Νάξος αγαπημένη!

"Αν ο Παράδεισος ήταν στη γη τότε είναι η Νάξος...".
Θα ξεκινήσω με αυτή την φράση που διάβασα σε ένα τοίχο στο χωριό Απείρανθος
(είναι μια παραλλαγή από φράση του Καζαντζάκη που έζησε στο νησί και το αγάπησε πολύ),
για να περιγράψω τι ερωτεύτηκα φέτος το καλοκαίρι. Την Νάξο!

Τέλος Αυγούστου, αρχές Σεπτέμβρη πάτησα το πόδι μου στη Νάξο και γνώρισα
τα κατάλευκα σοκάκια της, τους φιλόξενους και ευγενικούς κατοίκους της,
το νόστιμο φαγητό της. Τις ομορφιές της και την ιστορία της.
Το παρελθόν της που μπερδεύεται με το παρόν και το νιώθεις κάθε στιγμή είτε
περπατάς στο κάστρο της που είναι ένα ζωντανό μεσαιωνικό μουσείο, είτε γνωρίζοντας
τα κάτασπρα χωριά της.

                

Τα σοκάκια της μέσα στο κάστρο, όλο μυστήριο και εκπλήξεις.
Να στρίβεις σε κάποιο από αυτά και να βλέπεις ένα σαξοφωνίστα
να σου υπόσχεται ένα μουσικό ταξίδι, να προχωράς μαζί του
δίπλα από τοίχους που σου δείχνουν με προτζέκτορα  φαντασμαγωρικές
εικόνες του νησιού,  να καταλήγεις στο καθολικό παρεκκλήσι
και να παρακολουθείς μουσική από μια ορχήστρα πνευστών.

Να φεύγεις από το μαγεία της νύχτας και την ημέρα να γνωρίζεις τις ομορφιές
της θάλασσας με τα κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά της και τις πανέμορφες παραλίες της.

Να γνωρίζεις τα γραφικά της λιμανάκια και να απολαμβάνεις το ουζάκι σου
στα ταβερνάκια της δίπλα στο κύμα.

 Να ανηφορίζεις στην ενδοχώρα και να ακολουθείς τα μονοπάτια που άλλοτε
ανηφόριζαν οι πιστοί για να προσκυνήσουν στον ναό της θεάς Δήμητρας.

Ναός θεάς Δήμητρας

Να ακολουθείς άλλους δρόμους και να βρίσκεσαι στο ιερό του Διονύσου. Να
σκέφτεσαι πως ίσως κάπου εκεί είναι και η Αριάδνη που βρήκε προστασία
κοντά του όταν την εγκατέλειψε ο Θησέας.

Ιερό του Διονύσου

Να θαυμάζεις τα τεράστια αγάλματα τους Κούρους, μισοτελειωμένους
που είναι διάσπαρτα στο νησί σε αρχαία λατομεία μαρμάρου.

Ο "Έλληνας" Κούρος που κείτεται μισοτελειωμένος στο Φλεριό

Στον Απόλλωνα ένα παραθαλάσσιο χωριό θα συναντήσουμε άλλο ένα Κούρο
μισοτελειωμένο σε αρχαίο λατομείο που απεικονίζει τον Διόνυσο.

Κούρος του Διονύσου μήκους 10 μ.

Οι ομορφιές της Νάξου δεν τελειώνουν ποτέ, τις αντικρίζεις παντού.
Από τους ανεμόμυλους...

τα κάτασπρα ανηφορικά σοκάκια των χωριών της και τους πύργους της, μέχρι τα παραθύρια
με τα κεντητά κουρτινάκια.

Άφησα για το τέλος την επιβλητική Πορτάρα σήμα κατατεθέν της Νάξου. Μια τεράστια

μαρμάρινη πύλη,  του ναού του Απόλλωνα που έμεινε ημιτελής και βρίσκεται πάνω στο

νησάκι  "Παλάτια". 

Κατά το ηλιοβασίλεμα εκεί επάνω συναντήσαμε περίπου  χίλια άτομα

να το απολαμβάνουν και ο αφιλότιμος ο ήλιος μας μάγεψε με τα χρώματά του λίγο πριν 

βουτήξει στα σκουρογάλανα νερά του Αιγαίου!

Αυτή είναι η Νάξος το νησί των μύθων, του πολιτισμού, των κάτασπρων χωριών,
των φιλόξενων ανθρώπων, του κίτρου και του απέραντου γαλάζιου!
Μεγάλος έρωτας λέμε...

Υ.Γ. Σε επόμενη ανάρτηση θα σας εκμυστηρευτώ τα "κατορθώματά" μου στο νησί...