Μετά από είκοσι χρόνια

Ο Κώστας έδωσε την πρόσκληση στην ταξιθέτρια και εκείνη τον οδήγησε στην θέση του. Θα έβλεπε και πάλι την Έλσα επί σκηνής να πρωταγωνιστεί στην πιο φαντασμαγορική παράσταση της χρονιάς.

Ο νους του έτρεξε είκοσι  χρόνια πίσω στην εποχή που η Έλσα είχε πάρει τον πρώτο πρωταγωνιστικό της ρόλο και όλα τα περιοδικά και οι τηλεοράσεις είχαν πέσει πάνω της για  φωτογραφίσεις και συνεντεύξεις. Οι παπαράτσι τους ακολουθούσαν παντού. Τα μυαλά της είχαν πάρει αέρα και η σχέση τους ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Την αγαπούσε τρελά και εκείνη το ίδιο, όμως ο εγωισμός του Κώστα δεν ανεχόταν να ζει στην σκιά της Έλσας και να την ακούει από το πρωί ως το βράδυ να περιαυτολογεί και να  κολακεύεται με κάθε αρσενικό που την φλέρταρε.

 Έτσι μετά τους συχνούς τσακωμούς τους, όταν του προτάθηκε η διευθυντική θέση σε μεγάλη πολυεθνική του εξωτερικού έφυγε και έριξε μαύρη πέτρα πίσω  του. Ποτέ όμως δεν έπαψε να την αγαπάει και να νοσταλγεί την αγκαλιά της. Μάζευε κάθε είδους απόκομμα από εφημερίδες και περιοδικά που την αφορούσαν, καθώς και όλα τα βίντεο με τα έργα που πρωταγωνιστούσε. Και εκείνη τον σκεφτόταν και ζητούσε να μαθαίνει νέα του, όπως τον πληροφορούσε ο κοινός φίλος τους ο Στέλιος.

Όταν άνοιξε η αυλαία και η Έλσα βγήκε στην σκηνή καταχειροκροτούμενη στο στομάχι του φτερούγησαν χιλιάδες πεταλούδες και η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Έπαιζε τον ρόλο της  δίνοντας τον καλύτερο εαυτόν της. Ο Κώστας σε μια στιγμή ένιωσε την ματιά της πάνω του και ρίγησε.

«Εμένα κοιτάζει; δεν είναι δυνατόν, μετά από είκοσι  χρόνια δεν θα με γνωρίζει καν, σκέφτηκε. Χωρίσαμε νέα παιδιά και τώρα έχω γκριζάρει στους κροτάφους».

Το έργο έφτασε στο τέλος του. Ο κόσμος χειροκροτούσε ενθουσιασμένος και όλοι φώναζαν  μπράβο. Εκείνη βγήκε και ξαναβγήκε στη σκηνή μαζί με τους συμπρωταγωνιστές της  για να τους ευχαριστήσει και εκείνος δεν χόρταινε να την καμαρώνει. Όταν η αίθουσα άρχισε να αδειάζει τράβηξε και αυτός προς την έξοδο του θεάτρου.

Έξω είχε αρχίσει να πέφτει μια ψιλή βροχή. Σήκωσε τα πέτα του παλτού του και ετοιμάστηκε να προχωρήσει προς το αυτοκίνητό του που το είχε παρκάρει δυο στενά πιο κάτω.

-Κώστα φεύγεις, έτσι σαν τον κλέφτη; Δεν βαρέθηκες να φεύγεις;

Γύρισε και την είδε, αστραφτερή όπως ήταν στην σκηνή, σίγουρα ο Στέλιος την είχε πληροφορήσει για την παρουσία του.

-Έχουν περάσει τόσα χρόνια Έλσα, δεν ξέρω αν θα ήθελες να με δεις.

Τον πλησίασε και του έπιασε το χέρι.

-Ήθελα Κώστα, πάντα σε περίμενα. Αλήθεια τι έφταιξε και δεν μπορέσαμε να είμαστε μαζί;

-Είχαμε να παλέψουμε με δυο τέρατα Έλσα μου εκείνο της φιλαυτίας από μέρους σου και εκείνο του εγωισμού από μέρους μου και μας νίκησαν.

-Είναι αργά να κάνουμε μια καινούργια αρχή, τον ρώτησε παρακλητικά, ενώ ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της και ενώθηκε με τις σταγόνες της βροχής στα μαγουλά της.

-Είναι αργά γιατί αφήσαμε είκοσι ολόκληρα χρόνια να φύγουν, αλλά δεν θα ήθελα με τίποτα να ζήσω άλλα τόσα μακριά σου. Όχι δεν θα μπορούσα λατρεμένη μου!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις". Ευχαριστώ όσους επέλεξαν και την δική μου συμμετοχή κατά την βαθμολογία τους και την Μαρία για την άψογη όπως πάντα φιλοξενία.

Για λίγο διάστημα θα μπαίνω ελάχιστα  στο internet οπότε θα σας διαβάζω αραιά και που.

Ελπίζω σύντομα να τα λέμε και πάλι.

Φιλάκια!