Το δώρο

 

Πικρές αναμνήσεις

Η μέρα έριξε την αυλαία της με ένα φαντασμαγορικό ηλιοβασίλεμα στα νερά του Ιονίου και η νύχτα έκανε την εμφάνισή της μαζί με την πανσέληνο του Αυγούστου.

Ο Κωνσταντίνος και  Μαρίνα έπιναν το ποτό τους στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου χαλαρώνοντας μετά από μια ολόκληρη μέρα ανάμεσα σε μπάνιο στη θάλασσα και βόλτες στα αξιοθέατα του νησιού. Τα κορίτσια τους η Ισμήνη και η Ηρώ, είχαν βγει από ώρα να πιούν το ποτάκι τους σε κάποιο κλαμπάκι.

Κάποια στιγμή ο Κωνσταντίνος σηκώθηκε,  «πάω για ύπνο» της είπε και της έδωσε ένα φιλί.

Όταν ξάπλωσε και  η Μαρίνα, ο Κωνσταντίνος είχε αποκοιμηθεί. Προσπάθησε αρκετή ώρα να κοιμηθεί και αυτή, αλλά ο ύπνος είχε φύγει σαν κλέφτης για άλλη μια φορά.

Τριάντα ολόκληρα χρόνια είχαν περάσει από τότε και όμως ο νους της έτρεχε πάντα σε κείνον. Λογικά έπρεπε να είναι χαλαρή και να απολαμβάνει τις διακοπές της,  η καρδιά της  όμως την έκανε να αναρωτιέται αν και εκείνος περνούσε  καλά.

Με τον Κωνσταντίνο αγαπήθηκαν πολύ. Εκείνος νεαρός δικηγόρος και εκείνη μόλις είχε πάρει το πτυχίο της στη φιλοσοφική.  Έρωτας με την πρώτη ματιά. Μετά από ένα χρόνο γνωριμίας παντρεύτηκαν.  Είχαν περάσει οκτώ μήνες έγγαμου βίου, όταν η Μαρίνα κατάλαβε πως περίμενε το πρώτο τους παιδί.

Τα  γεγονότα όμως τους πρόλαβαν  πριν το πάρουν στην αγκαλιά τους. Εκείνον τον καταραμένο Απρίλη  η μοίρα ζήλεψε την ευτυχία τους  και βρέθηκαν εκείνος στη Γυάρο και εκείνη στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ.

Γέννησε στη φυλακή. Το παιδί δεν το είδε ποτέ, της είπαν πως το γέννησε νεκρό. Λογικό της φάνηκε ύστερα από τόσο ξύλο και ταλαιπωρία μέσα στη φυλακή. Ούτε αν ήταν κοριτσάκι ή αγοράκι δεν της είπαν οι βασανιστές της.

Όταν τελείωσαν οι πολιτικές ταραχές και ξανάσμιξαν, όσο και αν θρήνησαν το χαμό του παιδιού τους κατάφεραν να ανασυντάξουν τα κομμάτια τους και να αρχίσουν πάλι να ζουν.  Έκαναν δύο κόρες που τους έδωσαν όλη τους την αγάπη και που τώρα πια ήταν φοιτήτριες. Πάντα όμως  τους  έλειπε εκείνο το παιδί.  

 Η αποκάλυψη

Οκτώ χρόνια είχαν περάσει από την γέννηση εκείνου του παιδιού, όταν η Μαρίνα συνάντησε στο δρόμο εντελώς τυχαία την μαία που το μοιραίο εκείνο βράδυ την είχε ξεγεννήσει  στη φυλακή. Την αναγνώρισε αμέσως, αλλά και εκείνη  πρέπει να την γνώρισε, γιατί ταράχτηκε σαν την είδε.

Η Μαρίνα με φωνή που έτρεμε την ρώτησε για κείνη την νύχτα, την παρακάλεσε να της πει τουλάχιστον το φύλο του παιδιού.

Εκείνη έκανε νόημα σ’ ένα ταξί και την ώρα που έμπαινε της έδωσε ραντεβού για την επομένη σε γνωστή καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας για να της πει, «με το αζημίωτο» βέβαια,  όπως της είπε.

