Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Ιστορίες της νύχτας: Οι κόκκινες γόβες

      


  Ο Τάκης κουρασμένος από το διάβασμα έσβησε το φως και ξάπλωσε για λίγο στο κρεβάτι. Οι σκέψεις του τον γύρισαν πίσω στα παιδικά του χρόνια. Πήγαινε  στην έκτη δημοτικού όταν συνέβη το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του για πάντα. Ήταν όταν η γιαγιά του με δάκρυα στα μάτια του ανακοίνωσε πως οι γονείς του είχαν χαθεί για πάντα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έτσι απόμειναν οι δυο τους, ώσπου έχασε και εκείνη λίγο πριν φύγει από το νησί του για σπουδές στην Αθήνα.
         Είχε περάσει στην ιατρική και τώρα βρισκόταν στο πτυχίο. Το πρωί σηκωνόταν από τις πέντε να πάει στη λαχαναγορά, να ξεφορτώσει τελάρα με φρούτα, για να εξασφαλίσει το μεροκάματο που θα του επέτρεπε να τελειώσει τις σπουδές του. Οι γονείς του το μόνο που πρόλαβαν να του αφήσουν ήταν ένα σπίτι στο νησί, έρημο τώρα πια.  Μετά πήγαινε στη σχολή και κατόπιν διάβασμα.
     Τις σκέψεις του τις διέκοψε το ρυθμικό τακ τακ τακ. Κάθε βράδυ εδώ και δύο μήνες ανυπομονούσε να ακούσει αυτόν τον ήχο. Κοίταξε προς τον φεγγίτη του ημιυπόγειου που ζούσε.  Στο λιγοστό  φως που έριχνε  η λάμπα από την κολόνα του πεζοδρομίου περίμενε να δει εκείνα τα καλλίγραμμα πόδια πάνω στις δύο κατακόκκινες γόβες. Τακ τακ τακ και να οι κατακόκκινες γόβες έκαναν παρέλαση μπροστά στον φεγγίτη του. Απομακρύνονταν για λίγο και πάλι περνούσαν μπροστά από τον φεγγίτη. Ω! πως μισούσε εκείνα τα αυτοκίνητα που σταματούσαν και του έπαιρναν εκείνες τις κόκκινες γόβες. Καμιά φορά ξαναγύριζαν αργότερα μέχρι να σταματήσει άλλο αυτοκίνητο να τους τις πάρει πάλι. Άλλες φορές δεν ξαναγύριζαν...
       Απόψε τις χάρηκε περισσότερο, γιατί άργησε να σταματήσει κάποιο αυτοκίνητο. Όταν σταμάτησε και απόψε το τακ τακ τακ ξαναγύρισε στο διάβασμά του.
      Πέρασε αρκετός καιρός με δουλειά, διάβασμα και με μόνη παρέα κάθε βράδυ τις κόκκινες γόβες, ώσπου ήρθε η ημέρα που πήρε το πολυπόθητο πτυχίο. Γέλια, χαρές, κεράσματα με τους συμφοιτητές, μέχρι που εκείνοι έφυγαν για να συνεχίσουν τα γλέντια σπίτι τους με τους συγγενείς τους.
      Ο Τάκης γύρισε στο ημιυπόγειο και περίμενε να ακούσει και απόψε τον γνωστό ήχο που του κρατούσε παρέα στην μοναξιά του.
        Το τακ τακ τακ δεν άργησε να ακουστεί, τότε ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και βρέθηκε μπροστά της, προτού κάποιο αυτοκίνητο του την κλέψει. Η κοπέλα ήταν όμορφη, λίγο πιο μικρή από αυτόν.
-Είμαι ο Τάκης, της είπε, έλα να σε κεράσω κάτι. Τον ακολούθησε. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβε πως αυτός δεν ήταν σαν τους άλλους. Κάτι σκίρτησε μέσα της και με κόπο κατάπιε τα δάκρυά της. Τώρα οι κόκκινες γόβες βάδιζαν δίπλα του και απολάμβανε τον ήχο τους μέχρι που έφτασαν στο εστιατόριο που βρισκόταν στην πλατεία. Κάθισαν και παρήγγειλαν.
-Μου αρέσουν οι κόκκινες γόβες σου, της είπε.
