Ω! Τι κόσμος μαμά!

- Έλα προχώρα, τι περιμένεις; Κάνε πιο κει, θέλω να δω την θάλασσα. 

-Και εγώ... και εγώ... θέλω να δω τη θάλασσα, φώναξαν μερικά ακόμα χελωνάκια και τίναξαν την άμμο από πάνω τους.

-Καίει και αυτή η άμμος...

-Σουτ! μη μιλάτε, θα μας ακούσουν και τότε αλίμονο μας. Σκεπαστείτε  με άμμο γρήγορα και πείτε και στα άλλα από κάτω να κάνουν ησυχία και να περιμένουν.

-Τι συμβαίνει; Μας τρομάζεις.

-Αν βλέπατε όλα αυτά που είδα εγώ όσο σας περίμενα να βγείτε από το αυγό, τώρα δεν θα διαμαρτυρόσαστε.

-Τι είδες δηλαδή;

-Κοιτάξτε, με προσοχή όμως...Τα βλέπετε αυτά τα πουλιά από πάνω μας.

-Ναι, τα βλέπουμε. Τι πανέμορφα πουλιά που είναι, κάτασπρα και με τι χάρη  πετάνε. Θα είναι ωραίο να πετάς στον καταγάλανο ουρανό και από κάτω να έχεις τη θάλασσα. Μόνο η φωνή τους είναι λίγο τρομακτική.

-Κοίτα, κοίτα κάνουν και βουτιές, τι ωραία!

-Μην σας ξεγελάει η ομορφιά τους. Επειδή είναι ωραία δεν σημαίνει πως είναι ακίνδυνα. Ούτε να θαυμάζετε τις βουτιές τους. Αυτές οι βουτιές είναι θανατηφόρες.

-Γιατί μπορεί να κτυπήσουν;

-Όχι! Κοιτάξτε αυτό εκεί που κάνει τώρα βουτιά...το βλέπετε; Τώρα θα πετάξει πάλι προς τον ουρανό, δείτε όμως τι κρατάει στο στόμα του.

-Ένα χελωνάκι; Τρομερό! Που το βρήκε;

-Δίπλα μας απ' ότι είδα υπάρχουν και άλλες φωλιές, πάρα πολλές. Σε μερικές τα χελωνάκια βγήκαν πριν από μας. Καθώς έβγαιναν από τη φωλιά, άρχισαν να τρέχουν προς την θάλασσα. Τότε άκουσα κρωξίματα και ένα σμήνος από αυτά τα πουλιά, που μου φάνηκαν χιλιάδες άρχισαν να βουτάνε σε θάλασσα και στεριά και όταν απογειωνόντουσαν ξανά είχαν  στο ράμφος τους από ένα χελωνάκι. Σε χρόνο μηδέν είχε καταλήξει στην κοιλιά τους.  Λίγα κατάφεραν να γλυτώσουν. Από την διπλανή μας φωλιά ούτε ένα, υπολόγισα ότι θα ήταν γύρω στα πενήντα χελωνάκια. Εγώ από τύχη γλύτωσα, την τελευταία στιγμή χώθηκα στην άμμο και το πουλί έφυγε έχοντας στο ράμφος του το κέλυφος από το αυγό μου. Από εκείνη την ώρα παρακολουθώ όλο αυτό το μακελειό. Πρόλαβα να προειδοποιήσω  και τα χελωνάκια από τη φωλιά που είναι πίσω μας. Μόνο το πρώτο που ξεμύτισε δυστυχώς χάθηκε.

-Τι θα κάνουμε; Πως θα τους ξεφύγουμε;

- Θα περιμένουμε. Σε λίγο νυχτώνει. Το σκοτάδι θα μας βοηθήσει να φτάσουμε σώα μέχρι την θάλασσα.

Ο ήλιος έβαψε την θάλασσα χρυσοκόκκινη και πήγε να φωτίσει άλλες πολιτείες. Το σούρουπο άρχισε να πέφτει.

-Κοιτάξτε φεύγουν τα πουλιά. Φαίνεται πως χόρτασαν ή φοβούνται το σκοτάδι.

-Ετοιμαστείτε, όταν σας δώσω το σύνθημα θα τρέξετε προς τη θάλασσα. Καλό είναι να μείνουμε όλα μαζί. 

-Τώρα χελωνάκια! Τρέξτε!

-Μπες μπροστά, εσύ είσαι το πιο μεγάλο, θα είσαι ο αρχηγός μας.

-Οδήγησέ τα εσύ. Ακολούθησε το φως του φεγγαριού που αντανακλά στη θάλασσα. Εγώ θα μείνω πίσω για να δω αν όλα θα βγουν σώα από τη φωλιά. Όταν βρεθείτε στη θάλασσα να περιμένετε να έρθουμε όλα.

-Γρήγορα, βιαστείτε...

-Είστε πολλά ακόμα εκεί κάτω;

-Καμιά εικοσαριά ακόμη...

