Ευχές για τα πιο όμορφα Χριστούγεννα!!!

Καλές μου φίλες και καλοί μου φίλοι

Σας εύχομαι να περάσετε φέτος τα πιο όμορφα Χριστούγεννα!!!

Κόντρα σε όλα τα άσχημα...

Αυτές είναι μερικές στολισμένες γωνιές του σπιτιού μου. Μην πάμε και κόντρα  στα έθιμα..  Αυτές τις εικόνες θα τις στείλω στο όμορφο blog Χειροδημιουργίες που κάνει έναν όμορφο διαγωνισμό.

Και τώρα θα σας δείξω και άλλα δωράκια που έλαβα από αγαπημένες φίλες. Τα παρακάτω δώρα είναι από την Μαριλένα. Μαριλένα σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Το στολίδι σου ήδη είναι κρεμασμένο στο δέντρο μου, όσο για τα σκουλαρίκια θα τα φορέσω αύριο.

Και αυτό το όμορφο ρόδι μου το έστειλε η Νίκη από το oneiropeioio. Καλή μου φίλη σε ευχαριστώ πολύ πολύ!!! Το έβαλα σε περίοπτη θέση για να το θαυμάζουν όλοι.

Αυτή ήταν μία βιαστική ανάρτηση λόγω και άλλων υποχρεώσεων.
Καλά να περάσετε. Μάλλον θα τα πούμε του χρόνου!
Φιλάκια!

Μια χώρα-χώρο που την λένε "Αγάπη"

Καιρό τώρα φίλες και φίλοι έχω γνωρίσει μια χώρα (χώρο) που την λένε "Αγάπη" και αποτελείται από όμορφα σπίτια, τα blog-σπιτάκια σας και τους πιο όμορφους ανθρώπους ΕΣΑΣ.

Και το λέω αυτό γιατί  τα σχόλια που μου αφήνετε μου δείχνουν την αγάπη σας, το ενδιαφέρον σας, την συμπάθειά σας.

Όμως αυτές τις ημέρες πολλές από εσάς καλές μου φίλες, αυτή την αγάπη την εκδηλώνετε  και με υπέροχα δωράκια που μου στέλνετε.

Πρώτα πρώτα πρέπει να δείξω το δωράκι που μου έστειλε  η Μαρία από το blog με το πολύ όμορφο όνομα  Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά, που διοργανώνει με επιτυχία τον διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν". Αυτές τις ημέρες είναι σε εξέλιξη η βαθμολόγηση του 4ου διαγωνισμού. Περάστε από το blog της να θαυμάσετε όμορφες φωτογραφίες και να βαθμολογήσετε αυτή που σας αρέσει.

Είναι αυτό το  υπέροχο βραχιόλι, που μου το έστειλε, γιατί η φωτογραφία μου κέρδισε την δεύτερη θέση στον 3ο διαγωνισμό της. Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ πολύ!

Επίσης θα σας δείξω το δωράκι που μου έστειλε η γλυκιά Κάτια από το blog stars and icicles για την συμμετοχή μου στο "Χριστουγεννιάτικο Πανηγύρι" της.

Είναι αυτή η πολύ όμορφη πεταλούδα.

Κάτια μου ευχαριστώ και σένα πολύ πολύ. Έχεις καταλάβει την αδυναμία μου στις πεταλούδες.
Θα επανέλθω με άλλη ανάρτηση  για να δώσω τις ευχές μου για Καλά Χριστούγεννα!
Φιλάκια!

Το μαγεμένο δάσος

Όλη την ημέρα χιόνιζε και  τα κλαδιά των δέντρων  στο μεγάλο δάσος βάρυναν από το πολύ χιόνι. Σιγά σιγά άρχισε να νυχτώνει και να απλώνεται το σκοτάδι. Τα πουλιά και τα ζώα είχαν κρυφτεί στις φωλιές τους για να γλυτώσουν από το κρύο.
Από το πολύ κρύο είχαν ξεχάσει ότι απόψε ήταν η μεγάλη βραδιά.

Μόνο ένα από τα δέντρα δεν το ξέχασε και αγωνιούσε μέχρι να έλθουν μεσάνυχτα.

Ήξερε πως φέτος ήταν η σειρά του να στολιστεί. 

Η ώρα πλησίαζε...Μια ομίχλη άρχισε να τυλίγει το δάσος.
Η μαγεία είχε αρχίσει!

 Η νύχτα φωτίστηκε...τα πάντα λούστηκαν με φως...μια ζεστασιά απλώθηκε στο δάσος.

Τα αστέρια άρχισαν να χαμηλώνουν...

και να ακουμπούν το μικρό δεντράκι που φέτος ήταν η σειρά του να στολιστεί.

Το ξημέρωμα το βρήκε στολισμένο και όλοι όσοι το είδαν το θαύμασαν!

Αυτά τα δεντράκια και τα αστέρια θα τα βάλω γύρω από την Φάτνη όταν στολίσω και φέτος το χριστουγεννιάτικο δέντρο

Με  την τελευταία φώτο θα λάβω μέρος στον χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό του blog starsandicicles

Με την φωτογραφία που είναι μόνο τα αστεράκια παίρνω μέρος στον διαγωνισμό που κάνει το blog osaferneionous.

Υ.Γ. τα δεντράκια είναι φτιαγμένα από χαρτόνι και πάστα διαμόρφωσης χοντρόκοκκη 

και τα αστέρια με  χειροποίητη ζύμη χειροτεχνίας(υπάρχουν πολλές συνταγές στο διαδίκτυο)

Να είστε όλοι καλά.

