Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Η περιπέτεια του Ορφέα

Αυτή την ιστορία την είχα αναρτήσει και παλαιότερα στο blog μου, αλλά επειδή ο Ορφέας 

μου είπε να σας την  ξαναδιηγηθώ δεν μπορούσα να του χαλάσω χατίρι... 

Κάπως έτσι λοιπόν ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Ορφέα....

Γεια σου! άρχισε,  είμαι ο Ορφέας και είμαι ένα μικρό ''αδέσποτο'' σκυλί.

Εσείς οι άνθρωποι τα ''αδέσποτα'' σκυλιά τα θεωρείται αλήτες, όμως

εμένα αυτός ο χαρακτηρισμός μου αρέσει, γιατί όπως λέει η μαμά μου,

κατ' αυτόν τον τρόπο  απολαμβάνουμε την ελευθερία μας.

Γεννήθηκα πριν πέντε μήνες σε μια μεγάλη πόλη και έμενα σε ένα όμορφο

πάρκο μαζί με την μαμά μου και τα τρία αδελφάκια μου.

Τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα και την Φρύνη.





Οι μέρες μας κυλούσαν όμορφα. Η μαμά μου μας εκπαίδευε, πως να περνάμε

τον δρόμο ώστε να μην κινδυνεύουμε από τα αυτοκίνητά σας, μας έλεγε πως

 δεν πρέπει να σας γαβγίζουμε, αλλά αντίθετα να σας γλυκοκοιτάζουμε, γιατί

έτσι  θα μας δίνετε νόστιμα μεζεδάκια και τα βράδια ξαπλωμένα στο γκαζόν

η μαμά, μας έλεγε όμορφες ιστορίες.

Όμως όλα άλλαξαν ένα σούρουπο, όταν ήρθε τρέχοντας-όσο του επέτρεπαν τα

χρόνια του- ένας γέρικος σκύλος ο Τζο, που όλοι σεβόμαστε την γνώμη του,


φωνάζοντας στη μαμά μου να μας κρύψει.



Αρχίσαμε να τρέχουμε μαζί του και κρυφτήκαμε σε μια παλιά αποθήκη.

Εκεί ο γερο-Τζο μας εξήγησε πως κάποιοι άνθρωποι γυρνούσαν με ένα

αυτοκίνητο και μάζευαν όλους τους αδέσποτους σκύλους και τους έβαζαν

σε κλουβιά.  Ήδη, μας είπε,  είχαν μαζέψει αρκετούς από τους φίλους μας.

«Γιατί το κάνουν αυτό τώρα;» ρώτησε η μαμά, «Χρόνια ζούμε όμορφα

και ωραία ανάμεσά τους. Δεν τους ενοχλούμε, ούτε μας ενοχλούν. Μάλιστα

εγώ έχω και αρκετούς φίλους, που ξέροντας πως έχω κουταβάκια με φιλεύουν

 τους πιο νόστιμους μεζέδες».

«Θα κάνουν», είπε ο γέρο-Τζο, «μια μεγάλη γιορτή. Θα έρθουν άνθρωποι

από όλα τα μέρη του κόσμου και εμείς τους χαλάμε την όμορφη εικόνα που

 θέλουν να δείξουν».

«Τι εννοείς πως εγώ και τα παιδιά μου δεν είμαστε όμορφα και καθαρά; Κάθε

λίγο και λιγάκι με την γλωσσούλα μου τα νίβω και τα χτενίζω. Τους έχω μάθει

και καλούς τρόπους, γιατί μας κυνηγάνε λοιπόν;» ξαναρώτησε η μαμά.

«Δίκιο έχεις», της είπε ο Τζο,  «αλλά εγώ επειδή δεν τα μπορώ τα τρεχάματα

 λόγω ηλικίας, λέω για λίγο καιρό να φύγω από δω και να πάω στην εξοχή.

Το ίδιο να κάνετε και σεις»,  είπε και έφυγε παίρνοντας προφυλάξεις.

Η μαμά μου το σκέφτηκε, αλλά ήξερε πως αν φεύγαμε από την πόλη δεν θα

έβρισκε εύκολα φαγητό για μας. Έτσι μείναμε κρυμμένοι δύο μέρες και δύο

νύχτες. Οι κοιλίτσες μας άρχισαν να γουργουρίζουν από την πείνα.

Το γαλατάκι της μαμάς δεν έφτανε γιατί και κείνη ήταν νηστική.

Για να ξεχάσουμε την πείνα μας, η μαμά άρχισε να μας λέει ιστορίες.

Μας είπε ποιος  ήταν ο Ηρακλής, ο Αχιλλέας, ο Ορφέας και η Φρύνη και γιατί

μας έδωσε αυτά τα ονόματα.

Έτσι μάθαμε πως ο Ηρακλής ήταν ένας  ήρωας πολύ δυνατός,  τόσο δυνατός που

κράτησε κάποτε όλη τη γη στους ώμους του και ότι ο Αχιλλέας ήταν ο πιο

ανδρείος από όλους τους Έλληνες που πολέμησαν στην Τροία. Έδωσε λοιπόν

αυτά τα ονόματα στα αδέλφια μου γιατί και αυτά είναι πολύ δυνατά.

«Εσένα Φρύνη μου που είσαι τόσο όμορφη», είπε στην αδελφούλα μου

η μαμά, «σου έδωσα το όνομα μιας πολύ όμορφης γυναίκας της

αρχαιότητας».

Εμένα μου έδωσε το όνομα Ορφέας γιατί λέει γαβγίζω πολύ γλυκά. Ζήλεψα λίγο.

Τα αδέρφια μου να έχουν ονόματα ηρώων και εγώ τίποτα. Της το είπα.

«Ησύχασε», μου είπε, « και ο Ορφέας ήταν σπουδαίος μουσικός»! Έλαβε

μάλιστα μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία μαζί με τον Ιάσονα και

τον Ηρακλή.

«Μαμά, πως ξέρεις όλες αυτές τις ιστορίες», την ρωτήσαμε.

Εκείνη μας εξήγησε πως κάποτε ζούσε σε ένα  σπίτι μαζί με ένα όμορφο

κοριτσάκι και τους γονείς της. Το κοριτσάκι όταν ήσαν μαζί στο δωμάτιό της,

της διάβαζε διάφορες ιστορίες και έτσι τα έμαθε όλα αυτά.

«Και πως βρέθηκες εδώ μαμά;» την ρωτήσαμε.

«Στο κοριτσάκι με  είχε χαρίσει η γιαγιά της, όταν γιόρτασε τα όγδοα γενέθλιά της και με 

αγάπησε από την πρώτη στιγμή. 

Οι γονείς της όμως δεν με έβλεπαν με καλό μάτι. 

Αφού έμεινα αρκετό καιρό κοντά τους, ένα πρωινό που το κοριτσάκι έλειπε στο σχολείο, 

με έβαλαν στο αυτοκίνητο τους και με πήγαν στην εξοχή. 

Εκεί με εγκατέλειψαν. Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητό τους κλαίγοντας 

και παρακαλώντας να μην με αφήσουν, αλλά αυτοί έφυγαν...

Έτσι αφού περιπλανήθηκα πολύ έφτασα σε αυτή την πόλη και άρχισα να ζω

μόνη μου ψάχνοντας για το καθημερινό φαγητό μου».

Φαγητό! τι μας το θύμισε η μανούλα. Τώρα η κοιλίτσα μας διαμαρτυρόταν

πιο πολύ από πριν. Η μαμά βλέποντας εμάς να υποφέρομαι, δεν άντεξε άλλο

 και το βράδυ  βγήκε να βρει φαγητό, αφού μας είπε να μείνουμε κρυμμένα.

Δεν τόλμησε να πάει στις  ταβερνίτσες για να την φιλέψουν οι γνωστοί της.

Πήγε σε ένα κοντινό κάδο σκουπιδιών.  Εκεί βρήκε μια σακούλα  με αποφάγια

και τραβώντας την με τα δόντια της, την έφερε σε μας που την περιμέναμε

κρυμμένα.

Ήταν λίγα και μόλις καταφέραμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας.

Μείναμε άλλο ένα βράδυ και μια μέρα κρυμμένοι. Νέα από άλλα σκυλιά

δεν είχαμε. Το κακό αυτοκίνητο το βλέπαμε που περνούσε καθημερινά

και έψαχνε...

Το άλλο βράδυ η μαμά ξαναβγήκε για να βρει φαγητό. Έψαξε στους πρώτους

κάδους, τους βρήκε άδειους, προχώρησε πιο κάτω, τα ίδια. Έφτασε έξω από

 ένα εστιατόριο και παραφύλαγε πότε ο μάγειρας θα βγάλει τα σκουπίδια έξω

 για  να αρπάξει τα αποφάγια.

Είχε αργήσει πολύ και εμείς ανησυχήσαμε. Παρά την απαγόρευσή της να μην

απομακρυνθούμε από την κρυψώνα μας, εμείς παρακούσαμε τη εντολή της

και αρχίσαμε να την ψάχνουμε.

Βάλαμε τη μουσουδίτσα μας στο χώμα και προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε

την μυρουδιά της. Στην αρχή χωριστήκαμε προσπαθώντας να την

ανακαλύψουμε. Στους πρώτους κάδους εντόπισε την μυρουδιά της ο Ηρακλής

και άρχισε να γαβγίζει. Έτσι όλα μαζί ακολουθήσαμε τα ίχνη της μαμάς.

Όταν στρίψαμε στην οδό Πραξιτέλους, ακούσαμε τις απελπισμένες φωνές

της.

«Αφήστε με είμαι καλή σκυλίτσα», φώναζε!  «Δεν έχω πειράξει κανέναν».

Τρέξαμε προς το μέρος που ακούγαμε τις φωνές.

«Λυπηθείτε με», φώναζε η μαμά, «έχω τέσσερα  κουταβάκια που

με περιμένουν να γυρίσω».

Που όμως οι άνθρωποι  να καταλάβουν. Δεν καταλαβαίνετε λέει τη γλώσσα

μας.  Έχετε  όμως την απαίτηση εμείς να  καταλαβαίνουμε τη δική σας

και όλο διαταγές μας δίνετε.

Την ώρα που φτάναμε κοντά της, ένας της έδωσε μια κλωτσιά, ενώ ένας άλλος

της τραβούσε το σκοινί που ήταν περασμένο στο λαιμό της. Η μαμά ούρλιαξε

από τον πόνο. Όμως όταν είδε εμάς να ορμάμε εναντίων τους για να την

σώσουμε, οι κραυγές της έγιναν κραυγές απελπισίας.

«Φύγετε, να σωθείτε», μας φώναζε,  «φύγετε!...».

Όμως εμείς δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Κινδύνευε η αγαπημένη μας

μανούλα. Πως ήταν δυνατόν να φύγουμε!

Αφού παλέψαμε με νύχια και με δόντια και φάγαμε αρκετές κλωτσιές, μας

έπιασαν και μας. Μας έβαλαν τον καθένα μας σε διαφορετικά κλουβιά και

μας ανέβασαν στο αυτοκίνητο.

Η μαμά τους φώναζε να μας βάλουν στο δικό της κλουβί, αλλά ποιος την

άκουγε...

Η αδελφούλα μου άρχισε να κλαίει.


Από το ποδαράκι της έτρεχε αίμα και η μαμά δεν μπορούσε να της γλείψει

την πληγή. Μας έβλεπε κτυπημένα και νηστικά και δεν είχε το κουράγιο

να μας μαλώσει που παρακούσαμε την εντολή της και δεν μείναμε κρυμμένα.

Μόνο μας κοιτούσε με αγάπη και τα μάτια της βούρκωσαν από τα δάκρυα.

Μετά από αρκετή ώρα το αυτοκίνητο σταμάτησε. Μας κατέβασαν και

έβαλαν τα κλουβιά μας κάτω από ένα υπόστεγο και αφού μας  έβαλαν λίγο

νερό μας παράτησαν και έφυγαν.

Εκεί ήσαν και άλλα σκυλιά, γνωστά και άγνωστα. Όλα γάβγιζαν και γινόταν

πανζουρλισμός. Άλλα ζητούσαν φαγητό, άλλα νερό και  άλλα έκλαιγαν και

έλεγαν πως μας μάζεψαν για να μας θανατώσουν...


Εμείς είχαμε τρομοκρατηθεί. Ζαρώσαμε στη γωνιά του κλουβιού μας

και κοιτούσαμε διαρκώς τη μανούλα μας.

Ήμασταν πέντε μέρες σε αυτό το ξερό μέρος. Μία φορά την ημέρα οι 
άνθρωποι

μας έφερναν λίγο φαγητό και νερό και έφευγαν. Πόσο είχα πεθυμήσει λίγο από

το γάλα της μανούλας μου δε λέγεται. Εκείνη κάθε μέρα τους παρακαλούσε

 να μας βάλουν μαζί της, αλλά κανείς δεν την άκουγε.

Στο διπλανό κλουβί από μας ήταν φυλακισμένο ένα λυκόσκυλο που

προσπαθούσε να μας παρηγορήσει.



Πως να μας παρηγορήσει όμως, αφού και αυτό ήταν φυλακισμένο.

Την έκτη μέρα μετά την φυλάκισή μας, όταν είχαν φύγει οι φύλακες,

είδαμε ένα αγόρι  πάνω σε ένα ποδήλατο να πλησιάζει το υπόστεγο.

«Έλα!» φώναξε και αμέσως παρουσιάστηκε και ένα κοριτσάκι,

«εδώ τα έχουν!»

Τα παιδιά πλησίασαν και άρχισαν να κοιτάνε ένα-ένα τα κλουβιά.

Εμείς όλα μαζί αρχίσαμε να γαβγίζουμε. Γινότανε ένας χαμός...

Τα παιδιά έφτασαν στο κλουβί του λυκόσκυλου που ήταν δίπλα μας

και του άνοιξαν το κλουβί. Εκείνο έδειξε να τα γνωρίζει και άρχισε

να τα γλείφει παντού και να χοροπηδάει γύρω τους.

«Έλα!» του φώναξαν τα παιδιά,  «πάμε να φύγουμε... Έλα πριν

έρθουν οι φύλακες...».

Τα άλλα σκυλιά γύρω συνέχιζαν να γαβγίζουν και να παρακαλάνε τα

παιδιά να ανοίξουν και τα δικά τους κλουβιά.

Εκείνα όμως ξεκίνησαν να φύγουν φωνάζοντας στο λυκόσκυλο να

πάει μαζί τους. Η αγωνία μας είχε φτάσει στο ζενίθ!

Το λυκόσκυλο έκανε δυο- τρία βήματα  μα κοντοστάθηκε και γάβγισε

στα παιδιά.




«Μην αργείς!»  του φώναξαν εκείνα.

Το λυκόσκυλο έτρεξε προς τα παιδιά...

Απόλυτη σιωπή έπεσε... κρατήσαμε ως και την αναπνοή μας... η τελευταία

μας ελπίδα να ελευθερωθούμε... μόλις χανόταν...

Και τότε είδαμε το λυκόσκυλο να φτάνει στα παιδιά, να τους γαβγίζει και

να πηγαίνει μία μπρος και μία πίσω, για να τους δώσει να καταλάβουν,

πως έπρεπε να μας ελευθερώσουν όλα.

Τα παιδιά γύρισαν πίσω και άρχισαν να ανοίγουν ένα ένα τα κλουβιά.

Εκεί να δείτε χαρές. Εμείς τρέξαμε στην αγκαλιά της μανούλας μας και

εκείνη δεν ήξερε ποιο να πρωτοχαϊδέψει!

Τα άλλα σκυλιά έφυγαν τρέχοντας προς διαφορετική κατεύθυνση το καθένα.

Το λυκόσκυλο ήρθε γρήγορα κοντά μας και μας είπε να τρέξουμε για

να απομακρυνθούμε από εκεί, γιατί ήταν επικίνδυνο να μας ξαναπιάσουν.

«Ακολουθήστε με», μας είπε «ξέρω ένα ασφαλές μέρος».

Αρχίσαμε να τρέχουμε, από κοντά και τα παιδιά με τα ποδήλατα.

Αφού τρέξαμε για αρκετή ώρα φτάσαμε σε μια κρυψώνα.

Εκεί μας είπε ο Άρης, Άρη έλεγαν το λυκόσκυλο, ότι τα παιδιά τα γνώριζε.

Πριν τον πιάσουν κάθε μέρα  έπαιζαν μαζί  στο πάρκο της γειτονιά τους.

Τα πρόσεχε και τον πρόσεχαν.

Τα παιδιά τότε μας είπαν πως όταν δεν τον βρήκαν στο πάρκο όπως

κάθε μέρα, τον αναζήτησαν και   έμαθαν πως τον είχαν μαζέψει και αυτόν

 μαζί με τα άλλα  αδέσποτα και πως τον είχαν φέρει σε αυτό το μέρος.

Έτσι ήρθαν για να τον ελευθερώσουν.

Τα παιδιά μετά από λίγο έφυγαν για να μην ανησυχήσουν οι γονείς τους

και εμείς αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο, ξεκινήσαμε για κάποιο

καλύτερο τόπο υπό την προστασία της μαμάς μας και του Άρη...

Όμως το παράπονό μου θα το πω! Μερικοί άνθρωποι είστε πολύ κακοί

και θέλω να  το πεις να το μάθουν όλοι!

Αυτά είπε ο Ορφέας και αφού με χαιρέτησε έφυγε να πάει να παίξει με τα αδελφάκια του.



Έτσι σας έγραψα και εγώ την ιστορία του...
Είναι λίγο μεγάλη, ελπίζω να μην σας κούρασα...

Υ.Γ. Όλες οι φωτογραφίες είναι από το internet.
Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια που μου αφήνετε και συγνώμη που πολλές φορές δεν προλαβαίνω να σας απαντήσω, όμως να ξέρετε πως σας αγαπώ.

Φιλάκια!

48 σχόλια:

  1. Πολύ συγκινητικό Ελένη μου!
    Πόσο πίσω είμαστε σαν χώρα ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα!!
    Λυπηρό!
    Πολλά φιλιά ο Ορφέας είναι κούκλος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλενα έχεις δίκιο δεν νοιαζόμαστε και πολύ για τα ζώα, μερικές φορές ακόμα και για τους συνανθρώπους μας.
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  2. Όμορφη η ιστορία σου, έχω και μία αδυναμία στα σκυλιά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι όμορφη η αφήγησή σου! Καθόλου δεν με κούρασε, διάβαζα και μέσα μου παρακαλούσα να πάνε όλα καλά!
    Φιλιά πολλά, Ελένη μου, καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλλη μου υπάρχουν και ευαίσθητοι άνθρωποι σε αυτά τα θέματα, ιδίως τα παιδιά, οπότε η ιστορία μου έπρεπε να έχει αίσιο τέλος.
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  4. Πολύ συμπαθητική η ιστορία σου
    Με μαγεύουν τα σκυλιά!!!!

    φιλάκι γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. η ιστορία σου Ελένη μου είναι τόσο γλυκιά όσο και τρυφερή. πόσο πολύ με συγκίνησε! τότε ήταν μια εποχή που όλα τ' αδέσποτα "εξαφανίστηκαν"... και τώρα ελάχιστα σχετικά έχουν απομείνει. το καλό είναι πως ο κόσμος είναι πια πιο ευαισθητοποιημένος κι έτσι πολλά γλυκύτατα σκυλάκια ή γατάκια βρίσκουν σπιτικό και οικογένεια. κάπως έτσι κι εγώ βρήκα την Ήρα μου την λατρεμένη μου σκυλίτσα που σήμερα είναι 2 1/2 χρονών.