-Βοήθεια! Βοήθεια! Περιμένετε και εμένα. Μη με αφήνετε μόνο...Φοβάμαι...

-Τι σου συμβαίνει;

-Κάπου βιάστηκε το ποδαράκι μου και δεν μπορώ να σκαρφαλώσω.

-Μη φοβάσαι, του φώναξε το μεγάλο από ψηλά, κατεβαίνω να δω. Ελάτε μαζί μου, είπε σε μερικά από τα τελευταία χελωνάκια να με βοηθήσετε.

-Άφησέ το τώρα, είπε ένα χελωνάκι δίπλα του. Δεν βλέπεις ότι κινδυνεύουμε αν δεν φτάσουμε γρήγορα στη θάλασσα;

-Αν ήσουν εσύ στη θέση του, θα ήθελες να σε αφήσουμε;

Το χελωνάκι κατάλαβε το λάθος του και πρώτο απ' όλα άρχισε να κατεβαίνει στη φωλιά. Όταν έφτασαν στον πάτο της φωλιάς, είδαν ένα μικρό χελωνάκι να προσπαθεί να ελευθερώσει το ποδαράκι του από μια ρίζα. Τα άλλα χελωνάκια το βοήθησαν και το έσπρωξαν μαλακά προς την κορυφή της φωλιάς και μετά προς την θάλασσα.

Όταν κόντευαν να φτάσουν στη θάλασσα άκουσαν κλάματα. Κοίταξαν γύρω τους και είδαν ένα μικρό χελωνάκι να κλαίει απελπισμένο.

-Τι σου συμβαίνει, γιατί κλαις;

-Τα αδερφάκια μου πέθαναν όλα. Τα κατασπάραξαν τα πουλιά, εγώ μονάχα γλύτωσα γιατί κρύφτηκα πίσω από μία πέτρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πριν από λίγο κάτι μεγάλο με έπιασε, με κράτησε για λίγο στα χέρια του και μετά έβαλε μπροστά μου κάτι που άστραψε με αποτέλεσμα τώρα να τα βλέπω όλα θολά. Ευτυχώς μετά με άφησε κάτω. Τώρα δεν ξέρω τι να κάνω.

-Έλα μαζί μας. Δεν μπορείς να μείνεις εδώ. Σε λίγο θα ξημερώσει και τότε ή θα σε φάνε τα πουλιά ή θα σε κάψει ο καυτός ήλιος και θα πεθάνεις. Έλα θα σε προσέχουμε, θα σε έχουμε σαν αδερφάκι μας.

Το χελωνάκι τα ακολούθησε και όλα μαζί μπήκαν στη θάλασσα, συναντήθηκαν με τα υπόλοιπα που τα περίμεναν και  άρχισαν να κολυμπούν μακριά από την ακτή.

Σε λίγο κάτι μεγάλο είδαν να τα πλησιάζει. Φοβήθηκαν, άρχισαν να κολυμπούν προς όλες τις κατευθύνσεις.

-Σταματήστε, τους φώναξε το πιο μεγάλο. Μην απομακρύνεστε. Όλα μαζί θα αντιμετωπίσουμε και αυτόν τον κίνδυνο. "Η ισχύς εν τη ενώσει".

-Μην φοβάστε παιδιά μου. Εγώ είμαι η μανούλα σας. 

-Μαμά, είσαι τεράστια!

-Ελάτε κοντά μου. Είστε όλα εδώ για να σας μετρήσω. Ένα, δύο, τρία...πενήντα, πενήντα δύο... εξήντα... εβδομήντα, εβδομήντα ένα... Ευτυχώς είστε όλα εδώ. Αλλά εγώ εβδομήντα αυγά άφησα στη φωλιά και εσείς είστε εβδομήντα ένα...

Τότε της εξήγησαν  την περιπέτεια που είχε το χελωνάκι της άλλης φωλιάς και ότι δεν έβλεπε καλά επειδή κάτι άστραψε μπρος τα μάτια του. 

-Αχ αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο κακό μας κάνουν. Φωτογραφία του έβγαλαν και αυτό που άστραψε ήταν το φλας.

-Ποιοι είναι οι άνθρωποι μανούλα;

-Θα σας τα πω όλα κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας. Ελάτε πείτε μου την δική σας περιπέτεια μέχρι να φτάσετε εδώ.

-Φοβηθήκαμε τα πουλιά πάρα πολύ μανούλα, γιατί δεν ήσουν εκεί να μας προστατέψεις.

-Μακάρι να μπορούσα. Κάθε μανούλα θέλει να είναι δίπλα στα παιδιά της και να τα προστατεύει κάθε φορά που κινδυνεύουν. Όμως δεν γίνεται γιατί εμείς οι χελώνες ζούμε στη θάλασσα, στη στεριά θα πέθαινα.  Βγήκα στη στεριά μόνο για να γεννήσω τα αυγουλάκια για να γεννηθείτε εσείς και μετά γύρισα στη θάλασσα και σας περίμενα. Να ξέρατε με τι αγωνία σας περίμενα.

