Οι κόκκινες γόβες

Καλοί μου φίλοι γεια σας

Πολλές φορές έχω πει ότι  αυτή εδώ  η διαδικτυακή παρέα υπάρχει για να σκορπάει αγάπη με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.

Την προηγούμενη εβδομάδα η καλή μου φίλη Κάτια, που την γνωρίζω μέσα από το blog της MARILISE2, μου χάρισε το "βραβείο της εβδομάδας". "Βραβείο Φαντασίας" το ονόμασε και το συνόδευε αυτή η φωτογραφία.

Κάτια μου σε ευχαριστώ για το όμορφο δώρο που μου έκανες, όπως ευχαριστώ πάρα πολύ και τις φίλες που έγραψαν τόσο καλά σχόλια για μένα στο blog σου. Με συγκινήσατε όλες και με κάνατε να κοκκινίσω σαν τα κατακόκκινα παπουτσάκια της φωτογραφίας!!!

"Κάτια μου αφού μου χάρισες το "βραβείο της Φαντασίας", βλέποντας τα κόκκινα παπούτσια στη φωτογραφία σου, μου ήρθε στο νου να γράψω μια μικρή ιστορία και να στην αφιερώσω.

Οι κόκκινες γόβες

(φωτογραφία από το internet)

        Ο Τάκης κουρασμένος από το διάβασμα έσβησε το φως και ξάπλωσε για λίγο στο κρεβάτι. Οι σκέψεις του τον γύρισαν πίσω στα παιδικά του χρόνια. Πήγαινε  στην έκτη δημοτικού όταν συνέβη το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του για πάντα. Ήταν όταν η γιαγιά του με δάκρυα στα μάτια, του ανακοίνωσε πως οι γονείς του είχαν χαθεί  σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έτσι απόμειναν οι δυο τους, ώσπου έχασε και εκείνη λίγο πριν φύγει από το νησί του για σπουδές στην Αθήνα.

         Είχε περάσει στην ιατρική και τώρα βρισκόταν στο πτυχίο. Το πρωί σηκωνόταν από τις πέντε τα χαράματα να πάει στη λαχαναγορά, να ξεφορτώσει τελάρα με φρούτα, για να εξασφαλίσει το μεροκάματο που θα του επέτρεπε να τελειώσει τις σπουδές του. Μετά πήγαινε στη σχολή και κατόπιν διάβασμα. Οι γονείς του το μόνο που πρόλαβαν να του αφήσουν ήταν ένα σπίτι στο νησί, έρημο τώρα πια.  

     Τις σκέψεις του τις διέκοψε το ρυθμικό τακ τακ τακ. Κάθε βράδυ εδώ και δύο μήνες ανυπομονούσε να ακούσει αυτό τον ήχο. Κοίταξε προς τον φεγγίτη του ημιυπόγειου  που ζούσε.  Στο λιγοστό  φως που έριχνε στο ημιυπόγειο η λάμπα από την κολόνα του πεζοδρομίου περίμενε να δει εκείνα τα καλλίγραμμα πόδια πάνω στις δύο κατακόκκινες γόβες. Ποτέ δεν είχε δει ποια φορούσε εκείνες τις γόβες.
      Τακ τακ τακ και να... οι κατακόκκινες γόβες έκαναν παρέλαση μπροστά στον φεγγίτη του. Απομακρύνονταν για λίγο και πάλι περνούσαν μπροστά από τον φεγγίτη. Ω! πως μισούσε εκείνα τα αυτοκίνητα που σταματούσαν και του έπαιρναν εκείνες τις κόκκινες γόβες. Καμιά φορά ξαναγύριζαν αργότερα, μέχρι να σταματήσει άλλο αυτοκίνητο να του τις πάρει πάλι. Άλλες φορές δεν ξαναγύριζαν μέσα στο ίδιο βράδυ...

       Απόψε τις χάρηκε περισσότερο, γιατί άργησε να σταματήσει κάποιο αυτοκίνητο. Όταν σταμάτησε το τακ τακ τακ ξαναγύρισε στο διάβασμά του.

      Πέρασε αρκετός καιρός με δουλειά, διάβασμα και με μόνη παρέα κάθε βράδυ τις κόκκινες γόβες, ώσπου ήρθε η ημέρα που πήρε το πολυπόθητο πτυχίο. Γέλια, χαρές, κεράσματα με τους συμφοιτητές του, μέχρι που εκείνοι πήγαν σπίτι τους για να συνεχίσουν τα γλέντια  με τους συγγενείς τους.

      Ο Τάκης γύρισε στο ημιυπόγειο και περίμενε να ακούσει και απόψε τον γνωστό ήχο που του κρατούσε παρέα στην μοναξιά του.

        Το τακ τακ τακ δεν άργησε να ακουστεί, τότε ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και βρέθηκε μπροστά της, προτού κάποιο αυτοκίνητο του την κλέψει. Η κοπέλα ήταν όμορφη, λίγο πιο μικρή από αυτόν.

-Είμαι ο Τάκης, της είπε, έλα να σε κεράσω κάτι. Τον ακολούθησε. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβε πως αυτός δεν ήταν σαν τους άλλους. Κάτι σκίρτησε μέσα της και με κόπο κατάπιε τα δάκρυά της. Τώρα οι κόκκινες γόβες βάδιζαν δίπλα του και απολάμβανε τον ήχο τους μέχρι που έφτασαν στο εστιατόριο που βρισκόταν στην πλατεία. Κάθισαν και παρήγγειλαν.

-Μου αρέσουν οι κόκκινες γόβες σου, της είπε.

-Εγώ τις μισώ, του απάντησε.

-Τότε γιατί τις φοράς;

-Για να τιμωρήσω τον εαυτόν μου. Την κοίταξε με απορία και εκείνη συνέχισε... Δεν είμαι από την Αθήνα, πριν ένα χρόνο ζούσα με τους γονείς μου σε μια μικρή πόλη της επαρχίας. Οι γονείς μου δεν ήταν πλούσιοι, έτσι μόλις τελείωσα το λύκειο έπιασα δουλειά σε ένα κατάστημα που πουλούσε παπούτσια. Μια ημέρα παραλάβαμε την καινούργια κολεξιόν και ανάμεσά τους ήταν ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες. Από την αρχή θέλησα να τις αποκτήσω και έτσι όταν στο τέλος του μήνα πληρώθηκα τις αγόρασα. Ήταν τόση η χαρά μου που τις φόρεσα αμέσως, βάζοντας τα παλιά μου παπούτσια σε μία τσάντα. Το βράδυ που σχόλασα ξεκίνησα με τα πόδια για το σπίτι μου χαζεύοντας στη διαδρομή τις κόκκινες γόβες μου και ήμουν χαρούμενη με τον όμορφο ήχο που έκαναν καθώς περπατούσα. Αυτό ήταν και το λάθος μου, γιατί απορροφημένη από τις σκέψεις μου δεν κατάλαβα τον άγνωστο άντρα που με ακολουθούσε και φτάνοντας σε μια νεοανεγειρόμενη  οικοδομή μου επιτέθηκε, με έσυρε ως εκεί και αφού ικανοποίησε τις ορέξεις του με παράτησε. Με βρήκε μία κυρία που έμενε εκεί κοντά μέσα στα αίματα και με οδήγησε σπίτι της. Αμέσως κατάλαβε τι είχε συμβεί και ειδοποίησε τους γονείς μου. Όταν ήρθαν αντί να μου συμπαρασταθούν τα έβαλαν μαζί μου. "Πως θα κυκλοφορήσουμε εμείς στην κοινωνία" μου έλεγαν, "μας ντρόπιασες" και άλλα τέτοια και αφού έκαναν μια σύσκεψη μεταξύ τους ψιθυριστά, η μάνα μου, μου είπε να καθίσω στο ξένο σπίτι να την περιμένω και έφυγαν... Μετά από μισή ώρα ξαναγύρισε με μία βαλίτσα στο χέρι και μου είπε: " Έτσι που τα κατάφερες το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας στην Αθήνα κοντά στη θεία σου που και εκείνη τον ίδιο δρόμο με εσένα διάλεξε". Μου έβαλε στο χέρι λίγα χαρτονομίσματα και ένα σημείωμα με την διεύθυνση της θείας και έφυγε, χωρίς ούτε ένα φιλί. Ήρθα στην Αθήνα και στην αρχή έψαξα να βρω δουλειά, αλλά στο τέλος κατέληξα να είμαι το "κορίτσι" με τις κόκκινες γόβες και όχι η Καίτη όπως είναι το πραγματικό μου όνομα, άλλωστε ποιον ενδιαφέρει από όλους αυτούς που κοιμούνται μαζί μου για λίγες ώρες...

-Ενδιαφέρει εμένα Καίτη και από σήμερα θα είσαι μαζί μου, αν βέβαια θέλεις και εσύ. 

      Το ημιυπόγειο στέγασε την ευτυχία τους, ώσπου έφυγαν για το νησί του. Ο  Τάκης πήγαινε εκεί ως αγροτικός γιατρός και μετά θα άνοιγε και το ιατρείο του στο νησί.

      Το καράβι κόντευε να πιάσει λιμάνι και ο Τάκης με την Καίτη ανέβηκαν στο κατάστρωμα να δουν το νησί από μακριά. 

-Τάκη θέλω να σου πω κάτι. Ξέρω πως με γνώρισες από αυτές τις κόκκινες γόβες και ξέρω ότι σου αρέσουν, αλλά εγώ  δεν τις θέλω πια και με μια κίνηση τις έβγαλε και τις πέταξε στη θάλασσα.

Ο Τάκης έβαλε τα γέλια.

-Γιατί γελάς;

-Γιατί θέλω να σε δω τώρα που θα κατέβουμε πως θα περπατάς ξυπόλητη, της είπε. Έβαλαν και οι δυο τα γέλια.

Κατέβηκαν αγκαλιασμένοι και μπήκαν στο πρώτο κατάστημα πού πουλούσε  παπούτσια...

    

Υ.Γ.   Η ιστορία μου βγήκε λίγο μελαγχολική, αλλά έχει αίσιο τέλος.

Ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια που μου αφήνετε και με ενθαρρύνουν να κινούμε ανάμεσά σας.
Να είστε όλοι καλά!
Φιλάκια!