Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Ένα γράμμα



Πολυαγαπημένε μου Ακίλ
Πάλι ξύπνησα απόψε από τον εφιάλτη που έβλεπα και δεν σε έχω κοντά μου για να με πάρεις αγκαλιά και να τα ξεχάσω όλα. Θυμήθηκα τα όνειρα που κάναμε όταν παντρευτήκαμε, που θέλαμε να βρούμε ένα σπιτάκι κοντά στη θάλασσα, εκεί στην Λαττάκεια, για να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι.
Όνειρα που άλλαξαν από τον χαμό του εμφυλίου γύρω μας και το μόνο που θέλαμε μετά  ήταν να φύγουμε από την κόλαση της χώρας μας. Και εκεί που είχαμε συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειαζόμαστε για το φευγιό μας,  οι σατανάδες μας πρόλαβαν και μπήκαν στο χωριό μας. Ο αντιπερισπασμός που έπρεπε να δημιουργήσετε για να σωθούμε εμείς τα γυναικόπαιδα σε πήρε μακριά μου πολυαγαπημένε μου. «Φύγε, μου είπες και θα έρθω να σε βρω, όπου και αν είσαι. Σ’ αγαπώ». Εμείς τρέχοντας φτάσαμε στο κοντινότερο χωριό και από κει μια ατέλειωτη ανθρώπινη αλυσίδα για  τα σύνορα με την Τουρκία. Τα περάσαμε και διανυκτερεύσαμε σε ένα πρόχειρο καταυλισμό σε ένα δάσος και ευτυχώς που είχες επιμείνει να έρθει κοντά μας  ο Αχμέτ, γιατί εκεί ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι, Αφγανοί, Πακιστανοί και απ’ αλλού θες και εμάς τις γυναίκες  μας κοιτούσαν με περίεργες ορέξεις.
Μετά από μία βδομάδα όσοι είχαμε χρήματα μας οδήγησαν σε ένα παραλιακό μέρος και μας είπαν ότι το βράδυ θα περνούσαμε στην Ελλάδα και από κει για την Ευρώπη. Οι δουλέμποροι μας στοίβαξαν καμιά εξηνταριά άτομα σε μία βάρκα.  Ανάμεσά μας ήταν ολόκληρες οικογένειες με μικρά παιδιά.
Όταν ξανοιχτήκαμε, η θάλασσα αγρίεψε, τα κύματα μανιασμένα μας κτυπούσαν αλύπητα. Όλοι είχαμε πανικοβληθεί. Μανάδες σφιχταγκάλιαζαν τα παιδιά τους  και εκείνα έκλαιγαν.
Εγώ έδεσα σφιχτά το σωσίβιο και προσευχόμουν να βγούμε ζωντανοί από αυτό τον χαμό. Σε ένα πελώριο κύμα η βάρκα δεν άντεξε, αναποδογύρισε. Πέσαμε όλοι στη θάλασσα. Τα κύματα μια με κατάπιναν, μια με έβγαζαν στον αφρό. Μακριά είδα κινούμενα φώτα και άκουσα τον ήχο της σειρήνας του λιμενικού. Κατάλαβα πως μας είχαν εντοπίσει και προσπάθησα να πάω προς τα εκεί. Όμως το σώμα μου είχε παγώσει και  έχασα τις αισθήσεις μου. Έκτοτε πολυαγαπημένε μου δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Όταν συνήλθα και άνοιξα τα μάτια μου, ήμουν στο σπίτι ενός ζευγαριού από την Μυτιλήνη που με είχαν σώσει με κίνδυνο της ζωής τους εκείνη την άγρια νύχτα. Τους ζήτησα να με πάνε εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι οι δικοί μας. Από τα εξήντα άτομα της βάρκας μας είχαμε σωθεί τα σαράντα δύο. Όλοι οι άλλοι είχαν πνιγεί, ανάμεσά τους και οκτώ παιδιά.
Αυτοί οι καλοί άνθρωποι που με έσωσαν με φιλοξενούν σπίτι τους εδώ και δύο μήνες και κάθε μέρα κατεβαίνω στο λιμάνι, μήπως σε δω, μήπως και εσύ κατάφερες να φτάσεις εδώ. Κάθε μέρα σου στέλνω και από ένα γράμμα, αλλά απάντηση δεν παίρνω.
Δεν ξέρω τι να κάνω, είμαι σαν χαμένη μακριά σου. Δεν θέλω να φύγω απ’ εδώ,  γιατί φοβάμαι πως αν βάλω και άλλα χιλιόμετρα ανάμεσά μας δεν θα σε συναντήσω ποτέ. Μακάρι αύριο που θα κατέβω στο λιμάνι να σε βρω εκεί.
                                                                            Σε φιλώ γλυκά
                                                                               Χάσνα

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Μαρία. Οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε είναι τονισμένες με κόκκινο.
Η φωτογραφία (πάνω)  είναι από  εδώ (είναι του Γιάννη Μπεχράκη) απεικονίζει μια εβδομηντάχρονη  Παλαιστίνια που ζούσε στη Συρία. Είναι τυφλή και όμως κοιτάζει τη θάλασσα που την έφερε μαζί με άλλους στην ΚΩ.


Άραγε θα έρθει μια μέρα που τούτος ο ήλιος θα ανατείλει φωτεινός για όλους;
Δύσκολο ε; Δυστυχώς...

16 σχόλια:

  1. Πολύ δυνατή η συμμετοχή σου Ελένη μου!
    Είχε περάσει κι εμένα μια παρόμοια σκέψη, αλλά δεν άντεξα τη συγκίνηση....
    Πραγματικά σπαράζει η ψυχή μου ξέροντας πως δεν είναι καθόλου φανταστικά όσα έγραψες...

    Πολλά γλυκά φιλιά :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Ελενάκι μου
    Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου
    τόσο ανθρώπινη κι επίκαιρη
    Ο τροχός του ήλιου για να γυρίσει
    θέλει καρδιά και πείσμα...αλίμονο
    αν η σκοτεινιά επικρατήσει!

    φιλάκι γλυκό ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. θαρθει δεν μπορει να μην ερθει αυτη η μερα που θα αβνατειλει ξανα φωτιεινός και ζεστος ο ήλιος Ελενη μου !!!

    Συγκλονισιτικο το γραμμα σου λεξεις κλειδια , λεξεις δεσμοι λεξεις ψυχης μπραβο σου !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ελένη μου πολλά συγχαρητήρια για την τόσο συγκινητική συμμετοχή σου!
    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα Ελένη μου!! Συγχαρητήρια και για την δική σου τρυφερή και συγκινητική συμμετοχή!!
    Τούτο το παιχνίδι συγκαταλέγεται μέσα μου σε ένα από τα πιο δυνατά.. Μακάρι η ευχή σου να πραγματοποιηθεί, για όλους.. Μακάρι Ελένη μου να μην υποφέρει άλλο ο κόσμος!!
    Να σαι καλά!! Σε φιλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι σκέψεις μας κινήθηκαν στο ίδιο πεδίο.
    Με συγκίνησε αφάνταστα η ιστορία σου
    γιατί πάντα κάποια παιδιά είναι οι μεγαλύτεροι μάρτυρες
    σε δύσκολες συνθήκες.
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νιώθω πολύ φορτισμένη... Πολλά μπράβο, Ελενάκι για τη συμμετοχή σου...
    Με συγκίνησες πολύ, κορίτσι μου... Και αυτή, η πρώτη φωτογραφία... δεν έχω λόγια...
    Φιλί γλυκό και τρυφερό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Με καθήλωσε η ιστορία σου Ελένη μου!!
    Μια από τα ίδια χρόνια και χρόνια, μόνο τα ονόματα αλλάζουν!!!!!
    Φοβερές στιγμές ζει η ανθρωπότητα !!!!
    Άραγε θα σταματήσουν κάποτε όλα αυτα΄!!!
    Σε φιλώ!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα, Ελένη μου, με την τόσο ευαίσθητη και συγκινητική ιστορία... Δυνατό θέμα!
    Θέμα που αγγίζει όλους μας μα που δεν βλέπω λύση στον ορίζοντα. Αν τα Δυτικά συμφέροντα δεν αφήσουν τους άλλους λαούς ήσυχους, θα αυξάνονται καθημερινά τα κύματα των προσφύγων, οι τζιχαντιστές και τα "Παρίσια"!!!
    Καλή επιτυχία
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δυνατό και συγκλονιστικο..... ποσο αληθινο... ποσο διπλα μας συμβαινουν ολα αυτα???
    Μπραβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συγχαρητήρια Ελένη μου φοβερή συγκινητική ιστορία!!!!!!!!!!Καλή επιτυχία κορίτσι μου!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μπράβο σου!!Φοβερά συγκινητική ιστορία και είναι οι ημέρες τόσο τραγικές!!! Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου. Να σαι καλά κορίτσι μου
    Καλή σου εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κοίτα να δεις πως αλλάζει η ζωή την θεματολογία των κειμένων μας, μα και την ψυχολογία μας...
    Μακάρι να μην χαθεί ποτέ ξανά κανείς άλλος άνθρωπος, φτάνει πια! Τα φιλιά μου Ελένη μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου, Ελένη μου!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ταλέντο είσαι Ελένη μου! Καλή επιτυχία!
    Πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου Ελένη μου!! Πολύ συγκινητική ιστορία και δυστυχώς αληθινή για χιλιάδες ανθρώπους που βιώνουν τέτοια δράματα. Φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή