Το νυσταγμένο φεγγαράκι

 

Μια φορά κι ένα καιρό το φεγγάρι νύσταξε και αποφάσισε να κοιμηθεί. Κοίταξε γύρω του για να βρει κάποιο σύννεφο να γείρει πάνω του, αλλά ο ουρανός δεν είχε καθόλου σύννεφα. Ήταν καλοκαίρι βλέπετε.

Κοίταξε κάτω χαμηλά να βρει μια γωνίτσα πάνω στη γη, αλλά δεν έβλεπε κάτι που πάνω του θα μπορούσε να ξαπλώσει.

Τα κρινάκια της θάλασσας από χαμηλά είδαν τα χασμουρητά του και τα νυσταγμένα του ματάκια και του φώναξαν:

-Ε! φεγγαράκι έλα ξάπλωσε πάνω μας. Θα σου φτιάξουμε απαλό στρώμα.

-Ευχαριστώ καλά μου κρινάκια, αλλά φοβάμαι μη σας κάψω με το φως μου.

-Μην φοβάσαι εμείς είμαστε συνηθισμένα, φυτρώνουμε μέσα στην καυτή άμμο και  το φως του καλοκαιριάτικου ήλιου  μας καίει όλη μέρα. Έλα…

Τελικά πείστηκε, πήγε και ξάπλωσε πάνω στα κρινάκια της θάλασσας που του είχαν φτιάξει με τα άσπρα λουλούδια τους ένα απαλό στρώμα. Μερικά ξάπλωσαν δίπλα του και του χάιδευαν το κεφαλάκι ως να το πάρει ο ύπνος.

Μερικά νυχτολούλουδα που ήταν εκεί κοντά, φυτρωμένα στην αυλή ενός σπιτιού, ακούμπησαν απαλά πάνω στο φεγγάρι και έγιναν το σεντονάκι του.

Οι νυχτοπεταλούδες παρακινημένες από το φως του φεγγαριού πετούσαν γύρω του και δεν άφηναν κανέναν να πλησιάσει, μην τυχόν και το ξυπνήσουν.  Ως και η θάλασσα που ήταν σιμά τους με τα κυματάκια της του τραγούδησε το πιο γλυκό νανούρισμα.

Το φεγγάρι όταν ήρθε η αυγή και ξύπνησε δεν μπορούσε να καταλάβει αν όλα αυτά τα έζησε ή τα είχε ονειρευτεί.

Αυτό το μικρό παραμυθάκι γράφτηκε για την Αλατοπρόσκληση με θέμα το φεγγάρι που νύσταξε και αποφάσισε να κοιμηθεί.

Εδώ θα βρείτε και άλλα παραμυθάκια με το ίδιο θέμα από τα μέλη της αλατοπαρέας.

Ένας αλλιώτικος χαρταετός

 

Καθαρή Δευτέρα! Δεκάδες χαρταετοί πετούσαν στον καταγάλανο ουρανό. Χοροπηδούσαν, γελούσαν, έκαναν τρελές τούμπες και χαίρονταν με τα γέλια των παιδιών που κρατούσαν τον σπάγκο τους. "Αφήστε καλούμπα" φώναζαν στα παιδιά, να πάμε ψηλά!!!

Ένας χαρταετός όμως δεν συμμετείχε σε τούτο το γλέντι. Καθόταν εκεί πιο ψηλά από τους άλλους και καμάρωνε τα χρώματά του και το μέγεθός του, η αλήθεια είναι πως ήταν ο πιο μεγάλος. Οι άλλοι χαρταετοί του φώναζαν να παίξει μαζί τους, αλλά εκείνος έλεγε από μέσα του "σιγά μην παίξω με εσάς τους παρακατιανούς".

Εσύ χάνεις του έλεγαν οι άλλοι χαρταετοί.  Σήμερα είναι η ημέρα μας, πρέπει να χαρείς την ελευθερία του πετάγματος, γιατί αύριο τα παιδιά θα γυρίσουν  πάλι στα διαβάσματά τους και θα μας κλείσουν σε κάποια αποθήκη και θα περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο να ξαναπετάξουμε.
Εκείνος δεν άκουγε, ζούσε στον κόσμο του, ένιωθε ανώτερος. Σιγά μην κάνω τις τρέλες που κάνετε εσείς σκεφτόταν. Εγώ δεν θέλω να χαλάσω την φορεσιά μου!

 

Κατά το μεσημέρι  ο αέρας δυνάμωσε και τα πρώτα γκρίζα σύννεφα φάνηκαν στον ουρανό.
-Αδέλφια μάλλον θα βρέξει, φώναξε ένας χαρταετός.
-Ευτυχώς τα παιδιά το κατάλαβαν και άρχισαν να μαζεύουν τον σπάγκο μας, είπε ένας άλλος.
Σιγά σιγά όλοι οι χαρταετοί άρχισαν να κατεβαίνουν.
Μόνο ο μοναχικός χαρταετός αντιστεκόταν και δεν κατέβαινε, όσο και αν το παιδάκι που τον κρατούσε προσπαθούσε να μαζέψει τον σπάγκο του.
-Τι κάνεις; του φώναζαν οι άλλοι, σε λίγο θα βρέξει και θα καταστραφείς... κατέβα...
-Η δική μου η φορεσιά είναι αδιάβροχη τους απαντούσε, δεν είμαι σαν και εσάς, εγώ δεν φοβάμαι τίποτα.

 

Όσο και να προσπαθούσε το παιδί να τον κατεβάσει δεν μπορούσε. Εκείνος αντιστεκόταν, ώσπου ένας δυνατός αέρας του έκοψε τον σπάγκο και άρχισε να τον παρασύρει μακριά.
Στην αρχή το διασκέδαζε.
Καλύτερα έτσι σκεφτόταν τώρα θα δω  καινούργια πράγματα. Πέρασε πάνω από την μεγάλη πόλη και άρχισε να πηγαίνει προς την εξοχή.
Οι πρώτες σταγόνες της βροχής τον πέτυχαν όταν περνούσε πάνω από ένα ποτάμι. Δεν έδωσε σημασία, αλλά όταν η βροχή δυνάμωσε άρχισε να φοβάται. Ο αέρας είχε δυναμώσει και άλλο. Ο χαρταετός άρχισε να χάνει ύψος, γιατί η ουρά του είχε βαρύνει από την βροχή.