Την επομένη η Μαρίνα πήγε στο ραντεβού γεμάτη έξαψη. Όταν ήρθε και κείνη, της έδωσε τον φάκελο με τα χρήματα. Αυτή τα πήρε, τους έριξε μια ματιά γεμάτη ικανοποίηση και τα έβαλε γρήγορα στην τσάντα της, μουρμουρίζοντας σαν δικαιολογία  πως η σύνταξή της ήταν μικρή και οι οικογενειακές της υποχρεώσεις μεγάλες.

-Λοιπόν; την ρώτησε με αγωνία.

-Γέννησες ένα αγοράκι εκείνο το βράδυ.  Όμορφο, τα ματάκια του σαν δυο μαύρες χαντρούλες,  με κατάμαυρα μαλλιά, αρκετά για νεογέννητο. Όταν το ετοίμασα και το έντυσα, το πήραν και δεν ξέρω τίποτα άλλο, ούτε που το πήγαν, ούτε που το έδωσαν.

Όλη αυτή την ώρα η Μαρίνα την άκουγε με κομμένη την ανάσα. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και μέσα στα αναφιλητά της την ρώτησε.

-Δηλαδή ζει; Δεν γεννήθηκε νεκρό; Που το πήγαν; Ποιοι το πήραν;

-Δεν ξέρω τίποτα άλλο. Μάλλον το έδωσαν για υιοθεσία.  Μην με αναζητήσεις πια, δεν θέλω μπλεξίματα. Αν ήξερα κάτι άλλο θα στο έλεγα, θέλω να με πιστέψεις. Αυτά της είπε και χάθηκε βιαστικά μέσα στην κίνηση των δρόμων.

Από κείνη την ημέρα ξεκίνησε ένας νέος Γολγοθάς για τον Κωνσταντίνο και την Μαρίνα. Όσο όμως και αν έψαξαν, λόγω των ελλιπών στοιχείων, δεν κατάφεραν τίποτα. Το μόνο στοιχείο που είχαν ήταν μόνο μια ημερομηνία γέννησης είκοσι μία Οκτωβρίου 1967  και ότι πιθανότατα από την περιγραφή της μαίας το παιδί έμοιαζε στον Κωνσταντίνο.

Από τότε η Μαρίνα ζούσε με αυτή την προσμονή να αγκαλιάσει τον γιο της, να του χαρίσει το μητρικό της χάδι και κάθε χρόνο αυτή την ημερομηνία έβαζε άλλο ένα πιάτο στο τραπέζι για κείνον.

Την πήρε ο ύπνος το χάραμα την ώρα που τα κορίτσια ξύπνησαν για να ετοιμαστούν. Θα πήγαιναν ημερήσια εκδρομή το γύρο του νησιού.

Μετά από λίγες μέρες οι διακοπές τελείωσαν και όλοι με γεμάτες τις μπαταρίες γύρισαν στην βάση τους στην Αθήνα.

Η επέτειος

Ένα απαλό κτύπημα στην πόρτα και στο άνοιγμα ξεπρόβαλαν τα δυο κορίτσια με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Κρατούσαν ένα δίσκο με αχνιστά καφεδάκια και κουλουράκια κανέλας.

-Να σας χαιρόμαστε! Είπαν και οι δυο μαζί. Χρόνια πολλά μαμά, χρόνια πολλά μπαμπά. Να σας βλέπουμε πάντα μαζί χαρούμενους και ευτυχισμένους. Ακολούθησαν αγκαλιές, φιλιά και χάδια.

- Λοιπόν εμείς φεύγουμε. Απολαύστε την ημέρα σας. Είναι όλη δική σας.

-Μην αργήσετε το βράδυ…

-Επίσημο δείπνο ε! Δεν το χάνουμε με τίποτα. Το δώρο σας θα σας το δώσουμε το βράδυ.  Α! απόψε θα έχουμε και καλεσμένο, είπε η Ισμήνη και έφυγαν γελώντας πριν αρχίσει η ανάκριση.

-Τι ήταν αυτό που πέταξε η Ισμήνη, λες να έχουμε παντρολογήματα;  Πάντως εδώ και μέρες όλο ψου ψου είναι και όταν με βλέπουν σταματούν την συζήτηση.

-Θα δείξει, είπε ο Κωνσταντίνος, τι λες πάμε για μπάνιο; Το βράδυ θα μας λυθεί η απορία για τον μυστηριώδη καλεσμένο.

-Πάμε, ας απολαύσουμε την τελευταία μέρα του Αυγούστου και την επέτειο γάμου μας και δίνοντας ένα φιλί πήγαν να ετοιμαστούν.

Μετά από λίγο κτύπησε το κουδούνι και ο Κωνσταντίνος πήγε να ανοίξει. Ήταν ένας υπάλληλος ανθοπωλείου που κρατούσε ένα καλάθι με όμορφα τριαντάφυλλα. Τα πήρε, έδωσε φιλοδώρημα στον νεαρό και έκλεισε την πόρτα.

-Κοίτα, ωραία μου κυρία, κάποιος με πρόλαβε και σου έστειλε λουλούδια, της είπε χαμογελώντας. Έχει και κάρτα. «Στους γονείς μου», γράφει. Άλλο και τούτο πάλι.

-Είδες καλέ μου που είναι και για τους δυο μας τα τριαντάφυλλα. Ήθελα να ήξερα ποια από τις δύο τ’ έστειλε, είπε η Μαρίνα καθώς τα έβαζε σε ένα όμορφα βάζο.

Το βράδυ το δείπνο ήταν έτοιμο, το τραπέζι στρωμένο με τα τριαντάφυλλα στη μέση.

Τα κορίτσια έφτασαν συνοδευόμενα από ένα συμπαθέστατο νεαρό γύρω στα τριάντα.

-Μαμά, μπαμπά απ’ εδώ ο Τζίμη, είπαν και οι δυο μαζί. Τον γνωρίσαμε στις διακοπές στο νησί.

Μετά τα πρώτα χαίρω πολύ, έπεσε μια αμηχανία. Η Μαρίνα δεν μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα της από τα μάτια του νεαρού και ο Κωνσταντίνος για να ελαφρύνει λίγο την ατμόσφαιρα ρώτησε.

-Ποιο τρελοκόριτσο έστειλε τούτα τα πανέμορφα τριαντάφυλλα;

-Εγώ τα έστειλα! είπε ο νεαρός με αμερικάνικη προφορά.

-Παιδ… και πριν τελειώσει τη λέξη η Μαρίνα έπεσε λιπόθυμη στην αγκαλιά των κοριτσιών, που περίμεναν σε ετοιμότητα για παν ενδεχόμενο.

Ακολούθησε πανικός μέχρι να συνέλθει η Μαρίνα και να αρχίσουν τα κορίτσια τις εξηγήσεις.

-Όλα άρχισαν στις διακοπές, στην εκδρομή που πήγαμε για το γύρο του νησιού με το καραβάκι. Θυμάστε; είπε η Ισμήνη.  

-Ο Τζίμη ήταν και αυτός εκεί με την παρέα του, επενέβη η Ηρώ. Μόλις τον είδα, είχα την εντύπωση ότι από κάπου τον ήξερα, τον έδειξα στην Ισμήνη και την ρώτησα αν τον ξέραμε. Δεν μπορούσε να θυμηθεί και αυτή, αλλά είχε την ίδια εντύπωση, ότι από κάπου τον ξέραμε.

-Έτσι τον πλησιάσαμε, πήρε το λόγο πάλι η Ισμήνη, αλλά μιλούσε αγγλικά με την παρέα του και καταλάβαμε ότι ήταν ξένοι τουρίστες που έκαναν διακοπές στην Ελλάδα. Μάλλον είχαμε κάνει λάθος, δεν τον ξέραμε. Όταν   το καραβάκι έφτασε στις γαλάζιες σπηλιές,  έριξε άγκυρα για να κάνουμε βουτιές στα γαλαζοπράσινα νερά. Όλοι όσοι είμαστε πάνω στο καράβι γίναμε μια παρέα και αρχίσαμε τις βουτιές και τότε είδαμε το σημάδι στον Τζίμη, ολόιδιο με αυτό που έχεις και εσύ μπαμπά στον ώμο σου. Μας κόπηκε η ανάσα. Καταλάβαμε ότι  αυτόν που μας θύμιζε ήσουν εσύ μπαμπά, όπως σε είχαμε δει σε φωτογραφίες όταν ήσουν νεαρός.