Φιλάκια!

Οι κόκκινες γόβες

Καλοί μου φίλοι γεια σας

Πολλές φορές έχω πει ότι  αυτή εδώ  η διαδικτυακή παρέα υπάρχει για να σκορπάει αγάπη με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.

Την προηγούμενη εβδομάδα η καλή μου φίλη Κάτια, που την γνωρίζω μέσα από το blog της MARILISE2, μου χάρισε το "βραβείο της εβδομάδας". "Βραβείο Φαντασίας" το ονόμασε και το συνόδευε αυτή η φωτογραφία.

Κάτια μου σε ευχαριστώ για το όμορφο δώρο που μου έκανες, όπως ευχαριστώ πάρα πολύ και τις φίλες που έγραψαν τόσο καλά σχόλια για μένα στο blog σου. Με συγκινήσατε όλες και με κάνατε να κοκκινίσω σαν τα κατακόκκινα παπουτσάκια της φωτογραφίας!!!

"Κάτια μου αφού μου χάρισες το "βραβείο της Φαντασίας", βλέποντας τα κόκκινα παπούτσια στη φωτογραφία σου, μου ήρθε στο νου να γράψω μια μικρή ιστορία και να στην αφιερώσω.

Οι κόκκινες γόβες

(φωτογραφία από το internet)

        Ο Τάκης κουρασμένος από το διάβασμα έσβησε το φως και ξάπλωσε για λίγο στο κρεβάτι. Οι σκέψεις του τον γύρισαν πίσω στα παιδικά του χρόνια. Πήγαινε  στην έκτη δημοτικού όταν συνέβη το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του για πάντα. Ήταν όταν η γιαγιά του με δάκρυα στα μάτια, του ανακοίνωσε πως οι γονείς του είχαν χαθεί  σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έτσι απόμειναν οι δυο τους, ώσπου έχασε και εκείνη λίγο πριν φύγει από το νησί του για σπουδές στην Αθήνα.

         Είχε περάσει στην ιατρική και τώρα βρισκόταν στο πτυχίο. Το πρωί σηκωνόταν από τις πέντε τα χαράματα να πάει στη λαχαναγορά, να ξεφορτώσει τελάρα με φρούτα, για να εξασφαλίσει το μεροκάματο που θα του επέτρεπε να τελειώσει τις σπουδές του. Μετά πήγαινε στη σχολή και κατόπιν διάβασμα. Οι γονείς του το μόνο που πρόλαβαν να του αφήσουν ήταν ένα σπίτι στο νησί, έρημο τώρα πια.  

     Τις σκέψεις του τις διέκοψε το ρυθμικό τακ τακ τακ. Κάθε βράδυ εδώ και δύο μήνες ανυπομονούσε να ακούσει αυτό τον ήχο. Κοίταξε προς τον φεγγίτη του ημιυπόγειου  που ζούσε.  Στο λιγοστό  φως που έριχνε στο ημιυπόγειο η λάμπα από την κολόνα του πεζοδρομίου περίμενε να δει εκείνα τα καλλίγραμμα πόδια πάνω στις δύο κατακόκκινες γόβες. Ποτέ δεν είχε δει ποια φορούσε εκείνες τις γόβες.
      Τακ τακ τακ και να... οι κατακόκκινες γόβες έκαναν παρέλαση μπροστά στον φεγγίτη του. Απομακρύνονταν για λίγο και πάλι περνούσαν μπροστά από τον φεγγίτη. Ω! πως μισούσε εκείνα τα αυτοκίνητα που σταματούσαν και του έπαιρναν εκείνες τις κόκκινες γόβες. Καμιά φορά ξαναγύριζαν αργότερα, μέχρι να σταματήσει άλλο αυτοκίνητο να του τις πάρει πάλι. Άλλες φορές δεν ξαναγύριζαν μέσα στο ίδιο βράδυ...

       Απόψε τις χάρηκε περισσότερο, γιατί άργησε να σταματήσει κάποιο αυτοκίνητο. Όταν σταμάτησε το τακ τακ τακ ξαναγύρισε στο διάβασμά του.

      Πέρασε αρκετός καιρός με δουλειά, διάβασμα και με μόνη παρέα κάθε βράδυ τις κόκκινες γόβες, ώσπου ήρθε η ημέρα που πήρε το πολυπόθητο πτυχίο. Γέλια, χαρές, κεράσματα με τους συμφοιτητές του, μέχρι που εκείνοι πήγαν σπίτι τους για να συνεχίσουν τα γλέντια  με τους συγγενείς τους.

      Ο Τάκης γύρισε στο ημιυπόγειο και περίμενε να ακούσει και απόψε τον γνωστό ήχο που του κρατούσε παρέα στην μοναξιά του.

        Το τακ τακ τακ δεν άργησε να ακουστεί, τότε ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και βρέθηκε μπροστά της, προτού κάποιο αυτοκίνητο του την κλέψει. Η κοπέλα ήταν όμορφη, λίγο πιο μικρή από αυτόν.

-Είμαι ο Τάκης, της είπε, έλα να σε κεράσω κάτι. Τον ακολούθησε. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβε πως αυτός δεν ήταν σαν τους άλλους. Κάτι σκίρτησε μέσα της και με κόπο κατάπιε τα δάκρυά της. Τώρα οι κόκκινες γόβες βάδιζαν δίπλα του και απολάμβανε τον ήχο τους μέχρι που έφτασαν στο εστιατόριο που βρισκόταν στην πλατεία. Κάθισαν και παρήγγειλαν.