-Γιατί δεν μας γεννούσες στη θάλασσα;

-Επειδή τα αυγά χρειάζονται ζεστασιά μέχρι να γεννηθείτε εσείς και στη θάλασσα αυτό δεν είναι δυνατόν. Όμως απ' εδώ και μπρος μέχρι να μεγαλώσετε θα είστε μαζί μου. Ελάτε να σας γνωρίσω και τον μπαμπά σας και όλοι μαζί θα πάμε στο δάσος με τα φύκια. Εκεί θα σας κρύψω  γιατί ακόμα κινδυνεύετε από τους γλάρους και από τα μεγάλα ψάρια.

-Ποιοι είναι οι γλάροι;

-Τα πουλιά που είδατε στη στεριά, γλάρους τα λένε. Θα σας μάθω και από ποια ψάρια θα πρέπει να φυλάγεστε. 

Σε λίγο όλοι μαζί άρχισαν να κολυμπούν προς το δάσος με τα φύκια. Τώρα ήταν χαρούμενα τα χελωνάκια. Κολυμπούσαν δίπλα στους γονείς τους και κοιτούσαν τα άλλα πλάσματα που κολυμπούσαν γύρω τους. Οι γονείς τους απαντούσαν και έλυναν τις απορίες για τον θαλάσσιο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά τους.

Ξαφνικά ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε να έρχεται προς το μέρος τους.

-Κατάδυση στα δέκα μέτρα, γρήγορα! φώναξε γεμάτος αγωνία ο μπαμπάς τους. 

Σε λίγο η θάλασσα πάνω τους αναταράχτηκε, ο θόρυβος ήταν τρομακτικός. Τα χελωνάκια τρομαγμένα χώθηκαν κάτω από τους γονείς τους. Μετά έγινε πάλι ησυχία.

-Πέρασε ο κίνδυνος είπε η μαμά με ανακούφιση.

-Ταχύπλοο, είπε ο μπαμπάς. Το έχουν οι άνθρωποι και κάνουν τις βόλτες τους στη θάλασσα, χωρίς να υπολογίζουν όλους εμάς που ζούμε εδώ. Τον προηγούμενο μήνα ένα τέτοιο σκάφος τραυμάτισε ευτυχώς ελαφρά την αδερφή μου. Να τα προσέχετε παιδιά μου. Αν ακούσετε πάλι ένα τέτοιο θόρυβο να κάνετε γρήγορα κατάδυση.

Συνέχισαν το ταξίδι τους και μετά από λίγο τρία χελωνάκια άρχισαν να φωνάζουν "βοήθεια". Όλοι σταμάτησαν και η μαμά έτρεξε κοντά τους.

-Αχ αυτοί οι άνθρωποι που πετούν τα σκουπίδια τους στην θάλασσα. Μπερδευτήκατε σε μια πλαστική σακούλα, περιμένετε να σας ξεμπλέξω.  Τώρα προσέξτε με όλοι. Όταν ξαναδείτε κάτι τέτοιες σακούλες μείνετε μακριά και προπάντων μην τις φάτε. Πριν λίγο καιρό πέθανε μία χελώνα και στην κοιλιά της βρέθηκαν ένα σωρό πλαστικές σακούλες, νόμιζε πως ήταν τσούχτρες, οι τσούχτρες ξέρετε είναι ένα μεζεδάκι που αρέσει πολύ σε μας τις χελώνες, γι'  αυτό μακριά από τέτοια πράγματα.

Μετά από αυτό τα χελωνάκια συνέχισαν το ταξίδι φοβισμένα. Ταξίδεψαν άλλες δύο ημέρες. Την τρίτη ημέρα σταμάτησαν να ξεκουραστούν σε έναν ύφαλο. Γύρω τους ήταν κοράλλια σε διάφορα χρώματα και πολλά ψαράκια άλλα  κόκκινα,  άλλα κίτρινα, άλλα με ρίγες κολυμπούσαν ανάμεσά τους. Αυτή η ομορφιά έκανε τα χελωνάκια να ξεχάσουν όλα τα άσχημα που είχαν βιώσει.

Έμειναν μία βδομάδα εκεί, αλλά ήταν ώρα να ξεκινήσουν πάλι για το δάσος με τα φύκια. Μετά από δυο μέρες ταξιδιού  κόντευαν να φτάσουν στον προορισμό τους. Τότε είδαν πολλά ψάρια να κολυμπούν γρήγορα από την αντίθετη κατεύθυνση και να φωνάζουν: "γυρίστε πίσω, γρήγορα...γυρίστε πίσω".

-Τι συμβαίνει; ρώτησε ο μπαμπάς δυο συναγρίδες που περνούσαν δίπλα τους.

