Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Η περιπέτεια του Ορφέα



Καιρό έχω να σας γράψω ιστοριούλα. Μου το θύμισε όμως ο Ορφέας

που ήρθε και μου διηγήθηκε την ιστορία του και εγώ σας την γράφω

όπως ακριβώς μου την είπε.


Γεια σου! άρχισε,  είμαι ο Ορφέας και είμαι ένα μικρό ''αδέσποτο'' σκυλί.


Εσείς οι άνθρωποι τα ''αδέσποτα'' σκυλιά τα θεωρείται αλήτες, όμως

εμένα αυτός ο χαρακτηρισμός μου αρέσει, γιατί όπως λέει η μαμά μου,

κατ' αυτόν τον τρόπο  απολαμβάνουμε την ελευθερία μας.


Γεννήθηκα πριν πέντε μήνες σε μια μεγάλη πόλη και έμενα σε ένα όμορφο

πάρκο μαζί με την μαμά μου και τα τρία αδελφάκια μου.

Τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα και την Φρύνη.

                            

Οι μέρες μας κυλούσαν όμορφα. Η μαμά μου μας εκπαίδευε, πως να περνάμε

τον δρόμο ώστε να μην κινδυνεύουμε από τα αυτοκίνητά σας, μας έλεγε πως

 δεν πρέπει να σας γαβγίζουμε, αλλά αντίθετα να σας γλυκοκοιτάζουμε, γιατί

έτσι  θα μας δίνετε νόστιμα μεζεδάκια και τα βράδια ξαπλωμένα στο γκαζόν

η μαμά, μας έλεγε όμορφες ιστορίες.

Όμως όλα άλλαξαν ένα σούρουπο, όταν ήρθε τρέχοντας-όσο του επέτρεπαν τα

χρόνια του- ένας γέρικος σκύλος ο Τζο, που όλοι σεβόμαστε την γνώμη του,

φωνάζοντας στη μαμά μου να μας κρύψει.

Αρχίσαμε να τρέχουμε μαζί του και κρυφτήκαμε σε μια παλιά αποθήκη.

Εκεί ο γερο-Τζο μας εξήγησε πως κάποιοι άνθρωποι γυρνούσαν με ένα

αυτοκίνητο και μάζευαν όλους τους αδέσποτους σκύλους και τους έβαζαν

σε κλουβιά.  Ήδη, μας είπε,  είχαν μαζέψει αρκετούς από τους φίλους μας.

<<Γιατί το κάνουν αυτό τώρα;>> ρώτησε η μαμά.<< Χρόνια ζούμε όμορφα

και ωραία ανάμεσά τους. Δεν τους ενοχλούμε, ούτε μας ενοχλούν. Μάλιστα

εγώ έχω και αρκετούς φίλους, που ξέροντας πως έχω κουταβάκια με φιλεύουν

 τους πιο νόστιμους μεζέδες>>.



<<Θα κάνουν>>, είπε ο γέρο-Τζο, <<μια μεγάλη γιορτή. Θα έρθουν άνθρωποι

από όλα τα μέρη του κόσμου και εμείς τους χαλάμε την όμορφη εικόνα που

 θέλουν να δείξουν>>.

<<Τι εννοείς πως εγώ και τα παιδιά μου δεν είμαστε όμορφα και καθαρά; Κάθε

λίγο και λιγάκι με την γλωσσούλα μου τα νίβω και τα χτενίζω. Τους έχω μάθει

και καλούς τρόπους, γιατί μας κυνηγάνε λοιπόν;>> ξαναρώτησε η μαμά.

<<Δίκιο έχεις>>, της είπε ο Τζο, <<αλλά εγώ επειδή δεν τα μπορώ τα τρεχάματα

 λόγω ηλικίας, λέω για λίγο καιρό να φύγω από δω και να πάω στην εξοχή.