-Μου αρέσουν οι κόκκινες γόβες σου, της είπε.

-Εγώ τις μισώ, του απάντησε.

-Τότε γιατί τις φοράς;

-Για να τιμωρήσω τον εαυτόν μου. Την κοίταξε με απορία και εκείνη συνέχισε... Δεν είμαι από την Αθήνα, πριν ένα χρόνο ζούσα με τους γονείς μου σε μια μικρή πόλη της επαρχίας. Οι γονείς μου δεν ήταν πλούσιοι, έτσι μόλις τελείωσα το λύκειο έπιασα δουλειά σε ένα κατάστημα που πουλούσε παπούτσια. Μια ημέρα παραλάβαμε την καινούργια κολεξιόν και ανάμεσά τους ήταν ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες. Από την αρχή θέλησα να τις αποκτήσω και έτσι όταν στο τέλος του μήνα πληρώθηκα τις αγόρασα. Ήταν τόση η χαρά μου που τις φόρεσα αμέσως, βάζοντας τα παλιά μου παπούτσια σε μία τσάντα. Το βράδυ που σχόλασα ξεκίνησα με τα πόδια για το σπίτι μου χαζεύοντας στη διαδρομή τις κόκκινες γόβες μου και ήμουν χαρούμενη με τον όμορφο ήχο που έκαναν καθώς περπατούσα. Αυτό ήταν και το λάθος μου, γιατί απορροφημένη από τις σκέψεις μου δεν κατάλαβα τον άγνωστο άντρα που με ακολουθούσε και φτάνοντας σε μια νεοανεγειρόμενη  οικοδομή μου επιτέθηκε, με έσυρε ως εκεί και αφού ικανοποίησε τις ορέξεις του με παράτησε. Με βρήκε μία κυρία που έμενε εκεί κοντά μέσα στα αίματα και με οδήγησε σπίτι της. Αμέσως κατάλαβε τι είχε συμβεί και ειδοποίησε τους γονείς μου. Όταν ήρθαν αντί να μου συμπαρασταθούν τα έβαλαν μαζί μου. "Πως θα κυκλοφορήσουμε εμείς στην κοινωνία" μου έλεγαν, "μας ντρόπιασες" και άλλα τέτοια και αφού έκαναν μια σύσκεψη μεταξύ τους ψιθυριστά, η μάνα μου, μου είπε να καθίσω στο ξένο σπίτι να την περιμένω και έφυγαν... Μετά από μισή ώρα ξαναγύρισε με μία βαλίτσα στο χέρι και μου είπε: " Έτσι που τα κατάφερες το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας στην Αθήνα κοντά στη θεία σου που και εκείνη τον ίδιο δρόμο με εσένα διάλεξε". Μου έβαλε στο χέρι λίγα χαρτονομίσματα και ένα σημείωμα με την διεύθυνση της θείας και έφυγε, χωρίς ούτε ένα φιλί. Ήρθα στην Αθήνα και στην αρχή έψαξα να βρω δουλειά, αλλά στο τέλος κατέληξα να είμαι το "κορίτσι" με τις κόκκινες γόβες και όχι η Καίτη όπως είναι το πραγματικό μου όνομα, άλλωστε ποιον ενδιαφέρει από όλους αυτούς που κοιμούνται μαζί μου για λίγες ώρες...

-Ενδιαφέρει εμένα Καίτη και από σήμερα θα είσαι μαζί μου, αν βέβαια θέλεις και εσύ. 

      Το ημιυπόγειο στέγασε την ευτυχία τους, ώσπου έφυγαν για το νησί του. Ο  Τάκης πήγαινε εκεί ως αγροτικός γιατρός και μετά θα άνοιγε και το ιατρείο του στο νησί.

      Το καράβι κόντευε να πιάσει λιμάνι και ο Τάκης με την Καίτη ανέβηκαν στο κατάστρωμα να δουν το νησί από μακριά. 

-Τάκη θέλω να σου πω κάτι. Ξέρω πως με γνώρισες από αυτές τις κόκκινες γόβες και ξέρω ότι σου αρέσουν, αλλά εγώ  δεν τις θέλω πια και με μια κίνηση τις έβγαλε και τις πέταξε στη θάλασσα.

Ο Τάκης έβαλε τα γέλια.

-Γιατί γελάς;

-Γιατί θέλω να σε δω τώρα που θα κατέβουμε πως θα περπατάς ξυπόλητη, της είπε. Έβαλαν και οι δυο τα γέλια.

Κατέβηκαν αγκαλιασμένοι και μπήκαν στο πρώτο κατάστημα πού πουλούσε  παπούτσια...

    

Υ.Γ.   Η ιστορία μου βγήκε λίγο μελαγχολική, αλλά έχει αίσιο τέλος.

Ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια που μου αφήνετε και με ενθαρρύνουν να κινούμε ανάμεσά σας.
Να είστε όλοι καλά!
Φιλάκια!       

Κάτι μπλε

Φίλες και φίλοι γεια σας
Σήμερα ομόρφυνα λίγο την θήκη των γυαλιών μου
κάνοντας της decoupage με ένα μπλε μοτίβο λουλουδιών από χαρτοπετσέτα.

