Αφύπνιση

Η Μυρτώ καιρό τώρα έβλεπε το ίδιο όνειρο σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ήταν λέει εγκλωβισμένη σ’ ένα μέρος σκοτεινό, με αόρατα εμπόδια γύρω της. Κάπου στο βάθος άκουγε αμυδρά μια μελωδία, που όσο περνούσε η ώρα δυνάμωνε, ώσπου στο τέλος έτρεχε προς τα εκεί και ένα εκτυφλωτικό φως την τύφλωνε.

Αναρωτήθηκε πολλές φορές τι να σήμαινε άραγε. Μήπως το υποσυνείδητο ήθελε να της πει κάτι; Κάτι που είχε καταπιεσμένο εδώ και καιρό;

Και κάπου εκεί άρχισε να κάνει τον απολογισμό της ζωής της. Πλησίαζε τα τριάντα. Είχε παντρευτεί από τα είκοσι, σε εποχή που δεν ήταν στα σχέδια της ο γάμος, αλλά απαίτηση των γονιών της.  Εξυπηρετούσε τα σχέδια τους για επέκταση των επαγγελματικών βλέψεών  τους  στον τομέα που δραστηριοποιείτο ο άντρας της. Καλός άνθρωπος, αρκετά μεγαλύτερος της. Η αλήθεια είναι πως περνούσαν καλά. Δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας που λένε, αλλά είχαν βρει τις ισορροπίες τους. Η οικονομική άνεση δεν τους έλειπε. Απέκτησαν μία κορούλα. Τώρα ήταν μαθήτρια δημοτικού.

Κοίταξε την κορούλα της που διάβαζε τα μαθήματά της και εκεί θυμήθηκε πως και εκείνη ήταν καλή μαθήτρια. Ήθελε να σπουδάσει, να γίνει δασκάλα. Ονειρευόταν  τη στιγμή που θα έμπαινε στην τάξη και θα προσπαθούμε να εμφυτεύσει στους μαθητές της όχι μόνο γνώσεις, αλλά και αρετές, αγάπη για τη φύση, για τον συνάνθρωπο. Θα τους μάθαινε να βάζουν στόχους και να τους πετυχαίνουν, όπως ακριβώς έκανε τώρα με την κόρη της.

Στόχους! Αλήθεια πως ξέχασε τους δικούς της; Κοίταξε γύρω της και συνειδητοποίησε ότι και τώρα δεν ήταν αργά να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Ήταν μόλις τριάντα χρονών. Μπορούσε και τώρα!

Έθεσε τους στόχους. Τίποτα  δεν θα άφηνε να μπει εμπόδιο στα όνειρά της. Στο χέρι της ήταν να τα πραγματοποιήσει.
Αυτή τη φορά ήταν σίγουρη πως θα  κατάφερνε να νικήσει  τα αόρατα εμπόδια και να δει εκείνο το φως χωρίς να την τυφλώνει πλέον. 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην φωτο-συγγραφική σκυτάλη που διοργανώνει τόσο όμορφα η Μαίρη στη Γήινη ματιά της. 

Την φωτογραφία που είναι στην αρχή της ιστορίας παρέλαβα από την Άννα μαζί με την λέξη υποσυνείδητο που έπρεπε να συμπεριλάβω στο κείμενο.

Με την σειρά μου δίνω την σκυτάλη στη Ρένα με την πιο κάτω φωτογραφία και την λέξη: Αυτάρκης.

Ρένα μου καλή επιτυχία!

Πηγή: tasha-tudor

Να είστε καλά.

Φιλιά!

Η αυτοβιογραφία μου

Ανάμεσα στη χώρα του Εδώ και στη χώρα του Εκεί

Γεννήθηκα σε ένα διώροφο σπίτι που στην πίσω αυλή του είχε ένα θεόρατο πλάτανο  και μία πέτρινη βρύση με τρεχούμενο νερό που δρόσιζε τις ρίζες του μέρα νύχτα. Το νερό της έπεφτε σε ένα αυλάκι και από εκεί σto ποταμάκι που ήταν λίγο πιο κάτω.

Κάτω από τον ίσκιο αυτού του πλάτανου άκουσα από τον πατέρα μου τα  πρώτα παραμύθια και βλέποντας τα πλατανόφυλλα κάθε Φθινόπωρο να πέφτουν στο αυλάκι με το νερό,  τα ακολουθούσα στο ταξίδι τους  μέχρι το ποταμάκι και πέρα από αυτό.

Έτσι μια μέρα ακολούθησα  τρία πλατανόφυλλα και έζησα μαζί τους την απόλυτη περιπέτεια που εξελίχτηκε σε ένα βραβευμένο παραμύθι.

Από τότε ζω ανάμεσα σε δύο χώρες στη χώρα του Εδώ που είναι η πραγματικότητα και στη χώρα του Εκεί που είναι η χώρα της φαντασίας.

Στη χώρα του Εκεί γνώρισα καλές νεράιδες και σκανδαλιάρικα ξωτικά, γνώρισα ένα ντετέκτιβ-κάβουρα που εξιχνίασε την δύσκολη υπόθεση του κυρίου Καρπούζι που είχε χάσει τα κουκούτσια του. Εκεί συνάντησα ένα κοχύλι που μου έδωσε να διαβάσω τα απομνημονεύματά του και τα διάβασα  στην ακροθαλασσιά κάτω από τον ίσκιο ενός πεύκου, που μου διηγήθηκε πως είχε ερωτευτεί μια γοργόνα.

Στη χώρα του Εδώ είμαι ένας κανονικός άνθρωπος που νοιάζεται και φροντίζει πολλά πράγματα, που αφουγκράζεται τα προβλήματα, που προσπαθεί να βρει λύσεις αν μπορεί και που αγανακτεί με τα κακώς κείμενα. 

Ενίοτε αυτές οι δύο χώρες είναι σε διαμάχη γιατί συνήθως η χώρα του Εδώ βλάπτει τα πλάσματα της χώρας του Εκεί. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που γνώρισα ένα ζαρκάδι που μαζί με άλλα ζώα είχαν περικυκλώσει ένα εργοστάσιο χημικών γιατί μόλυνε το ποτάμι που έπιναν νερό ή τις αρκούδες που είχαν συλλάβει ένα εμπρηστή και τον καταδίκασαν σε ισόβια αναδάσωση του δάσους που είχε κάψει.  Αμ το Καλοκαίρι που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πέρσι είχε και αυτό τα δίκια του, άσε που και η Άνοιξη είχε αργήσει μια χρονιά να φανεί για παρόμοιους λόγους.

Στη χώρα του Εδώ έζησα πολλά χρόνια ξεχνώντας σχεδόν την χώρα του Εκεί. Τώρα βρίσκομαι περισσότερο στη χώρα του Εκεί και νομίζω ότι αυτή μου ταιριάζει περισσότερο.

Μια και σήμερα έχω γενέθλια είπα να γράψω μια αυτοβιογραφία.

Ευχαριστώ όλους τους φίλους που μου στείλατε ευχές για την γιορτή μου και φυσικά όσους θα μου ευχηθείτε σήμερα.

Τριήμερος εορτασμός μη σου πω και τετραήμερος φέτος, γιατί αύριο ετοιμάζεται ένα γερό φαγοπότι για συγγενείς και φίλους. Γιόρταζε βλέπετε και το έτερον ήμισυ. 

Όσοι πιστοί προσέλθετε! Ανοιχτά είναι!

Μαθήματα πτήσης

 Η ακακία στην αυλή είναι γεμάτη λευκά άνθη που κρέμονται σαν τσαμπιά από σταφύλια ανάμεσα στα φύλλα της. Σε κάθε φύσημα του αέρα μερικά πέταλα αποσπώνται, αιωρούνται για λίγο και καταλήγουν πάνω στο καταπράσινο γρασίδι χαρίζοντας του λευκές κηλίδες. Ένα σιγανό και μονότονο βουητό ακούγεται. Είναι οι αγριομέλισσες που λεηλατούν την γύρη από τα λευκά ανθάκια. 

Ανάμεσα στα κλαδιά διακρίνεται η φωλιά ενός ζευγαριού κοτσυφιών, μοιάζει με μπολ, πλεγμένη με κλαδάκια και φύλλα. Το αρσενικό κοτσύφι με κατάμαυρο πτέρωμα που γυαλίζει στον πρωινό ήλιο και πορτοκαλί ράμφος έχει αρχίσει ένα γλυκό κελάηδημα. Το θηλυκό με γκριζοκάστανο πτέρωμα και ράμφος στο ίδιο χρώμα μπαινοβγαίνει στη φωλιά. 

Σε λίγο τρία μικρά κεφαλάκια με γκριζωπά πούπουλα ξεπροβάλλουν από τη φωλιά. Το πρώτο  ένα τόσο δα πουλάκι, αφού τέντωσε τα μικρά φτερά του, έκανε ένα πέταγμα και βγήκε από τη φωλιά. Το ίδιο έκανε και το δεύτερο, ενώ το τρίτο ήταν αναποφάσιστο και παρέμεινε στη φωλιά. Ο αρσενικός κότσυφας ήρθε κοντά τους. Με σύντομα τιτιβίσματα τα παρότρυνε να τον ακολουθήσουν με μικρά πετάγματα από κλαδί σε κλαδί. Το τρίτο εξακολουθούσε να είναι αναποφάσιστο. 

Το θηλυκό κοτσύφι μπήκε στη φωλιά και με το κεφαλάκι της έσπρωξε έξω από τη φωλιά το τρίτο κοτσύφι. Εκείνο δειλά δειλά ακολούθησε τα άλλα δυο στα πρωινά μαθήματα πτήσης. 

Ανοιξιάτικο πρωινό

Το πρωινό αεράκι σκόρπισε το άρωμά της στο στενό λιθόστρωτο σοκάκι του Παρισιού. Οι νότες από το ακορντεόν του τυφλού πλανόδιου μουσικού ξεχύθηκαν ψηλά. Τα δέντρα ρίγησαν στο πέρασμά της  και οι λιγοστές δροσοσταλίδες της αυγής ήρθαν και κάθισαν σαν διαμαντάκια στο λουλουδάτο φόρεμά της. Το φουλάρι στο λαιμό της χόρευε ανέμελα σε κάθε λίκνισμα του κορμιού  της.

Bonjour madame    την καλημέρισε ο μουσικός και την ακολούθησε για λίγο παίζοντας.

Bonjour monsieur   τον καλημέρισε και εκείνη κάνοντας μια στροφή γύρω από τον εαυτό της καθώς σφυρίγματα θαυμασμού ακούγονταν από τα γύρω μικρομάγαζα.

Η Άνοιξη περνούσε από μπροστά τους.