Το ίδιο να κάνετε και σεις>>, είπε και έφυγε παίρνοντας προφυλάξεις.

Η μαμά μου το σκέφτηκε, αλλά ήξερε πως αν φεύγαμε από την πόλη δεν θα

έβρισκε εύκολα φαγητό για μας. Έτσι μείναμε κρυμμένοι δύο μέρες και δύο

νύχτες. Οι κοιλίτσες μας άρχισαν να γουργουρίζουν από την πείνα.

Το γαλατάκι της μαμάς δεν έφτανε γιατί και κείνη ήταν νηστική.

Για να ξεχάσουμε την πείνα μας, η μαμά άρχισε να μας λέει ιστορίες.



Μας είπε ποιος  ήταν ο Ηρακλής, ο Αχιλλέας, ο Ορφέας και η Φρύνη και γιατί

μας έδωσε αυτά τα ονόματα.

Έτσι μάθαμε πως ο Ηρακλής ήταν ένας  ήρωας πολύ δυνατός,  τόσο δυνατός που

κράτησε κάποτε όλη τη γη στους ώμους του και ότι ο Αχιλλέας ήταν ο πιο

ανδρείος από όλους τους Έλληνες που πολέμησαν στην Τροία. Έδωσε λοιπόν

αυτά τα ονόματα στα αδέλφια μου γιατί και αυτά είναι πολύ δυνατά.

<<Εσένα Φρύνη μου που είσαι τόσο όμορφη>>, είπε στην αδελφούλα μου

η μαμά, <<σου έδωσα το όνομα μιας πολύ όμορφης γυναίκας της

αρχαιότητας>>.

Εμένα μου έδωσε το όνομα Ορφέας γιατί λέει γαβγίζω πολύ γλυκά. Ζήλεψα λίγο.

Τα αδέρφια μου να έχουν ονόματα ηρώων και εγώ τίποτα. Της το είπα.

<<Ησύχασε>>, μου είπε, << και ο Ορφέας ήταν σπουδαίος μουσικός>>! Έλαβε

μάλιστα μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία μαζί με τον Ιάσονα και

τον Ηρακλή.

<<Μαμά, πως ξέρεις όλες αυτές τις ιστορίες>>, την ρωτήσαμε.

Εκείνη μας εξήγησε πως κάποτε ζούσε σε ένα  σπίτι μαζί με ένα όμορφο

κοριτσάκι και τους γονείς της. Το κοριτσάκι όταν ήσαν μαζί στο δωμάτιό της,

της διάβαζε διάφορες ιστορίες και έτσι τα έμαθε όλα αυτά.


<<Και πως βρέθηκες εδώ μαμά;>> την ρωτήσαμε.

<<Στο κοριτσάκι με  είχε χαρίσει η γιαγιά της, όταν γιόρτασε τα όγδοα γενέθλιά

 της και με αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Οι γονείς της όμως δεν με έβλεπαν

με καλό μάτι. Αφού έμεινα αρκετό καιρό κοντά τους, ένα πρωινό που το

κοριτσάκι έλειπε στο σχολείο, με έβαλαν στο αυτοκίνητο τους και με πήγαν

στην εξοχή. Εκεί με εγκατέλειψαν. Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητό τους

κλαίγοντας και παρακαλώντας να μην με αφήσουν, αλλά αυτοί έφυγαν...

Έτσι αφού περιπλανήθηκα πολύ έφτασα σε αυτή την πόλη και άρχισα να ζω

μόνη μου ψάχνοντας για το καθημερινό φαγητό μου>>.

Φαγητό! τι μας το θύμισε η μανούλα. Τώρα η κοιλίτσα μας διαμαρτυρόταν

πιο πολύ από πριν. Η μαμά βλέποντας εμάς να υποφέρομαι, δεν άντεξε άλλο

 και το βράδυ  βγήκε να βρει φαγητό, αφού μας είπε να μείνουμε κρυμμένα.