-Δύο τάνκερ συγκρούστηκαν μεταξύ τους και από το ρήγμα του ενός χύνεται αργό πετρέλαιο στη θάλασσα. Όσα ψάρια βρέθηκαν εκεί βρήκαν φρικτό θάνατο. Η κηλίδα έχει αρχίσει να εξαπλώνεται γρήγορα. Γυρίστε πίσω!

-Τι συμβαίνει μαμά;

-Πάλι οι άνθρωποι παιδιά μου έβαλαν το χεράκι τους, λες και προσπαθούν να καταστρέψουν τον πλανήτη. Μα αφού οι ανόητοι ζουν και αυτοί εδώ.

-Τελικά μαμά οι άνθρωποι είναι πιο επικίνδυνοι από τους γλάρους που κατασπάραξαν τόσα χελωνάκια.

-Είναι παιδιά μου, είπε η μαμά, αλλά υπάρχουν και καλοί. Πολλοί από αυτούς προστατεύουν τη φύση και το περιβάλλον. Όσο περιμέναμε να γεννηθείτε είδαμε πολλούς από αυτούς που βουτούσαν με κάτι ειδικές στολές, στη θάλασσα και έβγαζαν από το βυθό ότι σκουπίδι υπήρχε εκεί. Από πλαστικές καρέκλες μέχρι λάστιχα αυτοκινήτων και μπουκάλια. Δύτες τους λένε.

-Έχουν φτιάξει, συνέχισε ο μπαμπάς, και ένα καταφύγιο που περιθάλπουν τραυματισμένα ζώα και πουλιά. Αυτό μου το είπε ένας φίλος μου που τραυματίστηκε όταν μπλέχτηκε στα δίχτυα ενός ψαρά. Είχε ένα βαθύ τραύμα στο λαιμό του και ευτυχώς τον βρήκαν αυτοί οι άνθρωποι από το καταφύγιο και οι γιατροί του έσωσαν τη ζωή.

-Ελάτε τώρα, είπε η μαμά, ας γυρίσουμε πάλι στον ύφαλο μέχρι να δούμε τι θα γίνει με την πετρελαιοκηλίδα. Κάθε μέρα, μια ο μπαμπάς σας και μια εγώ θα σας κάνουμε μάθημα. Πως δηλαδή να αποφεύγετε τους κινδύνους που παραμονεύουν στο θαλάσσιο κόσμο μας και όχι μόνο.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη "Μίνι σκυτάλη #4" που διοργανώνει η Μαίρη μέσω του blog της "Γήινη ματιά".

Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά, για να αφυπνιστεί η οικολογική μας συνείδηση.

 

 

Η Αλφαβήτα πάει διακοπές

(Η εικόνα είναι από το διαδίκτυο)

 

Το καλοκαίρι έφτασε! Το κουδούνι του σχολείου κτύπησε για τελευταία φορά και τα παιδιά ξεχύθηκαν με χαρούμενες φωνές στο προαύλιο και από κει στο δρόμο για τα σπίτια τους. Στα χέρια τους κρατούσαν τα ενδεικτικά τους και την προαγωγή τους στην επόμενη τάξη. Οι καλοκαιρινές διακοπές τους είχαν ξεκινήσει.

Τα είκοσι τέσσερα γράμματα της Αλφαβήτας έμειναν στην  αίθουσα να κοιτάζουν τα άδεια θρανία και τον μαυροπίνακα που έγραφε «Καλό Καλοκαίρι» με πολύχρωμες κιμωλίες. Μια μελαγχολία απλώθηκε γύρω τους.

«Τώρα τι κάνουμε; Πως θα περάσουν τρεις μήνες μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά;», είπαν μερικά απ’ αυτά.

«Έχω μια Ιδέα»,  είπε το Γιώτα. «Να κάνουμε και εμείς κάτι και να μην μείνουμε κλεισμένα εδώ όλο το καλοκαίρι».

«Σαν τι δηλαδή;» αναρωτήθηκαν μερικά γράμματα.

«Να πάμε Διακοπές!» φώναξε το Δέλτα.

«Που;»

«Μα στη Θάλασσα!» είπε όλο ενθουσιασμό το Θήτα.

«Τι περιμένετε λοιπόν, τρέξτε να ετοιμαστείτε! Ραντεβού αύριο εδώ για να ξεκινήσουμε» τους φώναξε η Αλφαβήτα.

Την άλλη μέρα όλα τα γράμματα ήρθαν φορτωμένα και με κάτι.

Το Άλφα είχε φέρει Αντηλιακά και Αναψυκτικά. Το Γάμα Γυαλιά ηλίου για όλους. Το Έψιλον Επιτραπέζια παιχνίδια. Το Ζήτα Ζακετούλες γιατί τα βράδια δίπλα στη θάλασσα θα είχε υγρασία.

Το Ήτα ήρθε κρατώντας κάτι σακουλάκια. «Ηλιόσπορους έφερα για τις ώρες που θα ρεμβάζουμε» τους είπε και έπεσε πολύ γέλιο.

