Μια αγκαλιά λουλούδια

Σήμερα εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, την οποία καθιέρωσε

το 1966 η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για την Νεότητα. 2 Απριλίου 1805 είναι η 

ημερομηνία γέννησης του μεγάλου παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Ωστόσο εγώ σήμερα δεν θα σας γράψω κάποιο παραμύθι, αλλά θα αναρτήσω την

ιστορία με την οποία έλαβα μέρος στο παιχνίδι της FLORA GIA

"Παίζοντας με τις λέξεις". Έλαβα μέρος με μία ιστορία που είχε τίτλο: "Μια αγκαλιά 

λουλούδια"  και χάρηκα πάρα πολύ που άρεσε σε πολλούς.

Οι πέντε λέξεις που μας δόθηκαν  και πάνω στις οποίες έπρεπε να κτίσουμε την

ιστορία μας ήταν:  ηνίο, ίχνος, ακτίνα, άμιλλα, διακοπή

(εικόνα από το internet)

Ακολουθεί η ιστορία μου

Μια αγκαλιά λουλούδια

Η χαρμόσυνη είδηση ήρθε πριν λίγες ημέρες. Όλα είχαν πάει καλά και σήμερα περίμενε τον πατέρα της να έρθει να την πάρει μακριά από τούτο το νοσοκομείο.

Σηκώθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο του θαλάμου. Σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων δεν έβλεπες τίποτα άλλο πέρα από πολυκατοικίες.

Το μυαλό της ταξίδεψε μακριά, σε κείνη την ημέρα που έτρεχε μαζί με τον Άλεξ σαν τον άνεμο πάνω στα καθαρόαιμα άλογά τους. Η ευγενής άμιλλα που υπήρχε  σε κάθε τους αγώνα- ήταν και οι δύο αθλητές της ιππασίας- δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή. Έτρεχαν λες και μισούσε ο ένας τον άλλο. Ειδικά ο Άλεξ ήταν θυμωμένος πολύ.

Πριν από λίγη ώρα  του είχε ανακοινώσει ψυχρά πως  ήθελε να διακόψουν την σχέση τους.

«Θα φύγω, του είχε πει, θα συνεχίσω τις προπονήσεις μου στην Βραζιλία, για να είμαι έτοιμη για την επόμενη Ολυμπιάδα. Θέλω να έχω το μυαλό μου μόνο σε αυτό, γι’ αυτό πρέπει να χωρίσουμε. Άλλωστε και εσύ πρέπει να αφοσιωθείς στις προπονήσεις σου». Εκείνος είχε αρχίσει τις διαμαρτυρίες και εκείνη είχε οδηγήσει το άλογό της σε ένα ξέφρενο καλπασμό.

Εκείνη προπορευόταν και εκείνος έτρεχε πίσω της φωνάζοντάς της «γιατί;». «Γιατί πρέπει να υπάρξει αυτή η διακοπή στη σχέση μας;», της φώναξε. Πριν λίγες ημέρες όλα ήταν μια χαρά και τίποτα δεν προμήνυε κάτι τέτοιο.  Έτρεξε ξοπίσω της λίγο ακόμα και μετά έστρεψε το άλογό του προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ήταν απογοητευμένος και λυπημένος, αλλά κάτι μέσα στα μάτια της του έλεγε πως τον αγαπούσε, πως κάτι άλλο συνέβαινε.

Θυμάται πως όταν έφτασε στην κορυφή του λόφου, είχε τραβήξει τα ηνία του αλόγου της, για να το αναγκάσει να σταματήσει. Κοίταξε πίσω της και  είδε τον Άλεξ να τρέχει μακριά της.

«Καλύτερα έτσι είχε σκεφτεί, ενώ δάκρυα ανέβαιναν στα μάτια της.  Με τον καιρό θα με ξεχάσει…». Όμως τον αγαπούσε. Δεν υπήρχε ίχνος αμφιβολίας γι’ αυτό.

Είχε ξεπεζέψει και είχε καθίσει κάτω από ένα πεύκο. Είχε βγάλει από την τσέπη του παντελονιού της την επιστολή του γιατρού και την διάβασε για πολλοστή φορά, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν βροχή.

 «Πρέπει το συντομότερο δυνατό να έρθετε στο νοσοκομείο…αυτό για το οποίο  φοβόμαστε είναι γεγονός και χρίζει άμεσης θεραπείας».

Είχε κοιτάξει τον Άλεξ για τελευταία φορά πριν τον χάσει από τα μάτια της.

«Έτσι έπρεπε να γίνει σκέφτηκε…» Δεν ήθελε να περάσει και εκείνος αυτή τη δοκιμασία. Δεν ήθελε να ξέρει πως τους επόμενους μήνες θα τους περνούσε σε ένα νοσοκομείο. Ήθελε να την θυμάται να τρέχει πάνω στο άλογό της και τα μαλλιά της να κυματίζουν στον αέρα και όχι σε ένα θάλαμο νοσοκομείου με τα μαλλιά πεσμένα από τις χημειοθεραπείες.

-Κριστίν έτοιμη;

Η φωνή την ξαναέφερε στην πραγματικότητα.

Γύρισε και είδε μια αγκαλιά λουλούδια… και πίσω τους τον Άλεξ.

Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους με τίμησαν με την βαθμολογία τους και αυτούς που έγραψαν ότι τους άρεσε, αλλά επειδή είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε πολλές δεν μου έδωσαν βαθμό. 

Ελπίζω να μου πείτε ότι αρέσει και σε σας, για να συνεχίσω να γράφω και να το παίζω ιστοριοπλόκος και παραμυθού.

Να είστε όλοι καλά.

Φιλάκια!