Δεν τόλμησε να πάει στις  ταβερνίτσες για να την φιλέψουν οι γνωστοί της.

Πήγε σε ένα κοντινό κάδο σκουπιδιών.  Εκεί βρήκε μια σακούλα  με αποφάγια

και τραβώντας την με τα δόντια της, την έφερε σε μας που την περιμέναμε

κρυμμένα.

Ήταν λίγα και μόλις καταφέραμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας.

Μείναμε άλλο ένα βράδυ και μια μέρα κρυμμένοι. Νέα από άλλα σκυλιά

δεν είχαμε. Το κακό αυτοκίνητο το βλέπαμε που περνούσε καθημερινά

και έψαχνε...

Το άλλο βράδυ η μαμά ξαναβγήκε για να βρει φαγητό. Έψαξε στους πρώτους

κάδους, τους βρήκε άδειους, προχώρησε πιο κάτω, τα ίδια. Έφτασε έξω από

 ένα εστιατόριο και παραφύλαγε πότε ο μάγειρας θα βγάλει τα σκουπίδια έξω

 για  να αρπάξει τα αποφάγια.

Είχε αργήσει πολύ και εμείς ανησυχήσαμε. Παρά την απαγόρευσή της να μην

απομακρυνθούμε από την κρυψώνα μας, εμείς παρακούσαμε τη εντολή της

και αρχίσαμε να την ψάχνουμε.

Βάλαμε τη μουσουδίτσα μας στο χώμα και προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε

την μυρουδιά της. Στην αρχή χωριστήκαμε προσπαθώντας να την

ανακαλύψουμε. Στους πρώτους κάδους εντόπισε την μυρουδιά της ο Ηρακλής

και άρχισε να γαβγίζει. Έτσι όλα μαζί ακολουθήσαμε τα ίχνη της μαμάς.

Όταν στρίψαμε στην οδό Πραξιτέλους, ακούσαμε τις απελπισμένες φωνές

της.

<<Αφήστε με είμαι καλή σκυλίτσα>>, φώναζε! <<Δεν έχω πειράξει κανέναν>>.


Τρέξαμε προς το μέρος που ακούγαμε τις φωνές.

<<Λυπηθείτε με>>, φώναζε η μαμά. <<έχω τέσσερα  κουταβάκια που

με περιμένουν να γυρίσω>>.

Που όμως οι άνθρωποι  να καταλάβουν. Δεν καταλαβαίνετε λέει τη γλώσσα

μας.  Έχετε  όμως την απαίτηση εμείς να  καταλαβαίνουμε τη δική σας

και όλο διαταγές μας δίνετε.

Την ώρα που φτάναμε κοντά της, ένας της έδωσε μια κλωτσιά, ενώ ένας άλλος

της τραβούσε το σκοινί που ήταν περασμένο στο λαιμό της. Η μαμά ούρλιαξε

από τον πόνο. Όμως όταν είδε εμάς να ορμάμε εναντίων τους για να την

σώσουμε, οι κραυγές της έγιναν κραυγές απελπισίας.

<<Φύγετε, να σωθείτε>>, μας φώναζε, <<φύγετε!...>>.

Όμως εμείς δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Κινδύνευε η αγαπημένη μας

μανούλα. Πως ήταν δυνατόν να φύγουμε!

Αφού παλέψαμε με νύχια και με δόντια και φάγαμε αρκετές κλωτσιές, μας

έπιασαν και μας. Μας έβαλαν τον καθένα μας σε διαφορετικά κλουβιά και

μας ανέβασαν στο αυτοκίνητο.

Η μαμά τους φώναζε να μας βάλουν στο δικό της κλουβί, αλλά ποιος την

άκουγε...

Η αδελφούλα μου άρχισε να κλαίει.