Το Κάπα έφερε Καπέλα, Κουβαδάκια, μία Κιθάρα και έσουρνε ένα Καρότσι γεμάτο Καρπούζια. Το Λάμδα έφερε Λάμπες ηλιακές για να φωτίζουν τα βράδια τους.

Το Μι κατέφτασε με Μαγιό, Μάσκες και Μπάλες για όλους, ενώ το Νι έφερε Νερομπίστολα.

Το Ξι έφερε Ξαπλώστρες και το Όμικρον Ομπρέλες. Το Πι και τι δεν έφερε, από Πέδιλα και Ποδήλατα μέχρι Πετσέτες και Παγάκια.

Το Ρο έφερε Ρακέτες και ένα Ραδιόφωνο με μπαταρίες. Το Σίγμα κουβάλησε Σκηνές, Σωσίβια και Σαγιονάρες. Όσο για το Ταυ έφερε μια μεγάλη Τέντα για να έχουν ίσκιο.

«Ύδωρ, κανείς;» ρώτησε το Ύψιλον και άφησε κάτω τα νερά που κουβαλούσε.

«Εγώ έφερα Φαγητό και την Φυσαρμόνικά μου, για να κάνω ντουέτο με την κιθάρα του Κάπα» είπε το Φι.

Το Χι έφερε Χωνάκια παγωτό.

«Να δω που θα το βάζατε το φαγητό και τα παγωτά αν δεν έφερνα φορητά Ψυγεία» τους είπε το Ψι.

Ξαφνικά άκουσαν ένα θόρυβο. Όλα τα γράμματα κοίταξαν γύρω τους και τότε είδαν ένα σωρό από  Βατραχοπέδιλα δίπλα σε μια φουσκωτή Βάρκα. Την ανασήκωσαν και από κάτω βρήκαν το Βήτα που είχε μπερδευτεί από τα βατραχοπέδιλα που φορούσε στα πόδια του. Έπεσε πολύ γέλιο.

«Ώρα να πηγαίνουμε, αλλά πως θα τα κουβαλήσουμε όλα αυτά;» αναρωτήθηκε το Ωμέγα κοιτάζοντας το ρολόι του.

«Έφερα το τρενάκι μου. Φορτώστε τα πράγματα και πάμε», είπε η Αλφαβήτα καθώς πλησίαζε το Ιώτα. «Εσύ γιατί είσαι έτσι μαζεμένο και δεν είσαι χαρούμενο;» το ρώτησε.

«Να, δεν είχα κάτι να φέρω όπως όλοι οι άλλοι» είπε το Ιώτα μουδιασμένο.

«Για αυτό σκας μικρό μου. Μα εσύ έριξες την Ιδέα για όλο αυτό. Λίγο το έχεις. Εσύ που  μαζί με το Δέλτα  προτείνατε Διακοπές».

«Άντε ανεβείτε όλοι στο τρενάκι. Πάμε για την θάλασσα και που ξέρετε μπορεί εκεί να συναντήσουμε και τα παιδιά» είπε η Αλφαβήτα και ξεκίνησαν με γέλια και τραγούδια.

(Η εικόνα είναι από το διαδίκτυο)

Καλές διακοπές!

Καλό μήνα!

Υ.Γ Οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους).

Ήρθε

 Φίλες και φίλοι Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά με υγεία και χαρές.

Το δωράκι που μου έστειλε  Μαίρη μας για την λήξη του δρώμενου "Εικόνα και Φράση #2"  ήρθε!!!

Το άνοιξα και η χαρά ήρθε να ανταμώσει την έκπληξη καθώς 

μέσα το κουτί δεν είχε ένα, αλλά πολλά καλούδια.

Όλα φτιαγμένα από τα χεράκια της.

Θαυμάστε τα!

Το μπουκάλι είναι διαφορετικό από την άλλη πλευρά.

Μαίρη μου σ' ευχαριστώ πάρα πολύ, είναι υπέροχα όλα.

Να είσαι καλά, να κατεβάζεις όμορφες ιδέες και να μας ενώνεις.

Φιλάκια!

Μια αλλιώτικη συζήτηση

 

Έξω είχε αρχίσει να βραδιάζει. Ο εκδότης είχε από ώρα κλείσει το γραφείο του και είχε φύγει. Ησυχία βασίλευε στον εκδοτικό οίκο, μα αν πρόσεχες καλύτερα θα άκουγες κάτι ψίθυρους που έρχονταν από το μεσαίο ράφι της βιβλιοθήκης. Εκεί τα «Άπαντα» του Παπαδιαμάντη είχαν πιάσει κουβέντα με το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Καζαντζάκη γύρω από τον Θεό.

Ξαφνικά άκουσαν ένα βουβό κλάμα και κοίταξαν να δουν από πού προερχόταν. Πάνω στο γραφείο του εκδότη υπήρχε ένα μεγάλο πακέτο με δακτυλογραφημένες σελίδες, οι οποίες είχαν ήδη αρχίσει να μουσκεύουν από τα δάκρυά τους.