-Γνωριστήκαμε με την παρέα του, συνέχισε η Ηρώ, και κανονίσαμε να ξαναβρεθούμε το βραδάκι. Οι συναντήσεις μας συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες και έτσι μάθαμε ότι ήταν από την Αμερική και ότι οι γονείς του ήταν Έλληνες. Ξέρει   πολύ καλά  ελληνικά. Μάθαμε επίσης ότι στην Ελλάδα είχε έρθει για διακοπές, αλλά θα παρέμενε και λίγο παραπάνω για να ψάξει για τους πραγματικούς γονείς του, επειδή έμαθε πως είναι υιοθετημένος και ότι οι γονείς του είναι Έλληνες. Τα υπόλοιπα θα σας τα πει ο ίδιος. Και για να μην σας μείνει καμιά αμφιβολία πριν από δέκα μέρες κάναμε τεστ DNA. Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα και έδειξαν ότι είμαστε εκατό τις εκατό αδέλφια από τους ίδιους γονείς.

-Είναι δυνατόν να είχαμε αμφιβολία, το σκίρτημα στην καρδιά  δεν  με γέλασε ποτέ, ψιθύρισε η Μαρίνα.

Για λίγες στιγμές κανένας δεν μιλούσε. Όλοι είχαν γίνει μια αγκαλιά. Δάκρυα χαράς, χάδια  και φιλιά αντικαθιστούσαν τα λόγια.

-Έμαθα ότι είμαι υιοθετημένος από την γιαγιά μου, την μητέρα της μητέρας μου, όταν ανέλαβε την επιμέλειά μου μαζί με τον παππού. Ήταν την χρονιά που πέθανε η μητέρα. Ήμουν οκτώ χρονών όταν την έχασα. Εκείνη με αγαπούσε πολύ. Ο πατέρας ήταν αδιάφορος μαζί μου και τον περισσότερο καιρό έλειπε σε ταξίδια λόγω της δουλειάς του. Λίγο μετά τον θάνατο της μητέρας, ο πατέρας ξαναπαντρεύτηκε και δεν με ήθελαν πλέον στα πόδια τους. Έτσι με ανέλαβε η γιαγιά και ο παππούς καλοί άνθρωποι, μου έδωσαν πολύ αγάπη. Δυστυχώς τους έχασα πριν από τρία χρόνια. Πρώτα τον παππού και μετά από λίγους μήνες και την γιαγιά. Ο πατέρας με την καινούργια σύζυγο απέκτησαν δικά τους παιδιά και αυτή έκαψε κάθε τι που ανήκε στη μητέρα μου, μαζί και τα χαρτιά της υιοθεσίας μου. Εγώ το μόνο που ήξερα ήταν η ημερομηνία γεννήσεώς μου και η γιαγιά ότι οι πραγματικοί γονείς μου ήταν Έλληνες και πως την μητέρα μου την έλεγαν Μαρίνα, επώνυμο δεν θυμόταν. Έτσι και με τα λίγα αυτά στοιχεία αποφάσισα να σας ψάξω. Ποτέ δεν  περίμενα πως η μοίρα θα μου το έκανε τόσο εύκολο.

Μέχρι το ξημέρωμα κανένας δεν αποχωρίστηκε την αγκαλιά του άλλου. Ο Κωνσταντίνος και η Μαρίνα καμάρωναν τα βλαστάρια τους και ευχαριστούσαν τον Θεό που φέτος πήραν το καλλίτερο δώρο για την επέτειο γάμου. Τον γιο τους!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην  φωτοσυγγραφική-σκυτάλη #6 που διοργανώνει  η Μαίρη https://ghinimatia.blogspot.com/2020/09/6_21.html .

Έναυσμα για να γράψω αυτή την ιστορία ήταν η φωτογραφία της Μαρίνας με τα όμορφα τριαντάφυλλα που είδατε στην αρχή και η λέξη Προσμονή που την συνόδευε.

Άλλος ένας κύκλος του αγαπημένου μας δρώμενου έφτασε στο τέλος του. Και σ' αυτόν τον κύκλο διαβάσαμε πολύ όμορφες συμμετοχές.

Μαίρη μου ελπίζω να μην μας αφήσεις και πολύ στην στέρηση μέχρι την έναρξη του νέου κύκλου. Εγώ πάντως τα πρώτα πυροτεχνήματα της λήξης τα έριξα. Σειρά σου τώρα... 

Σ' ευχαριστούμε πολύ!!!