Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2017

Η φθαρμένη βαλίτσα

Η φωτογραφία είναι από το internet 


Η Κατερίνα χάιδεψε τρυφερά την φθαρμένη βαλίτσα που βρήκε καθώς τακτοποιούσε τη σοφίτα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά της  ήρθαν σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα στο μυαλό της.  Θυμάται σαν  χθες τα γεγονότα  που χάραξαν το σενάριο της ζωής της  πενήντα χρόνια πριν.
Μόλις είχε τελειώσει το γυμνάσιο και ετοιμαζόταν να δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, ήθελε πολύ να γίνει δικηγόρος. Την πρόλαβε όμως το προξενιό.  Με συνοπτικές διαδικασίες την πάντρεψαν  με τον Στέλιο έναν άντρα δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερό της που είχε έρθει στην Ελλάδα για να παντρευτεί «κορίτσι από τον τόπο του», όπως έλεγε.  Μετανάστης και αυτός από δεκαεφτά χρονών παιδάκι στην Αμερική, δούλευε στα εστιατόρια του θείου του που μετά από χρόνια έγιναν δικά του και που πέρα από  δουλειά δεν ήξερε τίποτε άλλο.
Τα παρακάλια της Κατερίνας να μην δεχτούν το προξενιό, αλλά να την αφήσουν να σπουδάσει δεν εισακούστηκαν ούτε από τον πατέρα της ούτε από τους τέσσερις αδελφούς της που θεώρησαν τούτο τον γάμο μοναδική ευκαιρία. Μόνο η μάνα κρυφόκλαιγε τα βράδια που θα έχανε τη μοναχοκόρη της. «Ποιος άλλος θα την έπαιρνε χωρίς προίκα» της έλεγαν και ενδόμυχα σκέφτονταν ας την «κουκουλώσουμε» τώρα που είναι νωρίς μην πάει και παραστρατήσει, γιατί είχαν δει τους νεαρούς που την τριγύριζαν. Ίσως ο Γιώργος ο πρωτοετής της Νομικής, σκεφτόταν η ίδια που εκείνο το καλοκαίρι της είχε εξομολογηθεί τον έρωτά του και σαν προίκα θα είχε τις σπουδές της.
 Η φτώχια τους βέβαια δεν είχε προηγούμενο. Έμεναν σε ένα σπίτι, τι σπίτι δηλαδή μια πλινθόκτιστη καλύβα ήταν, χωρίς δωμάτια, με μόνα έπιπλα τα κρεβάτια τους και ένα ξεχαρβαλωμένο τραπέζι. Σε μια γωνιά  η μάνα  είχε φτιάξει κουζίνα με τα τεντζερέδια να κρέμονται στον τοίχο και ένα  τζάκι που όταν το άναβαν για να  ζεσταθούν έτσουζαν τα μάτια τους από τον καπνό.
Έτσι τον Ιανουάριο του 1964  βρέθηκε μόνη  στο αεροδρόμιο της Ν. Υόρκης  να περιμένει τον Στέλιο να την παραλάβει. Εκείνος είχε φύγει αμέσως μετά το γάμο, ενώ εκείνη παρέμεινε μέχρι να βγει το διαβατήριο της. Στα χέρια της κρατούσε τούτη τη φθαρμένη βαλίτσα με λίγα φορέματα μέσα που τα είχε αγοράσει με τα δολάρια που άφησε ο Στέλιος,  ξοδεύοντας όσο το δυνατόν πιο λίγα αφήνοντας τα υπόλοιπα στη μάνα για να περάσουν τον χειμώνα. Στο άλλο χέρι κρατούσε ένα δέμα με  δύο μαξιλαροθήκες γεμάτες χυλοπίτες η μία και  τραχανά  η άλλη, «μην πας  με άδεια χέρια» είχε πει η μάνα και κείνη ντρεπόταν και ήθελε να το πετάξει.
Ο αποχαιρετισμός έγινε με μερικές αφιερώσεις στο τοπικό ραδιόφωνο  με τα σουξέ της εποχής. Στην πολυαγαπημένη μας κόρη που φεύγει για τα ξένα αφιερώνουμε με  αγάπη «τα τραίνα που φύγαν αγάπες μου πήρανε»,  ή στην αγαπημένη μας αδελφή αφιερώνουμε «το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα».