-Τι συμβαίνει, ρώτησαν «τα Άπαντα» του Παπαδιαμάντη, προς τι αυτή η θλίψις;

Οι δακτυλογραφημένες σελίδες ξαφνιάστηκαν και ντράπηκαν συνάμα που κάποιος είδε να κυλούν τα δάκρυά τους και βιάστηκαν να τα σκουπίσουν και να παραμείνουν βουβές.

-Έλα πείτε μας τι σας συμβαίνει μπορεί να βρούμε μια λύση στο πρόβλημά σας ή έστω να απαλύνουμε λίγο τον πόνο σας, τους είπε το βιβλίο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

Οι δακτυλογραφημένες σελίδες έμειναν βουβές και άρχισαν πάλι τα κλάματα. Εν τω μεταξύ είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον όλων των βιβλίων που ήταν στα ράφια της βιβλιοθήκης και είχαν στραφεί προς το μέρος τους περιμένοντας να μάθουν τι συμβαίνει.

-Έτσι που το πάτε από τα κλάματα θα σβηστούν όλα αυτά που είναι τυπωμένα πάνω σας, γι’ αυτό σταματήστε να κλαίτε και εξηγήστε μας τι συμβαίνει, είπε «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» του Κωστή Παλαμά που ήταν στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης.

Οι δακτυλογραφημένες σελίδες θορυβήθηκαν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και αφού έμειναν βουβές για λίγα λεπτά  αποφάσισαν να μιλήσουν.

-Όλα άρχισαν  όταν ο συγγραφέας μας, άρχισε να μας δακτυλογραφεί και να αποτυπώνει τις σκέψεις του πάνω μας. Μέρα με τη μέρα δημιούργησε ένα υπέροχο μυθιστόρημα.  Ένα χρόνο κράτησε όλο αυτό. Έγραφε, διάβαζε τι είχε γράψει, διόρθωνε και ονειρευόταν τη στιγμή που θα μας έβλεπε τυπωμένες σε βιβλίο, γιατί όπως έλεγε συχνά στους φίλους του το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους υπαρκτούς και ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες. Είναι ποτάμι που σε παρασύρει  σε κοιλάδες γνώσης, ψυχαγωγίας και ονειροπόλησης.

-Ζήσαμε την αγωνία του από την αρχή ως το τέλος και τον συντροφεύαμε στα ξενύχτια του.  Πριν από λίγες ημέρες  όταν επιτέλους ολοκλήρωσε το μυθιστόρημα, μας μάζεψε, μας έβαλε σε ένα φάκελο να μας ταχυδρόμησε εδώ στον εκδοτικό οίκο. Πρέπει να σας πούμε ότι αγωνιούσαμε και εμείς για να δούμε αν άρεσαν αυτά που είχε γράψει στον εκδότη.  Και πιστέψτε μας άρεσαν, πάρα πολύ μάλιστα. Εμείς είχαμε ενθουσιαστεί και χαιρόμαστε που επιτέλους όλα αυτά που ήταν γραμμένα πάνω μας θα γίνονταν βιβλίο, γιατί ο ενθουσιασμός του εκδότη κάτι τέτοιο έδειχνε.  Σήμερα το πρωί λοιπόν όταν είδαμε τον συγγραφέα μας εδώ στο γραφείο πετάξαμε από τη χαρά μας. Ο εκδότης του έδωσε συγχαρητήρια.

-Αυτά είναι ευχάριστα νέα. Εσείς όμως γιατί κλαίτε; ρώτησε «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» του Χρόνη Μίσσιου που ήταν στο ράφι πάνω αριστερά.

-Εδώ αρχίζει το δράμα. Ο εκδότης ανέφερε πως θα ήθελε να το εκδώσει αλλά είχε προκύψει, όπως εξήγησε, ένα πρόβλημα. Το χαρτί έχει ακριβύνει πάρα πολύ αυτή την περίοδο  και ότι το κόστος θα ήταν  πολύ μεγάλο για να βγει το βιβλίο σε έντυπη μορφή και πρότεινε σαν λύση το  e-book. Στην αρχή δεν καταλάβαμε τι είναι αυτό. Πρώτη φορά το ακούγαμε, αλλά μετά  από τη συζήτηση που είχε ο εκδότης με τον συγγραφέα καταλάβαμε. Ο συγγραφέας μας, είπε ότι θα το σκεφτεί και έφυγε πικραμένος. Νομίζουμε ότι δεν του άρεσε αυτή η λύση.

-Τι είναι αυτά, e-book;  θα τρίζουν τα κόκκαλα του Γουτεμβέργιου, φώναξαν τα «Άπαντα» του Παπαδιαμάντη.