Από το ποδαράκι της έτρεχε αίμα και η μαμά δεν μπορούσε να της γλείψει

την πληγή. Μας έβλεπε κτυπημένα και νηστικά και δεν είχε το κουράγιο

να μας μαλώσει που παρακούσαμε την εντολή της και δεν μείναμε κρυμμένα.

Μόνο μας κοιτούσε με αγάπη και τα μάτια της βούρκωσαν από τα δάκρυα.

Μετά από αρκετή ώρα το αυτοκίνητο σταμάτησε. Μας κατέβασαν και

έβαλαν τα κλουβιά μας κάτω από ένα υπόστεγο και αφού μας  έβαλαν λίγο

νερό μας παράτησαν και έφυγαν.

Εκεί ήσαν και άλλα σκυλιά, γνωστά και άγνωστα. Όλα γάβγιζαν και γινόταν

πανζουρλισμός. Άλλα ζητούσαν φαγητό, άλλα νερό και  άλλα έκλαιγαν και

έλεγαν πως μας μάζεψαν για να μας θανατώσουν...



Εμείς είχαμε τρομοκρατηθεί. Ζαρώσαμε στη γωνιά του κλουβιού μας

και κοιτούσαμε διαρκώς τη μανούλα μας.

Ήμασταν πέντε μέρες σε αυτό το ξερό μέρος. Μία φορά την ημέρα οι άνθρωποι

μας έφερναν λίγο φαγητό και νερό και έφευγαν. Πόσο είχα πεθυμήσει λίγο από

το γάλα της μανούλας μου δε λέγεται. Εκείνη κάθε μέρα τους παρακαλούσε

 να μας βάλουν μαζί της, αλλά κανείς δεν την άκουγε.

Στο διπλανό κλουβί από μας ήταν φυλακισμένο ένα λυκόσκυλο που

προσπαθούσε να μας παρηγορήσει.



Πως να μας παρηγορήσει όμως, αφού και αυτό ήταν φυλακισμένο.

Την έκτη μέρα μετά την φυλάκισή μας, όταν είχαν φύγει οι φύλακες,

είδαμε ένα αγόρι  πάνω σε ένα ποδήλατο να πλησιάζει το υπόστεγο.

<<Έλα! >> φώναξε και αμέσως παρουσιάστηκε και ένα κοριτσάκι,

<<εδώ τα έχουν!>>

Τα παιδιά πλησίασαν και άρχισαν να κοιτάνε ένα-ένα τα κλουβιά.

Εμείς όλα μαζί αρχίσαμε να γαβγίζουμε. Γινότανε ένας χαμός...

Τα παιδιά έφτασαν στο κλουβί του λυκόσκυλου που ήταν δίπλα μας

και του άνοιξαν το κλουβί. Εκείνο έδειξε να τα γνωρίζει και άρχισε

να τα γλείφει παντού και να χοροπηδάει γύρω τους.

<<Έλα!>> του φώναξαν τα παιδιά, <<πάμε να φύγουμε... Έλα πριν

έρθουν οι φύλακες...>>.

Τα άλλα σκυλιά γύρω συνέχιζαν να γαβγίζουν και να παρακαλάνε τα

παιδιά να ανοίξουν και τα δικά τους κλουβιά.

Εκείνα όμως ξεκίνησαν να φύγουν φωνάζοντας στο λυκόσκυλο να

πάει μαζί τους. Η αγωνία μας είχε φτάσει στο ζενίθ!

Το λυκόσκυλο έκανε δυο- τρία βήματα  μα κοντοστάθηκε και γάβγισε

στα παιδιά.



<<Μην αργείς!>> του φώναξαν εκείνα.

Το λυκόσκυλο έτρεξε προς τα παιδιά...

Απόλυτη σιωπή έπεσε... κρατήσαμε ως και την αναπνοή μας... η τελευταία

μας ελπίδα να ελευθερωθούμε... μόλις χανόταν...