 

Τελικά έπεσε πάνω σε ένα δέντρο και η φορεσιά του σκίστηκε. Ένα άλλο φύσημα του αέρα τον ελευθέρωσε από το δέντρο και τον έριξε μέσα στα λασπόνερα στην αυλή ενός αγροτόσπιτου.
Έμεινε όλη την νύκτα εκεί να κλαίει για το χάλι του.
Το πρωί τον βρήκε ένα οκτάχρονο κοριτσάκι και φώναξε στον αδερφό της που ήταν λίγο μεγαλύτερος.
-Τι θέλαμε χθες και η μαμά δεν μπορούσε να μας τον φτιάξει, γιατί δεν θυμόταν πως μας τον έφτιαχνε ο μπαμπάς πριν πάει στον ουρανό;
-Έναν χαρταετό, απάντησε το αγόρι.
-Νάτος, ο μπαμπάς μας τον έστειλε, από εκεί ψηλά.
-Μα αυτός είναι κατεστραμμένος.
Άκουσε τα λόγια τους η μαμά τους και πλησίασε να δει τι είχαν βρει τα παιδιά.
-Ο σκελετός του είναι γερός, θα τον ξαναφτιάξουμε, είπε η μαμά όταν είδε το εύρημα των παιδιών.  Κάπου έχω μια εφημερίδα, θα φτιάξω και αλευρόκολλα και σε λίγη ώρα θα είναι έτοιμος.

 

Στο άκουσμα όλων αυτών ο χαρταετός ανατρίχιασε.
-Για ποιον με περάσατε, εγώ δεν θέλω μια τέτοια φορεσιά... άκου εφημερίδα... όσοι με δουν θα με κοροϊδεύουν.

Η εφημερίδα κολλήθηκε πάνω στο σκελετό του χαρταετού και τα παιδιά ενθουσιάστηκαν.
-Μαμά έφερα μερικά λουλούδια από την αμυγδαλιά μας να τα κολλήσουμε γύρω γύρω σαν στεφάνι, είπε το κοριτσάκι.
-Να πάρε και αυτούς τους δυο πανσέδες και βάλτους για μάτια και αυτό το μακρόστενο φυλλαράκι για μύτη, είπε το αγόρι.
-Πάω να φέρω και λίγες κατακόκκινες ανεμώνες για στόμα.
Σε λίγο όλα ήταν έτοιμα!
-Πρέπει να του φτιάξουμε και ουρά, είπε η μαμά τους, πάω να φέρω μερικά χρωματιστά κουρελάκια.
-Κουρελάκια; που ξέπεσα φώναζε ο χαρταετός. Δεν πρόκειται να πετάξω εγώ με αυτά τα χάλια.

Τα παιδιά κάθισαν και καμάρωσαν λίγο τον χαρταετό τους και μετά πήγαν να τον πετάξουν ψηλά.
Ο χαρταετός όμως δεν έλεγε να πετάξει. Αντιστεκόταν. Ντρεπόταν για την φορεσιά του.
Πρώτη προσπάθεια, δεύτερη προσπάθεια και τα παιδιά σκέφτηκαν πως κάτι δεν είχαν φτιάξει σωστά.
-Ας κάνουμε άλλη μία προσπάθεια είπε η μητέρα και τότε ένα αεράκι σήκωσε ψηλά τον χαρταετό.
Τα παιδιά ζητωκραύγαζαν χαρούμενα, ενώ ο χαρταετός σκεφτόταν πως ευτυχώς που δεν ήταν άλλοι χαρταετοί εκεί γύρω να δουν το χάλι του.

 

Όπως στεκόταν εκεί ψηλά, πέρασαν πέντε έξι σπουργίτια δίπλα του και τα άκουσε να λένε πως δεν είχαν δει ξανά ωραιότερο χαρταετό.
-Ορίστε μας ειρωνεύονται και τα σπουργίτια τώρα, σκέφτηκε.
Μετά από λίγο ένα περιστέρι του είπε το ίδιο, καθώς και μερικά χελιδόνια που μόλις είχαν έρθει από το μακρινό ταξίδι τους.

-Λες να είναι αλήθεια, σκέφτηκε ο χαρταετός, να είμαι πράγματι ωραίος και να μην με ειρωνεύονται;
Όταν μάλιστα μετά από λίγο ένας κοκκινολαίμης του είπε πως είχε το ωραιότερο χαμόγελο κατάλαβε πως ήταν πραγματικά ωραίος και άρχισε να χαίρεται το πέταγμά του και να κουνάει την ουρά του χαιρετώντας τα παιδιά που έπαιζαν χαρούμενα μαζί του.

-Τελικά είχαν δίκιο χθες οι χαρταετοί που μου έλεγαν να παίξω μαζί τους και να χαρώ το πέταγμα, σκέφτηκε ο χαρταετός, σήμερα καταλαβαίνω πως η ευτυχία είναι στα απλά πράγματα και όλο χαρά έκανε βόλτες δεξιά και αριστερά πάνω και κάτω.

Ετήσιος απολογισμός ευγνωμοσύνης

(δικτυακό δρώμενο)

Το  2022 είναι πια παρελθόν.  Ευκαιρία για  ετήσιο απολογισμό. Ηθικός αυτουργός τούτου του απολογισμού  η Μαρίνα που μας προέτρεψε να κάνουμε αυτόν τον απολογισμό γράφοντας μία λέξη που χαρακτήρισε τον κάθε μήνα ξεχωριστά και να την αιτιολογήσουμε. Επίσης να γράψουμε και κάτι για το οποίο είμαστε ευγνώμονες για τον κάθε μήνα. 

Η χρονιά που πέρασε σε γενικό επίπεδο είχε πανδημία, πόλεμο στη γειτονιά μας, γυναικοκτονίες, αποτρόπαια εγκλήματα, παιδική κακοποίηση, ακρίβεια και άλλα δυσάρεστα.

Σε προσωπικό επίπεδο  πάλι δεν ήταν καλύτερη. Ήταν μία χρονιά που είχε αγωνία στα επίπεδα του πανικού. Όσο για τη χαρά αρκέστηκε να μπαίνει μόνο από μικρές χαραμάδες.

Είμαστε ακόμα ζωντανοί...όσο ακούμε το χειροκρότημα...

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Ιανουάριο είναι: Ανθρωπιά

Γιατί: Η χρονιά αυτή γενικά χαρακτηρίστηκε από σοβαρά προβλήματα υγείας του συζύγου που κληρονομήθηκαν από την προηγούμενη, οπότε οι επισκέψεις στο νοσοκομείο συχνές.  Βρέθηκα λοιπόν σε κάποια αίθουσα αναμονής νοσοκομείου και είδα το νοσηλευτικό προσωπικό να φροντίζουν με προθυμία έναν άστεγο που ήταν σε άθλια κατάσταση (τον έκαναν μπάνιο, του βρήκαν ζεστά και καθαρά ρούχα, τον τάισαν και τον οδήγησαν στον γιατρό για τα περαιτέρω).

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Ιανουάριο είναι: ότι αυτό το περιστατικό μου ζέστανε την καρδιά.

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Φεβρουάριο: Αμυγδαλιά

Γιατί: όταν βλέπω  αυτό το δέντρο ανθισμένο μέσα στο καταχείμωνο μου ανεβάζει την ψυχολογία. Όπως αυτό το δέντρο μέσα στον χιονιά ανθίζει, σκέφτομαι ότι μπορώ να τα καταφέρω και εγώ στα δύσκολα.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Φεβρουάριο είναι: ότι η αισιοδοξία  δεν με εγκατέλειψε.

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Μάρτιο είναι: Έξοδα

Γιατί: Η ΔΕΗ έφαγε σχεδόν όλο το μισθό, ελλείψει κεντρικής θέρμανσης (η πολυκατοικία έχει να βάλει πετρέλαιο από το 2010) τα air cοndition  δούλευαν στο φουλ.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Μάρτιο είναι: Ότι καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά.

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Απρίλιο είναι: Επέμβαση

Γιατί: Ήταν μια χρονιά που τα νοσοκομεία δεν μας έλειψαν και μέσα σε όλα αυτά αφαίρεσα τη χολή.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Απρίλιο είναι: ότι η επιστήμη έχει κάνει άλματα σε όλους τους τομείς και έτσι την μία μέρα έκανα την επέμβαση και την άλλη ήμουν στο σπίτι υγιής. 

Η λέξη που χαρακτήρισε το Μάιο είναι: Δώρα

Γιατί: Πήρα δωράκια, ψήγματα χαράς. Είναι ο μήνας που έχω τα γενέθλια μου, την γιορτή μου και επέτειο γάμου.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Μάιο είναι: ότι μετά από 40 χρόνια γάμου είμαστε μαζί δεμένοι με μια αγάπη ανεξάντλητη.

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Ιούνιο είναι: Ιόνιο (πέλαγος)

Γιατί: Το έβλεπα κάθε πρωί αυτόν το μήνα. Έβλεπα την ανατολή του ήλιου να χρυσίζει τα νερά του.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Ιούνιο είναι: ότι μπορούσα να δροσίζομαι στα νερά του Ιονίου και  περπατούσα  δίπλα στο κύμα του. Καθάριζε για λίγο το μυαλό μου από τα προβλήματα.

 

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Ιούλιο είναι: Νοσοκομείο

Γιατί: τον μισό μήνα τον πέρασα στο νοσοκομείο. Ο σύζυγος έκανε σοβαρή εγχείρηση.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Ιούλιο είναι: ότι όλα πήγαν καλά.

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Αύγουστο είναι: Δύναμη

Γιατί: Τα σοβαρά προβλήματα υγείας του συζύγου δοκίμασαν τις αντοχές μου και αυτόν το μήνα.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Αύγουστο είναι: Ότι με την βοήθεια του Θεού και των παιδιών μου  κατάφερα να ανταπεξέλθω σ' όλη αυτή τη δοκιμασία.

 

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Σεπτέμβριο είναι: Διακοπές

Γιατί: Γιατί ναι, παρά τις δυσκολίες καταφέραμε και πήγαμε ολιγοήμερες διακοπές, για να ανέβει λίγο το ηθικό μας και η ψυχολογία μας.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Σεπτέμβριο είναι: ότι συνεχίζω να βλέπω, παρά τα δύσκολα, την θετική πλευρά της ζωής.

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Οκτώβριο είναι: Συνάντηση 

Γιατί: Συνάντησα  διαδικτυακές φίλες. Ευκαιρία γι' αυτό η παρουσίαση του  βιβλίου της Μαρίας Κανελλάκη " Στα παπούτσια των άλλων" που έγινε στον Πύργο! 

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Οκτώβριο είναι: ότι το διαδίκτυο μου έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους. Όλους εσάς!

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Νοέμβριο είναι: Αγωνία 

Γιατί: Είμαι σε αναμονή ιατρικών εξετάσεων του συζύγου.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Νοέμβριο είναι: ότι τουλάχιστον η ομάδα των γιατρών που τον παρακολουθούν είναι άριστη.

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Δεκέμβριο είναι: Αναμονή

Γιατί: Περιμένω τα παιδιά (τον γιο μου με τη γυναίκα του) να έρθουν από τις Βρυξέλες που ζουν.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Δεκέμβριο είναι: ότι όλη η οικογένεια μαζεμένη,  παιδιά και εγγόνια, γιορτάσαμε όμορφα τα Χριστούγεννα.

Αυτή ήταν η χρονιά που πέρασε με τα καλά της και τα άσχημά της.

Τα άσχημα ήταν περισσότερα από τα καλά, γιατί το πολυτιμότερο αγαθό που είναι η υγεία, μας γύρισε την πλάτη, ωστόσο προσπαθώ να στηρίζω τους γύρω μου ψυχικά και σωματικά. 

Οπότε το μόνο πράγμα που εύχομαι για το 2023 είναι να έχουμε την ΥΓΕΙΑ μας!

Υ.Γ. Το θετικό είναι ότι με τις αναμονές και τα ξενύχτια καταφέρα να διαβάσω περίπου πενήντα βιβλία μέσα στο 2022.

υ.γ. οι εικόνες είναι όλες από το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους.

Ω! Τι κόσμος μαμά!

- Έλα προχώρα, τι περιμένεις; Κάνε πιο κει, θέλω να δω την θάλασσα. 

-Και εγώ... και εγώ... θέλω να δω τη θάλασσα, φώναξαν μερικά ακόμα χελωνάκια και τίναξαν την άμμο από πάνω τους.

-Καίει και αυτή η άμμος...

-Σουτ! μη μιλάτε, θα μας ακούσουν και τότε αλίμονο μας. Σκεπαστείτε  με άμμο γρήγορα και πείτε και στα άλλα από κάτω να κάνουν ησυχία και να περιμένουν.

-Τι συμβαίνει; Μας τρομάζεις.

-Αν βλέπατε όλα αυτά που είδα εγώ όσο σας περίμενα να βγείτε από το αυγό, τώρα δεν θα διαμαρτυρόσαστε.

-Τι είδες δηλαδή;

-Κοιτάξτε, με προσοχή όμως...Τα βλέπετε αυτά τα πουλιά από πάνω μας.

-Ναι, τα βλέπουμε. Τι πανέμορφα πουλιά που είναι, κάτασπρα και με τι χάρη  πετάνε. Θα είναι ωραίο να πετάς στον καταγάλανο ουρανό και από κάτω να έχεις τη θάλασσα. Μόνο η φωνή τους είναι λίγο τρομακτική.

-Κοίτα, κοίτα κάνουν και βουτιές, τι ωραία!

-Μην σας ξεγελάει η ομορφιά τους. Επειδή είναι ωραία δεν σημαίνει πως είναι ακίνδυνα. Ούτε να θαυμάζετε τις βουτιές τους. Αυτές οι βουτιές είναι θανατηφόρες.

-Γιατί μπορεί να κτυπήσουν;

-Όχι! Κοιτάξτε αυτό εκεί που κάνει τώρα βουτιά...το βλέπετε; Τώρα θα πετάξει πάλι προς τον ουρανό, δείτε όμως τι κρατάει στο στόμα του.

-Ένα χελωνάκι; Τρομερό! Που το βρήκε;

-Δίπλα μας απ' ότι είδα υπάρχουν και άλλες φωλιές, πάρα πολλές. Σε μερικές τα χελωνάκια βγήκαν πριν από μας. Καθώς έβγαιναν από τη φωλιά, άρχισαν να τρέχουν προς την θάλασσα. Τότε άκουσα κρωξίματα και ένα σμήνος από αυτά τα πουλιά, που μου φάνηκαν χιλιάδες άρχισαν να βουτάνε σε θάλασσα και στεριά και όταν απογειωνόντουσαν ξανά είχαν  στο ράμφος τους από ένα χελωνάκι. Σε χρόνο μηδέν είχε καταλήξει στην κοιλιά τους.  Λίγα κατάφεραν να γλυτώσουν. Από την διπλανή μας φωλιά ούτε ένα, υπολόγισα ότι θα ήταν γύρω στα πενήντα χελωνάκια. Εγώ από τύχη γλύτωσα, την τελευταία στιγμή χώθηκα στην άμμο και το πουλί έφυγε έχοντας στο ράμφος του το κέλυφος από το αυγό μου. Από εκείνη την ώρα παρακολουθώ όλο αυτό το μακελειό. Πρόλαβα να προειδοποιήσω  και τα χελωνάκια από τη φωλιά που είναι πίσω μας. Μόνο το πρώτο που ξεμύτισε δυστυχώς χάθηκε.

-Τι θα κάνουμε; Πως θα τους ξεφύγουμε;

- Θα περιμένουμε. Σε λίγο νυχτώνει. Το σκοτάδι θα μας βοηθήσει να φτάσουμε σώα μέχρι την θάλασσα.

Ο ήλιος έβαψε την θάλασσα χρυσοκόκκινη και πήγε να φωτίσει άλλες πολιτείες. Το σούρουπο άρχισε να πέφτει.

-Κοιτάξτε φεύγουν τα πουλιά. Φαίνεται πως χόρτασαν ή φοβούνται το σκοτάδι.

-Ετοιμαστείτε, όταν σας δώσω το σύνθημα θα τρέξετε προς τη θάλασσα. Καλό είναι να μείνουμε όλα μαζί. 

-Τώρα χελωνάκια! Τρέξτε!

-Μπες μπροστά, εσύ είσαι το πιο μεγάλο, θα είσαι ο αρχηγός μας.

-Οδήγησέ τα εσύ. Ακολούθησε το φως του φεγγαριού που αντανακλά στη θάλασσα. Εγώ θα μείνω πίσω για να δω αν όλα θα βγουν σώα από τη φωλιά. Όταν βρεθείτε στη θάλασσα να περιμένετε να έρθουμε όλα.

-Γρήγορα, βιαστείτε...

-Είστε πολλά ακόμα εκεί κάτω;

-Καμιά εικοσαριά ακόμη...

-Βοήθεια! Βοήθεια! Περιμένετε και εμένα. Μη με αφήνετε μόνο...Φοβάμαι...

-Τι σου συμβαίνει;

-Κάπου βιάστηκε το ποδαράκι μου και δεν μπορώ να σκαρφαλώσω.

-Μη φοβάσαι, του φώναξε το μεγάλο από ψηλά, κατεβαίνω να δω. Ελάτε μαζί μου, είπε σε μερικά από τα τελευταία χελωνάκια να με βοηθήσετε.

-Άφησέ το τώρα, είπε ένα χελωνάκι δίπλα του. Δεν βλέπεις ότι κινδυνεύουμε αν δεν φτάσουμε γρήγορα στη θάλασσα;

-Αν ήσουν εσύ στη θέση του, θα ήθελες να σε αφήσουμε;

Το χελωνάκι κατάλαβε το λάθος του και πρώτο απ' όλα άρχισε να κατεβαίνει στη φωλιά. Όταν έφτασαν στον πάτο της φωλιάς, είδαν ένα μικρό χελωνάκι να προσπαθεί να ελευθερώσει το ποδαράκι του από μια ρίζα. Τα άλλα χελωνάκια το βοήθησαν και το έσπρωξαν μαλακά προς την κορυφή της φωλιάς και μετά προς την θάλασσα.

Όταν κόντευαν να φτάσουν στη θάλασσα άκουσαν κλάματα. Κοίταξαν γύρω τους και είδαν ένα μικρό χελωνάκι να κλαίει απελπισμένο.

-Τι σου συμβαίνει, γιατί κλαις;

-Τα αδερφάκια μου πέθαναν όλα. Τα κατασπάραξαν τα πουλιά, εγώ μονάχα γλύτωσα γιατί κρύφτηκα πίσω από μία πέτρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πριν από λίγο κάτι μεγάλο με έπιασε, με κράτησε για λίγο στα χέρια του και μετά έβαλε μπροστά μου κάτι που άστραψε με αποτέλεσμα τώρα να τα βλέπω όλα θολά. Ευτυχώς μετά με άφησε κάτω. Τώρα δεν ξέρω τι να κάνω.

-Έλα μαζί μας. Δεν μπορείς να μείνεις εδώ. Σε λίγο θα ξημερώσει και τότε ή θα σε φάνε τα πουλιά ή θα σε κάψει ο καυτός ήλιος και θα πεθάνεις. Έλα θα σε προσέχουμε, θα σε έχουμε σαν αδερφάκι μας.

Το χελωνάκι τα ακολούθησε και όλα μαζί μπήκαν στη θάλασσα, συναντήθηκαν με τα υπόλοιπα που τα περίμεναν και  άρχισαν να κολυμπούν μακριά από την ακτή.

Σε λίγο κάτι μεγάλο είδαν να τα πλησιάζει. Φοβήθηκαν, άρχισαν να κολυμπούν προς όλες τις κατευθύνσεις.

-Σταματήστε, τους φώναξε το πιο μεγάλο. Μην απομακρύνεστε. Όλα μαζί θα αντιμετωπίσουμε και αυτόν τον κίνδυνο. "Η ισχύς εν τη ενώσει".

-Μην φοβάστε παιδιά μου. Εγώ είμαι η μανούλα σας. 

-Μαμά, είσαι τεράστια!

-Ελάτε κοντά μου. Είστε όλα εδώ για να σας μετρήσω. Ένα, δύο, τρία...πενήντα, πενήντα δύο... εξήντα... εβδομήντα, εβδομήντα ένα... Ευτυχώς είστε όλα εδώ. Αλλά εγώ εβδομήντα αυγά άφησα στη φωλιά και εσείς είστε εβδομήντα ένα...

Τότε της εξήγησαν  την περιπέτεια που είχε το χελωνάκι της άλλης φωλιάς και ότι δεν έβλεπε καλά επειδή κάτι άστραψε μπρος τα μάτια του. 

-Αχ αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο κακό μας κάνουν. Φωτογραφία του έβγαλαν και αυτό που άστραψε ήταν το φλας.

-Ποιοι είναι οι άνθρωποι μανούλα;

-Θα σας τα πω όλα κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας. Ελάτε πείτε μου την δική σας περιπέτεια μέχρι να φτάσετε εδώ.

-Φοβηθήκαμε τα πουλιά πάρα πολύ μανούλα, γιατί δεν ήσουν εκεί να μας προστατέψεις.

-Μακάρι να μπορούσα. Κάθε μανούλα θέλει να είναι δίπλα στα παιδιά της και να τα προστατεύει κάθε φορά που κινδυνεύουν. Όμως δεν γίνεται γιατί εμείς οι χελώνες ζούμε στη θάλασσα, στη στεριά θα πέθαινα.  Βγήκα στη στεριά μόνο για να γεννήσω τα αυγουλάκια για να γεννηθείτε εσείς και μετά γύρισα στη θάλασσα και σας περίμενα. Να ξέρατε με τι αγωνία σας περίμενα.

-Γιατί δεν μας γεννούσες στη θάλασσα;

-Επειδή τα αυγά χρειάζονται ζεστασιά μέχρι να γεννηθείτε εσείς και στη θάλασσα αυτό δεν είναι δυνατόν. Όμως απ' εδώ και μπρος μέχρι να μεγαλώσετε θα είστε μαζί μου. Ελάτε να σας γνωρίσω και τον μπαμπά σας και όλοι μαζί θα πάμε στο δάσος με τα φύκια. Εκεί θα σας κρύψω  γιατί ακόμα κινδυνεύετε από τους γλάρους και από τα μεγάλα ψάρια.

-Ποιοι είναι οι γλάροι;

-Τα πουλιά που είδατε στη στεριά, γλάρους τα λένε. Θα σας μάθω και από ποια ψάρια θα πρέπει να φυλάγεστε. 

Σε λίγο όλοι μαζί άρχισαν να κολυμπούν προς το δάσος με τα φύκια. Τώρα ήταν χαρούμενα τα χελωνάκια. Κολυμπούσαν δίπλα στους γονείς τους και κοιτούσαν τα άλλα πλάσματα που κολυμπούσαν γύρω τους. Οι γονείς τους απαντούσαν και έλυναν τις απορίες για τον θαλάσσιο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά τους.

Ξαφνικά ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε να έρχεται προς το μέρος τους.

-Κατάδυση στα δέκα μέτρα, γρήγορα! φώναξε γεμάτος αγωνία ο μπαμπάς τους. 

Σε λίγο η θάλασσα πάνω τους αναταράχτηκε, ο θόρυβος ήταν τρομακτικός. Τα χελωνάκια τρομαγμένα χώθηκαν κάτω από τους γονείς τους. Μετά έγινε πάλι ησυχία.

-Πέρασε ο κίνδυνος είπε η μαμά με ανακούφιση.

-Ταχύπλοο, είπε ο μπαμπάς. Το έχουν οι άνθρωποι και κάνουν τις βόλτες τους στη θάλασσα, χωρίς να υπολογίζουν όλους εμάς που ζούμε εδώ. Τον προηγούμενο μήνα ένα τέτοιο σκάφος τραυμάτισε ευτυχώς ελαφρά την αδερφή μου. Να τα προσέχετε παιδιά μου. Αν ακούσετε πάλι ένα τέτοιο θόρυβο να κάνετε γρήγορα κατάδυση.

Συνέχισαν το ταξίδι τους και μετά από λίγο τρία χελωνάκια άρχισαν να φωνάζουν "βοήθεια". Όλοι σταμάτησαν και η μαμά έτρεξε κοντά τους.

-Αχ αυτοί οι άνθρωποι που πετούν τα σκουπίδια τους στην θάλασσα. Μπερδευτήκατε σε μια πλαστική σακούλα, περιμένετε να σας ξεμπλέξω.  Τώρα προσέξτε με όλοι. Όταν ξαναδείτε κάτι τέτοιες σακούλες μείνετε μακριά και προπάντων μην τις φάτε. Πριν λίγο καιρό πέθανε μία χελώνα και στην κοιλιά της βρέθηκαν ένα σωρό πλαστικές σακούλες, νόμιζε πως ήταν τσούχτρες, οι τσούχτρες ξέρετε είναι ένα μεζεδάκι που αρέσει πολύ σε μας τις χελώνες, γι'  αυτό μακριά από τέτοια πράγματα.

Μετά από αυτό τα χελωνάκια συνέχισαν το ταξίδι φοβισμένα. Ταξίδεψαν άλλες δύο ημέρες. Την τρίτη ημέρα σταμάτησαν να ξεκουραστούν σε έναν ύφαλο. Γύρω τους ήταν κοράλλια σε διάφορα χρώματα και πολλά ψαράκια άλλα  κόκκινα,  άλλα κίτρινα, άλλα με ρίγες κολυμπούσαν ανάμεσά τους. Αυτή η ομορφιά έκανε τα χελωνάκια να ξεχάσουν όλα τα άσχημα που είχαν βιώσει.

Έμειναν μία βδομάδα εκεί, αλλά ήταν ώρα να ξεκινήσουν πάλι για το δάσος με τα φύκια. Μετά από δυο μέρες ταξιδιού  κόντευαν να φτάσουν στον προορισμό τους. Τότε είδαν πολλά ψάρια να κολυμπούν γρήγορα από την αντίθετη κατεύθυνση και να φωνάζουν: "γυρίστε πίσω, γρήγορα...γυρίστε πίσω".

-Τι συμβαίνει; ρώτησε ο μπαμπάς δυο συναγρίδες που περνούσαν δίπλα τους.

-Δύο τάνκερ συγκρούστηκαν μεταξύ τους και από το ρήγμα του ενός χύνεται αργό πετρέλαιο στη θάλασσα. Όσα ψάρια βρέθηκαν εκεί βρήκαν φρικτό θάνατο. Η κηλίδα έχει αρχίσει να εξαπλώνεται γρήγορα. Γυρίστε πίσω!

-Τι συμβαίνει μαμά;

-Πάλι οι άνθρωποι παιδιά μου έβαλαν το χεράκι τους, λες και προσπαθούν να καταστρέψουν τον πλανήτη. Μα αφού οι ανόητοι ζουν και αυτοί εδώ.

-Τελικά μαμά οι άνθρωποι είναι πιο επικίνδυνοι από τους γλάρους που κατασπάραξαν τόσα χελωνάκια.

-Είναι παιδιά μου, είπε η μαμά, αλλά υπάρχουν και καλοί. Πολλοί από αυτούς προστατεύουν τη φύση και το περιβάλλον. Όσο περιμέναμε να γεννηθείτε είδαμε πολλούς από αυτούς που βουτούσαν με κάτι ειδικές στολές, στη θάλασσα και έβγαζαν από το βυθό ότι σκουπίδι υπήρχε εκεί. Από πλαστικές καρέκλες μέχρι λάστιχα αυτοκινήτων και μπουκάλια. Δύτες τους λένε.

-Έχουν φτιάξει, συνέχισε ο μπαμπάς, και ένα καταφύγιο που περιθάλπουν τραυματισμένα ζώα και πουλιά. Αυτό μου το είπε ένας φίλος μου που τραυματίστηκε όταν μπλέχτηκε στα δίχτυα ενός ψαρά. Είχε ένα βαθύ τραύμα στο λαιμό του και ευτυχώς τον βρήκαν αυτοί οι άνθρωποι από το καταφύγιο και οι γιατροί του έσωσαν τη ζωή.

-Ελάτε τώρα, είπε η μαμά, ας γυρίσουμε πάλι στον ύφαλο μέχρι να δούμε τι θα γίνει με την πετρελαιοκηλίδα. Κάθε μέρα, μια ο μπαμπάς σας και μια εγώ θα σας κάνουμε μάθημα. Πως δηλαδή να αποφεύγετε τους κινδύνους που παραμονεύουν στο θαλάσσιο κόσμο μας και όχι μόνο.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη "Μίνι σκυτάλη #4" που διοργανώνει η Μαίρη μέσω του blog της "Γήινη ματιά".

Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά, για να αφυπνιστεί η οικολογική μας συνείδηση.

 

 

Η Αλφαβήτα πάει διακοπές

(Η εικόνα είναι από το διαδίκτυο)

 

Το καλοκαίρι έφτασε! Το κουδούνι του σχολείου κτύπησε για τελευταία φορά και τα παιδιά ξεχύθηκαν με χαρούμενες φωνές στο προαύλιο και από κει στο δρόμο για τα σπίτια τους. Στα χέρια τους κρατούσαν τα ενδεικτικά τους και την προαγωγή τους στην επόμενη τάξη. Οι καλοκαιρινές διακοπές τους είχαν ξεκινήσει.

Τα είκοσι τέσσερα γράμματα της Αλφαβήτας έμειναν στην  αίθουσα να κοιτάζουν τα άδεια θρανία και τον μαυροπίνακα που έγραφε «Καλό Καλοκαίρι» με πολύχρωμες κιμωλίες. Μια μελαγχολία απλώθηκε γύρω τους.

«Τώρα τι κάνουμε; Πως θα περάσουν τρεις μήνες μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά;», είπαν μερικά απ’ αυτά.

«Έχω μια Ιδέα»,  είπε το Γιώτα. «Να κάνουμε και εμείς κάτι και να μην μείνουμε κλεισμένα εδώ όλο το καλοκαίρι».

«Σαν τι δηλαδή;» αναρωτήθηκαν μερικά γράμματα.

«Να πάμε Διακοπές!» φώναξε το Δέλτα.

«Που;»

«Μα στη Θάλασσα!» είπε όλο ενθουσιασμό το Θήτα.

«Τι περιμένετε λοιπόν, τρέξτε να ετοιμαστείτε! Ραντεβού αύριο εδώ για να ξεκινήσουμε» τους φώναξε η Αλφαβήτα.

Την άλλη μέρα όλα τα γράμματα ήρθαν φορτωμένα και με κάτι.

Το Άλφα είχε φέρει Αντηλιακά και Αναψυκτικά. Το Γάμα Γυαλιά ηλίου για όλους. Το Έψιλον Επιτραπέζια παιχνίδια. Το Ζήτα Ζακετούλες γιατί τα βράδια δίπλα στη θάλασσα θα είχε υγρασία.

Το Ήτα ήρθε κρατώντας κάτι σακουλάκια. «Ηλιόσπορους έφερα για τις ώρες που θα ρεμβάζουμε» τους είπε και έπεσε πολύ γέλιο.

Το Κάπα έφερε Καπέλα, Κουβαδάκια, μία Κιθάρα και έσουρνε ένα Καρότσι γεμάτο Καρπούζια. Το Λάμδα έφερε Λάμπες ηλιακές για να φωτίζουν τα βράδια τους.

Το Μι κατέφτασε με Μαγιό, Μάσκες και Μπάλες για όλους, ενώ το Νι έφερε Νερομπίστολα.

Το Ξι έφερε Ξαπλώστρες και το Όμικρον Ομπρέλες. Το Πι και τι δεν έφερε, από Πέδιλα και Ποδήλατα μέχρι Πετσέτες και Παγάκια.

Το Ρο έφερε Ρακέτες και ένα Ραδιόφωνο με μπαταρίες. Το Σίγμα κουβάλησε Σκηνές, Σωσίβια και Σαγιονάρες. Όσο για το Ταυ έφερε μια μεγάλη Τέντα για να έχουν ίσκιο.

«Ύδωρ, κανείς;» ρώτησε το Ύψιλον και άφησε κάτω τα νερά που κουβαλούσε.

«Εγώ έφερα Φαγητό και την Φυσαρμόνικά μου, για να κάνω ντουέτο με την κιθάρα του Κάπα» είπε το Φι.

Το Χι έφερε Χωνάκια παγωτό.

«Να δω που θα το βάζατε το φαγητό και τα παγωτά αν δεν έφερνα φορητά Ψυγεία» τους είπε το Ψι.

Ξαφνικά άκουσαν ένα θόρυβο. Όλα τα γράμματα κοίταξαν γύρω τους και τότε είδαν ένα σωρό από  Βατραχοπέδιλα δίπλα σε μια φουσκωτή Βάρκα. Την ανασήκωσαν και από κάτω βρήκαν το Βήτα που είχε μπερδευτεί από τα βατραχοπέδιλα που φορούσε στα πόδια του. Έπεσε πολύ γέλιο.

«Ώρα να πηγαίνουμε, αλλά πως θα τα κουβαλήσουμε όλα αυτά;» αναρωτήθηκε το Ωμέγα κοιτάζοντας το ρολόι του.

«Έφερα το τρενάκι μου. Φορτώστε τα πράγματα και πάμε», είπε η Αλφαβήτα καθώς πλησίαζε το Ιώτα. «Εσύ γιατί είσαι έτσι μαζεμένο και δεν είσαι χαρούμενο;» το ρώτησε.

«Να, δεν είχα κάτι να φέρω όπως όλοι οι άλλοι» είπε το Ιώτα μουδιασμένο.

«Για αυτό σκας μικρό μου. Μα εσύ έριξες την Ιδέα για όλο αυτό. Λίγο το έχεις. Εσύ που  μαζί με το Δέλτα  προτείνατε Διακοπές».

«Άντε ανεβείτε όλοι στο τρενάκι. Πάμε για την θάλασσα και που ξέρετε μπορεί εκεί να συναντήσουμε και τα παιδιά» είπε η Αλφαβήτα και ξεκίνησαν με γέλια και τραγούδια.

(Η εικόνα είναι από το διαδίκτυο)

Καλές διακοπές!

Καλό μήνα!

Υ.Γ Οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους).

Ήρθε

 Φίλες και φίλοι Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά με υγεία και χαρές.

Το δωράκι που μου έστειλε  Μαίρη μας για την λήξη του δρώμενου "Εικόνα και Φράση #2"  ήρθε!!!

Το άνοιξα και η χαρά ήρθε να ανταμώσει την έκπληξη καθώς 

μέσα το κουτί δεν είχε ένα, αλλά πολλά καλούδια.

Όλα φτιαγμένα από τα χεράκια της.

Θαυμάστε τα!

Το μπουκάλι είναι διαφορετικό από την άλλη πλευρά.

Μαίρη μου σ' ευχαριστώ πάρα πολύ, είναι υπέροχα όλα.

Να είσαι καλά, να κατεβάζεις όμορφες ιδέες και να μας ενώνεις.

Φιλάκια!

Μια αλλιώτικη συζήτηση

 

Έξω είχε αρχίσει να βραδιάζει. Ο εκδότης είχε από ώρα κλείσει το γραφείο του και είχε φύγει. Ησυχία βασίλευε στον εκδοτικό οίκο, μα αν πρόσεχες καλύτερα θα άκουγες κάτι ψίθυρους που έρχονταν από το μεσαίο ράφι της βιβλιοθήκης. Εκεί τα «Άπαντα» του Παπαδιαμάντη είχαν πιάσει κουβέντα με το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Καζαντζάκη γύρω από τον Θεό.

Ξαφνικά άκουσαν ένα βουβό κλάμα και κοίταξαν να δουν από πού προερχόταν. Πάνω στο γραφείο του εκδότη υπήρχε ένα μεγάλο πακέτο με δακτυλογραφημένες σελίδες, οι οποίες είχαν ήδη αρχίσει να μουσκεύουν από τα δάκρυά τους.

-Τι συμβαίνει, ρώτησαν «τα Άπαντα» του Παπαδιαμάντη, προς τι αυτή η θλίψις;

Οι δακτυλογραφημένες σελίδες ξαφνιάστηκαν και ντράπηκαν συνάμα που κάποιος είδε να κυλούν τα δάκρυά τους και βιάστηκαν να τα σκουπίσουν και να παραμείνουν βουβές.

-Έλα πείτε μας τι σας συμβαίνει μπορεί να βρούμε μια λύση στο πρόβλημά σας ή έστω να απαλύνουμε λίγο τον πόνο σας, τους είπε το βιβλίο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

Οι δακτυλογραφημένες σελίδες έμειναν βουβές και άρχισαν πάλι τα κλάματα. Εν τω μεταξύ είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον όλων των βιβλίων που ήταν στα ράφια της βιβλιοθήκης και είχαν στραφεί προς το μέρος τους περιμένοντας να μάθουν τι συμβαίνει.

-Έτσι που το πάτε από τα κλάματα θα σβηστούν όλα αυτά που είναι τυπωμένα πάνω σας, γι’ αυτό σταματήστε να κλαίτε και εξηγήστε μας τι συμβαίνει, είπε «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» του Κωστή Παλαμά που ήταν στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης.

Οι δακτυλογραφημένες σελίδες θορυβήθηκαν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και αφού έμειναν βουβές για λίγα λεπτά  αποφάσισαν να μιλήσουν.

-Όλα άρχισαν  όταν ο συγγραφέας μας, άρχισε να μας δακτυλογραφεί και να αποτυπώνει τις σκέψεις του πάνω μας. Μέρα με τη μέρα δημιούργησε ένα υπέροχο μυθιστόρημα.  Ένα χρόνο κράτησε όλο αυτό. Έγραφε, διάβαζε τι είχε γράψει, διόρθωνε και ονειρευόταν τη στιγμή που θα μας έβλεπε τυπωμένες σε βιβλίο, γιατί όπως έλεγε συχνά στους φίλους του το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους υπαρκτούς και ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες. Είναι ποτάμι που σε παρασύρει  σε κοιλάδες γνώσης, ψυχαγωγίας και ονειροπόλησης.

-Ζήσαμε την αγωνία του από την αρχή ως το τέλος και τον συντροφεύαμε στα ξενύχτια του.  Πριν από λίγες ημέρες  όταν επιτέλους ολοκλήρωσε το μυθιστόρημα, μας μάζεψε, μας έβαλε σε ένα φάκελο να μας ταχυδρόμησε εδώ στον εκδοτικό οίκο. Πρέπει να σας πούμε ότι αγωνιούσαμε και εμείς για να δούμε αν άρεσαν αυτά που είχε γράψει στον εκδότη.  Και πιστέψτε μας άρεσαν, πάρα πολύ μάλιστα. Εμείς είχαμε ενθουσιαστεί και χαιρόμαστε που επιτέλους όλα αυτά που ήταν γραμμένα πάνω μας θα γίνονταν βιβλίο, γιατί ο ενθουσιασμός του εκδότη κάτι τέτοιο έδειχνε.  Σήμερα το πρωί λοιπόν όταν είδαμε τον συγγραφέα μας εδώ στο γραφείο πετάξαμε από τη χαρά μας. Ο εκδότης του έδωσε συγχαρητήρια.

-Αυτά είναι ευχάριστα νέα. Εσείς όμως γιατί κλαίτε; ρώτησε «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» του Χρόνη Μίσσιου που ήταν στο ράφι πάνω αριστερά.

-Εδώ αρχίζει το δράμα. Ο εκδότης ανέφερε πως θα ήθελε να το εκδώσει αλλά είχε προκύψει, όπως εξήγησε, ένα πρόβλημα. Το χαρτί έχει ακριβύνει πάρα πολύ αυτή την περίοδο  και ότι το κόστος θα ήταν  πολύ μεγάλο για να βγει το βιβλίο σε έντυπη μορφή και πρότεινε σαν λύση το  e-book. Στην αρχή δεν καταλάβαμε τι είναι αυτό. Πρώτη φορά το ακούγαμε, αλλά μετά  από τη συζήτηση που είχε ο εκδότης με τον συγγραφέα καταλάβαμε. Ο συγγραφέας μας, είπε ότι θα το σκεφτεί και έφυγε πικραμένος. Νομίζουμε ότι δεν του άρεσε αυτή η λύση.

-Τι είναι αυτά, e-book;  θα τρίζουν τα κόκκαλα του Γουτεμβέργιου, φώναξαν τα «Άπαντα» του Παπαδιαμάντη.

-Κακά τα ψέματα, βρισκόμαστε στην ηλεκτρονική εποχή, είπε η εγκυκλοπαίδεια  Πάπυρους Λαρούς Μπριτάνικα που βρισκόταν στο κάτω ράφι της βιβλιοθήκης. Ρωτήστε και μένα. Ξέρετε πόσα χρόνια έχει να προστρέξει σε μένα κάποιος για μια πληροφορία; Περισσότερο από μία δεκαετία. Τώρα όλα υπάρχουν στο διαδίκτυο.  Με το πάτημα ενός κουμπιού η πληροφορία είναι μπροστά τους. Άλλωστε όλοι οι άνθρωποι και περισσότερο οι νέοι με ένα κινητό και ένα τάμπλετ στο χέρι είναι. Έχουν εξοικειωθεί  να  αναζητούν τα πάντα στο διαδίκτυο, γιατί όχι λοιπόν να μην διαβάσουν και ένα διήγημα ή μυθιστόρημα από κει.

-Δεν συμφωνώ, είπε το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Όταν παίρνεις στα χέρια σου ένα έντυπο βιβλίο,  θαυμάζεις το εξώφυλλό του,  το φυλλομετράς,  διαβάζεις στο οπισθόφυλλο κάτι για την υπόθεση του έργου,  διαβάζεις  τις πληροφορίες για τον συγγραφέα,  μυρίζεις την μυρωδιά του χαρτιού και της μελάνης,  βάζεις τον σελιδοδείκτη στο σημείο που σταμάτησες το διάβασμα, ενώ με το ηλεκτρονικό βιβλίο τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορείς να κάνεις, μου φαίνεται πολύ ψυχρό κάτι τέτοιο.

-Ο κόσμος εξελίσσεται, είπε ο «Κώδικας Davinci»  του Dan Brown που ήταν στο ράφι με τα ξενόγλωσσα βιβλία. Διαρκώς μπαίνουν καινούργια πράγματα στη ζωή των ανθρώπων. Παλιά τα βιβλία ήταν χειρόγραφα, μετά ανακαλύφτηκε η τυπογραφία και έγιναν έντυπα και τώρα στην ηλεκτρονική εποχή έγιναν ηλεκτρονικά. Εγώ παραδείγματος χάριν είμαι  και σε έντυπη και σε ηλεκτρονική μορφή.  Οπότε μη στεναχωριέστε. Ας βγει τώρα το μυθιστόρημα του συγγραφέα σας σε ηλεκτρονική μορφή και μετά όταν ομαλοποιηθεί η τιμή του χαρτιού τίποτα δεν αποκλείει να βγει και σε έντυπη.

-Έτσι που το θέτετε μπορεί να έχετε και δίκιο. Μείνει να δούμε τι θα αποφασίσει ο συγγραφέας μας.

Υ.Γ. Εσείς σε ποια μορφή προτιμάτε να διαβάσετε ένα βιβλίο;

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο "Εικόνα και φράση #2" που διοργανώνει η Μαίρη μας και η Γήινη ματιά  της.

Έπρεπε να εμπνευστούμε από την εικόνα που είναι στην αρχή και να συμπεριλάβουμε την φράση το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους υπαρκτούς και ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες στα κείμενά μας.