Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Και η αγάπη μάνα;


Το πρώτο παιχνίδι του δεύτερου κύκλου "παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Φλώρα τελείωσε έχοντας φιλοξενήσει 26 πάρα πολύ καλές συμμετοχές!!!
έπαθλο συμμετοχής

Η δική μου συμμετοχή ήταν η παρακάτω:
Και η αγάπη μάνα;
Σήκωσε με τρεμάμενα χέρια την κυνηγητική καραμπίνα και έριξε την πρώτη τουφεκιά.
Ο Βαγγέλης σωριάστηκε στο πάτωμα σαν άδειο τσουβάλι, καθώς το αίμα έβαφε κόκκινο το άσπρο του πουκάμισο.
Η Καίτη ακούμπησε στον τοίχο και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Σαν κινηματογραφική ταινία πέρασε όλη η ζωή από μπροστά της.
(η φωτο είναι από το ίντερνετ)

Με τον Βαγγέλη είχε παντρευτεί πριν δύο χρόνια, μόλις έκλεισε τα είκοσι, από προξενιό. Εκείνος ήταν σαράντα. Δεν τον ήθελε, αλλά η μάνα επέμενε γιατί έπρεπε να μεγαλώσει άλλες τέσσερις μικρότερες κόρες μέσα στη φτώχεια.  Ο πατέρας είχε πεθάνει όταν ήσαν μικρές.
«Θα ζήσεις καλά μαζί του, θα χορτάσεις ψωμί –λες και αυτό ήταν το μόνο απαραίτητο στη ζωή.  Αφοσίωση και σεβασμό, χρειάζεται ο γάμος τίποτα άλλο» της έλεγε η μάνα.
Και η αγάπη μάνα;
Αυτή έρχεται με τον καιρό, θα δεις...
Και το μόνο που είδε να έρχεται από τον Βαγγέλη αυτά τα δύο χρόνια ήταν απιστίες, αφού τις παλιές του  συνήθειες δεν τις ξέχασε και ξύλο. Τις περισσότερες φορές ήταν μεθυσμένος και ξεσπούσε τα απωθημένα του επάνω της. Και εκείνη  προσπαθούσε να κρύψει τα τραύματα του κορμιού και της ψυχής από όλους.
Ώσπου η καρδιά δεν άντεξε τους πόνους, τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις. Θόλωσε το μυαλό και το δάχτυλο πάτησε την σκανδάλη…
Το ξημέρωμα την βρήκε εκεί στην ίδια θέση. Ο ήλιος ξεκινούσε την πορεία του στην Ανατολή, την ώρα που με μια τελευταία τουφεκιά ο δικός της ήλιος έγερνε για πάντα στην Δύση του...


Θέλω να ευχαριστήσω την Φλώρα για την άψογη φιλοξενία της και όλους όσους μου έδωσαν βαθμούς, αλλά και αυτούς που την διάβασαν και όλους εσάς που θα την διαβάσετε τώρα.
Ελπίζω καμία γυναίκα να μην έχει την τύχη της ηρωίδας μου.  Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να αποφεύγουμε τα αδιέξοδα.

Φίλοι μου να είστε καλά!
Φιλάκια! 

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Φθινοπώριασε

Θα μου πείτε τώρα το κατάλαβες εσύ;

Τώρα που κοντεύει να βγει ο Σεπτέμβρης;

Τι να κάνω φίλοι μου αφού ο καλός μου ο πλάτανος μόλις τώρα άρχισε

να κιτρινίζει τα φύλλα του και να χορεύουν βαλς στο ρυθμό του ανέμου,

ταξιδεύοντας  μακριά.


Αυτός ο πλάτανος είναι το εποχικό μου ρολόι...

Τα κιτρινισμένα φύλλα του μου λένε πως ήρθε το Φθινόπωρο.

Τα λιγοστά  καφετιά του φύλλα  φωνάζουν πως έχουμε Χειμώνα.

Ε! Την Άνοιξη αναζωογονείται! Πετάει τα τρυφερά φυλλαράκια του

και φουντώνει.

Το καλοκαίρι μας χαρίζει απλόχερα τον ίσκιο του, τη δροσιά του και δωρεάν

συναυλία από τα δεκάδες τζιτζίκια!



Τον είχε φυτέψει ο παππούς μου το 1920 στην πίσω αυλή του πατρικού μου

σπιτιού. Δηλαδή είναι στο άνθος της ηλικίας του, ούτε εκατό χρονών

δεν είναι ακόμη.

Στις ρίζες του κυλάει άφθονο τρεχούμενο νερό.

Άπειρες φορές όταν ήμουν μικρή, αγκάλιαζα τον κορμό του και του

έλεγα τα μυστικά μου. Και με άκουγε και έριχνε πότε-πότε κανένα

φυλλαράκι στον ώμο μου για να μου πει

"Εγώ  θα είμαι  εδώ για πάντα για σένα".

Άσε που τον έχω ποτίσει άφθονο γάλα με μέλι

και εδώ κυριολεκτώ καθώς στη ρίζα του το έχυνα κρυφά επειδή

δεν μου άρεσε  να το πίνω. Δεν με μαρτύρησε ποτέ!

Και τώρα συνεχίζω να του  μιλάω και εκείνος μου δίνει έμπνευση!

Για αυτήν την έμπνευση θα σας μιλήσω σε άλλη ανάρτηση.

Τέλος  θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ
για τα όμορφα κουβαράκια που μου έστειλε.



Φίλοι μου να είστε όλοι καλά!

Φιλάκια!

Υ.Γ. Ευχαριστώ για τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση. Πραγματικά ήσαν
υπέροχα. Δυστυχώς δεν μπορούσα να απαντήσω λόγω ενός μικρού ταξιδιού.
Χαίρομαι που νιώθετε και εσείς παιδιά






Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Παλάτια στην άμμο

Το αεράκι έπαιζε με την  χρυσόξανθη άμμο χαϊδεύοντας την,

το ίδιο και το κύμα  που πήγαινε και ερχόταν δροσίζοντας την.

Άρχισα και εγώ τα παιχνιδίσματα μαζί της.

Την έπαιρνα στην χούφτα μου και εκείνη ξεγλιστρούσε ανάμεσα

στα δάχτυλά μου.

Της άρεσε και μου άρεσε αυτή η αίσθηση...

Σε λίγο της είπα πως μπορώ να φτιάξω κάστρα και παλάτια μαζί της,

για να βλέπει  το κύμα από ψηλά...

Της άρεσε η ιδέα.




Το κύμα όμως άρχισε  να δυσανασχετεί και να κάνει παράπονα στην άμμο.

"Μέχρι χθες άφηνες μόνο εμένα να σε αγγίζω. Τώρα αφήνεις και άλλους

να σε χαϊδεύουν και να σου δίνουν περίεργα σχήματα.

Και άφριζε από το κακό του και απειλούσε να τα χαλάσει.


Και ήταν σαν να μου φώναζε "δεν έχεις ακούσει ότι είναι κακό στην άμμο

να κτίζεις παλάτια;"


''Όχι μη μου το χαλάς!" του φώναξα


Μη μου διαλύεις το όνειρο...



Μην με επαναφέρεις στην πραγματικότητα.


Αν δεν κτίσεις παλάτια στην άμμο πως θα νιώσεις παιδί...


Και άρχιζε η μάχη μαζί του και πότε έβγαινε νικητής το κύμα

και πότε εγώ...

Φιλάκια!!!
Να περνάτε καλά!