    να είσαι καλά! πολύ σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βίκυ μου αυτή την ιστορία την είχα γράψει το 2004 στην Ολυμπιάδα(τότε που είχαν εξαφανιστεί όλα τα αδέσποτα), επηρεασμένη από ένα άρθρο κάποιας εφημερίδας.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  6. Πολύ τρυφερή καί συγκινητική η ιστορία μού μάς διηγήθηκες Ελένη μου!Μέ συγκλόνησε μπορώ νά πώ!
    Λατρεύω τά αδέσποτα καί έχουμε πολλά στήν περιοχή μας πού ο καθένας μας τά φροντίζει,είχα σκυλί καί τό φρόντισα ώς τά βαθειά γεράματά του!Μού λείπει!Καλή εβδομάδα!Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα είναι ότι πρέπει να σκεφτούμε πολύ πριν αναλάβουμε την φροντίδα κάποιου ζώου, διαφορετικά δημιουργούμε αδέσποτα με το να τα εγκαταλείπουμε στην τύχη τους.
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  7. Ελένη μου,
    μου άρεσε πολύ η ιστορία σου-ή έστω η ιστορία του Ορφέα-, δείχνει ευαισθησία και καλοσύνη ψυχής! :)
    Να έχεις ένα όμορφο βραδάκι!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν ξέρω αν πράγματι είναι αληθινή ιστορία όμως εγώ βούρκωσα με τις άπειρες εικονες που μου έφερες μπροστά μου.Εκείνο με το σκυλάκι που το πέταξαν οι γονείς και έτρεχε από πίσω..με σκότωσε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχτίδα μου η ιστορία μου δεν είναι αληθινή, θα μπορούσε όμως και να είναι. Ξέρω την ευαισθησία σου με τα ζώα και είσαι αξιέπαινη που τα φροντίζεις.
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  9. Αδέσποτος ήταν και ο Μπρίκι μας και είχε τραβήξει πολλά όπως έδειχναν και κάποια σημάδια πάνω του!
    Αυτοί που εγκαταλείπουν ζώα είναι απάνθρωποι...η σκηνή που η σκυλίτσα τρέχει πίσω από το αυτοκίνητο κλαίγοντας με γονάτισε!
    Η δική σου ιστορία όμως δείχνει μια ευαίσθητη ψυχή!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Μπρίκι σου είναι υπέροχος και λέει και ωραίες ιστορίες(χιχι).
      Δυστυχώς η μία κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που τα εγκαταλείπουν και άλλη είναι αυτοί οι οποίοι τα κακοποιούν και ένα ζώο κακοποιημένο μπορεί να γίνει πολύ επιθετικό στην πορεία.
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  10. Πολύ συγκνινητική η ιστορία του Ορφέα! Γράφεις τόσο όμορφα, Ελένη μου και θίγεις εδώ ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, αυτό των εγκαταλελειμένων ζώων που μόνο στην χώρα μας, νομίζω, έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις.
