Το κοχυλόδεντρο

-Γιαγιά αυτό το δέντρο που έχει πάνω του κοχύλια το λένε κοχυλόδεντρο;
-Πεύκο το λένε, αλλά από σήμερα εμείς θα το λέμε κοχυλόδεντρο!!!

Κάποτε τούτο το πεύκο εκεί που αγνάντευε τη θάλασσα, είδε μια  γοργόνα να κολυμπάει.
Ήταν πολύ όμορφη, με ξανθά μαλλιά και με μια ουρά που είχε πολλά και φανταχτερά χρώματα.
Στα μαλλιά της είχε βάλει τα πιο όμορφα κοχύλια του βυθού που λαμπύριζαν σαν διαμάντια.
Μόλις την είδε το πεύκο έγειρε τα κλαδιά του προς την θάλασσα και την κάλεσε κοντά του.
Με δυο βουτιές η γοργόνα έφτασε δίπλα του και άγγιξε τα κλαδιά του. Αυτό ήταν!
Αμέσως ο ένας ερωτεύτηκε τον άλλον.

Η γοργόνα κάθε πρωί ερχόταν και κολυμπούσε δίπλα του και το πεύκο έσκυβε
και της χάιδευε απαλά τα μαλλιά με τις πευκοβελόνες του.
Έπαιζαν ρίχνοντας νερό ο ένας στον άλλο και η γοργόνα πολλές φορές έκανε κούνια
πιασμένη από τα κλαδιά του πεύκου.
Το πεύκο της έλεγε ιστορίες από την ζωή του σε κείνη την ακροθαλασσιά και
η γοργόνα του έλεγε ιστορίες από τον βυθό, εκεί που ήταν το παλάτι της.
Έτσι έζησαν μαζί ένα ονειρεμένο καλοκαίρι

Όμως γρήγορα ήρθε το φθινόπωρο και η θάλασσα άρχισε να αγριεύει.
Ο αέρας φυσούσε δυνατά και τα κλαδιά του πεύκου κουνιόντουσαν δυνατά
και δεν μπορούσε να χαϊδέψει την αγαπημένη του γοργόνα.
Αλλά και η γοργόνα μας δυσκολευόταν να πλησιάσει το πεύκο, γιατί τα κύματα
την εμπόδιζαν.

Έτσι ένα όμορφο δειλινό αποχαιρετήστηκαν.

Η γοργόνα κρέμασε στο πεύκο τα όμορφα κοχύλια που στόλιζαν τα μαλλιά της

και φόρεσε ένα στεφάνι που της είχε πλέξει με τα κλαδιά του το πεύκο.

Χώρισαν αφού υποσχέθηκαν πως σαν ερχόταν πάλι το καλοκαίρι

η γοργόνα θα ξαναρχόταν και πάλι κοντά του. 

Αυτό το μικρό παραμυθάκι το σκαρφίστηκα όσο μαζί με αυτά τα γλυκά χεράκια

φτιάχναμε κοχυλοκατασκευές.

Να περνάτε όμορφα!

Φιλάκια!