Το μολυσμένο ποτάμι

Γεια σας φίλοι μου
Η χθεσινή ημέρα ήταν η "Διεθνής Ημέρα της Μητέρας Γης"
Η έμπνευση του θεσμού αποδίδεται στον ακτιβιστή Τζον ΜακΚόννελι το 1969, σε ένα συνέδριο της UNESCO στο Σαν Φρανσίσκο (βικιπαίδεια).
Η σημερινή ημέρα είναι η "Παγκόσμια ημέρα βιβλίου" που καθιέρωσε η UNESCO για να τιμήσει τους δύο μεγάλους συγγραφείς τον Ισπανό Μιγκέλ Ντε Θερβάντες και τον Άγγλο Γουίλιαμ Σαίξπηρ, που πέθαναν στις 23 Απριλίου 1616.
Έτσι σήμερα αναρτώ  ένα παραμυθάκι που είχα γράψει παλιότερα και αναφέρεται στην μόλυνση που ασυνείδητα προκαλούμε στο περιβάλλον.

Το μολυσμένο ποτάμι

Το ζαρκάδι ξύπνησε και τεντώθηκε για να ξεμουδιάσει. Η αλήθεια είναι πως πονούσε λίγο το κορμί του, ύστερα από την μάχη που είχε  δώσει την προηγούμενη μέρα με ένα άλλο ζαρκάδι, για τα μάτια μιας όμορφης ζαρκαδούλας.

Κατευθύνθηκε αργά προς το ποτάμι τσιμπολογώντας από δω και από κει  λίγο τρυφερό χορτάρι και μερικά κλαδάκια από τα δέντρα.

Φτάνοντας στο ποτάμι καθώς έσκυψε να πιει νερό πισωπάτησε τρομαγμένο. Το νερό είχε ένα περίεργο καφετί χρώμα, κάτι σαν γλάσο σοκολάτας, με τη διαφορά ότι αυτό μύριζε απαίσια…Φοβήθηκε να το δοκιμάσει.

Προχώρησε προς τα πάνω παράλληλα με την όχθη του ποταμού για  να δει τι προκαλούσε την μόλυνση. Στο δρόμο του συναντούσε και άλλα ζώα, ανήσυχα και κείνα για το νερό στο ποτάμι. Κανένα όμως δεν ήξερε τι συμβαίνει. Έτσι ακολούθησαν το ζαρκάδι για να μάθουν.

Καμιά εκατοπενηνταριά μέτρα πιο πάνω βρέθηκαν σε ένα χωματόδρομο και είδαν ένα μεγάλο βυτιοφόρο, με μια τεράστια κούπα ζωγραφισμένη στα πλάγια του, να φεύγει και να χάνεται πίσω από τα πανύψηλα δέντρα του δάσους…

-Λες αυτό να είναι η αιτία της μόλυνσης; αναρωτήθηκε το ζαρκάδι.

Τα περισσότερα  ζώα που  ακολουθούσαν το ζαρκάδι, δίψασαν και έφυγαν για να βρουν καθαρό νερό. Το ζαρκάδι όμως έμεινε εκεί και παραφύλαγε.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και να σου ήρθε ένα δεύτερο βυτιοφόρο, με την ίδια κούπα ζωγραφισμένη πάνω του. Σταμάτησε στην όχθη του ποταμού και κατέβηκε ένας άντρας. Πήγε στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, άνοιξε μία στρόφιγγα  και αμέσως το καφέ υγρό με την απαίσια μυρωδιά χύθηκε στο ποτάμι.

Το ζαρκάδι  πήρε φόρα και του όρμησε με τα κέρατά του. Ο άντρας όμως το είδε εγκαίρως και χώθηκε στο αυτοκίνητο. Όταν άδειασε όλο το περιεχόμενο του βυτίου του έφυγε…

Το ζαρκάδι τότε έτρεξε να ειδοποιήσει τα άλλα ζώα πως είχε βρει την αιτία του κακού. Φτάνοντας εκεί, έμαθε πως δύο φίλοι του που είχαν δοκιμάσει το νερό του ποταμού είχαν αρρωστήσει, ενώ τώρα αρκετά νεκρά ψάρια  επέπλεαν ψόφια στο νερό.

Το επόμενο πρωί, όταν ήρθε άλλο ένα βυτιοφόρο για να αδειάσει το μολυσμένο υγρό, το ζαρκάδι με ένα φίλο του ήταν εκεί. Μόλις άδειασε το περιεχόμενο του στο ποτάμι και έβαλε μπρος να φύγει,  το ακολούθησαν.

Έτρεχαν πίσω από το αυτοκίνητο σαν τον άνεμο και μετά από μισή ώρα το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά από ένα εργοστάσιο, που στην στέγη του είχε μία τεράστια κούπα, όπως αυτή που ήταν ζωγραφισμένη στα αυτοκίνητα.

Κατάλαβαν πως είχαν βρει την πηγή της μόλυνσης.

-Τρέξε, είπε το ζαρκάδι, στο φίλο του να ειδοποιήσεις όλα τα ζώα του δάσους να έρθουν εδώ, για να περικυκλώσουμε το εργοστάσιο, ώστε να μην μπορέσει να βγει κανένα άλλο βυτιοφόρο.

Μέχρι το μεσημέρι ο χώρος γύρω από το εργοστάσιο είχε γεμίσει από εκατοντάδες ζώα.

Αρκετοί άνθρωποι που περνούσαν από εκεί αναρωτήθηκαν τι συμβαίνει. Τα δελτία ειδήσεων άρχισαν να μεταδίδουν το γεγονός. Μετά από λίγο ήρθαν και φιλοζωικές οργανώσεις.

Το ζαρκάδι τους πλησίασε και τους έδωσε να καταλάβουν πως έπρεπε να το ακολουθήσουν. Τους οδήγησε στο ποτάμι και εκεί εκείνοι είδαν το μολυσμένο νερό. Αμέσως κατάλαβαν πως η αιτία της μόλυνσης ήταν το εργοστάσιο και έκαναν μήνυση στους υπευθύνους. Οδηγήθηκαν στα δικαστήρια .

Η αυστηρή ποινή που τους υπέβαλαν έπεσε σαν…κεραμίδα στο κεφάλι τους!

(Όλες οι φωτογραφίες είναι από το internet)

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που πάντα περνάτε από αυτόν εδώ τον χώρο και μου αφήνετε τα πολύ όμορφα σχόλιά σας, την καλημέρα σας και την αγάπη σας.

Να είστε όλοι καλά.

Φιλάκια!

Ανοιξιάτικα καδράκια

Η Άνοιξη έχει πλέον φουντώσει για τα καλά!!!

Μέχρι και στα δυο καδράκια μου εισέβαλε. Άνθισαν και αυτά!

Στο πρώτο έχω κάνει decoupage χαρτοπετσέτας με αγριολούλουδα, έχω βάλει

και μπόλικη γύρη από γκλίτερ πάνω τους σε σημείο που μία από τις γνωστές

πλέον πεταλούδες μου δεν άντεξε τον πειρασμό και την άραξε εκεί.

decoupage χαρτοπετσέτας

Στο δεύτερο καδράκι  τα λουλουδάκια είναι  φτιαγμένα από δαντελίτσα και

χαντρούλες, μέσα σε ένα περιφραγμένο κήπο.

Και είναι εξίσου ελκυστικά για τις πεταλούδες μου.

Με αυτά τα δύο καδράκια θα λάβω μέρος στον girly διαγωνισμό που κάνει το

blog Neraidodimiourgies

Επίσης τα στέλνω και στο Δελφινάκι για τις ανοιξιάτικες δημιουργίες

που συλλέγει στο blog της.

Φίλοι μου να είστε όλοι καλά.
Φιλάκια!!!

Πλεκτά σκουλαρίκια

Γεια σας, γεια σας!

Πρέπει να σας αποκαλύψω ότι με κτύπησε και μένα ο ιός του πλεξίματος

και το αποτέλεσμα ήταν αυτά τα σκουλαρίκια.

Σε σιέλ χρώμα συμβολίζουν την θάλασσα και οι πέρλες τα μαργαριτάρια που κρύβει

μέσα στα όστρακά της.

Θα τα χαρίσω σε μία φίλη. Ελπίζω να της αρέσουν.

Να είστε καλά.
Φιλάκια!

Μια αγκαλιά λουλούδια

Σήμερα εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, την οποία καθιέρωσε

το 1966 η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για την Νεότητα. 2 Απριλίου 1805 είναι η 

ημερομηνία γέννησης του μεγάλου παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Ωστόσο εγώ σήμερα δεν θα σας γράψω κάποιο παραμύθι, αλλά θα αναρτήσω την

ιστορία με την οποία έλαβα μέρος στο παιχνίδι της FLORA GIA

"Παίζοντας με τις λέξεις". Έλαβα μέρος με μία ιστορία που είχε τίτλο: "Μια αγκαλιά 

λουλούδια"  και χάρηκα πάρα πολύ που άρεσε σε πολλούς.

Οι πέντε λέξεις που μας δόθηκαν  και πάνω στις οποίες έπρεπε να κτίσουμε την

ιστορία μας ήταν:  ηνίο, ίχνος, ακτίνα, άμιλλα, διακοπή

(εικόνα από το internet)

Ακολουθεί η ιστορία μου

Μια αγκαλιά λουλούδια

Η χαρμόσυνη είδηση ήρθε πριν λίγες ημέρες. Όλα είχαν πάει καλά και σήμερα περίμενε τον πατέρα της να έρθει να την πάρει μακριά από τούτο το νοσοκομείο.

Σηκώθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο του θαλάμου. Σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων δεν έβλεπες τίποτα άλλο πέρα από πολυκατοικίες.

Το μυαλό της ταξίδεψε μακριά, σε κείνη την ημέρα που έτρεχε μαζί με τον Άλεξ σαν τον άνεμο πάνω στα καθαρόαιμα άλογά τους. Η ευγενής άμιλλα που υπήρχε  σε κάθε τους αγώνα- ήταν και οι δύο αθλητές της ιππασίας- δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή. Έτρεχαν λες και μισούσε ο ένας τον άλλο. Ειδικά ο Άλεξ ήταν θυμωμένος πολύ.

Πριν από λίγη ώρα  του είχε ανακοινώσει ψυχρά πως  ήθελε να διακόψουν την σχέση τους.

«Θα φύγω, του είχε πει, θα συνεχίσω τις προπονήσεις μου στην Βραζιλία, για να είμαι έτοιμη για την επόμενη Ολυμπιάδα. Θέλω να έχω το μυαλό μου μόνο σε αυτό, γι’ αυτό πρέπει να χωρίσουμε. Άλλωστε και εσύ πρέπει να αφοσιωθείς στις προπονήσεις σου». Εκείνος είχε αρχίσει τις διαμαρτυρίες και εκείνη είχε οδηγήσει το άλογό της σε ένα ξέφρενο καλπασμό.

Εκείνη προπορευόταν και εκείνος έτρεχε πίσω της φωνάζοντάς της «γιατί;». «Γιατί πρέπει να υπάρξει αυτή η διακοπή στη σχέση μας;», της φώναξε. Πριν λίγες ημέρες όλα ήταν μια χαρά και τίποτα δεν προμήνυε κάτι τέτοιο.  Έτρεξε ξοπίσω της λίγο ακόμα και μετά έστρεψε το άλογό του προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ήταν απογοητευμένος και λυπημένος, αλλά κάτι μέσα στα μάτια της του έλεγε πως τον αγαπούσε, πως κάτι άλλο συνέβαινε.

Θυμάται πως όταν έφτασε στην κορυφή του λόφου, είχε τραβήξει τα ηνία του αλόγου της, για να το αναγκάσει να σταματήσει. Κοίταξε πίσω της και  είδε τον Άλεξ να τρέχει μακριά της.

«Καλύτερα έτσι είχε σκεφτεί, ενώ δάκρυα ανέβαιναν στα μάτια της.  Με τον καιρό θα με ξεχάσει…». Όμως τον αγαπούσε. Δεν υπήρχε ίχνος αμφιβολίας γι’ αυτό.

Είχε ξεπεζέψει και είχε καθίσει κάτω από ένα πεύκο. Είχε βγάλει από την τσέπη του παντελονιού της την επιστολή του γιατρού και την διάβασε για πολλοστή φορά, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν βροχή.

 «Πρέπει το συντομότερο δυνατό να έρθετε στο νοσοκομείο…αυτό για το οποίο  φοβόμαστε είναι γεγονός και χρίζει άμεσης θεραπείας».

Είχε κοιτάξει τον Άλεξ για τελευταία φορά πριν τον χάσει από τα μάτια της.

«Έτσι έπρεπε να γίνει σκέφτηκε…» Δεν ήθελε να περάσει και εκείνος αυτή τη δοκιμασία. Δεν ήθελε να ξέρει πως τους επόμενους μήνες θα τους περνούσε σε ένα νοσοκομείο. Ήθελε να την θυμάται να τρέχει πάνω στο άλογό της και τα μαλλιά της να κυματίζουν στον αέρα και όχι σε ένα θάλαμο νοσοκομείου με τα μαλλιά πεσμένα από τις χημειοθεραπείες.

-Κριστίν έτοιμη;

Η φωνή την ξαναέφερε στην πραγματικότητα.

Γύρισε και είδε μια αγκαλιά λουλούδια… και πίσω τους τον Άλεξ.

Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους με τίμησαν με την βαθμολογία τους και αυτούς που έγραψαν ότι τους άρεσε, αλλά επειδή είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε πολλές δεν μου έδωσαν βαθμό. 

Ελπίζω να μου πείτε ότι αρέσει και σε σας, για να συνεχίσω να γράφω και να το παίζω ιστοριοπλόκος και παραμυθού.

Να είστε όλοι καλά.

Φιλάκια!