Παιχνίδια της μοίρας

Η γυναίκα όπως κάθε απόγευμα ξεκίνησε την μοναχική της βόλτα, δίπλα στην ακροθαλασσιά. Έφτασε στην ξύλινη αποβάθρα, εκεί που έδεναν οι ψαράδες τις ψαρόβαρκες και κάθισε. Ήταν κάτι που έκανε κάθε μέρα, κάτι σαν ιεροτελεστία. Τα χέρια της αναζήτησαν την  καρδιά που ήταν χαραγμένη στον πρώτο  πάσσαλο. Αν και το ξύλο το είχε φάει η αλμύρα, τα δύο αρχικά Ν & Κ μετά από τριάντα χρόνια φαινόντουσαν ακόμη. Μόνο που τώρα μια ρωγμή στο ξύλο χώριζε τα δύο γράμματα στη μέση.  Για άλλη μια φορά τα μάτια της βούρκωσαν. Σηκώθηκε και συνέχισε την βόλτα της…

Το αγόρι ήταν εκεί και την είδε…

Ο άνδρας σταμάτησε το αυτοκίνητο δίπλα στην ξύλινη αποβάθρα και βγήκε έξω. Απέναντι φαινόταν το χωριό του ξαπλωμένο δίπλα στην ήρεμη λιμνοθάλασσα σε αντίθεση με την καρδιά του που παλλόταν φουρτουνιασμένη, καθώς οι αναμνήσεις ήρθαν να τον στοιχειώσουν για άλλη μία φορά. 

Μόλις είχε τελειώσει την στρατιωτική του θητεία και οι δικοί του πήραν την απόφαση προκειμένου να γλυτώσουν την περιουσία τους από τον πλειστηριασμό των τοκογλύφων, να τον στείλουν μετανάστη στην Αμερική. Τον έφεραν προ τετελεσμένων γεγονότων και έτσι βρέθηκε να πλένει στοίβες πιάτα στο εστιατόριο του θείου του δώδεκα ώρες το εικοσιτετράωρο. Έτσι άρχισαν οι χειμώνες της μοναξιάς του. Ξεχρεώθηκε η περιουσία, αλλά μετά έπρεπε να ετοιμάσει προίκα για τις τέσσερις αδερφές του. Και τα χρόνια πέρασαν και η προσωπική του ζωή έμεινε στο περιθώριο.

 Κάθισε δίπλα στον πρώτο πάσσαλο και τον ψηλάφισε. Τα χέρια του άγγιξαν την καρδιά. Ήταν ακόμα εκεί, εκεί που την χάραξε μαζί με την Κατερίνα μια βραδιά πριν από τριάντα χρόνια ανταλλάσσοντας όρκους αγάπης. Η Κατερίνα που κάτω από την πίεση των δικών της παντρεύτηκε με προξενιό, κάπου εκεί που ο ίδιος ετοίμαζε προίκες για τις αδερφές του. Και κάπως έτσι άρχισαν οι χειμώνες της δικής της απελπισίας, αλλά και της δική του, αφού δεν είχε λόγο να γυρίσει πλέον πίσω. Έμαθε πως τώρα πια ο άνδρας της είχε πεθάνει. Κάθισε κάμποσο εκεί βυθισμένος στις αναμνήσεις του. Σηκώθηκε να φύγει…

 Το αγόρι ήταν εκεί και τον είδε.

Με την άκρη του ματιού του είδε και την γυναίκα να επιστρέφει από την βόλτα της. Έπρεπε να ενώσει τον χρόνο τους, να τον κάνει μια στιγμή, έπρεπε να καθυστερήσει τον άνδρα.

-Συγνώμη κύριε, ξέρετε από ψάρεμα; Ο άνδρας τότε πρόσεξε το αγόρι και έπιασε κουβέντα μαζί του.

Η γυναίκα πλησίασε, είδε το αγόρι και μετά κοίταξε τον άνδρα.

-Νικόλα… εσύ! Της ήρθε λιποθυμιά. Την πρόλαβε πριν πέσει και την κράτησε στην αγκαλιά του.

-Κατερίνα!

Το αγόρι απομακρύνθηκε σιγοσφυρίζοντας. Ήταν η μοίρα τους που θέλησε να τους ενώσει και να μπει η άνοιξη  στις καρδιές τους…

Αυτή ήταν η ιστορία μου που έγραψα για την Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #1 που διοργανώνει η Μαίρη από το blog Γήινη Ματιά.

Πήρα την σκυτάλη από την Μαρία και το blog της mytripssonblog η οποία διάλεξε την πιο πάνω φωτογραφία για μένα. 

Παραδίνω την σκυτάλη στην Άννα που έχει  το blog ατενίζοντας. Για την Άννα διάλεξα αυτή την φωτογραφία.

Πηγή: Pixabay

Άννα μου ελπίζω να σου αρέσει. Σου εύχομαι καλή επιτυχία!