Δάκρυα αγωνίας

Η Κατερίνα έκλεισε το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της,  έτσι και αλλιώς εδώ και ώρα δεν είχε καταφέρει να διαβάσει ούτε μία  σελίδα.

Κοίταξε το κοριτσάκι της που κοιμόταν πάνω στο άσπρο σεντόνι του νοσοκομείου και η καρδιά της σφίχτηκε. Έπιασε το χεράκι της που είχε τον ορό και άρχισε να της το χαϊδεύει. Ύστερα απόθεσε ένα γλυκό φιλί πάνω στα μικροσκοπικά δαχτυλάκια.

-Αχ! Κορούλα μου πια κακιά μοίρα σε μοίρανε και από τους πέντε μήνες της ζωούλας σου τους τρεις βρισκόμαστε σε τούτο το νοσοκομείο. Κάθε φορά που σε αλλάζω βλέπω την μεγάλη τομή που άνοιξαν οι γιατροί στην κοιλίτσα σου και πονάω. Όμως παρότι έγινε αυτό η κοιλίτσα σου πάλι έχει αρχίσει να πρήζεται από την κακή λειτουργία του συκωτιού σου και εσύ λιώνεις σαν το κερί.

Κοίταξε το εικόνισμα της Παναγίας πάνω από το κρεβατάκι του παιδιού. «Παναγία μου κάνε να προλάβουμε να της κάνουμε την μεταμόσχευση, τώρα που βρέθηκε ο πατερούλης της να είναι συμβατός δότης. Κάνε να περάσουν γρήγορα οι τρεις κρίσιμοι μήνες μέχρι να δούμε αν θα κρατήσει το μόσχευμα το κορμάκι της. Κάνε να γίνει καλά το κοριτσάκι μου, να γυρίσουμε σπίτι μας και να αγκαλιάσω και  το αγοράκι μου που έχω τόσους μήνες να το δω. Ας έχεις καλά τις γιαγιάδες που μου το προσέχουν…»

Προχώρησε προς το παράθυρο. Πέρα από το τζάμι είδε στον κήπο του νοσοκομείου τα πρώτα σημάδια της Άνοιξης να κάνουν την εμφάνισή τους. Στο χωριό σκέφτηκε τέτοια εποχή όλα θα είναι   ανθοστόλιστα. Της ήρθαν δάκρυα στα μάτια καθώς σκέφτηκε πως χωρίς την βοήθεια των συγχωριανών της, συγγενών και φίλων δεν θα είχαν χρήματα για να πάνε με  την κορούλα της στην Ιταλία που θα γίνει η μεταμόσχευση. Αλλά και πάλι λείπουν πολλά. Τριάντα χιλιάδες ευρώ δεν είναι εύκολο να βρεθούν. Η αγανάκτησή της μεγάλη, γιατί δεν φτάνει που και αυτή και ο άντρας της έμειναν χωρίς δουλειά, το κράτος το μόνο που τους δίνει είναι μειωμένα αεροπορικά εισιτήρια και ένα γιατρό ως συνοδό μέχρι το νοσοκομείο της Ιταλίας. Τα δάκρυα τώρα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια της.

Έξω άρχισε να σουρουπώνει και η Κατερίνα έσυρε τα βήματά της και πάλι δίπλα στο προσκέφαλο του παιδιού της.

Με τούτη την ιστορία έλαβα μέρος στο "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Μαρία. Πραγματικά όσοι δεν διαβάσατε τις συμμετοχές ανατρέξτε  στο blog της για να τις διαβάσετε.
Η ιστορία μου δυστυχώς είναι αληθινή. Η Κατερίνα είναι ανιψιά μου και βιώνει πραγματικά ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο. Εκείνες τις ημέρες που ετοιμάζονταν να φύγουν για Ιταλία η σκέψη μου δεν μπορούσε λεπτό να φύγει από αυτήν και επομένως δεν μπορούσα να γράψω τίποτα άλλο. 
Αυτή την στιγμή βρίσκονται σε νοσοκομείο στην Ιταλία και κάνουν τις τελευταίες εξετάσεις πριν την μεταμόσχευση. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να γυρίσουν κοντά μας γεροί και δυνατοί.
Να είστε όλοι καλά.
Φιλιά!