Ένα
ακροκέραμο εκεί ψηλά,
ένα
μπαλκόνι με βασιλικά,
δυο
παραθύρια με κουρτινάκια κεντητά,
ένα
ρόπτρο στην ξύλινη πόρτα μπροστά,
μια
αυλή που μοσχοβολούσε γιασεμί
και
να η ανάμνηση του πατρικού που ανθεί.
Από
το χάραμα όλα τα παιδιά στη γειτονιά,
με
τα ποδήλατα ανεβαίναμε στο λοφάκι ψηλά
και
αγναντεύαμε τον ήλιο να κάνει την πρώτη του βουτιά,
σε
μια θάλασσα που μας καλούσε
και
τις έγνοιες μας σκορπούσε.
Γέλια,
χαρές, βραδιές μαγικές, αναμμένες φωτιές,
αγάπες
κρυφές, χτυποκάρδια τρελά,
έρωτες
κεραυνοβόλοι και τα πρώτα φιλιά
στα
θερινά τα σινεμά.
Μετά
σκορπίσαμε σαν τα πουλιά
τα
όνειρά μας να πραγματοποιήσουμε
και
ξεχάσαμε πίσω να γυρίσουμε.
Και
τώρα που τα φύλλα της ζωής άρχισαν να
κιτρινίζουν
έμειναν
τούτες οι αναμνήσεις την νιότη μας να μας θυμίζουν.
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παιχνίδι των 5 λέξεων"
που διοργανώνει η Μαρία μας.
Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη φωτογραφία
που διάλεξες εσύ να συνοδεύσει την συμμετοχή μου, γιατί
εγώ η ξεχασιάρα ξέχασα να σου στείλω.
Ευχαριστώ πολύ και όσους ψήφισαν την συμμετοχή μου.
Φιλάκια πολλά για μια εβδομάδα μεγάλης περισυλλογής και σκέψης.
Όλοι ας αναλογιστούμε ποιοι μας έφεραν στην θέση
που είμαστε σήμερα υπογράφοντας μνημόνια που δεν είχαν καν διαβάσει.