Δάκρυα αλόγου

Χθες έλαβα ένα e-mail από έναν από τους καθηγητές μου στο πανεπιστήμιο
και αφού μου έγραφε για κάποια παρουσίαση ενός βιβλίου, σε υστερόγραφο
μου έστειλε ένα ποίημα φίλου του ποιητή, που δυστυχώς η κηδεία του έγινε χθες.
Ο τίτλος της ανάρτησης μου είναι  ο τίτλος του ποιήματος.
Είναι συγκλονιστικό. Διαβάστε το!

 ΥΓ. Σήμερα πέθανε ο ποιητής και φίλος Αντώνης Στασινόπουλος

Η κηδεία του Παρασκευή, ώρα 17.00, στην Αγιαλεξιώτισσα.

Ὑστατο χαίρε, το ποίημά του από την τελευταία του συλλογή "Το βρέφος":

ΔΑΚΡΥΑ ΑΛΟΓΟΥ
Πρωινό Φλεβάρη, τα βουνά χιονισμένα ώς τους πρόποδες. Καταχνιά
και τσουχτερό κρύο. Ο ουρανός μολυβένιος, ρίχνει χιονόνερο. Μέσα
στα πανωφόρια τυλιγμένοι με κασκόλ, πάνω στη μηχανή. Από τις
παρυφές του Πανεπιστημίου Πατρών στρίβουμε προς τον κεντρικό
δρόμο. Ξάφνου, στα δεξιά μας, μες το χωράφι αντικρίζουμε ένα
άλογο καφετί να κείτεται στο έδαφος. Πλησιάζουμε πεζοί. Το θέαμα
αβάσταχτο. Μπερδεμένο το άλογο αλλόκοτα με το σκοινί. Το πίσω
πόδι να φτάνει στο κεφάλι. Χαϊδεύουμε το κεφάλι και τη χαίτη του.
Λύνουμε το σκοινί, το ξετυλίγουμε. Το άλογο ακίνητο, παγωμένο.
Τρίβουμε το πόδι να το ζεστάνουμε, όσο γίνεται, να το επαναφέρουμε.
Ελάχιστη διαφορά. Ώρες θα ήταν έτσι πεσμένο. Μάταια η προσπάθεια
να γλιτώσει από τη νυχτερινή καταιγίδα. Χαϊδεύουμε το μέτωπο,
το λαιμό, το στήθος του. Ανταπόκριση καμιά. Τα μάτια στυλωμένα,
ανήμπορα. Παραδομένο στην τύχη του.
Κι εκεί που ψάχνουμε λύση, ένα πράσινο φορτηγάκι εμφανίζεται.
Άντρας μεσήλικας, Ρομά, μάς χαιρετά και λέει: «Πάει αυτό, ξόφλησε».
Του ζητάμε βοήθεια να το μεταφέρουμε σ’ ένα από τα εγκαταλειμμένα
αγροτόσπιτα που ανήκαν στο πανεπιστήμιο. Σέρνουμε και οι τρεις το
ζωντανό κρατώντας ψηλά το κεφάλι. Με το φορτηγάκι το μεταφέρουμε
στο έρημο, πέτρινο σπίτι. Ξαπλώνουμε το άλογο στα άχυρα, κάτω στο
χωματένιο έδαφος του ισογείου. «Θα ψοφήσει» λέει ο τσιγγάνος, και
φεύγει. Εμείς φέρνουμε κτηνίατρο. Ψύξη και πνευμονία, η διάγνωση.
Εντριβές με καθαρό πετρέλαιο και ενέσεις κορτιζόνης, η θεραπευτική
αγωγή.  Αν  αντιδράσει, θα τα καταφέρει» αποφαίνεται ο γιατρός.
Ο Φλεβάρης κοντεύει στο τέλος του. Θεραπείας συνέχεια. Υπομονή,
εντριβές, ενέσεις και ξενύχτι πλάι στο άλογο. Τρώει λίγο, και καθώς
είναι ξαπλωμένο ανοίγει πληγές. Γι’ αυτό και συχνά το μετακινούμε.
Μια μέρα, την ώρα της φροντίδας, δάκρυα του αλόγου έβρεξαν το
χέρι μου και έσταξαν στην καρδιά μου. Κόμπος συγκίνησης στο λαιμό.
Επιτέλους το άλογο αντιδρά! Το αγκαλιάζω, νιώθω την επιθυμία του
για ζωή. «Σαν άνθρωπος είναι» όπως λένε.
Αρχές Μαρτίου, κόβουμε χορτάρι από τα χωράφια. Το τάισμα
δύσκολο. Το άλογο κατάκοιτο ακόμη. Πρέπει να κρατάμε ψηλά το
κεφάλι από τη χαίτη για να φάει. Μόλις αφήνουμε το κράτημα,