-Εγώ τις μισώ, του απάντησε.
-Τότε γιατί τις φοράς;
-Για να τιμωρήσω τον εαυτόν μου. Την κοίταξε με απορία και εκείνη συνέχισε... Δεν είμαι από την Αθήνα, πριν ένα χρόνο ζούσα με τους γονείς σε μια μικρή πόλη της επαρχίας. Οι γονείς μου δεν ήταν πλούσιοι, έτσι μόλις τελείωσα το λύκειο έπιασα δουλειά σε ένα κατάστημα που πουλούσε παπούτσια. Μια ημέρα παραλάβαμε την καινούργια κολεξιόν και ανάμεσά τους ήταν ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες. Από την αρχή θέλησα να τις αποκτήσω και όταν στο τέλος του μήνα πληρώθηκα τις αγόρασα. Ήταν τόση η χαρά μου που τις φόρεσα αμέσως, βάζοντας τα παλιά μου παπούτσια σε μία τσάντα. Το βράδυ που σχόλασα ξεκίνησα με τα πόδια για το σπίτι μου χαζεύοντας στη διαδρομή τα παπούτσια και ήμουν χαρούμενη με τον όμορφο ήχο που έκαναν καθώς περπατούσα. Αυτό ήταν και το λάθος μου, γιατί απορροφημένη από τις σκέψεις μου δεν κατάλαβα τον άγνωστο άντρα που με ακολουθούσε και φτάνοντας σε μια νεοανεγειρόμενη  οικοδομή μου επιτέθηκε, με έσυρε ως εκεί και αφού ικανοποίησε τις ορέξεις του με παράτησε. Με βρήκε μία κυρία που έμενε εκεί κοντά μέσα στα αίματα και με οδήγησε σπίτι της. Αμέσως κατάλαβε τι είχε συμβεί και ειδοποίησε τους γονείς μου. Όταν ήρθαν αντί να μου συμπαρασταθούν τα έβαλαν μαζί μου. "Μας ντρόπιασες", μου φώναζαν, "Πως θα κυκλοφορήσουμε εμείς στην κοινωνία"  και αφού έκαναν μια σύσκεψη μεταξύ τους ψιθυριστά, η μάνα μου είπε να καθίσω στο ξένο σπίτι να την περιμένω και έφυγαν... Μετά από μισή ώρα ξαναγύρισε με μία βαλίτσα στο χέρι και μου είπε: "Έτσι που τα κατάφερες το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας στην Αθήνα κοντά στη θεία σου που και εκείνη τον ίδιο δρόμο με εσένα διάλεξε". Μου έβαλε στο χέρι λίγα χαρτονομίσματα και ένα σημείωμα με την διεύθυνση της θείας και έφυγε, χωρίς ούτε ένα φιλί. Ήρθα στην Αθήνα και στην αρχή έψαξα να βρω δουλειά, αλλά στο τέλος κατέληξα να είμαι το "κορίτσι" με τα κόκκινα παπούτσια και όχι η Καίτη, όπως είναι το πραγματικό μου όνομα, άλλωστε ποιον ενδιαφέρει το όνομά μου από όλους αυτούς που κοιμούνται μαζί μου για λίγες ώρες...
-Ενδιαφέρει εμένα Καίτη και από σήμερα θα είσαι μαζί μου αν βέβαια θέλεις και εσύ. 
      Το ημιυπόγειο στέγασε την ευτυχία τους, ώσπου έφυγαν για το νησί του. Εκεί ο Τάκης πήγαινε ως αγροτικός γιατρός και μετά θα άνοιγε το ιατρείο του εκεί.
      Το καράβι κόντευε να πιάσει λιμάνι και ο Τάκης με την Καίτη ανέβηκαν στο κατάστρωμα να δουν το νησί από μακριά. 
-Τάκη θέλω να σου πω κάτι. Ξέρω πως με γνώρισες από αυτά τα κόκκινα παπούτσια και ξέρω ότι σου αρέσουν, αλλά εγώ  δεν τα θέλω πια και με μια κίνηση τα έβγαλε και τα πέταξε στη θάλασσα.
Ο Τάκης έβαλε τα γέλια.
-Γιατί γελάς;
-Γιατί θέλω να σε δω τώρα που θα κατέβουμε πως θα περπατάς ξυπόλητη. Έβαλαν και οι δυο τα γέλια.
Κατέβηκαν αγκαλιασμένοι και μπήκαν στο πρώτο κατάστημα πού πούλαγε παπούτσια...

