Μάνα! Ένας Ήλιος φωτεινός

Η δικιά μου μαμά όλο "μη" και "πρόσεχε" και ανάκριση του τύπου "που θα πας;", "τι ώρα θα γυρίσεις", "με ποιους θα είσαι". Γεμάτη άγχος μη πάθουμε κάτι… ακόμα μέχρι και σήμερα.

Δεν ήταν να αργήσουμε λίγο, μας τα έψελνε κανονικά. Σήμερα βέβαια που είμαι και εγώ μαμά έχω και εγώ παρόμοιες  αγωνίες.

     Θυμάμαι κάποια φορά  όταν ήμουν περίπου 22 ετών γύρισα στο σπίτι στις 3:00 τα ξημερώματα... (το αργότερο που μου επέτρεπε ήταν 12).

Οι γονείς μου κοιμόντουσαν νωρίς γιατί έπρεπε να ξυπνούν με το που χάραζε να προλάβουν τις πολλές αγροτικές δουλειές τους. Μπήκα λοιπόν σαν την γάτα στο σπίτι, για να μην τους ξυπνήσω. Μάταιος κόπος... λες και με το ένα μάτι κοιμόταν η μάνα μου και με το άλλο αγρυπνούσε.

"Ελένη άργησες!" ακούω την φωνή της "Λίγο μαμά... δώδεκα και τέταρτο είναι".

(τα δύο ρολόγια δείχνουν διαφορετική ώρα...αλλά με μια απρόσεκτη ματιά ....μπορεί να μπερδευτείς)

                           

 Ήλπιζα πως μέσα στη νύστα της δεν θα ξεχώριζε που ήταν ο μικρός λεπτοδείκτης και που ο μεγάλος. Το κόλπο πέτυχε και λόγω αμφιβολιών την γλίτωσα, ωστόσο  την άλλη μέρα έκανε το σχόλιό της "νομίζω ότι άργησες πολύ χθες το βράδυ και ας λες εσύ ότι γύρισες στις 12:15. Εγώ από κει και μετά νομίζω πως δεν κοιμήθηκα πολύ, πως ξημέρωσε γρήγορα"… Σηκωνόταν σχεδόν πάντα στις 5 το πρωί για να κάνει ότι δουλειές είχε στο σπίτι και μετά να βοηθήσει τον πατέρα μου στις αγροτικές δουλειές.

Ακούραστη μέχρι και σήμερα που έχει πατήσει τα 90 και έχει δισέγγονα και παίζει μπάλα μαζί τους και γίνεται και πάλι παιδί…

Την αγαπώ πολύ  και γελάω τώρα πια όταν  σκέφτομαι τα πολλά "μη" της.

Ελπίζω να είναι για πολλά χρόνια ακόμη κοντά μας.

Να είναι καλά όλες οι μανούλες!
Φιλιά!