Αυτή θα είναι η συμμετοχή μου στον μπλε διαγωνισμό που κάνει η
Σοφία από το blog Heaven Creations
Αν κάνετε μια επίσκεψη στο blog της θα δείτε όμορφες συμμετοχές.

 Και τώρα θα σας δείξω την όμορφη καρφίτσα που μου έστειλε η Φλώρα 
μας για την δεύτερη θέση που πήρα στο "παιχνίδι των πέντε λέξεων",
που διοργανώνει κάθε φορά με μεγάλη επιτυχία!
Η... περιβόητη "Ερωτοχτυπημένη πατάτα"  που έγραψα μου απέφερε
λοιπόν εκτός από την δευτερονίκη και δωράκι.
Φλώρα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Μου αρέσει πολύ και θα την φοράω.

Φίλοι μου να είστε όλοι καλά.
Φιλάκια!

Η ερωτοχτυπημένη πατάτα

Γεια σας φίλοι μου

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ σήμερα είναι πέρα για πέρα αληθινή 

βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Κόψτε φάτσα και βάλτε συμπέρασμα!

Η ερωτοχτυπημένη πατάτα

Μπαίνω στην κουζίνα φουριόζα, παίρνω πέντε–έξι πατάτες από ένα τσουβαλάκι και αρχίζω να τις καθαρίζω για να ετοιμάσω το μεσημεριανό φαγητό.

-Ουφ! Ακούω να λέει μία πατάτα με περίεργο σχήμα, επιτέλους κάποιος με ελευθέρωσε.

Έχω παραισθήσεις από την κούραση σκέφτηκα και ακούω να μιλάνε οι πατάτες.

-Πρόσεξέ με! συνέχισε εκείνη. Δες το σχήμα μου. Έχω σχήμα καρδιάς και δεν το απέκτησα τυχαία. Το επιδίωξα και θα σου πω το γιατί.

-Τι είναι αυτά που μου λες, της απάντησα, άσε με  και έχω δουλειές. Πάει το έχασα σκέφτηκα, άνοιξα κουβέντα με μια πατάτα.

-Εγώ θα σου πω την ιστορία μου θες δε θες, γιατί αν δεν την πω σε κάποιον θα σκάσω.

-Άντε πες την, να μου περάσει η ώρα όσο ετοιμάζω το φαγητό.

-Εγώ λοιπόν γεννήθηκα σε ένα χωράφι στη Νάξο, όχι να το παινευτώ αλλά είμαστε πολύ καλές πατάτες. Εκεί μεγάλωνα μαζί με τα αδέλφια μου, κάτω από την μαμά μας την πατατιά, όταν μια μέρα είδα να έρχεται προς το μέρος μας με μία αξίνα στο χέρι, ένα παλικάρι ψηλό και γεροδεμένο. Φορούσε ένα τζιν παντελόνι και από την μέση και πάνω το κορμί του ήταν γυμνό και ηλιοκαμένο. Ε! αυτό ήταν! Έρωτας με την πρώτη ματιά!

Άρχισα από εκείνη την ημέρα να παίρνω το σχήμα καρδιάς για να με προσέξει και έσπρωχνα τα αδέλφια μου για να βγω πάνω-πάνω για να με δει. Εκείνος όμως ούτε που με πρόσεχε…μία μας σκάλιζε, μία μας πότιζε, αλλά πέραν αυτού τίποτα άλλο.

-Περίμενε, μου είπε μια μέρα μία άλλη πατάτα, σε λίγο καιρό που θα μεγαλώσουμε, θα μας βγάλει από το χώμα   και τότε θα σε δει.

-Ζούσα για εκείνη την ημέρα που δεν άργησε να έρθει. Άρχισε να μας βγάζει από το χώμα. Δεν μπορεί σκέφτηκα τώρα θα με προσέξει. Πράγματι με πήρε στα χέρια του, είδε την καρδιά μου, μου χαμογέλασε και εγώ έλιωσα από προσμονή. Μία του λέξη περίμενα…ένα σ’ αγαπώ να ακούσω από τα χείλη του…αλλά τίποτα με πέταξε και μένα στο σωρό μαζί με τις άλλες. Ήθελα να πεθαίνω.

-Μην κάνεις έτσι, μου είπαν μερικές πατάτες, όταν μας πάει στην αποθήκη για να μας βάλει σε τσουβάλια, εκεί μπορεί να σε προσέξει.

-Εκεί σκέφτηκα είναι η τελευταία μου ευκαιρία. Πρέπει να βρω το θάρρος και την τόλμη να του πω για τον έρωτά μου. Όμως όταν ήρθε εκείνη η ώρα, εγώ δεν τόλμησα να του πω τίποτα και εκείνος μας τσουβάλιασε, μας φόρτωσε στο φορτηγάκι του και μας πήγε στο λιμάνι. Εκεί μας έβαλαν σε κάτι κιβώτια σαν κλουβιά, μας φόρτωσαν σε ένα καράβι και φτάσαμε στην  Αθήνα και από εκεί ούτε που ξέρω που μας πήγαν και ούτε με ενδιέφερε πια. Η ζωή μου δεν έχει νόημα, κάνε με ότι θέλεις, κάνε με να ξεχάσω τον άδοξο έρωτά μου.

-Δεν μου πάει η καρδιά να σε ψήσω στο φούρνο, θέλεις να σε φυτέψω σε μια γλάστρα, να βλαστήσεις και να δεις τη ζωή με άλλο μάτι;

-Δεν είναι κακή ιδέα, μόνο κάνε με να ξεχάσω…

Με την ιστορία αυτή έλαβα μέρος στο παιχνίδι της Φλώρας "Παίζοντας με τις λέξεις".