Και τότε είδαμε το λυκόσκυλο να φτάνει στα παιδιά, να τους γαβγίζει και

να πηγαίνει μία μπρος και μία πίσω, για να τους δώσει να καταλάβουν,

πως έπρεπε να μας ελευθερώσουν όλα.

Τα παιδιά γύρισαν πίσω και άρχισαν να ανοίγουν ένα ένα τα κλουβιά.

Εκεί να δείτε χαρές. Εμείς τρέξαμε στην αγκαλιά της μανούλας μας και

εκείνη δεν ήξερε ποιο να πρωτοχαϊδέψει!

Τα άλλα σκυλιά έφυγαν τρέχοντας προς διαφορετική κατεύθυνση το καθένα.

Το λυκόσκυλο ήρθε γρήγορα κοντά μας και μας είπε να τρέξουμε για

να απομακρυνθούμε από εκεί, γιατί ήταν επικίνδυνο να μας ξαναπιάσουν.

<<Ακολουθήστε με>>, μας είπε <<ξέρω ένα ασφαλές μέρος>>.

Αρχίσαμε να τρέχουμε, από κοντά και τα παιδιά με τα ποδήλατα.

Αφού τρέξαμε για αρκετή ώρα φτάσαμε σε μια κρυψώνα.

Εκεί μας είπε ο Άρης, Άρη έλεγαν το λυκόσκυλο, ότι τα παιδιά τα γνώριζε.

Πριν τον πιάσουν κάθε μέρα  έπαιζαν μαζί  στο πάρκο της γειτονιά τους.

Τα πρόσεχε και τον πρόσεχαν.

Τα παιδιά τότε μας είπαν πως όταν δεν τον βρήκαν στο πάρκο όπως

κάθε μέρα, τον αναζήτησαν και   έμαθαν πως τον είχαν μαζέψει και αυτόν

 μαζί με τα άλλα  αδέσποτα και πως τον είχαν φέρει σε αυτό το μέρος.

Έτσι ήρθαν για να τον ελευθερώσουν.

Τα παιδιά μετά από λίγο έφυγαν για να μην ανησυχήσουν οι γονείς τους

και εμείς αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο, ξεκινήσαμε για κάποιο

καλύτερο τόπο υπό την προστασία της μαμάς μας και του Άρη...

Όμως το παράπονό μου θα το πω! Μερικοί άνθρωποι είστε πολύ κακοί

και θέλω να  το πεις να το μάθουν όλοι!

Αυτά είπε ο Ορφέας και αφού με χαιρέτησε έφυγε να πάει να παίξει

με τα αδελφάκια του.

Έτσι σας έγραψα και εγώ την ιστορία του...

Υ.Γ. Η πιο κάτω φωτογραφία είναι του δικού μου σκύλου.

Ηρακλή τον λένε! Γλύκας δεν είναι;


Και αυτό είναι το λυκάκι της κόρης μου όταν ήταν μωρό.

Έχει μεγαλώσει  πια. Τώρα είναι εννέα μηνών!  Είναι ο Άρης μας!



Εάν  διαβάσατε την ιστοριούλα μου σας ευχαριστώ πολύ. Τώρα αν σας άρεσε

κιόλας διαβάστε τη και στα παιδάκια ή στα εγγονάκια σας...

Φιλάκια πολλά!


























50 σχόλια:

