Μια δελφίνο-ιστορία

     <<Αλλιώς την είχα φανταστεί αυτή την κρουαζιέρα>>, σκέφτηκε ο Τόνι,

καθώς πάλευε με τα πελώρια κύματα των εννέα μποφόρ καταμεσής στο Αιγαίο.

Θυμόταν ότι η Κριστίν είχε χαρεί, όταν της έδειξε τα εισιτήρια. Επιτέλους θα

γνώριζε το νησί του. Ο Τόνι καταγόταν από ένα όμορφο νησί του Αιγαίου, ενώ η

γυναίκα του η Κριστίν ήταν από την Σουηδία.

       Όλα άρχισαν μία ώρα πριν τα μεσάνυχτα. Το κρουαζιερόπλοιο στο οποίο

επέβαιναν, έπεσε σε ύφαλο, λόγω της θαλασσοταραχής και αμέσως πήρε κλίση

με αποτέλεσμα, να βουλιάξει λίγο αργότερα. Μέσα στον πανικό που

δημιουργήθηκε, με ουρλιαχτά, κλάματα και προσευχές το μόνο που θυμάται

τώρα ο Τόνι είναι ότι είδε την Κριστίν να την σπρώχνουν να μπει σε κάποια

σωσίβια λέμβο και κείνη να φωνάζει το όνομά του απελπισμένα.

       Αυτός αναγκάστηκε να πέσει στη θάλασσα φορώντας ένα σωσίβιο, γιατί

αποδείχτηκε ότι οι λέμβοι δεν έφταναν για όλους. Ευτυχώς είχαν χωρέσει όλα τα

γυναικόπαιδα.

      Τώρα τα πελώρια κύματα τον είχαν παρασύρει μακριά από εκεί που

έψαχναν τα σωστικά μέσα. Οι φωτοβολίδες που έσκιζαν τον ουρανό κάνοντας

την νύχτα μέρα ήταν πολύ μακριά του.

      Οι δυνάμεις του σιγά-σιγά τον εγκατέλειπαν καθώς είχε μουδιάσει

ολόκληρος από την παγωμένη θάλασσα. Λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις του

ένοιωσε  κάτι να τον αγγίζει. <<Κάποια σανίδα από το ναυάγιο>>, σκέφτηκε

και άπλωσε το χέρι του για να γαντζωθεί πάνω της. Το χέρι έπιασε κάτι μαλακό

και κοιτάζοντας καλύτερα είδε πως δίπλα του ήταν ένα δελφίνι. Εκείνο αμέσως

χώθηκε κάτω από την κοιλιά του, τον ανασήκωσε και σχεδόν κουβαλώντας

τον στην πλάτη του ταξίδευαν μαζί. Ο Τόνι τα είχε χαμένα και το μόνο που

έκανε ήταν να χαϊδεύει το κεφάλι του δελφινιού εκφράζοντας έτσι την

ευγνωμοσύνη του. Μετά από κάμποση ώρα ο Τόνι διέκρινε φώτα, σημάδι πως

πλησίαζαν σε κάποια στεριά. Το δελφίνι τον άφησε λίγο πριν φτάσουν. Ο Τόνι

το αγκάλιασε με δάκρυα στα μάτια και το φίλησε. Εκείνο με δυο τρία ακροβατικά

άλματα τον αποχαιρέτησε και έφυγε για τα βαθιά νερά.

       Από την αγκαλιά του δελφινιού ο Τόνι έπεσε στην αγκαλιά της Κριστίν,

που από την ώρα που πάτησε το πόδι της στο νησί, παρέμενε στην παραλία

αγναντεύοντας το πέλαγο και παρακαλώντας το Θεό να σώσει τον Τόνι.

      Τις μέρες που ακολούθησαν έκαναν προσπάθειες να συνέλθουν από αυτή

την τραγωδία.

      Θα είχε περάσει μία βδομάδα από το ναυάγιο, όταν άκουσαν από τις ειδήσεις

της τηλεόρασης, ότι από το ρήγμα του πλοίου μεγάλη ποσότητα πετρελαίου,

άρχισε να χύνεται στη θάλασσα. <<Το δελφίνι, κινδυνεύει το δελφίνι>>, φώναξε

ο Τόνι και μαζί με την Κριστίν έτρεξαν στο μικρό λιμανάκι του νησιού.

      Χωρίς να χάσει καιρό ο Τόνι νοίκιασε μία βάρκα και μαζί με την Κριστίν

κατευθύνθηκαν προς την πετρελαιοκηλίδα προσπαθώντας να εντοπίσουν το

δελφίνι. Είχε περάσει ώρα πολύ και δεν είχαν καταφέρει να το εντοπίσουν.

    <<Θα κατάφερε να απομακρυνθεί>>, σκέφτηκε ο Τόνι και έκανε στροφή να

γυρίσουν πίσω, όταν η Κριστίν που είχε τα μάτια της κολλημένα στα κιάλια, του

φώναξε ότι κάτι έβλεπε κάπου εκατό μέτρα στα αριστερά τους.

      Πλησίασαν και βρήκαν όχι μόνο το δελφίνι που τον είχε σώσει -θα το γνώριζε

ανάμεσα σε πεντακόσια άλλα- αλλά μία ολόκληρη ομάδα δελφινιών, κοντά

τριάντα, τα περισσότερα με μαύρες κηλίδες πετρελαίου πάνω τους. Φαίνονταν

πολύ άρρωστα. Ο Τόνι έπεσε στη θάλασσα αγκαλιάζοντας το ''δελφίνι'' του

λέγοντάς του τρυφερά <<μη φοβάσαι φίλε μου, τώρα είναι η δική μου σειρά να

σώσω εσένα και τους φίλους σου>>.

      Η Κριστίν ειδοποίησε αμέσως το λιμεναρχείο και μετά από λίγο έφτασαν

ομάδες εθελοντών με βάρκες,  που οδήγησαν όλοι μαζί τα δελφίνια προς τα

ρηχά. Εκεί για ένα μήνα οι εθελοντές με γιατρούς, καθάρισαν και γιάτρεψαν

τα δελφίνια.

      Όλες αυτές τις μέρες η Κριστίν και ο Τόνι είχαν αναλάβει κατ'

αποκλειστικότητα το ''δικό τους δελφίνι" και κείνο ξέροντας ότι είναι σε

καλά χέρια είχε αφεθεί στις περιποιήσεις τους.

      Όταν έγιναν όλα τα δελφίνια εντελώς καλά τα οδήγησαν μακριά από την

πετρελαιοκηλίδα, που εν τω μεταξύ είχαν καταφέρει να την περιορίσουν.

      Ο χωρισμός αποδείχτηκε πολύ δύσκολος. Ώρα τώρα ο Τόνι και η Κριστίν

κολυμπούσαν δίπλα στο ''δελφίνι τους'' και κείνο με την μουσούδα του έριχνε

νερό πότε στον ένα και πότε στον άλλο παίζοντας.

       Ωστόσο η ομάδα του είχε απομακρυνθεί και κείνο έπρεπε να την

ακολουθήσει, πράγμα που έκανε, αφού τους χάρισε πρώτα μερικά θεαματικά

άλματα.

Αυτή την ιστορία την έγραψα για να  πάρω μέρος στο διαγωνισμό που διοργανώνει το 


ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ


Φιλάκια