-Κακά τα ψέματα, βρισκόμαστε στην ηλεκτρονική εποχή, είπε η εγκυκλοπαίδεια  Πάπυρους Λαρούς Μπριτάνικα που βρισκόταν στο κάτω ράφι της βιβλιοθήκης. Ρωτήστε και μένα. Ξέρετε πόσα χρόνια έχει να προστρέξει σε μένα κάποιος για μια πληροφορία; Περισσότερο από μία δεκαετία. Τώρα όλα υπάρχουν στο διαδίκτυο.  Με το πάτημα ενός κουμπιού η πληροφορία είναι μπροστά τους. Άλλωστε όλοι οι άνθρωποι και περισσότερο οι νέοι με ένα κινητό και ένα τάμπλετ στο χέρι είναι. Έχουν εξοικειωθεί  να  αναζητούν τα πάντα στο διαδίκτυο, γιατί όχι λοιπόν να μην διαβάσουν και ένα διήγημα ή μυθιστόρημα από κει.

-Δεν συμφωνώ, είπε το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Όταν παίρνεις στα χέρια σου ένα έντυπο βιβλίο,  θαυμάζεις το εξώφυλλό του,  το φυλλομετράς,  διαβάζεις στο οπισθόφυλλο κάτι για την υπόθεση του έργου,  διαβάζεις  τις πληροφορίες για τον συγγραφέα,  μυρίζεις την μυρωδιά του χαρτιού και της μελάνης,  βάζεις τον σελιδοδείκτη στο σημείο που σταμάτησες το διάβασμα, ενώ με το ηλεκτρονικό βιβλίο τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορείς να κάνεις, μου φαίνεται πολύ ψυχρό κάτι τέτοιο.

-Ο κόσμος εξελίσσεται, είπε ο «Κώδικας Davinci»  του Dan Brown που ήταν στο ράφι με τα ξενόγλωσσα βιβλία. Διαρκώς μπαίνουν καινούργια πράγματα στη ζωή των ανθρώπων. Παλιά τα βιβλία ήταν χειρόγραφα, μετά ανακαλύφτηκε η τυπογραφία και έγιναν έντυπα και τώρα στην ηλεκτρονική εποχή έγιναν ηλεκτρονικά. Εγώ παραδείγματος χάριν είμαι  και σε έντυπη και σε ηλεκτρονική μορφή.  Οπότε μη στεναχωριέστε. Ας βγει τώρα το μυθιστόρημα του συγγραφέα σας σε ηλεκτρονική μορφή και μετά όταν ομαλοποιηθεί η τιμή του χαρτιού τίποτα δεν αποκλείει να βγει και σε έντυπη.

-Έτσι που το θέτετε μπορεί να έχετε και δίκιο. Μείνει να δούμε τι θα αποφασίσει ο συγγραφέας μας.

Υ.Γ. Εσείς σε ποια μορφή προτιμάτε να διαβάσετε ένα βιβλίο;

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο "Εικόνα και φράση #2" που διοργανώνει η Μαίρη μας και η Γήινη ματιά  της.

Έπρεπε να εμπνευστούμε από την εικόνα που είναι στην αρχή και να συμπεριλάβουμε την φράση το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους υπαρκτούς και ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες στα κείμενά μας.

Μια γλυκιά ανάμνηση

-Ναι, εσύ είσαι Νικόλ μου; Τι κάνω; Να εδώ, ετοιμάζω βαλίτσες για Βενετία, για το καρναβάλι. Ε, ναι τον κατάφερα τον Αντουάν και τώρα έχει πάει να βγάλει τα εισιτήρια. Τι είμεθα  τίποτε μπασκλασαρία να μείνουμε εδώ και να δούμε πάλι τα ίδια και τα ίδια. Εγώ θέλω να γονδολάρω στα κανάλια της  Βενετίας να νιώσω το μυστήριο που πλανάται σ’ αυτή την πόλη. Τι, τζάμπα  αγόρασα  μάσκα με  κρύσταλλα Swarovski, ε, ναι κρυσταλλάκια σ’ όλη την επιφάνειά της, τι είμεθα πτωχοί για να τσιγκουνευτώ;  Oh mon dieu και εσείς Βενετία θα πάτε; Σε κλείνω τώρα ήρθε ο Αντουάν μου.  Ορεβουάρ!

-Κατερινάκι μου, που είσαι;

- Κάθριν, Αντουάν, Κάθριν  πόσες φορές θα στο πω;

-Και εγώ σου έχω πει  να μην με φωνάζεις Αντουάν, αυτό το «ντου» μου κάθεται στο στομάχι και σταμάτα πια αυτές τις γαλλικούρες. Άλλαξε κάτι επειδή μετακομίσαμε στην Εκάλη;

-Τα έβγαλες τα εισιτήρια;

-Ναι τα έβγαλα!  Έλα εδώ όμως και κάθισε δίπλα μου στον καναπέ. Τόσα χρόνια που είμαστε παντρεμένοι σου χάλασα  ποτέ χατίρι. Απλώς φέτος ήθελα να γιορτάσουμε την επέτειο της γνωριμίας μας στο ίδιο μέρος, εκεί που σε πρωτοείδα. Ήθελα να σου κάνω έκπληξη.

-Αλήθεια;

-Την θυμάμαι εκείνη την βραδιά σαν να είναι τώρα.  Ήταν η πρώτη Κυριακή της Αποκριάς. Οι φίλοι μου με είχαν παρασύρει στο δημοτικό θέατρο της Πάτρας να γιορτάσουμε τα «μπουρμπούλια». Εκείνοι είχαν τις ντάμες τους και ξεχύθηκαν αμέσως στο χορό. Εγώ έμεινα όρθιος σε μια γωνιά με ένα ποτό στο χέρι να παρακολουθώ όλους αυτούς που λικνίζονταν στο ρυθμό της μουσικής. Το ξεφάντωμα των άλλων δεν με ενδιέφερε,  βαριόμουν αφάνταστα μέχρι τη στιγμή που πέρασες από μπροστά μου. Ντυμένη με το μαύρο ντόμινο άφηνες ένα απαλό άρωμα στο διάβα σου. Από εκείνη τη στιγμή προσπάθησα να σε πλησιάσω. Είχα καταλάβει πως με είχες προσέξει, αλλά λες και το έκανες επίτηδες  χόρευες συνέχεια μ’ άλλους. Ώσπου εκεί γύρω στα μεσάνυχτα με πλησίασες και από εκείνη τη στιγμή δεν σταματήσαμε να χορεύουμε μέχρι το ξημέρωμα. Αν και δεν είχα δει το πρόσωπό σου, που το έκρυβε με επιμέλεια η μαύρη μάσκα, ήξερα πως θα έπαιζες σημαντικό  ρόλο στη ζωή μου. Με είχε ζαλίσει το άρωμά σου, η βελούδινη φωνή σου και το χυτό κορμί σου.  Σου ζητούσα να μου αποκαλύψεις το πρόσωπό σου, αλλά εσύ  με βασάνισες μέχρι το ξημέρωμα που φύγαμε από το θέατρο και βγήκαμε στην πλατεία. Εκεί μπροστά στο σιντριβάνι με τα λιοντάρια έβγαλες την μάσκα και τότε είδα  τα πιο σπινθηροβόλα μάτια του κόσμου, που με αιχμαλώτισαν για πάντα.

-Αχ Αντου… Αντώνη μου πόσο σ’ αγαπώ. Και εγώ από την πρώτη στιγμή που σε είδα σ’ ερωτεύτηκα. Όταν αρχίσαμε να χορεύουμε το πρώτο τάνγκο,  πρέπει να ομολογήσω ήσουν  καταπληκτικός χορευτής, δεν ήθελα να φύγω από την αγκαλιά σου… Κοίτα λέω να ακυρώσεις τα εισιτήρια για την Βενετία, μπορούμε να πάμε κάποια άλλη φορά. Ας πάμε στην Πάτρα να ξαναζήσουμε το ειδύλλιο   μας να θυμηθούμε πάλι τα πρώτα χτυποκάρδια μας και τα νιάτα μας. Πρόσεξε όμως θα μεταμφιεστώ. Να δω αν θα με αναγνωρίσεις.

-Αμφιβάλλεις;

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο "Μια εικόνα, έξι λέξεις" της Μαίρης από το  blog Γήινη ματιά.

Μαίρη μου σ' ευχαριστώ πολύ, όπως επίσης ευχαριστώ και αυτούς που ψήφισαν την συμμετοχή μου.

Βιβλιοπαρουσίαση

Σήμερα θα σας παρουσιάσω  ένα βιβλίο.

Ήρθε σαν την Άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο! 

 

Τίτλος του  "Μ' ένα στυλό διαρκείας"  από τις εκδόσεις "αλάτι".

Πρόκειται για ένα συλλογικό βιβλίο στο οποίο συμμετέχω

και εγώ με τρία κείμενα.

Ένα παραμύθι

Ένα μικροδιήγημα 

και ένα ποίημα.

Μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα όταν το πήρα στα χέρια μου,

γιατί είναι το πρώτο βιβλίο σε έντυπη μορφή που φιλοξενεί

κείμενά μου (έχω συμμετοχή και σε  δυο τρία e-book).

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να το παραγγείλετε αν θέλετε.

 https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/...

ή στο e-mail

ekdoseisalati@gmail.com

Ευχαριστώ

Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς

Να θυμάσαι

Όταν σφίγγει ο πόνος την καρδιά,

Όταν βουρκώνουν τα μάτια,

Όταν νιώθεις να κλείνουν οι δρόμοι,

Όταν σου κλέβουν τα όνειρα,

Όταν σου κόβουν τα φτερά,

Όταν συννεφιάζει ο λογισμός,

Τότε μια αγκαλιά αρκεί

να γίνει και πάλι ο κόσμος δικός σου.

Παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς σήμερα.

Έγραψα αυτό το μικρό ποίημα κατόπιν προτροπής της αλατοπαρέας.

Μπορείτε εδώ να διαβάσετε και άλλα ποιήματα  με το ίδιο θέμα.