Το δεκατετράχρονο παιδί κρυμμένο στα χαλάσματα απέφυγε
για ακόμα μία φορά την περίπολο. Από μακριά άκουσε την σειρήνα που σήμαινε πως
τελείωσε η απογευματινή βάρδια την δουλειά και διέκρινε τους ανθρώπους να βγαίνουν από τα
εργοστάσια και να περπατούν σαν ρομπότ ο ένας πίσω από τον άλλο προς τους κοιτώνες.
Δεξιά και αριστερά τους ήταν πάνοπλοι φρουροί που για ψύλλου πήδημα
βιαιοπραγούσαν εναντίον τους. Είχε γίνει
μάρτυρας σε εκατοντάδες τέτοιες βιαιότητες.
Μαυρίλα παντού. Βλέπεις οι πόλεμοι για το νερό άφησαν τη γη κρανίου τόπο και όλοι
οι άνθρωποι έγιναν δούλοι μιας τάξης ελίτ που τους υποχρέωναν να δουλεύουν
δώδεκα ώρες το εικοσιτετράωρο για ένα πιάτο φαγητό και λίγο πόσιμο νερό.
Το παιδί άρχισε να ψάχνει για το κτίριο που έπρεπε. Τι
κτίριο δηλαδή, ότι είχε απομείνει από τα εργαστήρια που άλλοτε εκεί εργαζόταν
μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλή τον παππού του και που έδιναν μάχη με τον
χρόνο για να βρουν τρόπους καλυτέρευσης
της ανθρώπινης ζωής, κάτι που δεν άρεσε
στους ιθύνοντες. Το παιδί γεννημένο στην αιχμαλωσία, του ήταν δύσκολο να
προσανατολιστεί από τις περιγραφές του παππού του, καθώς όλα τα κτίρια ήταν
ερείπια.
Από μακριά άκουσε πάλι το ερπυστριοφόρο όχημα της περιπόλου και έτρεξε
να κρυφτεί στα χαλάσματα μιας πολυκατοικίας. Βρήκε μία τρύπα και πήδησε μέσα,
ήταν κάτι σαν τούνελ, πρέπει κάποτε εδώ να ήταν ο φωταγωγός κάποιας
πολυκατοικίας. Περίμενε γεμάτο αγωνία. Το όχημα σταμάτησε και άκουσε έναν φρουρό
να φωνάζει: «βγες έξω, αλλιώς θα πυροβολήσουμε». Πως με εντόπισαν, σκέφτηκε το
παιδί, αφού ο παππούς μου είχε βρει τρόπο να
μου απενεργοποιήσει το τσιπάκι γεωεντοπισμού που φορούσαν υποχρεωτικά όλοι οι
άνθρωποι. Καθώς αμφιταλαντευόταν να
πάρει μια απόφαση, άκουσε μια φωνή να λέει:
«μην πυροβολείτε, παραδίνομαι». Υπήρχε λοιπόν και κάποιος άλλος στο κτίριο.
Εκείνον είχαν εντοπίσει. Άφησε την περίπολο να απομακρυνθεί και βγήκε από την
κρυψώνα για να συνεχίσει το ψάξιμο.
Έπρεπε να βρει το
εργαστήριο και τη συσκευή. Ο παππούς του, του είπε πως έπρεπε να βρει την συσκευή γιατί χωρίς αυτήν οι άνθρωποι
δεν θα μπορούσαν να γίνουν και πάλι κυρίαρχοι του εαυτού τους. Ένα χρόνο προετοίμαζαν την απόδραση του και τώρα που τα κατάφεραν δεν έπρεπε να αποτύχει.
Επιτέλους εντόπισε το
κτίριο. Τα χέρια του μάτωσαν καθώς έδιωχνε τις πέτρες για να μπορέσει να μπει
μέσα. Από μια τρύπα κατάφερε να μπει και έρποντας σύρθηκε στο εσωτερικό. Ξαφνικά η επιφάνεια υποχώρησε και βρέθηκε να
κατρακυλάει. Ένα βήμα πριν την άβυσσο γραπώθηκε από κάπου και κατάφερε να
σταθεροποιηθεί. Έβγαλε το φακό του και κοίταξε γύρω του. Ήταν στα υπόγεια
εργαστήρια. Παντού υπήρχαν περίεργα
μηχανήματα και καλώδια. Έπρεπε να ψάξει
για την συσκευή, δεν είχε άλλα περιθώρια, αύριο μπορεί να τον έβρισκαν και να
τελείωναν όλα. Τη βρήκε κατά το ξημέρωμα. Πάνω έγραφε: «Η παρούσα συσκευή είναι
επικίνδυνη για την καθεστηκυία τάξη». Μια
συσκευή, κάτι σαν λέιζερ που τα κύματα που θα διοχέτευε στην ατμόσφαιρα θα
αφύπνιζαν το μυαλό των ανθρώπων και θα τους
έκανε να βγουν από τον λήθαργο και να
εναντιωθούν στους τυράννους τους. Την πήρε και με κόπο άρχισε να ανεβαίνει τις
μισογκρεμισμένες σκάλες, ώσπου βγήκε στην επιφάνεια.
Έπρεπε να περιμένει το ξημέρωμα, η συσκευή φορτιζόταν έστω και με λίγο ήλιο. Και να ο ήλιος βγήκε την ώρα που σφύριζε η
σειρήνα για να πιάσει δουλειά η πρώτη βάρδια. Οι άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν
από τους κοιτώνες πάλι σαν ζόμπι, αφού όλη τη νύχτα συσκευές τους διοχέτευαν
ραδιοκύματα αποχαύνωσης. Προχωρούσαν προς τα εργοστάσια. Το παιδί δεν έχασε
καιρό. Σήκωσε την συσκευή, εκείνη πήρε
ενέργεια από τον ήλιο και άρχισε να εκπέμπει κύματα ικανά να τους ξεσηκώσουν από τον λήθαργο.
Τα ραδιοκύματα έφτασαν στους πρώτους ανθρώπους οι οποίοι άρχισαν να αντιδρούν και
να αφοπλίζουν τους φρουρούς.
Επιτέλους η επανάσταση είχε αρχίσει…Η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο δεν χάθηκε!
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει με άψογο κάθε φορά τρόπο η Μαρία που έχει το πολύ ενδιαφέρον και φιλόξενο blog https://mytripssonblog.blogspot.
Η ιστορία μου είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά για σκεφτείτε ότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο αναφέρουν ότι οι μελλοντικοί πόλεμοι θα γίνουν για το νερό, το οποίο πλέον δεν θα είναι ένα αγαθό στο οποίο θα έχουν ίσα δικαιώματα όλοι.
Βέβαια η ιστορία τούτη είναι εμπλουτισμένη με λίγες λέξεις παραπάνω από αυτήν που διαγωνίσθηκε και διαβάσατε εδώ, αφού στο παιχνίδι υπάρχει όριο λέξεων.
Ευχαριστώ Μαρία μου για την φιλοξενία και εσάς που την προτιμήσατε κατά την βαθμολογία.
Φιλάκια πολλά και καλό μήνα!