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η ιστορία τρου Ορφέα σου μπορεί να μην είναι αληθινή και να έχει αίσιο τέλος αλλά Ολυμπία μου κουβαλώ βαθιές πληγές από την δηλητηρίαση των αδέσποτων το 2004 !! Μένω πολύ κοντά στο Ολυμπιακό στάδιο και ποτέ δεν θα λησμονήσω ένα σκυλάκι που προλάβαμε και το σώσαμε .. το τραγικό τέλος όμως ενός άλλου αδέσποτου με κάνει να δακρύζω ακόμα !! Το σκυλάκι είχε χωθεί κάτω από το αυτοκίνητόμου και χτυπιόταν από τους πόνους . Αδυνατούσαμε να το βγάλουμε ,όταν τα καταφέραμε ήταν πολύ αργά ....
    Καλό σου βράδυ Ελένη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλ μου ευτυχώς που υπάρχουν και ευαίσθητοι άνθρωποι που τα φροντίζουν.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  12. Συγκινήθηκα βραδιάτικα η γυνή!
    Μπορεί να μην ήταν αληθινή η ιστορία,φαντάζομαι όμως ότι αν τα ζώα μπορούσαν να μιλήσουν αυτά ακριβώς θα μας έλεγαν.
    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μας μιλούν με τον τρόπο τους, εμείς δεν θέλουμε να τα καταλάβουμε.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  13. Ελένη μου την ιστορία σου την διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον,και δεν μου φάνηκε μεγάλη....Είχε αίσιο τέλος βέβαια με αβέβαιο μέλλον τα αδέσποτα!!! Είναι πολύ λυπηρή κατάσταση Εχω πάει σε τέτοιους χώρους όπου φυλάσσονται τα αδεσποτα!!! Στο βλέμμα τους φαίνεται η απελπισία που νοιώθουν.Αλλά πάλι να μένουν αδέσποτα και νηστικά .Ούτε το ένα είναι καλό ούτε το άλλο .Το εγκληματικό είναι όταν τα εγκαταλείπουν σαν άχρηστα αντικείμενα....Πριν μέρες ενα αποστεωμένο σκυλί *γκέκας* δηλ.κυνηγητικό(είδικό για λαγούς)ήρθε στο κτήμα μας της δώσαμε φαγητό μερικές μέρες και όταν σιγουρεύτηκε ότι δεν κινδυνεύει
    κουβάλησε τα 6 κουταβάκια της...... τώρα το πρόβλημα το έχουμε εμείς διότι στο κτήμα δεν πηγαίνουμε συχνά, θα πάμε και στο Φανάρι και θα είναι πιο δύσκολα ακόμη ,Υπ'όψιν ότι έχουμε και 3 στο σπίτι....Τα έχω με τον κυνηγό που την εγκατέλειψε ( διχως να την στειρώσει )επειδή δεν του έκανε καλό κυνήγι.... Καλό σου Ξημέρωμα με ένα φιλάκι αγάπης....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το καταλαβαίνω Έφη μου, είναι μεγάλη ευθύνη. Ελπίζω να βρεις κάποια λύση.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  14. Τρυφερό και μια καθημερινότητα που όλοι γνωριζουμε!
    Κριμα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. αχ συγκινηθηκα! παντα με συγκινουνε τα αδεσποτα ζωα! που ειναι και πιο καλα απο τα καλομαθημενα των σαλονιων.
    να σαι καλα βρε Ελενη μου! φιλακια πολλα! καλημερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πιο έξυπνα, γιατί έχουν μάθει να αγωνίζονται καθημερινά για το φαΐ τους.

