Το θαύμα

Βράδυ Χριστουγέννων και εγώ σου κρατώ το χέρι. Με δάκρυα στα μάτια προσεύχομαι να σε δω να ξυπνάς, να μου χαμογελάσεις και πάλι. Κάπου έξω από το θάλαμο της εντατικής μια ομάδα παιδιών τραγουδά τον μικρό τυμπανιστή.

Μου 'παν έλα πάμε να δεις, Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης

ραπαπαπάμ ραπαπαπάμ

Χωρίς να το καταλάβω ένωσα και εγώ τη φωνή μου με τις παιδικές φωνούλες, γιατί είναι το τραγουδάκι που σου άρεσε να σου τραγουδάω.

Μες στη νύχτα παιδί μοναχό, τι δώρο να του φέρω, που 'μαι φτωχό. 

Φέρνω το τύμπανο που μόνο κρατώ...

ράπαπαπαμ ράπαπαπαμ

Σου τραγουδάω και ο νους μου τρέχει σ' εκείνον τον μεθυσμένο οδηγό που πριν ένα μήνα ανέβηκε στο πεζοδρόμιο, το αυτοκίνητο σε άρπαξε βίαια από το χέρι μου και σ' άφησε σε κώμα...

Το πιο ωραίο τραγούδι θα πω, για το Χριστό...

ραπαπαπάμ ραπαπαπάμ

Μέσα στο χέρι μου το μικρό σου χεράκι σκιρτά, άνοιξες τα μάτια σου και με κοίταξες γλυκά. "Μαμά, μαμά μου" μου είπες σιγανά...

Το θαύμα έγινε! Βράδυ Χριστουγέννων και είσαι πάλι κοντά μου.

Το πρότζεκτ έλεγε συνεχίστε τη φράση "Βράδυ Χριστουγέννων και εγώ..." με ένα κείμενο ως και 150 λέξεις. Η δική μου συμμετοχή είναι το παραπάνω κείμενο.

Μπορείτε αν θέλετε να διαβάσετε τις υπόλοιπες συμμετοχές να πάτε εδώ https://enakeimenomiaeikona.blogspot.com/2020/12/blog-post_

Χρόνια πολλά!

Μια νύχτα μαγική

 

Παραμονή Χριστουγέννων. Το χιόνι έπεφτε από το πρωί ακατάπαυστα.  Τα κλαδιά των δέντρων  στο μεγάλο δάσος  λύγιζαν από το βάρος του.  Άρχισε να νυχτώνει.  Τα πουλιά και τα ζώα κρύφτηκαν στις φωλιές τους για να γλυτώσουν από το κρύο.

Είχαν ξεχάσει ότι απόψε ήταν η μεγάλη βραδιά.  Μόνο το φουντωτό έλατο που ήταν στο ξέφωτο  δεν το ξέχασε και αγωνιούσε μέχρι να έλθουν τα μεσάνυχτα.

Ήξερε πως φέτος ήταν η σειρά του να στολιστεί. Η ώρα πλησίαζε. Η χιονόπτωση σταμάτησε.  Μια ομίχλη άρχισε να τυλίγει το δάσος. Η μαγεία είχε αρχίσει. Η νύχτα φωτίστηκε. Τα πάντα λούστηκαν με φως. Μια ζεστασιά απλώθηκε στο δάσος. Τα αστέρια άρχισαν να χαμηλώνουν και να κάθονται στα κλαδιά του δέντρου. Οι χιονονιφάδες είχαν μετατραπεί σε εκατοντάδες κρυσταλάκια. Τα ζώα άρχισαν να βγαίνουν από τις φωλιές τους και να κουλουριάζονται  γύρω από τον κορμό του, απολαμβάνοντας τη θαλπωρή από τη λάμψη του. Όλα μαζί λύκοι, αρκούδες και ελάφια, αλεπούδες, λαγοί και τσακάλια. Ήταν όλα αγαπημένα τούτη τη νυχτιά.

Το ξημέρωμα το βρήκε στολισμένο.  Οι πρώτες λίγες ηλιαχτίδες που πρόβαλαν έκαναν τα κρυσταλάκια του να λάμπουν με χιλιάδες χρώματα. Τα αστέρια δεν έχασαν την λάμψη τους, έλαμπαν ακόμα και στον ήλιο.

Το φουντωτό έλατο ήταν πανέμορφο και καμάρωνε. Ήξερε πως για φέτος τα Χριστούγεννα, αυτό ήταν που με το θρόισμα των φύλλων του έπρεπε να στείλει το μήνυμα της αγάπης σ’ όλους.

Αγαπημένοι μου φίλοι εύχομαι σ' όλους καλά Χριστούγεννα! Να περάσετε όμορφα μέσα στη θαλπωρή του σπιτικού σας.

Υ.Γ.  Το χριστουγεννιάτικο δέντρο της φωτογραφίας είναι από τη φετινό χριστουγεννιάτικο στολισμό της πλατείας του Πύργου

Τα ποντικάκια γράφουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Δύο ποντικάκια αποφάσισαν να στείλουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη.

Αυτό είναι το γράμμα που έστειλε το πρώτο ποντικάκι.

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη 

Είμαι το ποντικάκι ο Τζέικ που μένει στην οδό Λαλαμπέτ 13 στη Ποντικούπολη. Άγιε Βασίλη μου, ξέρω πέρυσι ήμουν λίγο άτακτο ποντικάκι και δικαιολογημένα δεν μου έφερες δώρο, αφού έφαγα τον κουραμπιέ που σου άφησε το μικρό ανθρωπάκι του σπιτιού δίπλα στο ποτήρι με το γάλα. Για να είμαι ειλικρινής και από το γάλα ήπια δυο τρεις γουλιές, αλλά πεινούσα τι να έκανα… 

Φέτος όμως ήμουν καλό ποντικάκι, γι’ αυτό θέλω να μου φέρεις για δώρο ένα μεγάλο κεφάλι τυρί, ξέρεις αυτό με τις τρύπες που όσο και αν τρώω να μην τελειώνει ποτέ και για να το κάνω άμαξα. 

Να χωθώ στις τρυπούλες του, εγώ να τρώω και εκείνο να τσουλάει στους δρόμους και έτσι να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να γνωρίσω τον κόσμο! 

Μήπως όμως είμαι πάλι κακό ποντικάκι και σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου; Έχω σφραγίσει το γράμμα, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να σου το στείλω… Είμαι σε δίλλημα. 

Το άλλο ποντικάκι έγραψε

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη

Αυτή τη στιγμή που σου γράφω τρέμουν τα ποδαράκια μου και με πονάει η μισή ουρίτσα μου. Η άλλη μισή είναι στο στόμα της Ριρίκας της γάτας του σπιτιού. Μόλις της ξέφυγα. 

Είμαι πολύ θυμωμένος μαζί της και ήμουν έτοιμος να σου ζητήσω σαν «δώρο» φέτος να ψοφήσεις όλες τις γάτες της περιοχής, αλλά όχι δεν είμαι τόσο κακό ποντικάκι. Πλάσματα του Θεού είναι και αυτές. 

Μια «επιλεκτική» αμνησία όμως θα ήθελα πολύ να την πάθουν. Θα ήθελα να ξεχάσουν πως γι’ αυτές είμαστε ο γκουρμέ μεζές τους και να πάψουν να μας κυνηγάνε. Μπορούμε να ζήσουμε μαζί σαν φίλοι. 

Ας φάνε χαβιάρι ή σούσι για γκουρμεδιές ή να αρκεστούν στις λιχουδιές που τους δίνουν τα αφεντικά τους. Δεν χρειάζεται να τρώνε και εμάς τα ποντικάκια. 

Με την ευχή ότι η ουρά μου, έστω και μισή, θα είναι η τελευταία που καταβρόχθισαν οι γάτες, σου εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και ελπίζω να μου κάνεις αυτή τη χάρη. 

Αυτά έγραψε το μικρό ποντικάκι και έτρεξε να ταχυδρομήσει το γράμμα.

Τα γράμματα των ποντικών μπορείτε να τα βρείτε και στο blog http://enakeimenomiaeikona.blogspot.com/2020/12/blog-post_8.html

μαζί με πολλά άλλα γράμματα που έστειλαν στον Άγιο Βασίλη τα ποντικάκια της Ποντικούπολης.

Πηγή έμπνευσης η πρώτη εικόνα της ανάρτησης.

Θαλπωρή-Το xmas δέντρο των bloggers

 

Το γράμμα που μου έτυχε από την κλήρωση της Μαρίνας είναι το Θ και η λέξη-ευχή που διαλέγω για στολίδι στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο των bloggers είναι η Θαλπωρή.

         

Νομίζω τούτη την εποχή πως έχουμε ανάγκη να νοιώσουμε θαλπωρή. Αυτή τη χουχουλιάρικη  που σου χαρίζει η ζεστή αγκαλιά της οικογένειας. Της μάνας, του πατέρα, των αδελφών, του παππού και της γιαγιάς.  Το αγκάλιασμα τους  σε κάνει να ξεχνάς όλες τις έγνοιες και τις στεναχώριες. 

Να νιώσουμε την θαλπωρή που σου προσφέρει  η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού και του σπιτικού φαγητού στο Κυριακάτικο τραπέζι.

Την θαλπωρή που νιώθουμε όταν ακούμε το "σ' αγαπώ" από χείλη που το εννοούν και όταν βυθιζόμαστε σε δυο μάτια γεμάτα αγάπη. 

Την θαλπωρή που σου δίνει το διάβασμα ενός καλού βιβλίου δίπλα στο αναμμένο τζάκι.

Την θαλπωρή που προσφέρει στον πεινασμένο ένα πιάτο ζεστή σούπα και στον άστεγο ένα στρώμα στεγνό κάτω από μία στέγη.

Την θαλπωρή που νιώθει στη θωριά ενός φάρου ο θαλασσοδαρμένος ναυτικός.

Την θαλπωρή που σου δίνει το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.

Την θαλπωρή που προσφέρουν τα λόγια παρηγοριάς σ' ένα λυπημένο 

και η τελευταία μεταλαβιά σ' έναν ετοιμοθάνατο. 

Την θαλπωρή που νοιώθουμε από τη ζεστασιά του ήλιου στο ξεκίνημα 

μιας νέας μέρας και από τις μοσκοβολιές  δυόσμου και βασιλικού στο παραθύρι.

Την θαλπωρή που σου προσφέρει ο αχνιστός καφές καθώς αγκαλιάζεις 

με τα κρύα χέρια σου το φλυτζάνι.

Μια τέτοια θαλπωρή θέλω να μας αγκαλιάσει όλους, ή όπως αλλιώς 

την έχει ανάγκη ο καθένας.

(Η εικόνα είναι από το internet)

Εύχομαι το 2021 να ζεστάνει τις καρδιές μας και να καταλάβουμε πως η ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαρίνας Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή που είχε την όμορφη ιδέα να στολίσουμε όλοι μαζί ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτο ευχές.

Σας στέλνω την αγάπη μου!