Αυτή τη φορά οι πέντε λέξεις που έπρεπε οπωσδήποτε 

να χρησιμοποιήσουμε  στο κείμενό μας ήταν: 

λέξη, ζωή,τόλμη, κλουβί και καράβι

Η ιστορία μου άρεσε σε πάρα πολλούς φίλους που μου χάρισαν 

με τους βαθμούς τους την ΔΕΥΤΕΡΗ θέση, 

ανάμεσα σε 31 άλλες πάρα πολύ ωραίες ιστορίες.

Πρέπει να σας πω όμως ότι έγραψα ένα μικρό ψεματάκι στην όλη ιστορία.

Την πατάτα δεν την φύτεψα, αλλά την έψησα παρέα με κάτι ωραιότατα μπιφτέκια.

Τώρα όμως έχω τύψεις γιατί ενώ αυτή μου χάρισε την διάκριση, εγώ την έψησα.

Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας!

Να είστε όλοι καλά.

Φιλάκια!

Βιβλίο ευχών βάφτισης

Φίλοι μου γεια σας

Σήμερα θα σας δείξω το βιβλίο ευχών που έφτιαξα για την βάφτιση του εγγονού μου.

Του δώσαμε το όνομα Ηλίας.

Το όνομά του μας παρέπεμψε στο θέμα της βάφτισης που ήταν ο Ήλιος.

Ο φωτοδότης Ήλιος, αλλά και το λουλούδι ηλίανθος.

Έτσι και το βιβλίο ευχών ήταν διακοσμημένο αναλόγως.

Αυτή είναι η σελίδα που έγραψα εγώ τις ευχές μου στον μικρό μου Ηλία.

Και σας δείχνω και μερικές ακόμα σελίδες από το βιβλίο πριν γράψουν οι

καλεσμένοι τις όμορφες ευχές τους.

Αυτή είναι η πρώτη σελίδα  και έχω κολλήσει το προσκλητήριο
της βάφτισης, που ήταν ένας λαμπερός ήλιος!

Ακολουθούν μερικές άλλες σελίδες διακοσμημένες 

με ξωτικά που κάθονται σε ηλίανθους

                                     

και χαρούμενα παιδάκια που παίζουν.

Αυτή ήταν η μπομπονιέρα του.

Για περισσότερες λεπτομέρειες πως δηλαδή φτιάξαμε την μπομπονιέρα
και τον υπόλοιπο στολισμό θα δείτε ΕΔΩ

Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τις ευχές σας στην προηγούμενη

ανάρτηση μου. Τις διάβασαν και τα παιδιά μου και συγκινήθηκαν
με την αγάπη σας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Φιλάκια!

Ένας Οκτώβρης παραπονιάρης

Γεια σας φίλοι μου
Ο Οκτώβρης μου βγήκε λίγο παραπονιάρης.
-Έφτασα, μου λέει, στη μέση  και εσύ ούτε ένα αφιέρωμα
δεν μου έκανες.
-Γιατί τον ρωτάω είσαι τόσο παραπονιάρης;
-Ρωτάς και γιατί; Τόσα σου έχω δώσει!!!
-Δηλαδή;
-Πρώτα πρώτα στις 21 Οκτωβρίου πριν κάποια χρόνια σου έφερα
ένα γιο και σε λίγες μέρες μετά τον γιορτάζεις κιόλας.
Δημήτρη δεν τον λες;
-Έτσι είναι, του λέω.
-Και μετά από δύο ακριβώς χρόνια, στις 4 Οκτωβρίου σου έφερα και μια κόρη!
-Και αυτό αλήθεια είναι, του λέω.
-Και για να ολοκληρώσω βρήκα και το άλλο μισό του γιου σου
που γεννήθηκε την ίδια μέρα με εκείνον και στην έφερα.
Τι άλλο θέλεις! Τέσσερις γιορτές σου έχω! Και για μένα τίποτα;
-Έλα μην είσαι παραπονιάρης...Κοίτα τι σου έφτιαξα...σου αρέσει;
Είναι ένα όμορφο στεφάνι...

στα χρώματα που προτιμάς.
-Ω! τώρα το είδα. Τελικά δεν με ξέχασες.

Δεν το ξέχασα τον Οκτώβρη που μου έχει φέρει τόσα καλά.
Ούτε και τις κόρες ξέχασα.
Στη κόρη μου έφτιαξα αυτό τα σκουλαρίκια. Της τα έδωσα
στις 4 Οκτωβρίου που είχε τα γενέθλιά της.

και στην άλλη κόρη (το έτερον ήμισυ του γιου)  θα της  δώσω αυτά, γιατί
όπως είπα  στις 21 Οκτωβρίου έχει και εκείνη τα γενέθλιά της μαζί με
τον γιο μου.

Στο γιο βέβαια θα αγοράσω κάτι...γιατί δεν έχω ειδικευτεί σε ανδρικά αξεσουάρ.
Να είστε καλά.
Φιλάκια!

Το ταξίδι των τριών πλατανόφυλλων

Καλό μήνα φίλοι μου

Σήμερα σας έχω παραμύθι για να σας φτιάξω την διάθεση,
γιατί με την προηγούμενη ανάρτηση σας ψυχοπλάκωσα.

Μια όμορφη μέρα του Αυγούστου η μαμά Πλατανιά συζητούσε με τα παιδιά της τα πλατανόφυλλα.

-Για ακούστε με λίγο παιδάκια μου καλά. Ε! φυλλαράκια μου καταπράσινα σταματήστε να θροΐζετε  και ακούστε με.

-Μα μαμά! Άσε λίγο να παίξουμε και να τραγουδήσουμε, συζητάμε αργότερα. Τώρα είναι Καλοκαίρι.

-Φυλλαράκια μου καλά, το ξέρω ότι είναι Καλοκαίρι, είπε η μαμά Πλατανιά, αλλά πρέπει να σας προετοιμάσω για μια άλλη εποχή που θα έρθει μετά. Φθινόπωρο τη λένε!

-Γιατί μαμά τι θα γίνει τότε; θρόισαν όλα τα φυλλαράκια μαζί.

-Τότε παιδιά μου, είπε η μαμά Πλατανιά όταν έρθει το Φθινόπωρο, θα αρχίσετε να χάνετε το πράσινο χρώμα σας και να γίνεστε κιτρινωπά και μετά από λίγο καφετιά.

-Α! ωραία, είπαν μερικά από τα φύλλα, είχαμε βαρεθεί όλο το ίδιο φόρεμα.

-Δεν είναι τόσο απλό παιδιά μου, γιατί όταν αρχίσετε να παίρνετε αυτό το χρώμα και φυσήξει ο αέρας, θα με αφήσετε.

-Όχι, όχι εμείς ποτέ δεν θα σε αφήσουμε μαμάκα, θρόισαν όλα μαζί τα φύλλα. Και τώρα φυσάει αέρας, αλλά εμείς δεν πάμε μαζί του. Εσύ δεν μας έλεγες πως έπρεπε να μεγαλώσουμε γρήγορα για να προσφέρουμε τον ίσκιο μας στους ανθρώπους και στα ζωάκια που ξαπλώνουν στη ρίζα σου;

-Ναι παιδιά μου, είπε η μαμά Πλατανιά,  το Φθινόπωρο όμως ο αέρας φυσάει πιο δυνατά και ανάλογα πόσο δυνατά φυσάει εσείς θα ταξιδεύετε άλλα κοντά και άλλα πιο μακριά.

-Τον μισούμε τον αέρα μαμά, που θα μας πάρει μακριά σου, θρόισαν κλαψιάρικα μερικά πλατανόφυλλα.

-Αυτός είναι ο προορισμός σας παιδιά μου. Να έρχεστε την Άνοιξη στα κλαδιά μου, να μεγαλώνετε το Καλοκαίρι χαρίζοντας δροσιά και οξυγόνο σε όλους και να με αφήνετε το Φθινόπωρο.

-Δηλαδή είμαστε άχρηστα μετά; φώναξαν τα φύλλα.

-Όχι, όχι παιδιά μου, ποιος είπε τέτοιο πράγμα! Χρήσιμα είστε και μετά. Όπως σας είπα σε κάθε φύσημα του αέρα θα φεύγετε μερικά από εσάς. Μερικά θα πέσετε εδώ κοντά, άλλα θα πάτε προς το ποτάμι και θα πέσετε στο νερό. Μην φοβηθείτε όμως, γιατί δεν θα πνιγείτε, θα καθίσετε πάνω πάνω στο νερό και θα ταξιδέψετε. Μπορεί να φτάσετε και μέχρι την πόλη.

-Τι είναι η πόλη μαμά; ρώτησαν μερικά φυλλαράκια από τα χαμηλά κλαδιά. Είναι ωραία εκεί;

-Αυτό μπορούν να σας το πουν τα αδελφάκια  σας που είναι  ψηλότερα από εσάς.

-Ναι ναι, είπαν εκείνα! η πόλη είναι εκεί στο βάθος. Έχει πολλά και μεγάλα σπίτια, τα βλέπουμε, έχει δρόμους και αυτοκίνητα.

-Αυτοκίνητα;

-Ναι σαν αυτά που έφεραν τους ανθρώπους που κατασκήνωσαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο ξέφωτο.

-Α, ναι τους είδαμε, είπαν τα πλατανόφυλλα.

-Παιδιά μου θέλω να προσέχετε. Τώρα ξεκουραστείτε, σε λίγο νυχτώνει, τα λέμε πάλι αύριο. Καληνύχτα!

-Ε! αδελφούλη κοιμάσαι; ρώτησε ένα πλατανόφυλλο το διπλανό του που ήταν στο ίδιο κλαδί.

-Όχι δεν μπορώ να κοιμηθώ, ύστερα από όλα αυτά που είπε η μαμά.

-Ούτε εγώ είπε ένα τρίτο. Φοβάμαι πολύ. Που θα μας πάει ο αέρας;

-Και εγώ φοβάμαι. Θέλετε να προσπαθήσουμε να μείνουμε μαζί όταν έρθει ο αέρας να μας πάρει;

-Ναι! φώναξαν τα άλλα δύο. Μακάρι να μας πήγαινε προς το ποτάμι, έτσι θα γνωρίζαμε και άλλες γειτονιές εκτός από την δικιά μας.

-Ωραία...Ουφ!  Τώρα φοβάμαι λιγότερο. Ας χαρούμε το Καλοκαίρι όσο αυτό διαρκεί .

Όμορφα κυλούσαν οι μέρες, ώσπου άρχισε να νυχτώνει πιο νωρίς, σημάδι πως το Φθινόπωρο ερχόταν...

-Προσέξατε πως τα πιο πάνω φύλλα από εμάς άρχισαν να κιτρινίζουν; είπε  μια μέρα το ένα από τα τρία πλατανόφυλλα που συμφώνησαν να ταξιδέψουν μαζί.

-Αυτό σημαίνει πως η ώρα του ταξιδιού μας πλησιάζει, είπαν τα άλλα δύο...

Συνεχίζεται...

Κάπως έτσι φίλοι μου ξεκίνησε το μεγάλο "ταξίδι των τριών πλατανόφυλλων", τα οποία συνάντησαν πολλές περιπέτειες. Δεν θα συνεχίσω άλλο, γιατί θέλω από εδώ και πέρα να ταξιδέψει η δική σας φαντασία...

Κάπως έτσι  και εγώ με αυτό το παραμύθι πήρα το βάφτισμα του πυρός να δείξω αυτά που έγραφα και που κρατούσα στο συρτάρι μου μόνο για μένα και τα παιδιά μου.

Με αυτό το παραμύθι το 2004 έλαβα μέρος σε ένα διαγωνισμό της πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών(ΠΕΛ) και απέσπασα  έπαινο.

Ελπίζω να σας άρεσε.

Καλό μήνα!

Φιλάκια!

Και η αγάπη μάνα;

Το πρώτο παιχνίδι του δεύτερου κύκλου "παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Φλώρα τελείωσε έχοντας φιλοξενήσει 26 πάρα πολύ καλές συμμετοχές!!!

έπαθλο συμμετοχής

Η δική μου συμμετοχή ήταν η παρακάτω:

Και η αγάπη μάνα;

Σήκωσε με τρεμάμενα χέρια την κυνηγητική καραμπίνα και έριξε την πρώτη τουφεκιά.

Ο Βαγγέλης σωριάστηκε στο πάτωμα σαν άδειο τσουβάλι, καθώς το αίμα έβαφε κόκκινο το άσπρο του πουκάμισο.

Η Καίτη ακούμπησε στον τοίχο και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Σαν κινηματογραφική ταινία πέρασε όλη η ζωή από μπροστά της.

(η φωτο είναι από το ίντερνετ)

Με τον Βαγγέλη είχε παντρευτεί πριν δύο χρόνια, μόλις έκλεισε τα είκοσι, από προξενιό. Εκείνος ήταν σαράντα. Δεν τον ήθελε, αλλά η μάνα επέμενε γιατί έπρεπε να μεγαλώσει άλλες τέσσερις μικρότερες κόρες μέσα στη φτώχεια.  Ο πατέρας είχε πεθάνει όταν ήσαν μικρές.

«Θα ζήσεις καλά μαζί του, θα χορτάσεις ψωμί –λες και αυτό ήταν το μόνο απαραίτητο στη ζωή.  Αφοσίωση και σεβασμό, χρειάζεται ο γάμος τίποτα άλλο» της έλεγε η μάνα.

Και η αγάπη μάνα;

Αυτή έρχεται με τον καιρό, θα δεις...

Και το μόνο που είδε να έρχεται από τον Βαγγέλη αυτά τα δύο χρόνια ήταν απιστίες, αφού τις παλιές του  συνήθειες δεν τις ξέχασε και ξύλο. Τις περισσότερες φορές ήταν μεθυσμένος και ξεσπούσε τα απωθημένα του επάνω της. Και εκείνη  προσπαθούσε να κρύψει τα τραύματα του κορμιού και της ψυχής από όλους.

Ώσπου η καρδιά δεν άντεξε τους πόνους, τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις. Θόλωσε το μυαλό και το δάχτυλο πάτησε την σκανδάλη…

Το ξημέρωμα την βρήκε εκεί στην ίδια θέση. Ο ήλιος ξεκινούσε την πορεία του στην Ανατολή, την ώρα που με μια τελευταία τουφεκιά ο δικός της ήλιος έγερνε για πάντα στην Δύση του...

Θέλω να ευχαριστήσω την Φλώρα για την άψογη φιλοξενία της και όλους όσους μου έδωσαν βαθμούς, αλλά και αυτούς που την διάβασαν και όλους εσάς που θα την διαβάσετε τώρα.

Ελπίζω καμία γυναίκα να μην έχει την τύχη της ηρωίδας μου.  Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να αποφεύγουμε τα αδιέξοδα.

Φίλοι μου να είστε καλά!

Φιλάκια! 

Φθινοπώριασε

Θα μου πείτε τώρα το κατάλαβες εσύ;

Τώρα που κοντεύει να βγει ο Σεπτέμβρης;

Τι να κάνω φίλοι μου αφού ο καλός μου ο πλάτανος μόλις τώρα άρχισε

να κιτρινίζει τα φύλλα του και να χορεύουν βαλς στο ρυθμό του ανέμου,

ταξιδεύοντας  μακριά.

Αυτός ο πλάτανος είναι το εποχικό μου ρολόι...

Τα κιτρινισμένα φύλλα του μου λένε πως ήρθε το Φθινόπωρο.

Τα λιγοστά  καφετιά του φύλλα  φωνάζουν πως έχουμε Χειμώνα.

Ε! Την Άνοιξη αναζωογονείται! Πετάει τα τρυφερά φυλλαράκια του

και φουντώνει.

Το καλοκαίρι μας χαρίζει απλόχερα τον ίσκιο του, τη δροσιά του και δωρεάν

συναυλία από τα δεκάδες τζιτζίκια!

Τον είχε φυτέψει ο παππούς μου το 1920 στην πίσω αυλή του πατρικού μου

σπιτιού. Δηλαδή είναι στο άνθος της ηλικίας του, ούτε εκατό χρονών

δεν είναι ακόμη.

Στις ρίζες του κυλάει άφθονο τρεχούμενο νερό.

Άπειρες φορές όταν ήμουν μικρή, αγκάλιαζα τον κορμό του και του

έλεγα τα μυστικά μου. Και με άκουγε και έριχνε πότε-πότε κανένα

φυλλαράκι στον ώμο μου για να μου πει

"Εγώ  θα είμαι  εδώ για πάντα για σένα".

Άσε που τον έχω ποτίσει άφθονο γάλα με μέλι

και εδώ κυριολεκτώ καθώς στη ρίζα του το έχυνα κρυφά επειδή

δεν μου άρεσε  να το πίνω. Δεν με μαρτύρησε ποτέ!

Και τώρα συνεχίζω να του  μιλάω και εκείνος μου δίνει έμπνευση!

Για αυτήν την έμπνευση θα σας μιλήσω σε άλλη ανάρτηση.

Τέλος  θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ
για τα όμορφα κουβαράκια που μου έστειλε.

Φίλοι μου να είστε όλοι καλά!

Φιλάκια!

Υ.Γ. Ευχαριστώ για τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση. Πραγματικά ήσαν
υπέροχα. Δυστυχώς δεν μπορούσα να απαντήσω λόγω ενός μικρού ταξιδιού.
Χαίρομαι που νιώθετε και εσείς παιδιά

Παλάτια στην άμμο

Το αεράκι έπαιζε με την  χρυσόξανθη άμμο χαϊδεύοντας την,

το ίδιο και το κύμα  που πήγαινε και ερχόταν δροσίζοντας την.

Άρχισα και εγώ τα παιχνιδίσματα μαζί της.

Την έπαιρνα στην χούφτα μου και εκείνη ξεγλιστρούσε ανάμεσα

στα δάχτυλά μου.

Της άρεσε και μου άρεσε αυτή η αίσθηση...

Σε λίγο της είπα πως μπορώ να φτιάξω κάστρα και παλάτια μαζί της,

για να βλέπει  το κύμα από ψηλά...

Της άρεσε η ιδέα.

Το κύμα όμως άρχισε  να δυσανασχετεί και να κάνει παράπονα στην άμμο.

"Μέχρι χθες άφηνες μόνο εμένα να σε αγγίζω. Τώρα αφήνεις και άλλους

να σε χαϊδεύουν και να σου δίνουν περίεργα σχήματα.

Και άφριζε από το κακό του και απειλούσε να τα χαλάσει.

Και ήταν σαν να μου φώναζε "δεν έχεις ακούσει ότι είναι κακό στην άμμο

να κτίζεις παλάτια;"

''Όχι μη μου το χαλάς!" του φώναξα

Μη μου διαλύεις το όνειρο...

Μην με επαναφέρεις στην πραγματικότητα.

Αν δεν κτίσεις παλάτια στην άμμο πως θα νιώσεις παιδί...

Και άρχιζε η μάχη μαζί του και πότε έβγαινε νικητής το κύμα

και πότε εγώ...

Φιλάκια!!!
Να περνάτε καλά!

Λάμψη και Φως

Γεια σας φίλοι μου

Κοιτάζοντας την διαφάνεια τούτου του γυάλινου βάζου

διάφορες σκέψεις μου ήρθαν...

Αν  λέει   υπήρχε διαφάνεια στην πολιτική ζωή του τόπου μας

και στους  πολιτικούς μας... και αν έβαζαν πάνω από όλα το συμφέρον της

χώρας μας και όχι το προσωπικό τους, τότε και εμείς  οι πολίτες δεν θα

τους  σφιχταγκαλιάζαμε όπως τούτη η δαντέλα αγκαλιάζει το γυαλί;

      

όπως τούτο το δίχτυ που τυλίγει αυτά εδώ...

Δεν θα τους είχαμε σε περίοπτη θέση, κάπου ψηλά

Δεν θα τους θαυμάζαμε...

Η νεολαία μας δεν θα άνθιζε και δεν θα αναρριχόταν σε όλους 

τους τομείς της κοινωνίας, για να προσφέρει σε τούτο τον τόπο

αντί να παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς, ενώ την κατηγορούμε  και από πάνω

λέγοντάς τους:

"δεν ντρέπεστε που σπουδάσατε, αντί να πάτε στα χωράφια να μαζεύετε

φράουλες και να γίνετε γκαρσόνια στα θέρετρα των προνομιούχων"

Αν οι πολιτικοί μας ήταν καθαροί όπως το γυαλί, δεν θα είμαστε και εμείς;

Δεν θα αναδεικνύονταν τα μαργαριτάρια του τόπου μας και όχι όλοι αυτοί

οι κενοί άνθρωποι που θέλουν να μας το παίζουν και σπουδαίοι...

΄
Δεν θα έφευγαν τα σκοτάδια που έχουν αρχίσει να τυλίγουν αυτή την

ηλιόλουστη χώρα;

Δεν θα σκορπούσαμε φως;

Φως και διαφάνεια ζητάμε!

Και χρώμα και λάμψη!

Ευχαριστώ που επισκέπτεστε τα "μονοπάτια της φαντασίας μου"

και μου αφήνετε τα σχόλια σας, την καλημέρα σας, την αγάπη σας.

Να είστε όλοι καλά.

Φιλάκια!