το κεφάλι πέφτει στο πλάι. Ύπνος ανήσυχος, παραισθήσεις από την
κορτιζόνη τραντάζουν το σώμα του. Οι ενέσεις και οι εντριβές σταθερά
επαναλαμβάνονται. Βελτίωση. Από μέρα σε μέρα τρώει περισσότερο.
Ας είναι καλά η φίλη, η Πόπη, που μας επιτρέπει να κόβουμε φρέσκο
χορτάρι από το Γεωπονικό Ινστιτούτο.
Μέσα Μάρτη, το άλογο πασχίζει να σηκωθεί στα μπροστινά του
πόδια. Δεν έχει δυνάμεις και γονατίζει. Τώρα τρώει μόνο του με το
κεφάλι γερμένο πλάγια. Φαίνεται να αναρρώνει. Τρέφεται και τρέφει
την πίστη μας. Μέρα με την ημέρα αφορμές χαράς και ελπίδας. Μετά
από λίγο καιρό το άλογο σηκώνεται, με το κεφάλι να γέρνει αριστερά.
Τώρα μπορεί να βγει, να βοσκήσει στο χωράφι. Του κάνουμε παρέα
μέχρι το σούρουπο και το σταβλίζουμε στο ισόγειο του σπιτιού.
Απρίλης μήνας, φροντίζουμε τις πληγές που άφησε η κατάκλιση
στα καπούλια. Κι ένα πρωί το άλογο εξαφανίζεται. Ψάχνω. Πουθενά!
Αναστατώνομαι, καλώ τον Αλέξη. Φέρνουμε γύρα τα χωράφια με τη
μηχανή. Μετά από ώρα ακούμε γνώριμο χλιμίντρισμα. Ήταν το άλογό
μας, ο Ντορής, δεμένος με καμιά δεκαριά άλογα μαζί. Πάω κοντά του
κι εκείνο μου προτείνει το κεφάλι να το χαϊδέψω. Παίρνω το άλογο
και φεύγουμε. Οι πληγές του ήταν πασαλειμμένες με καμένα λάδια
αυτοκινήτου. Το τσίρκο MEDRANO ήταν στην πόλη μας. Ίσως αυτό
εξηγούσε την αρπαγή του. Στο τσίρκο θα το πουλούσαν οι Ρομά μαζί
με τ’ άλλα άλογα. Πράγματι, την ίδια μέρα έρχεται ο μεσήλικας Ρομά.
«Είναι δικό μου και το θέλω» επιμένει. Αρνούμαστε να το δώσουμε.
Ζητάμε να το αγοράσουμε, εμείς που το σώσαμε. Κανονίζουμε μια
τιμή και χάρις στο Φοιτητικό Συνεταιρισμό το αγοράζουμε.
Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά. Πολύχρωμα τα χωράφια κι εμείς
φυλάμε βάρδιες μέρα νύχτα, μη μας το ξαναπάρουν οι Ρομά, μέχρι να
φύγει το τσίρκο. Αρχές Μαΐου, οι πληγές στα καπούλια χειροτερεύουν.
Το καύκαλο έχει υποχωρήσει και τρέχει υγρό. Ήταν απόγευμα. Ο
Ντορής έτρωγε στο ντορβά. Καθώς φροντίζω τις πληγές του, ένα
καύκαλο υποχωρεί. Και τι να δω! Δεκάδες σκουλήκια! Μικρές τρύπες
παντού σαν κυψέλες μελισσών. Πάλι καλούμε τον κτηνίατρο. Εκείνος
βγάζει από την τσάντα του μια μεγάλη τσιμπίδα και ποτίζει μια γάζα
με ένα σκούρο υγρό. Την βυθίζει εκεί που είναι τα σκουλήκια. Αυτά
ψοφάνε και τα τραβάει με την τσιμπίδα και τη γάζα έξω. Αυτή η
δουλειά πήρε μια ώρα περίπου. Ο γιατρός μάς αφήνει την τσιμπίδα,
τις γάζες και το φάρμακο για να καθαρίζουμε τις πληγές καθημερινά.
Έτσι και έγινε. Τα τραύματα επουλώθηκαν γρήγορα. Τώρα ο Ντορής
ελεύθερος καλπάζει στα χωράφια. Πότε σηκώνει τα μπροστινά του
πόδια χλιμιντρίζοντας. Κι άλλοτε τινάζει τα πισινά του πόδια και
παίζει.

Εμένα με συγκλόνισε τούτο το ποίημα.

Εσάς;