Καλή χρονιά

Αγαπημένοι φίλες και φίλοι τούτου του blog,  σε σας που με συντροφεύετε 

και περνάτε και από τούτη τη γωνιά, εύχομαι το 2018 να είναι μια χρονιά χαρούμενη, 

δημιουργική, με όνειρα που θα πραγματοποιηθούν 

και γεμάτη όμορφες και ξεχωριστές στιγμές.

Να φέρει στη  ζωή σας ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον 

και η φλόγα της αγάπης να ζεσταίνει την 

καρδιά σας. 

Η βασιλόπιτα μου

Καλή χρονιά!
Φιλάκια πολλά!

Χρόνια πολλά

Χρόνια πολλά καλά Χριστούγεννα με υγεία και άπειρες χαρές στα σπιτικά σας!

Χριστούγεννα 2017

Secret Santa 2017

Ο Άγιος Βασίλης μου για φέτος έχει  ως σήμα κατατεθέν τα πον πον,
τα οποία τα βάζει  παντού. Τι ...από το σκουφάκι του χιονάνθρωπου θα έλειπαν.
Πως θα ήταν τόσο όμορφος!!!
 

Ακόμα καταπιάνεται με το πλέξιμο, το decoupage, τη ζωγραφική, την ποίηση, τα διηγήματα,

τη διαφήμιση, τις φιλανθρωπίες και ένα σωρό άλλα πράγματα.

Εδώ δείτε τι όμορφα πραγματάκια μου έπλεξε: ένα αγγελάκι πανέμορφο, λουλουδάκι

και κόκκινα παγοπέδιλα γιατί τα πράσινα που μου είχε στείλει κάποια άλλη φορά τα χάλασα

από τις πολλές παγοδρομίες που κάνω...αμέ τι νομίζατε;

Όλα αυτά θα στολίσουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, όταν το φτιάξω.

Κάποιος να μου το κατεβάσει από το πατάρι;

 Όπως καταλάβατε ο Άγιος Βασίλης μου είναι η αγαπημένη φίλη 

για όλους εδώ στη μπλογγογειτονιά η  Ρούλα το γλυκό μας Σμαράγδι.!!!

Ρούλα μου σε ευχαριστώ πολύ για τα δώρα σου είναι πολύ γουστόζικα

και τώρα που γράφω τούτη την ανάρτηση γεύομαι και τον γλυκό πειρασμό 

που μου έστειλε (βλ. σοκολάτα).

To Secret Santa Swap 2017 το διοργάνωσε όπως κάθε χρόνο η Μαριλένα

με μεγάλη επιτυχία. Μαριλένα μου σε ευχαριστώ για αυτή τη χαρά που μου δίνεις.

Καλές γιορτές να έχουμε!

Φιλάκια!

Η φθαρμένη βαλίτσα

Η φωτογραφία είναι από το internet 

Η Κατερίνα χάιδεψε τρυφερά την φθαρμένη βαλίτσα που βρήκε καθώς τακτοποιούσε τη σοφίτα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά της  ήρθαν σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα στο μυαλό της.  Θυμάται σαν  χθες τα γεγονότα  που χάραξαν το σενάριο της ζωής της  πενήντα χρόνια πριν.

Μόλις είχε τελειώσει το γυμνάσιο και ετοιμαζόταν να δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, ήθελε πολύ να γίνει δικηγόρος. Την πρόλαβε όμως το προξενιό.  Με συνοπτικές διαδικασίες την πάντρεψαν  με τον Στέλιο έναν άντρα δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερό της που είχε έρθει στην Ελλάδα για να παντρευτεί «κορίτσι από τον τόπο του», όπως έλεγε.  Μετανάστης και αυτός από δεκαεφτά χρονών παιδάκι στην Αμερική, δούλευε στα εστιατόρια του θείου του που μετά από χρόνια έγιναν δικά του και που πέρα από  δουλειά δεν ήξερε τίποτε άλλο.

Τα παρακάλια της Κατερίνας να μην δεχτούν το προξενιό, αλλά να την αφήσουν να σπουδάσει δεν εισακούστηκαν ούτε από τον πατέρα της ούτε από τους τέσσερις αδελφούς της που θεώρησαν τούτο τον γάμο μοναδική ευκαιρία. Μόνο η μάνα κρυφόκλαιγε τα βράδια που θα έχανε τη μοναχοκόρη της. «Ποιος άλλος θα την έπαιρνε χωρίς προίκα» της έλεγαν και ενδόμυχα σκέφτονταν ας την «κουκουλώσουμε» τώρα που είναι νωρίς μην πάει και παραστρατήσει, γιατί είχαν δει τους νεαρούς που την τριγύριζαν. Ίσως ο Γιώργος ο πρωτοετής της Νομικής, σκεφτόταν η ίδια που εκείνο το καλοκαίρι της είχε εξομολογηθεί τον έρωτά του και σαν προίκα θα είχε τις σπουδές της.

 Η φτώχια τους βέβαια δεν είχε προηγούμενο. Έμεναν σε ένα σπίτι, τι σπίτι δηλαδή μια πλινθόκτιστη καλύβα ήταν, χωρίς δωμάτια, με μόνα έπιπλα τα κρεβάτια τους και ένα ξεχαρβαλωμένο τραπέζι. Σε μια γωνιά  η μάνα  είχε φτιάξει κουζίνα με τα τεντζερέδια να κρέμονται στον τοίχο και ένα  τζάκι που όταν το άναβαν για να  ζεσταθούν έτσουζαν τα μάτια τους από τον καπνό.

Έτσι τον Ιανουάριο του 1964  βρέθηκε μόνη  στο αεροδρόμιο της Ν. Υόρκης  να περιμένει τον Στέλιο να την παραλάβει. Εκείνος είχε φύγει αμέσως μετά το γάμο, ενώ εκείνη παρέμεινε μέχρι να βγει το διαβατήριο της. Στα χέρια της κρατούσε τούτη τη φθαρμένη βαλίτσα με λίγα φορέματα μέσα που τα είχε αγοράσει με τα δολάρια που άφησε ο Στέλιος,  ξοδεύοντας όσο το δυνατόν πιο λίγα αφήνοντας τα υπόλοιπα στη μάνα για να περάσουν τον χειμώνα. Στο άλλο χέρι κρατούσε ένα δέμα με  δύο μαξιλαροθήκες γεμάτες χυλοπίτες η μία και  τραχανά  η άλλη, «μην πας  με άδεια χέρια» είχε πει η μάνα και κείνη ντρεπόταν και ήθελε να το πετάξει.

Ο αποχαιρετισμός έγινε με μερικές αφιερώσεις στο τοπικό ραδιόφωνο  με τα σουξέ της εποχής. Στην πολυαγαπημένη μας κόρη που φεύγει για τα ξένα αφιερώνουμε με  αγάπη «τα τραίνα που φύγαν αγάπες μου πήρανε»,  ή στην αγαπημένη μας αδελφή αφιερώνουμε «το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα».

Άνοιξε την βαλίτσα. Μέσα βρήκε διπλωμένες τις δύο μαξιλαροθήκες και ένα τεύχος του «Ρομάντζο» με την φωτογραφία της Ζωής Λάσκαρη στο εξώφυλλο να της εύχεται «Ευτυχισμένο το 1964». Το είχε αγοράσει στο αεροδρόμιο της Αθήνας λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο και το κράτησε για να της θυμίζει το ρομάντζο που δεν έζησε.

η  φωτογραφία είναι από το internet 

Με αυτή την ιστορία πήρα μέρος στο "Παίζοντας με τις λέξεις"  που διοργανώνει άψογα το blog https://mytripssonblog.blogspot.gr/2017/11/b-12.html της Μαρίας.

Οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε οπωσδήποτε ήταν : καλύβα, τζάκι, θάλασσα, σενάριο και μετανάστης.

Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία και επίσης ευχαριστώ όσους επέλεξαν την δική μου ιστορία κατά την βαθμολογία.

Να είστε όλοι καλά.

Φιλάκια!

Νάξος αγαπημένη!

"Αν ο Παράδεισος ήταν στη γη τότε είναι η Νάξος...".
Θα ξεκινήσω με αυτή την φράση που διάβασα σε ένα τοίχο στο χωριό Απείρανθος
(είναι μια παραλλαγή από φράση του Καζαντζάκη που έζησε στο νησί και το αγάπησε πολύ),
για να περιγράψω τι ερωτεύτηκα φέτος το καλοκαίρι. Την Νάξο!

Τέλος Αυγούστου, αρχές Σεπτέμβρη πάτησα το πόδι μου στη Νάξο και γνώρισα
τα κατάλευκα σοκάκια της, τους φιλόξενους και ευγενικούς κατοίκους της,
το νόστιμο φαγητό της. Τις ομορφιές της και την ιστορία της.
Το παρελθόν της που μπερδεύεται με το παρόν και το νιώθεις κάθε στιγμή είτε
περπατάς στο κάστρο της που είναι ένα ζωντανό μεσαιωνικό μουσείο, είτε γνωρίζοντας
τα κάτασπρα χωριά της.

                

Τα σοκάκια της μέσα στο κάστρο, όλο μυστήριο και εκπλήξεις.
Να στρίβεις σε κάποιο από αυτά και να βλέπεις ένα σαξοφωνίστα
να σου υπόσχεται ένα μουσικό ταξίδι, να προχωράς μαζί του
δίπλα από τοίχους που σου δείχνουν με προτζέκτορα  φαντασμαγωρικές
εικόνες του νησιού,  να καταλήγεις στο καθολικό παρεκκλήσι
και να παρακολουθείς μουσική από μια ορχήστρα πνευστών.

Να φεύγεις από το μαγεία της νύχτας και την ημέρα να γνωρίζεις τις ομορφιές
της θάλασσας με τα κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά της και τις πανέμορφες παραλίες της.

Να γνωρίζεις τα γραφικά της λιμανάκια και να απολαμβάνεις το ουζάκι σου
στα ταβερνάκια της δίπλα στο κύμα.

 Να ανηφορίζεις στην ενδοχώρα και να ακολουθείς τα μονοπάτια που άλλοτε
ανηφόριζαν οι πιστοί για να προσκυνήσουν στον ναό της θεάς Δήμητρας.

Ναός θεάς Δήμητρας

Να ακολουθείς άλλους δρόμους και να βρίσκεσαι στο ιερό του Διονύσου. Να
σκέφτεσαι πως ίσως κάπου εκεί είναι και η Αριάδνη που βρήκε προστασία
κοντά του όταν την εγκατέλειψε ο Θησέας.

Ιερό του Διονύσου

Να θαυμάζεις τα τεράστια αγάλματα τους Κούρους, μισοτελειωμένους
που είναι διάσπαρτα στο νησί σε αρχαία λατομεία μαρμάρου.

Ο "Έλληνας" Κούρος που κείτεται μισοτελειωμένος στο Φλεριό

Στον Απόλλωνα ένα παραθαλάσσιο χωριό θα συναντήσουμε άλλο ένα Κούρο
μισοτελειωμένο σε αρχαίο λατομείο που απεικονίζει τον Διόνυσο.

Κούρος του Διονύσου μήκους 10 μ.

Οι ομορφιές της Νάξου δεν τελειώνουν ποτέ, τις αντικρίζεις παντού.
Από τους ανεμόμυλους...

τα κάτασπρα ανηφορικά σοκάκια των χωριών της και τους πύργους της, μέχρι τα παραθύρια
με τα κεντητά κουρτινάκια.

Άφησα για το τέλος την επιβλητική Πορτάρα σήμα κατατεθέν της Νάξου. Μια τεράστια

μαρμάρινη πύλη,  του ναού του Απόλλωνα που έμεινε ημιτελής και βρίσκεται πάνω στο

νησάκι  "Παλάτια". 

Κατά το ηλιοβασίλεμα εκεί επάνω συναντήσαμε περίπου  χίλια άτομα

να το απολαμβάνουν και ο αφιλότιμος ο ήλιος μας μάγεψε με τα χρώματά του λίγο πριν 

βουτήξει στα σκουρογάλανα νερά του Αιγαίου!

Αυτή είναι η Νάξος το νησί των μύθων, του πολιτισμού, των κάτασπρων χωριών,
των φιλόξενων ανθρώπων, του κίτρου και του απέραντου γαλάζιου!
Μεγάλος έρωτας λέμε...

Υ.Γ. Σε επόμενη ανάρτηση θα σας εκμυστηρευτώ τα "κατορθώματά" μου στο νησί...

Δημιουργίες για μία βάφτιση

Μια πεταλούδα πέταξε σε ολάνθιστο κάμπο

για να αναγγείλει την βάφτιση μιας μικρούλας!

(Το προσκλητήριο δημιουργία δική μου)

Νονά της η κόρη μου.
Το όνομα αυτής Κωνσταντίνα!

{Δημιουργία της κόρης μου)

Μαζί με τις πεταλούδες- προσκλητήρια δημιουργήθηκαν και μικρότερες

πεταλούδες για τις μπομπονιέρες.

Οι μπομπονιέρες ήταν  βαζάκια που άλλα είχαν  μέλι 

και άλλα γλυκό του κουταλιού κεράσι.

(Δημιουργία δική μου)

Η κόρη μου έκανε τις παιδικές μπομπονιέρες. Πεταλούδες σε ραβδάκια

με ζαχαρωτά και πολύ ωραίες σβούρες.

(δυστυχώς η φωτογραφία τις αδικεί).

Πεταλούδες κάθισαν σε δεντράκια

 

όπως και σε βαζάκια-φαναράκια που αναμμένα έδωσαν 

μια πολύ ρομαντική νότα στο προαύλιο της εκκλησίας.

 

Επίσης πάρα πολλά φαναράκια διακοσμήθηκαν με πεταλούδες και φώτισαν

τον χώρο.

Μία στάμνα με κλαδάκια διακοσμημένη με πεταλούδες και φωτιζόμενη γιρλάντα 

φάνηκε χρήσιμη και αυτή.

(την στάμνα την διακοσμώ κάθε φορά σε διαφορετικές χρήσεις εδώ μπορείτε 

να δείτε μία από αυτές).

Ακόμα για τον ίδιο σκοπό διακόσμησα  βαζάκια με ρεσώ  που φώτιζαν 

πολύ ωραία κάποια άλλη γωνιά.

Αυτό είναι το βιβλίο ευχών από την κόρη μου διακοσμημένο,

όπως επίσης και το πινακάκι για το καλωσόρισμα των καλεσμένων.

Ετοιμάστηκαν και μερικές καρδούλες για τον ίδιο σκοπό που ξάπλωσαν

πάνω τους πεταλούδες.

Και δύο παιχνιδιάρικα δεντράκια για τους λάτρες των γλειφιτζουριών.

Έκανα και τον στολισμό της εκκλησίας που ενσωμάτωσα τις πιο πάνω κατασκευές

καθώς και άλλες που είχα χρησιμοποιήσει στην βάφτιση της εγγονής μου (είχαν

το ίδιο θέμα) που μπορείτε να δείτε εδώ.

Τον στολισμό  θα σας τον δείξω σε άλλη ανάρτηση.

Σας αφήνω με ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα που αγνάντευα την ώρα της βάφτισης.

Πήρα πακέτο

Όχι από την Βίκυ Χατζηβασιλείου καλέ (δεν με αναζητεί κανείς)
από την Μαρία πήρα πακέτο και στο σπίτι μου ήρθαν τα χρώματα,
οι θησαυροί και οι μυρωδιές της Βόρειας Εύβοιας, όπως μου έγραφε και η ίδια.
Όπως καταλάβατε εγώ είχα την τιμή να λάβω καρτ ποστάλ από  την διοργανώτρια
του "Ταξιδεύοντας με μία καρτ ποστάλ".
Την Εύβοια απεικονίζουν οι κάρτες μου και συγκεκριμένα το Πευκί της Εύβοιας.
Ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και μία βάρκα που λικνίζεται στο λιμανάκι.

Ένα τόσο μεγάλο πακέτο όπως βλέπετε είχε μέσα και άλλα καλούδια.
Πριν ακόμα ανοίξω το δέμα κουδούνιζε κάτι από μέσα καθώς το κουνούσα
και μου είχε εξάψει την περιέργεια να δω  τι ήταν... και ναι ήταν ένα μόμπιλε
με κοχύλια, κατασκευή της Μαρίας. Πανέμορφο!

Συνεχίζουμε με άλλο σακουλάκι που είχε μέσα ένα όμορφο σαπουνάκι με ένα κοχύλι επάνω.

Σειρά έχουν να ανοίξω τα δύο πουγκάκια...

Στο ένα βρήκα κοχυλάκια! Η Μαρία έχει καταλάβει πόσο μου αρέσουν τα κοχύλια.

Και στο άλλο βρήκα μυρωδάτη ρίγανη μαζεμένη από τα βουνά της Εύβοιας,
την οποία την δοκίμασα ήδη στην ντοματοσαλάτα μου. Ευωδιαστή!

Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ! Είναι όλα πολύ όμορφα!

Υ.Γ. Κοπιάστε και εσείς θα κάνω ντοματοσαλάτα,  άντε θα βάλω και καμιά μπριζολίτσα
μην την φάμε ξεροσφύρι. Μυρωδάτη ρίγανη έχουμε!
Φιλιά!