  1. Ωραία η ιστοριούλα σου,έχουμε κι εμείς ένα σκυλάκι τη Λίζα μας!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελενη πολυ ωραια η ιστορια σου θα βαλω και τον γιο μου να την διαβασει,ειμαι σιγουρη οτι θα σου ζητησει και αλλες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ελενάκι μου τι όμορφη ιστοριούλα που σκέφτηκες!!! Μου άρεσε πάαααρα πολύ!!! Συνήθως ταγίζω τα αδέσποτα και τα υπερασπίζομαι!!! Έχουμε την Κριστούλα μας οπότε είμαστε ένα παραπάνω πονόψυχοι με τα πανέξυπνα αδέσποτα!!!! Καλό βράδυ να έχεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΕΛΕΝΗ ΜΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ ΠΟΛΥ Η ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ ΣΟΥ!!!
    ΕΧΩ ΤΡΕΛΛΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ!!ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΕΙ ΟΤΙ ΣΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΩΡΟΣΚΟΠΙΟ ΕΙΜΑΙ ΣΚΥΛΟΣ! ΑΓΑΠΩ ΒΕΒΑΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΛΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ....ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΣ ΜΗΝ ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ....ΑΣ ΤΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥΣ...ΚΑΙ ΕΝΝΟΩ ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ.
    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έφη μου μιλούν, με το γάβγισμα τους, αρκεί να τα ακούσουμε εμείς.

      Διαγραφή
  5. Υπέροχη η ιστορία σου, Ελένη! Πραγματικά υπέροχη! Δυστυχώς όμως, στην πραγματικότητα, δεν θα είχε αίσιο τέλος... Καλό σου βράδυ, φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Taelia εκεί που περνάει από το χέρι μου, βάζω πάντα αίσιο τέλος!

      Διαγραφή
  6. Ελένη μου τη διάβασα προσεκτικά την ιστορία σου και συγκινήθηκα...Συχνά νομίζουμε πως τα ζώα δεν έχουν αισθήματα και αυτό είναι λάθος...Ανυπομονώ το πρωί να τη διαβάσω στον Αντρέα μου που από όλα τα παιδιά μου αγαπάει ξεχωριστά τα ζώα...Προχθές κόντεψε να πέσει μέσα σε ένα φρεάτιο ασανσέρ προσπαθώντας να σώσει ένα γατάκι...Κλάμα μετά,όταν δεν τα κατάφερε,να σου σπαράζει την καρδιά...Πολλά φιλιά σου στέλνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε! Ελπίζω να αρέσει και στον Αντρέα, γιατί τα παιδιά κρίνουν καλύτερα.

      Διαγραφή
  7. Υπέροχη ιστορία!!Σε προβληματίζει.
    Στην περιοχή που ζω,έξω απο τη Θεσσαλονίκη,η δημοτική αρχή,μαζεύει όλα τα αδέσποτα(που τα παράτησε κάποιος "φιλόζωος")τα εμβολιάζει,βάζει κολάρο κόκκινο στα θυληκά,μπλε στ'αρσενικά και τ'αφήνει πάλι ελεύθερα.
    Ο κόσμος (κι εγώ μαζί)που βγαίνει για περίπατο,τα ταϊζει.
    Έτσι μάθανε κι αυτά,ζούνε και τριγυρνάνε εκεί παραέξω...στη φύση!!
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σ' ευχαριστώ Άννα μου. Το θέμα είναι να καταλάβουμε πως αν δεν μπορούμε να φροντίσουμε ένα ζώο να μην το παίρνουμε σπίτι μας και μετά να το πετάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ελένη καλημέρα.Διάβασα την ιστορία σου. Εγώ στην πόλη που μένω τα αδέσποτα κυκλοφορούν στον δρόμο κατά ομάδες και φοβάσαι να κυκλοφορήσεις.Υποθέτω ότι αρκετά προέρχονται από σπίτια που είδαν πως το να φροντίζεις ένα ζώο είναι ευθύνη και όχι παιχνίδι.Όπως αναφέρει η Άννα,νομίζω ότι αυτό που γίνεται στον Δήμο της θα πρέπει να το κάνουν όλοι οι Δήμοι. Αλλά το θέμα είναι ότι πρέπει να διατεθούν χρήματα για εμβολιασμό και κολάρα.Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως στην περιοχή της Άννας γίνεται καλή δουλειά και είναι επίσης γεγονός πως όταν σχηματίζουν αγέλες είναι επικίνδυνα, αλλά το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν πρέπει να αναλαμβάνουμε ευθύνες στις οποίες δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε.

      Διαγραφή
  10. Δε μου άρεσε απλά, μ'έκανε και δάκρυσα...Ο πλανήτης δεν ανήκει μόνο στους ανθρώπους, έχουν και τα ζώα δικαίωμα να ζήσουν με αξιοπρέπεια... (αλλά δυστυχώς αυτά είναι λεπτά γράμματα..)Άσε γιατί άμα αρχίσω δε σταματάω... Να'σαι καλά Ελένη μου! Σε ευχαριστούμε για την υπέροχη ανάρτηση! Καλή σου μέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ πολύ. Μπήκα στη θέση τους, τους έδωσα φωνή και φαντάστηκα πως νοιώθουν. Έτσι έγραψα αυτά που ενδεχομένως θα ήθελαν να μας πουν...

      Διαγραφή
  11. Εκτός από ζωγράφος, είσαι και ικανότατη συγγραφέας! Με απλό, ρεαλιστικό αλλά και συγχρόνως συγκινητικό τρόπο μάς έδειξες πολλά: τη μητρική αγάπη, την αδελφική , την ανιδιοτελή αγάπη των μικρών παιδιών, την αφοσίωση και..και.... Να'σαι καλά!
    Οσο για το δικό σου, είναι απίστευτα όμορφος !
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέπη μου όχι ζωγράφος δεν θα το έλεγα, θέλω πολύ δρόμο ακόμα. Όσο για το γράψιμο νομίζω ότι εκεί τα πάω καλύτερα και χαίρομαι γιατί ξεχώρισες αυτά ακριβώς που ήθελα να δείξω.
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  12. Την διάβασα την ιστορία σου Ελένη μου....και σίγουρα θα την ξαναδιαβάσω για τον εγγονό μου....Μου άρεσε!... με συγκίνησε!... μ`έβαλε σε σκέψεις!.. Καλό σου απόγευμα Ελένη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Χρυσούλα μου που σου άρεσε. Δώσε φιλάκια
      στο εγγονάκι σου! Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  13. Ελενη την διαβασε ολη και οχι μονο του αρεσε αλλα ξετρελαθηκε με τις φωτογραφιες απο τα κουταβακια.Μου ειπε επισης να τον ειδοποιησω οταν ξαναγραψεις κι αλλη ιστορια.Καλο βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δώσε πολλά φιλάκια στο γιο σου εκ μέρους και αν πας στις ετικέτες μου θα βρεις στο -παραμύθια- και άλλες ιστοριούλες.
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
    2. Στα μέλη μου δεν φαίνεται το blog σου. Μήπως έχεις ξεχάσει να γραφτείς ή εγώ δεν το βλέπω?

      Διαγραφή
  14. Καλημέρα!Πολύ με συγκίνησε η ιστορία σου, δάκρυσα καθώς τη διάβαζα.Βρήκα υπέροχο και το οτι αποφάσισες να γράψεις μια ιστορία για παιδιά έτσι ώστε να μάθουν απο μικρά να αγαπούν τα ζώα και να καταλάβουν οτι τα ζώα αισθάνονται κι αυτά.Φιλάκια και καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σπυριδούλα μου χαίρομαι που σου άρεσε. Έτσι είναι! Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι όλα θέλουν την προσοχή μας.

      Διαγραφή
  15. Όμορφη η ιστορία σου, Ελένη μου! Όσο προχωρούσε, όμως, μεγάλωνε και το σφίξιμο στο στομάχι, μα είχε αίσιο τέλος ευτυχώς και πήγε η...καρδιά στη θέση της! Ο Ηρακλής είναι πράγματι γλύκας! Και ο Άρης, όμως, μοναδική φατσούλα! Σίγουρα είναι πολύ τυχεροί που σας έχουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου αρέσει πάντα να βάζω αίσιο τέλος στις ιστορίες μου.
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  16. Ελένη μου με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου! Είναι γεμάτη με έντονα φορτισμένες εικόνες όπως και οι φωτογραφίες που έχεις συμπεριλάβει στο άρθρο σου, δένουν πολύ όμορφα με την ιστορία! Είναι πραγματικά μια ιστορία που πρέπει να διαβάσουν τα παιδιά για να μπορούν από μικρά να νοιάζονται για τα ζώα, να συνειδητοποιήσουν ότι και αυτά έχουν ψυχούλα. Γνωρίζω πολύ κόσμο, ο οποίος μισεί τα αδέσποτα και γενικότερα τα ζώα, γιατί έχει μεγαλώσει και έχει μάθει από τους γονείς να τα μισεί! Αν διαβάζανε την όμορφη ιστοριούλα σου πιστεύω ότι ίσως να μαλάκωνε η καρδιά τους και να αντιμετωπίζανε τα ζωάκια διαφορετικά! Φιλιά και περιμένουμε την επόμενη σου ιστορία!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. συγκινητική ανάρτηση!πολύ μου άρεσε Ελένη μου!φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καταπληκτική η ιστορία! Γλυκιά και συγκινητική :) καλο μήνα με υγεια εύχομαι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πολύ με συγκίνησες Ελένη μου!!!Και όλα αλήθεια!!!Το λυκόσκυλό σας απίθανο!!Καλό μήνα , φιλάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Συγκινητική κι αληθινή ιστορία!
    πολύ μου άρεσε!
    ...
    Ένα όμορφο σαββατόβραδο εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Υπεροχη ιστορια Ελενη μου !!!!!!!!
    Μου αρεσε παρα πολυ! Θα την διηγηθω στον ανηψιο μου!
    Φιλακια πολλα γλυκια μου φιλη!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Διάβασα προσεκτικά την ιστορία σου που άγγιξε την ψυχή μου δεν αντέχω με τίποτα την όποια κακοποίηση από τους ανθρώπους και ιδιαίτερα αυτών που από βίτσιο αγοράζουν ένα κουτάβι και μετά το πετάν στο δρόμο γιατί δεν θέλουν να το φροντίζουν και ξέρω πολλούς !!!!Την ιστορία αυτή την τύπωσα και θα την λέω στην μπέμπα μας....όταν θα της μαθαίνω ότι πρέπει να αγαπά τα σκυλάκια .63χρόνια ζω με αυτά και οσα ειχα φύγανε σε μεγάλη ηλικία Ευχαριστώ για την ιστορία.Οταν κοιτώ τα μάτια της κοκερίνας μου Μελίτας η ψυχή μου αγαλιάζει πίστεψε με....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μένα με συγκίνησαν τα όμορφα λόγια σου Έφη μου.
      Σε ευχαριστώ πολύ.
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  23. Ωραία ιστορία για τους μικρούς μας φίλους.Κρίμα που στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχουν happy ends για τα σκυλιά της χώρας μας...Υπάρχουν φορές που απογοητεύομαι τόσο πολύ που πιστεύω πως είναι στο DNA μας να είμαστε τόσο κακοί άνθρωποι εμείς οι Έλληνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μου φίλη καλώς όρισες σε ευχαριστώ για την επίσκεψη. Μην το γενικεύεις όμως. Απ΄ότι βλέπω από την φωτογραφία σου εσύ πρέπει να τα αγαπάς.

      Διαγραφή
  24. Ελένη, καλημέρα!
    Συγκινήθηκα στ΄ αλήθεια,
    πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Τι όμορφη ιστορία!!!τα σκυλάκια στις φώτο κουκλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. όχι απλά συγκινήθηκα...έβαλα τα κλάματα...πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να φέρεται άσχημα στα ζώα...δυστυχώς είμαστε πολύ πίσω σαν λαός στο συγκεκριμένο θέμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή