Πινελιές Καλοκαιριού!

Καλοκαίρι και η θάλασσα είναι όλο παιχνίδια. Παίζει με όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου
και μας ξετρελαίνει. Όλη μέρα χαμογελά  στον ήλιο, γιατί ξέρει πως όσο πιο πολύ
μας ζεσταίνει αυτός, τόσο πιο πολύ την αποζητάμε.
Το απαλό κυματάκι της σαν χάδι στα κορμιά μας.
Πότε πότε μας ρίχνει μερικές πιτσιλιές στο πρόσωπο, έτσι για να γελά που μας τσούζουν
τα μάτια μας.
Κάπως έτσι της ξέφυγαν μερικές  σταγόνες που έγιναν κρυσταλάκια και κάθισαν
σε κάτασπρα κλαδιά.
Μάρτυρες  δυο τζιτζίκια που ήταν σε ένα χαμηλό κλαδί πάνω στο πεύκο
και τραγουδούσαν του καλού καιρού.

Μήπως και τη στάμνα αυτή την έστειλε, λάφυρο από τα ναυαγισμένα καράβια,
που κρύβει στην αγκαλιά της;

Άραγε τα αστέρια  βγήκαν από τον βυθό της  ή μήπως κατέβηκαν από τον ουρανό;

Απ' όπου και αν ήρθαν σαν ήρθε το βράδυ άναψαν  και σκόρπισαν την λάμψη τους,
δίνοντας μια ρομαντική καλοκαιρινή νότα σε ένα καταπράσινο κήπο!

Φίλοι μου σας εύχομαι καλό μήνα και ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι!
Φιλάκια!

Κλαδιά με κρυσταλλάκια

Κάποτε ήταν ένα δέντρο όμορφο. Όμως ήταν πολύ στενοχωρημένο γιατί είχε έρθει το Φθινόπωρο και

τα φύλλα του άρχισαν να πέφτουν. Μέχρι τις αρχές του Χειμώνα δεν είχε ούτε ένα.

Τα άλλα δέντρα γύρω του που είχαν φύλλα το κορόιδευαν και το δεντράκι μας έκλαιγε πολύ.

Το είδε ο Χειμώνας και το λυπήθηκε.

-Μην στενοχωριέσαι, του είπε, εγώ θα σε κάνω το πιο όμορφο δεντράκι του δάσους και αμέσως

πάγωσε τα δάκρυα του δέντρου και τα έκανε μικρά κρυσταλλάκια, που λαμπύριζαν στις λιγοστές

ακτίνες του ήλιου.

Όσοι έτυχαν να περνούν από κει το θαύμαζαν. Τα άλλα δέντρα δεν το κορόιδευαν πια και ίσως το

ζήλευαν και λίγο.

Μια μέρα ένα κακό δέντρο που ζήλευε πολύ, παρακάλεσε τον Βοριά που ήταν φίλος του να φυσήξει

δυνατά και να τινάξει τα κρυσταλλάκια του δέντρου μας. Έτσι και έγινε. Το δεντράκι μας έμεινε

χωρίς κρυσταλλάκια και άρχισε να κλαίει πάλι.

Τα κρυσταλλάκια έπεσαν σε ένα μικρό θάμνο που ήταν  κάτω από αυτό.

 -Μην κλαις,  του  φώναξε ο θάμνος, άπλωσε τα κλαδιά σου γιατί εγώ δεν σε φτάνω  και ξαναπάρτα.

Όμως το δεντράκι μας δεν τα ήθελε πια, γιατί ήξερε πως ο Βοριάς μπορεί να του τα ξανάπαιρνε.

Πέρασαν μέρες με την ίδια στενοχώρια να βασανίζει το δεντράκι μας....

Ώσπου μια μέρα που περνούσε η Άνοιξη από εκεί  καθώς το είδε στενοχωρημένο το λυπήθηκε.

 Έτσι του χάρισε τα πιο όμορφα λουλούδια.

Τώρα το δεντράκι μας ήταν και πάλι ευτυχισμένο.

Υ.Γ. Τα κρυσταλλάκια είναι από έναν παλιό πολυέλαιο της γιαγιάς και τα λουλουδάκια είναι φτιαγμένα με τούλι από κάποιες μπομπονιέρες.