Δυο άμυαλα κοχύλια

Μια μέρα δυο κοχύλια

ρώτησαν το κύμα...

-Πες μας κύμα εσύ που πας μέχρι την ακτή, είναι όμορφα εκεί;

-Όμορφα είναι...

-Θα μας πάρεις μαζί σου;

-Θα σας πάρω, αλλά θα μου υποσχεθείτε πως δεν θα φύγετε μακριά από

την αγκαλιά μου...αλλιώς κινδυνεύετε να μείνετε για πάντα εκεί.

Συμφώνησαν και έτσι το κύμα ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα

 τα πήρε μαζί του. Τα ακούμπησε απαλά στην ακτή και έμεινε κοντά τους

να τα προσέχει...

Τα κοχύλια κοίταξαν γύρω τους. Πρώτα είδαν τα δέντρα καθώς ο ήλιος

έριχνε τις τελευταίες ακτίνες του πάνω τους και χρύσιζε τα κλαδιά τους.

Μετά καθώς είδαν τα λαξευμένα βράχια που ακτινοβολούσαν από τον ήλιο

ρώτησαν το κύμα ποιος έσκαψε τις σπηλιές τους.

-Όταν είμαι θυμωμένο, τους εξήγησε το κύμα...τα "βάζω" με τα βράχια...

...και τώρα που τα κοιτάζω νομίζω πως είμαι σπουδαίος γλύπτης...

Τα κοχύλια συμφώνησαν και συνέχισαν να κοιτούν γύρω τους.

Κοιτούσαν...κοιτούσαν...

ώσπου έδυσε ο ήλιος

και άρχισε να ανατέλλει το φεγγάρι...

Έμειναν εκεί  ακούγοντας  μουσική  από τα μαγαζιά  της παραλίας

και χωρίς να το καταλάβουν απομακρύνθηκαν λίγο από το κύμα.

Άρχισε να ξημερώνει...το κύμα τους φώναξε πως έπρεπε να φύγουν,

γιατί ο ήλιος θα γινόταν σε λίγο πολύ καυτός και θα τα έκαιγε.

Όμως εκείνα δεν του έδωσαν σημασία. Τους άρεσαν όλα αυτά που έβλεπαν,

τους άρεσε η μουσική που άκουγαν.

Το κύμα προσπάθησε να τα φτάσει...μάταια όμως...

Και έτσι έμειναν εκεί...η άμμος έγινε καυτή...και εκείνα έμειναν εκεί...

Το κείμενο αυτό το είχα αναρτήσει και παλαιότερα στο blog μου

και τώρα το ανέσυρα για τα "Τα λόγια της Πλώρης"  που είναι μια

ιδέα της Μαρίας Νικολάου για Το κείμενο.

Υ.Γ. Όλες οι φωτογραφίες είναι από την πανέμορφη περιοχή 

του Αγ. Ανδρέα στο Κατάκολο.