριά σου. Δεν θέλω να φύγω απ’ εδώ,  γιατί φοβάμαι πως αν βάλω και άλλα χιλιόμετρα ανάμεσά μας δεν θα σε συναντήσω ποτέ. Μακάρι αύριο που θα κατέβω στο λιμάνι να σε βρω εκεί.

                                                                            Σε φιλώ γλυκά
                                                                               Χάσνα

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Μαρία. Οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε είναι τονισμένες με κόκκινο.

Η φωτογραφία (πάνω)  είναι από  εδώ (είναι του Γιάννη Μπεχράκη) απεικονίζει μια εβδομηντάχρονη  Παλαιστίνια που ζούσε στη Συρία. Είναι τυφλή και όμως κοιτάζει τη θάλασσα που την έφερε μαζί με άλλους στην ΚΩ.

Άραγε θα έρθει μια μέρα που τούτος ο ήλιος θα ανατείλει φωτεινός για όλους;
Δύσκολο ε; Δυστυχώς...