Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά

Μεσάνυχτα και κάτι στην φάρμα του κυρ Αλέξη  μια περίεργη συγκέντρωση είναι σε εξέλιξη.

-Τι συμβαίνει γουρουνάκι, γιατί μας κάλεσες αυτή την ώρα εδώ; ρώτησε μία από τις αγελάδες του κτήματος.

-Γιατί είναι η μόνη ώρα που μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα χωρίς να μας ακούσουν τα σκυλιά και καρφώσουν, όσα πούμε στο αφεντικό μας. Όπως ξέρετε αυτή την ώρα εκείνα κοιμούνται δίπλα στο τζάκι στο σπίτι του αφεντικού.

-Βέβαια! εκείνα είναι μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού και εμείς τρέμουμε μέσα στο κοτέτσι από τον αέρα που μπαίνει από τις χαραμάδες, είπαν οι κότες. Χάθηκε να καρφώσουν καμιά σανίδα να απαγκιάσουμε και εμείς.

-Τι να πω και εγώ, είπε ο γαϊδαράκος, που η στέγη στο σπιτάκι μου στάζει και κοιμάμαι στις λάσπες. Τα κεραμίδια έχουν σπάσει και δεν νοιάζονται να τα αντικαταστήσουν.

-Γι’ αυτό σας κάλεσα απόψε εδώ, είπε το γουρουνάκι, γιατί κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ και καιρό στο κτήμα.  Παλιά περνούσαμε καλά, ενώ τώρα όλα είναι χάλια. Πρώτα πρώτα μας δίνουν ελάχιστο φαγητό και δεν φροντίζουν ούτε ένα καρφί να βάλουν στα ετοιμόρροπα σπίτια μας… σε λίγο θα πέσουν και θα μας πλακώσουν, άσε για ιατρική περίθαλψη, ούτε λόγος...μήνες έχει να έρθει κτηνίατρος.

-Έχω χάσει τις καμπύλες μου από την πείνα, είπε η αγελάδα, άσε που αν και μου δίνουν λιγότερο φαγητό, μου ζητάνε να κατεβάζω περισσότερο γάλα και όλο και περισσότερη ώρα αφήνουν το μηχάνημα στα στήθη μου. Πώς να κατεβάσω γάλα αφού δεν με ταΐζουν;

-Αμ εμάς, είπαν οι κότες, που με δυο σπυριά καλαμπόκι που μας δίνουν περιμένουν να γεννάμε κάθε μέρα. Μάλιστα τώρα τελευταία αφήνουν το βράδυ τα φώτα ανοιχτά για να νομίζουμε πως είναι ημέρα και να γεννάμε και την νύχτα.

-Αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που πάθαμε εμείς, είπαν τα πρόβατα. Που ακούστηκε να κουρεύουν τα πρόβατα μες τον Χειμώνα και όμως αυτό ακούσαμε πως θα κάνουν σε λίγες ημέρες, θα μας κουρέψουν για να πουλήσουν το μαλλί μας.

-Σταματήστε, τους φώναξε το γουρουνάκι, όλα αυτά τα ξέρω. Όμως κάτι πρέπει να κάνουμε, πρέπει να αντιδράσουμε.

-Γιατί να αντιδράσουμε, είπε μια πάπια, αφού όπως και να έχει για σφάξιμο μας προορίζουν.

-Δεν είναι έτσι, είπε το γουρουνάκι, δεν λέω μια μέρα θα πεθάνουμε,  όλα τα ζωντανά πλάσματα πεθαίνουν, ακόμα και οι άνθρωποι, αλλά να πεθάνουμε χορτάτοι, καλοζωισμένοι και όχι μέσα στη μιζέρια. Όλα αυτά άρχισαν να συμβαίνουν από εκείνη την ημέρα που ήρθαν εκείνοι οι κουστουμάτοι τύποι στη φάρμα, τους ακολούθησα να δω τι λένε στο αφεντικό, αλλά μιλούσαν μια περίεργη γλώσσα και δεν καταλάβαινα. Πάντως έβλεπα ότι το αφεντικό όλο «ναι» τους έλεγε και αργότερα άκουσα που έλεγε στη γυναίκα του  ότι πρέπει να κάνουν και άλλες περικοπές για να δίνουν περισσότερα  στους κουστουμάτους και  να έχουν κέρδος και οι ίδιοι.

-Μα αν κάνουν και άλλες περικοπές εμείς θα ψοφήσουμε από την πείνα, είπαν μερικές μέλισσες, ήδη μας έχουν πάρει όλο το μέλι και μας άφησαν μόνο λίγη ζάχαρη να περάσουμε τον Χειμώνα.

-Τότε να φύγουμε! είπε μία κατσίκα.

-Δεν είναι λύση η φυγή, είπε το γουρουνάκι. Εδώ είναι η γη μας, εδώ πρέπει να προσφέρουμε.

-Να ζητήσουμε βοήθεια, είπαν δυο κουνέλια.

- Πήγα κρυφά πριν λίγες ημέρες και σε άλλες φάρμες  να δω τι γίνεται να ζητήσω βοήθεια, αλλά αν και τα ζώα εκεί περνούν τα ίδια με μας, δεν βλέπω να μας βοηθούν και μου είπαν ότι στην δική τους φάρμα δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Τι και αν τους είπα πως άμα τελειώσουμε εμείς, θα έρθει και η σειρά τους, πως οι κουστουμάτοι θα στραφούν σε αυτά… αυτά δεν άκουγαν.

-Τι μπορούμε να κάνουμε; ρώτησε μία γαλοπούλα.

-Απεργία! είπε το γουρουνάκι. Το χάραμα να περικυκλώσουμε το σπίτι και με τα σώματά μας να κλείσουμε πόρτες και παράθυρα και να μην τους αφήσουμε να βγουν έξω μέχρι να μας υποσχεθούν ότι θα μας φέρονται όπως πραγματικά μας αξίζει. Μέχρι να καταλάβουν πως αν μας ταΐζουν καλά θα τους προσφέρουμε και εμείς αυτά που πρέπει.

-Και αν μας υποσχεθούν, αλλά μετά αθετήσουν τον λόγο τους; είπε ο κόκορας.

-Τότε θα αντισταθούμε...εσείς κότες δεν θα ξανακάνετε αυγά και αν κάνετε θα τα τρώτε, όπως και εσείς τα πρόβατα θα βάζετε τα παιδιά σας να πίνουν όλο το γάλα μέχρι την τελευταία σταγόνα και εσείς  οι αγελάδες το ίδιο, να δούμε τότε τι θα κάνουν.

-Και αν μας σφάξουν; είπαν οι χήνες.

-Ε, τότε θα έχουμε πέσει με το κεφάλι ψηλά. Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα! Όμως κάτι τέτοιο δεν τους συμφέρει, γιατί τότε θα τελειώσουν και αυτοί, θα χάσουν  τα πάντα και αυτό δεν το θέλουν. Λοιπόν τι αποφασίζετε; Η απόφαση ήταν ομόφωνη. 

Απεργία διαρκείας και αγώνας!

Και τούτο το παραμύθι δεν τελειώνει με το έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…Που τέτοια τύχη!

Και μην ξεχνάτε είναι παραμύθι, ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα…γράφτηκε για το χατίρι της Αριστέας για το Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι γιατί χανόμαστε...