Άνοιξε την βαλίτσα. Μέσα βρήκε διπλωμένες τις δύο μαξιλαροθήκες και ένα τεύχος του «Ρομάντζο» με την φωτογραφία της Ζωής Λάσκαρη στο εξώφυλλο να της εύχεται «Ευτυχισμένο το 1964». Το είχε αγοράσει στο αεροδρόμιο της Αθήνας λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο και το κράτησε για να της θυμίζει το ρομάντζο που δεν έζησε.

η  φωτογραφία είναι από το internet 

Με αυτή την ιστορία πήρα μέρος στο "Παίζοντας με τις λέξεις"  που διοργανώνει άψογα το blog https://mytripssonblog.blogspot.gr/2017/11/b-12.html της Μαρίας.
Οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε οπωσδήποτε ήταν : καλύβα, τζάκι, θάλασσα, σενάριο και μετανάστης.
Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία και επίσης ευχαριστώ όσους επέλεξαν την δική μου ιστορία κατά την βαθμολογία.

Να είστε όλοι καλά.
Φιλάκια!

27 σχόλια:

  1. Καλησπέρα Ελένη μου και καλό μήνα
    Πολύ όμορφη η ιστορία σου και σαν θέμα
    και σαν πλοκή
    Να περνάς καλά μάτια μου

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Ελένη μου. Η ηρωίδα μου ήταν μία από τις εκατοντάδες περιπτώσεις που ξενιτεύτηκαν από την Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή.
      Καλό μήνα!

      Διαγραφή
  2. Μπραβο Ελενη πολυ ωραια ιστορια λιγο θλιβερη ιστορια ...
    Ευτυχως αλαξαν τα πραγματα τωρα ...καλο μηνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα έλεγα πως άλλαξαν και πολύ τα πράγματα γιατί η πληγή της μετανάστευσης υπάρχει και τώρα. Η διαφορά είναι ότι τώρα φεύγουν επιστήμονες, ενώ τότε έφευγαν ανειδίκευτοι εργάτες.
      Φιλιά και καλό μήνα!

      Διαγραφή
  3. Αχ βρε Ελένη μου....!
    πόσο νοσταλγικό. Γεμάτο μια γλυκιά μελαγχολία να το διαπερνά ακέραιο.
    Πολύ όμορφο. Τα ανεκπλήρωτα όνειρα, οι πόθοι, οι αναμνήσεις μιας χαμένης ζωής. Ξεχειλίζει από συγκίνηση.
    Τις καλησπέρες μου να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη μου
      Τα ανεκπλήρωτα όνειρα είναι αυτά που μας τυραννάνε και θα αναρωτιόμαστε πάντα πως θα ήταν η ζωή μας αν τα είχαμε ακολουθήσει τελικά.
      Καλό μήνα!

      Διαγραφή
  4. Μια ζωντανή (κι ας έχουν περάσουν τόσα χρόνια) διήγηση, με νοσταλγικά στοιχεία απ' το παρελθόν και ένα ρομάντζο απ' τα πολλά που έμειναν ανεκπλήρωτα. Ελένη μου συγχαρητήρια για την έμπνευση και την ευαισθησία σου να ζωντανέψεις την ιστορία της Κατερίνας. Μήπως δεν υπήρχαν αληθινές ιστορίες σαν τη δική της;
    Έχοντας περάσει στην επόμενη γενιά μεταναστών, όπως πολύ σωστά σχολιάζεις πιο πάνω, δείχνεις ανάγλυφη την ψυχολογία των παιδιών που εγκαταλείπουν την πατρίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Οι επόμενες φθαρμένες βαλίτσες...
    Τις ευχές μου για έναν καλό νέο μήνα και τους χαιρετισμούς μου Ελένη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε γενιά πληρώνει το δικό της τίμημα στο ανεκπλήρωτο, είτε αυτό είναι δουλειά, είτε σπουδές, είτε έρωτες.
      Καλό μήνα Μαρία μου!

      Διαγραφή
  5. Μου άρεσε η ιστορία σου Ελένη μου!...αυτά συνέβαιναν στην πραγματικότητα στην εποχή μου (όταν ήμουν νέα)... Καλό μήνα σου εύχομαι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με μικρές διαφορές σε κάθε εποχή.
      Καλό μήνα Χρυσούλα μου!

      Διαγραφή
  6. Eλένη μου,συγχαρητήρια!Εφτιαξες με πεντε λεξεις, μια αληθινή ΙΣΤΟΡΊΑ!
    Στο μουσείο Domit ,στην Κολωνία, μαζί με άλλα ντοκουμέντα μεταναστών, εκτίθεται και η καφέ χαρτονένια βαλίτσα του αδερφού μου, θα μπορούσε να είναι η βαλίτσα της φωτογραφίας.Καλοκαίρι 1965. Πράσινη βαλιτσούλα η αδερφή μου, καφέ ο αδερφός μου.Κάποια στιγμή στο μέλλον θα ζητήσω την άδεια, να δημοσιεύσω την δική της αλήθεια.Δεν διαφέρει και πολύ, από τη δική σου φανταστική ιστορία.Απλά για την ιστορία της μετανάστευσης, μόλις είχα τελειώσει την πρώτη δημοτικού και τώρα είμαι γιαγιά και η ξενητειά παραμένει.Και η πατρίδα μας...διώχνει τους νέους, όχι απλά..για εργατικά χέρια...Ο Χριστός που γεννιέται ξανά σε λίγες μέρες, ας βάλει το χέρι Του!Αλλά μήπως και Εκείνος, βρήκε τόπο να γεννηθεί στον τόπο Του;
    Την αγάπη μου, καλές γιορτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κάθε ελληνική οικογένεια έχει και από μία παρόμοια ιστορία να διηγηθεί. Δεν ήξερα πως υπάρχει τέτοιο μουσείο με ντοκουμέντα μεταναστών. Πολύ θα ήθελα να διαβάσω την ιστορία της αδερφής σου.
    Καλό μήνα Βαρβάρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συγχαρητήρια για την εξαιρετική γραφή σου που "ξετυλίγει" με τρόπο σπουδαίο μια ανθρώπινη τραγωδία. Καλό μήνα, πάντα με την έμπνευση και την ευαισθησία που σε διακρίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΄Πολύ όμορφη η συμμετοχή σου
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ αξιόλογη η συμμετοχή σου Ελένη μου. Δεν πέρασε απαρατήρητη να το ξέρεις. Και ξεσήκωσε τόσα συναισθήματα...
    Μπράβο σου συγχαρητήρια σου αξίζουν
    Καλή συνέχεια και καλή εβδομάδα
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ελένη μου πολλά συγχαρητήρια για την καταπληκτική σου ιστορία!!
    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα!
    Φιλιά πολλά και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Υπέροχη η συμμετοχή σου
    συγχαρητηρια
    και ωραιος τιτλος

    Καλημέρα και καλή εβδομάδα γλυκιά μου.
    Και φυσικά Καλές Γιορτές να έχουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αξιόλογη και νοσταλγική η συμμετοχή σου, Ελένη μου. Μπράβο σου. Πολλά φιλιά και καλό μήνα, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υπέροχη συμμετοχή, δυνατή και καλογραμμένη (με λύπησε όταν τη διάβασα...) Πολλά μπράβο Ελένη μου. Φιλιά και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Με παρα πολύ καθυστερηση πέρασα Ελενη μου να διαβασω κα εδώ την ιστορία σου που μου θυμησε παρα πολύ και την δικη μου πριν 50 χρονια με τον Γιωργο μου..στην Γερμανία... η μεταναυστεση στο φορτε της τοτε οπως και τωρα... μοο που τωρα τα παιδια που φευγουν φιλενάδα ειναι επιστημονες και το πιο δυνατο δυναμικο της χώρας μας..!!
    Δυνατη ησυμμετοχή σου εματη συναισθημα και νοσταλγια...Ελενη μου θα επανελθω σταδιακα στους ρυθμους μου να περνας ομορφα οτι και να κανεις να έχεις μια ομορφη εβδομαδα φιλακιααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συγχαρητήρια Ελένη μου και την υπέροχη συμμετοχή σου!
    Με συγκίνησε η ιστορία σου θυμίζοντας την κόρη μου που μετανάστευσε για ένα καλύτερο μέλλον στην Ολλανδία!Οπως και οι γονείς μου στην Αυστραλία πριν πολλα πολλα χρονια πριν.Νασαι καλα!
    Καλες γιορτές σου εύχομαι!!Πολλα φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Και πόσες τέτοιες ιστορίες δεν είναι βγαλμένες από την ζωή που λένε... Συγχαρητήρια Ελένη μου για το συγκινητικό κείμενο που μας χάρισες!! Ειδικά τώρα στις γιορτές να ανταμώσουν οι βαλίτσες!!
    Φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή