Ιστορίες της νύχτας: Οι κόκκινες γόβες

      

  Ο Τάκης κουρασμένος από το διάβασμα έσβησε το φως και ξάπλωσε για λίγο στο κρεβάτι. Οι σκέψεις του τον γύρισαν πίσω στα παιδικά του χρόνια. Πήγαινε  στην έκτη δημοτικού όταν συνέβη το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του για πάντα. Ήταν όταν η γιαγιά του με δάκρυα στα μάτια του ανακοίνωσε πως οι γονείς του είχαν χαθεί για πάντα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έτσι απόμειναν οι δυο τους, ώσπου έχασε και εκείνη λίγο πριν φύγει από το νησί του για σπουδές στην Αθήνα.

         Είχε περάσει στην ιατρική και τώρα βρισκόταν στο πτυχίο. Το πρωί σηκωνόταν από τις πέντε να πάει στη λαχαναγορά, να ξεφορτώσει τελάρα με φρούτα, για να εξασφαλίσει το μεροκάματο που θα του επέτρεπε να τελειώσει τις σπουδές του. Οι γονείς του το μόνο που πρόλαβαν να του αφήσουν ήταν ένα σπίτι στο νησί, έρημο τώρα πια.  Μετά πήγαινε στη σχολή και κατόπιν διάβασμα.

     Τις σκέψεις του τις διέκοψε το ρυθμικό τακ τακ τακ. Κάθε βράδυ εδώ και δύο μήνες ανυπομονούσε να ακούσει αυτόν τον ήχο. Κοίταξε προς τον φεγγίτη του ημιυπόγειου που ζούσε.  Στο λιγοστό  φως που έριχνε  η λάμπα από την κολόνα του πεζοδρομίου περίμενε να δει εκείνα τα καλλίγραμμα πόδια πάνω στις δύο κατακόκκινες γόβες. Τακ τακ τακ και να οι κατακόκκινες γόβες έκαναν παρέλαση μπροστά στον φεγγίτη του. Απομακρύνονταν για λίγο και πάλι περνούσαν μπροστά από τον φεγγίτη. Ω! πως μισούσε εκείνα τα αυτοκίνητα που σταματούσαν και του έπαιρναν εκείνες τις κόκκινες γόβες. Καμιά φορά ξαναγύριζαν αργότερα μέχρι να σταματήσει άλλο αυτοκίνητο να τους τις πάρει πάλι. Άλλες φορές δεν ξαναγύριζαν...

       Απόψε τις χάρηκε περισσότερο, γιατί άργησε να σταματήσει κάποιο αυτοκίνητο. Όταν σταμάτησε και απόψε το τακ τακ τακ ξαναγύρισε στο διάβασμά του.

      Πέρασε αρκετός καιρός με δουλειά, διάβασμα και με μόνη παρέα κάθε βράδυ τις κόκκινες γόβες, ώσπου ήρθε η ημέρα που πήρε το πολυπόθητο πτυχίο. Γέλια, χαρές, κεράσματα με τους συμφοιτητές, μέχρι που εκείνοι έφυγαν για να συνεχίσουν τα γλέντια σπίτι τους με τους συγγενείς τους.

      Ο Τάκης γύρισε στο ημιυπόγειο και περίμενε να ακούσει και απόψε τον γνωστό ήχο που του κρατούσε παρέα στην μοναξιά του.

        Το τακ τακ τακ δεν άργησε να ακουστεί, τότε ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και βρέθηκε μπροστά της, προτού κάποιο αυτοκίνητο του την κλέψει. Η κοπέλα ήταν όμορφη, λίγο πιο μικρή από αυτόν.

-Είμαι ο Τάκης, της είπε, έλα να σε κεράσω κάτι. Τον ακολούθησε. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβε πως αυτός δεν ήταν σαν τους άλλους. Κάτι σκίρτησε μέσα της και με κόπο κατάπιε τα δάκρυά της. Τώρα οι κόκκινες γόβες βάδιζαν δίπλα του και απολάμβανε τον ήχο τους μέχρι που έφτασαν στο εστιατόριο που βρισκόταν στην πλατεία. Κάθισαν και παρήγγειλαν.

-Μου αρέσουν οι κόκκινες γόβες σου, της είπε.

-Εγώ τις μισώ, του απάντησε.

-Τότε γιατί τις φοράς;

-Για να τιμωρήσω τον εαυτόν μου. Την κοίταξε με απορία και εκείνη συνέχισε... Δεν είμαι από την Αθήνα, πριν ένα χρόνο ζούσα με τους γονείς σε μια μικρή πόλη της επαρχίας. Οι γονείς μου δεν ήταν πλούσιοι, έτσι μόλις τελείωσα το λύκειο έπιασα δουλειά σε ένα κατάστημα που πουλούσε παπούτσια. Μια ημέρα παραλάβαμε την καινούργια κολεξιόν και ανάμεσά τους ήταν ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες. Από την αρχή θέλησα να τις αποκτήσω και όταν στο τέλος του μήνα πληρώθηκα τις αγόρασα. Ήταν τόση η χαρά μου που τις φόρεσα αμέσως, βάζοντας τα παλιά μου παπούτσια σε μία τσάντα. Το βράδυ που σχόλασα ξεκίνησα με τα πόδια για το σπίτι μου χαζεύοντας στη διαδρομή τα παπούτσια και ήμουν χαρούμενη με τον όμορφο ήχο που έκαναν καθώς περπατούσα. Αυτό ήταν και το λάθος μου, γιατί απορροφημένη από τις σκέψεις μου δεν κατάλαβα τον άγνωστο άντρα που με ακολουθούσε και φτάνοντας σε μια νεοανεγειρόμενη  οικοδομή μου επιτέθηκε, με έσυρε ως εκεί και αφού ικανοποίησε τις ορέξεις του με παράτησε. Με βρήκε μία κυρία που έμενε εκεί κοντά μέσα στα αίματα και με οδήγησε σπίτι της. Αμέσως κατάλαβε τι είχε συμβεί και ειδοποίησε τους γονείς μου. Όταν ήρθαν αντί να μου συμπαρασταθούν τα έβαλαν μαζί μου. "Μας ντρόπιασες", μου φώναζαν, "Πως θα κυκλοφορήσουμε εμείς στην κοινωνία"  και αφού έκαναν μια σύσκεψη μεταξύ τους ψιθυριστά, η μάνα μου είπε να καθίσω στο ξένο σπίτι να την περιμένω και έφυγαν... Μετά από μισή ώρα ξαναγύρισε με μία βαλίτσα στο χέρι και μου είπε: "Έτσι που τα κατάφερες το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας στην Αθήνα κοντά στη θεία σου που και εκείνη τον ίδιο δρόμο με εσένα διάλεξε". Μου έβαλε στο χέρι λίγα χαρτονομίσματα και ένα σημείωμα με την διεύθυνση της θείας και έφυγε, χωρίς ούτε ένα φιλί. Ήρθα στην Αθήνα και στην αρχή έψαξα να βρω δουλειά, αλλά στο τέλος κατέληξα να είμαι το "κορίτσι" με τα κόκκινα παπούτσια και όχι η Καίτη, όπως είναι το πραγματικό μου όνομα, άλλωστε ποιον ενδιαφέρει το όνομά μου από όλους αυτούς που κοιμούνται μαζί μου για λίγες ώρες...

-Ενδιαφέρει εμένα Καίτη και από σήμερα θα είσαι μαζί μου αν βέβαια θέλεις και εσύ. 

      Το ημιυπόγειο στέγασε την ευτυχία τους, ώσπου έφυγαν για το νησί του. Εκεί ο Τάκης πήγαινε ως αγροτικός γιατρός και μετά θα άνοιγε το ιατρείο του εκεί.

      Το καράβι κόντευε να πιάσει λιμάνι και ο Τάκης με την Καίτη ανέβηκαν στο κατάστρωμα να δουν το νησί από μακριά. 

-Τάκη θέλω να σου πω κάτι. Ξέρω πως με γνώρισες από αυτά τα κόκκινα παπούτσια και ξέρω ότι σου αρέσουν, αλλά εγώ  δεν τα θέλω πια και με μια κίνηση τα έβγαλε και τα πέταξε στη θάλασσα.

Ο Τάκης έβαλε τα γέλια.

-Γιατί γελάς;

-Γιατί θέλω να σε δω τώρα που θα κατέβουμε πως θα περπατάς ξυπόλητη. Έβαλαν και οι δυο τα γέλια.

Κατέβηκαν αγκαλιασμένοι και μπήκαν στο πρώτο κατάστημα πού πούλαγε παπούτσια...

Με αυτή την ιστορία συμμετέχω Στις "Ιστορίες της νύχτας" μια ιδέα του blog "Η ζωή είναι ωραία"

Υ.Γ. Την ιστορία μου αυτή την είχα αναρτήσει και πριν 2 χρόνια

στο blog μου. Ελπίζω Αριστέα να μου συγχωρήσεις αυτή την μικρή 

αταξία που δεν έγραψα κάτι καινούργιο.