      Διαγραφή
  16. Περιέγραψες τρυφερά μια σκληρή πραγματικότητα!
    Καλημέρα Ελένη μου φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Συγκινήθηκα πολύ. Κάπως έτσι γνώρισα κι εγώ το Λαράκι μου. Είμαστε 7 χρόνια μαζί και λατρεύουμε η μία την άλλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πόσο τα λατρεύω τα ζωάκια δεν λέγεται!!! Κι ειλικρινά δεν μπορώ να καταλαβω πως κάποιοι είναι τόσο απάνθρωποι και τα βλάπτουν.. Και μάλιστα με οδυνηρό τρόπο.. Είχα διαβάσει πολλά κι εγώ για την επιχείρηση σκούπα, τότε το 2004 , να εξαφανίσουν τα αδεσποτάκια.. Και φαντάζομαι και σε άλλες χώρες έτσι θα κάνουν. Δεν είναι μυστικό.. Ντροπή.. Αλλά εδώ τους ανθρώπους δεν προσέχουν, τα μωρά, τους ηλικιωμένους.. Θα νοιαστούν για τα ζωάκια???
    Διάβαζα χωρίς να κουραστώ, το παραμύθι σου Ελένη μου κι ήθελα μόνο αίσιο τέλος.. Γιατί η πραγματικότητα είναι σκληρή... Μακάρι να υπήρχε ένα ζεστό σπίτι και μια γεμάτη αγκαλιά για κάθε Ορφέα!!
    Σε φιλώ γλυκά Ελένη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριλένα μου δυστυχώς στην πραγματικότητα δεν έχουν τέτοιες ιστορίες αίσιο τέλος και έχεις δίκιο εδώ δεν μας νοιάζει για τον συνάνθρωπό μας θα μας νοιάξει για τα ζώα;
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  19. Ελενη μου με εφαγε η αγωνια , πω πω πως λυπαμαι αυτα τα αδεσποτα , διπλα μας γεννησε μια σκυλιτσα 5 μικρα, τι να σου πω κι εγω τα λυπαμαι αλλα αυτη η κορη μου ειναι το κατι αλλο , πηρε το κτηνιατρο να τα εμβολιασει...με τις μερες να προσπαθει να τα πιασει , πηρε ενα κουτσο η αδελφη μου και σαν στρωθηκε στην αυλη της..... βασιλιας...εκει θα μεινει, λιγες μερες πριν ενα απο δαυτα πληγωθηκε, απο το φοβο του δαγκασε λιγο και τη κορη μου που πηγε να το βοηθησει ...ολοκληρη εκστρατεια να το πανε στη καλη μας γιατρο, να το εχουμε στο σπιτι για να παρει αντιβιωση και ολο του το σοι εξω απο την αυλη μας να κλαιει και να ψαχνονται,..... τωρα εγινε καλα και καμαρωνουμε, πρωι πρωι ερχονται εξω απο την πορτα για το πρωινο τους και ολα αυτα με το κινδυνο ...ξερεις να θυμωσουν και οι γειτονες που δεν καταλαβαινουν ποσο σημαντικο ειναι που εμβολιαστηκε η μανα για λυσσα μιας και γεννησε σε διπλανο ερημο σπιτι και θα μενει εδω στη γειτονια θελουμε δεν θελουμε.....δεν ειναι και ευκολο να αγαπας τα ζωα .....αλλα απορω πώς μπορουν και τα κοιταζουν στα ματια αυτα τα ερμα ζωντανα που εχουν τοσο αναγκη και το χαδι μας οσο και το φαγητο μας και να μην τα συμπονουν θαρρεις δεν ειναι ψυχουλες ,, πολυ ομορφη η ιστορια σου να εισαι καλα, σε φιλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο σας που τα φροντίσατε και τους κάνατε και εμβόλιο
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  20. Πολύ συγκινητική η ανάρτησή σου!!!
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Το διάβασα και γύρισα βουρκωμένη και είδα τα μάτια του δικού μου αδέσποτου που μάζεψα πριν ένα χρόνο. Τι καθαρό βλέμμα!
    Μπορεί να μην αλλάξεις τον κόσμος φροντίζοντας ένα σκύλο αλλά σίγουρα θα αλλάξει ο κόσμος για αυτόν.
    Μπράβο Ελένη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Γειά σου αγαπημένο Ελενάκι!!είμαι πολύ χαρούμενη που σε ξαναβρίσκω και σέυχαριστώ για τη σκέψη σου και μόνο σε μένα!το θέμα`σου ευαίσθητο και τρυφερό αγγίζει τις καρδιές μας ειδικά όλους εμάς που αγαπάμε και προστατεύουμε τα αδέσποτα ζωάκια!είναι αυτά που τόσο απλόχερα μας δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους και την αγάπη τους και δεν ζητούν ανταπόδοση!μακάρι να το έβλεπαν όλοι έτσι!μου έλειψες κι εσύ και τα υπέροχα μονοπάτια σου και εύχομαι να περνάς όμορφα το μακρύ καυτό καλοκαιράκι!την αγάπη μου και άπειρα φιλάκια σου στέλνω κοριτσάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Yπέροχη ανάρτηση!!!!!!!!!!! Μου θύμισες και το δικό μας αδέσποτο που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας, το αγαπήσαμε και μας αγάπησε και ξαφνικά το χάσαμε...............Πολύ συγκινητική ιστορία..........σ'ευχαριστώ για τις θύμισες που ξύπνησες.
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Εξαιρετική ανάρτηση, Ελένη!! Μίλησε στη καρδιά και στην ψυχή !!!
    Καλό καλοκαίρι να'χεις!! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Πόση συγκίνηση να νιώσεις πια!!! Κι αν κάνεις ένα καλό παραλληλισμό στο μυαλό σου, στην εικόνα του αδέσποτου μπορείς να φανταστείς και συνανθρώπους μας!!! Μόνο που στη ζωή δεν υπάρχει πάντα " και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" Δυστυχώς!!! Καλή εβδομάδα σου εύχομαι, φιλιά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Να είσαι καλά Ελένη μου, με συγκίνησες πολύ!!!!!!!!!!
    Πολλά φιλάκια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. "Από τότε που γνώρισα τους ανθρώπους, αγάπησα τα ζώα"... ένα απόφθεγμα που τείνω να υιοθετήσω όλο και πιο έντονα με όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου... Η ιστορία σου συγκινητική και πανέμορφη, μίλησε κατευθείαν στην καρδιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή