-Αγαπημένε μου Γενάρη μπορείς να μου κάνεις μια χάρη; ρώτησε ο Χιονάνθρωπος.
-Φυσικά, ό,τι θέλεις.
-Θέλω σε παρακαλώ τώρα που θα αρχίσουν οι Αλκυονίδες ημέρες σου να με προστατεύσεις από τις ηλιαχτίδες. Δεν θέλω να λιώσω και όταν με το καλό τελειώσει η θητεία σου και φύγεις για το παγωμένο βασίλειό σου να με πάρεις μαζί σου και εγώ για αντάλλαγμα θα σου κρατώ συντροφιά.
-Έχεις τον λόγο μου, θα σε προστατεύσω απ' τον ήλιο όσο διαρκούν οι Αλκυονίδες ημέρες, αλλά γιατί δεν θέλεις να μείνεις λίγο ακόμα εδώ. Οι μέρες του αδερφού μου του Φλεβάρη που θα έρθει μετά από μένα είναι παγωμένες σαν τις δικές μου και που ξέρεις ίσως έρθουν πάλι τα παιδιά που σ' έφτιαξαν να παίξουν μαζί σου.
-Μπα, δεν το ρισκάρω. Δεν έχεις ακούσει την παροιμία που λέει: "Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει;" Όσο για τα παιδιά μου είπαν πως δεν μπορούν να ξανάρθουν γιατί πάνε σχολείο και έχουν διάβασμα. Θα τα θυμάμαι όμως πάντα με αγάπη, είπε ο χιονάνθρωπος και χάιδεψε το κασκόλ που είχε στο λαιμό του. Να τολμήσω να ζητήσω και κάτι ακόμη;
-Για λέγε, είπε ο Γενάρης.
-Κοιτάζω την ανθισμένη αμυγδαλιά εκεί πέρα και θέλω να σου ζητήσω να μην στείλεις τους βοριάδες σου και τις σκορπίσουν τα άνθη, είναι τόσο όμορφη.
-Άντε με πέτυχες στις καλές μου, θα σου κάνω όλα τα χατίρια και μετά θα σε πάρω μαζί μου. Θα κάνουμε καλή παρέα.