Με αυτή την ιστορία συμμετέχω Στις "Ιστορίες της νύχτας" μια ιδέα του blog "Η ζωή είναι ωραία"


Υ.Γ. Την ιστορία μου αυτή την είχα αναρτήσει και πριν 2 χρόνια
στο blog μου. Ελπίζω Αριστέα να μου συγχωρήσεις αυτή την μικρή 
αταξία που δεν έγραψα κάτι καινούργιο.

30 σχόλια:

  1. Ελένη μου το πόσο χαίρομαι που είχε αίσιο τέλος για την Καίτη η ιστορία σου.
    Εγώ δεν την είχα διαβάσει παλιότερα όταν την πρωτοέγραψες.
    Αν κάτσω και σκεφτώ πόσο μπορεί να καταστρέψουν οι γονείς τα παιδιά τους θα τρελαθώ!
    Μου είναι αδιανόητο!
    Εύχομαι όλα τα "κόκκινα παπούτσια" σαν και τα δικά σου να έχουν το ίδιο τέλος.
    Με συγκίνησες πολύ.
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλενα μου θέλω να πιστεύω πως στην εποχή μας οι γονείς αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους υποθέσεις με διαφορετικό τρόπο, αλλά πριν κάποια χρόνια συνέβαιναν και αυτά.
      Καλό Σαββατοκύριακο

      Διαγραφή
  2. Κι ομως Ελενη μου! Περασαν δυο χρονια αλλα τη θυμαμαι ακομη! Και το τιτλο φυσικα! Πολυ ωραια φιλη μου!
    Να εχεις ενα ομορφο σκ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξαναδημοσίευσα γιατί ταίριαζε με το δρώμενο της Αριστέας. Σε ευχαριστώ.
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  3. Καλησπέρα Ελενίτσα
    Το είχα διαβάσει και παλιά
    και πολύ μου είχε αρέσει!!!!

    φιλάκι γλυκό ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου επόμενο ήταν αφού εσύ πάντα διαβάζεις και σχολιάζεις αυτά που γράφω. Σε ευχαριστώ.
      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  4. Διάβασα την όμορφη αυτή ιστοριούλα.
    Διερωτώμαι αν ακόμα υπάρχουν τέτοια σκουριασμένα μυαλά (των γονέων) στην σημερινή κοινωνία;
    Ελπίζω όχι μια που η χειραφέτηση της γυναίκας είναι πλέον μια καθημερινή πραγματικότητα.

    Μπορώ να πω ότι η γυναίκα έχει το πάνω χέρι...

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς στην σημερινή εποχή είναι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά πάντα υπάρχουν και "γονείς" που δεν συμπεριφέρονται σαν υπεύθυνοι γονείς και κακοποιούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα παιδιά τους.
      Και δεν είναι λίγες οι φορές που τους ενδιαφέρει περισσότερο "τι θα πει ο κόσμος"!
      Ευχαριστώ και καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  5. Πωπω... Ξεκίνησες πολύ "βαριά", συνέχισες πολύ βίαια αλλά ευτυχώς, καταλήξαμε με γέλιο!!!
    Απίστευτο το πόσο σκληρή στάση μπορεί να κρατούσουν οι γονείς, ακόμα για περιπτώσεις που το παιδί τους δεν έφταιξε σε τίποτα και υπήρξε θύμα...
    Όμορφη συμμετοχή, κορίτσι μου!
    ΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνήθως δίνω happy end στις ιστορίες μου, όσο βαριά και αν αρχίσουν...
      Μερικές φορές οι γονείς προτιμούν να "κουκουλώσουν" τέτοια περιστατικά παρά να εκτεθούν στην κοινωνία. Λάθος αλλά συμβαίνει.
      Φιλάκια Γιάννα μου!

      Διαγραφή
  6. Άκου εκεί να σε συγχωρέσω!
    Καλά έκανες! Γιατί ήταν πολύ όμορφη η ιστορία σου και ήταν ευκαιρία να τη διαβάσουν κι άλλοι!
    Ελένη μου σε ευχαριστώ πολύ πολύ!

    Πολλά ζεστά φιλιά! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου από τότε που την πρωτοδημοσίευσα έχει περάσει καιρός, οπότε μια και ταίριαζε με τις "ιστορίες της νύχτας" την ξαναέγραψα για τους νέους φίλους.
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  7. Την είχα διαβάσει την ιστορία σου όταν την είχες γράψει!!!
    Είναι πολύ ωραία και ταιριαστή με το θέμα της Αριστέας!!!!!!!
    Φιλάκια πολλά!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ελένη μου, πανέμορφη ιστορία, που σαφώς οφείλεται και στον τρόπο γραφής σου. Υπέροχος. Κι ευτυχώς όπως λέει και η Έλενα, που έχει καλό τέλος, Το καλύτερο θα έλεγα. Ένα νησί πάντα φαντάζει ιδανικός...τερματικός σταθμός :) Φιλιά πολλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μια ιστορία που είχε απ' όλα, Ελένη μου!
    Χαρά, πόνο, πίκρα, απογοήτευση κι οι εικόνες να εναλλάσσονται με αγωνία κι ενδιαφέρον!
    Υπέροχο κείμενο! Πόσο λυτρωτικό αλήθεια, όταν η αγάπη λειαίνει τον πόνο της ψυχής κι αγγίζει το θαύμα!
    Με συγκίνησε! Δεν την είχα διαβάσει, παλαιότερα!
    Να είσαι καλά Ελένη και να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!
    Φιλάκια πολλά με μιά αγκαλιά!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλησπέρα Ελένη μου!!Πάντα μέ συναρπάζει η υπέροχη γραφή σου!!
    Απόλαυσα γιά άλλη μιά φορά τό εξαιρετικό διήγημά σου!
    Μού άρεσε η πλοκή αλλά καί τό αίσιο τέλος τής ιστορίας!
    Σού εύχομαι καλή επιυχία στήν συμμετοχή σου!!
    Καλό Σ/Κ!!Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν την είχα διαβάσει παλιά και χαίρομαι που μου δόθηκε τώρα η ευκαιρία! Πολύ ωραία συμμετοχή, Ελένη μου, τη διάβασα μονορούφι!
    Φιλιά πολλά, καλό Σ/Κ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολυ συγκινητικη η ιστορια σου! Μακαρι να υπαρχαν πολλοι Τακηδες να βλεπουν πισω απο το περιτυλιγμα την ιστορια και την ψυχη καθε πεταλουδιτσας της νυχτας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ειναι πολυ ομορφη ιστορια συγχαρητηρια!!! χαιρομαι που ολα πηγαν καλα για το κοριτσι αυτο!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υπέροχο κείμενο.... εγώ για να πω την αλήθεια δεν θυμόμουν πως το είχες ξαναδημοσιεύσει!!!!! Πολλά φιλιά και ευχές για όμορφο Σαββατοκύριακο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ποιος είπε πως στη ζωή δεν αρμόζουν παραμύθια;;;Μπράβο Ελένη μου για την συμμετοχή σου που τα είχε όλα! Και έτσουζε για τις αλήθειες τις, και χάπι εντ είχε, μπράβο ξανά
    Καλό Σ/Κο με χαμόγελα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μα ναι Ελένη μου!! Την θυμάμαι κι εγώ!! Καλά έκανες και την ξαναδημοσίευσες!! Λατρέψαμε την γραφή σου και το αισιόδοξο τέλος της ιστορίας!!
    Φιλάκια πολλά πολλά και καλό σ/κ να χεις!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Γι΄αυτό μου φάνηκε γνωστή...καλά έκανες και την ξανάβαλες...είναι πάρα πολύ ωραία ιστορία!!
    Βέβαια οι γονείς της κοπέλας όχι απλά απαράδεκτοι, γονείς τέρατα τους αποκαλώ κάτι τέτοιους, αλλά το θυμό μου αντικατέστησε γρήγορα η ελπίδα και το χαρούμενο τέλος ήταν μια ανάσα!!
    Φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Άρχισα να διαβάζω, κι αμέσως θυμήθηκα ότι την είχα ξαναδιαβάσει!
    Πολύ καλά έκανες και συμμετείχες μ'αυτήν την ιστορία, Ελένη μου!
    Φιλιά και καλή Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Την θυμήθηκα με το που άρχισα να την διαβάζω!!! Θυμάμαι πως και τότε μου άρεσε όπως και τώρα!! Η γραφή σου είναι καταπληκτική, ο λόγος "ρέει" αβίαστα !! Να'σαι καλά, Ελένη !! Καλή εβδομάδα να'χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τρυφερή και ρομαντική η ιστορία σου Ελένη μου. Καλή εβδομάδα να έχεις με υγεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Σαν νερακι διαβάστηκε η ιστορία σου.. Ελενη μου... μου αρεσει να έχουν ευτυχισμενο τελος οι ιστορίες εστω και αν είχε η κοπελα είχε περασει απο τα δυσκολα... να εισαι καλά Ελενη μου πολύ ομορφη η συμετοχή σου... .. φιλακιααααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πολύ όμορφη ιστορία...!!!
    Είναι ωραίο να συναντάς ανθρώπους στην ζωή σου που δεν σε κρίνουν εκ πρώτης όψεως!
    Καλή συνέχεια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία σου Ελενη μου, πολύ τρυφερή και συγκινητική!! Χαίρομαι που είχε τόσο όμορφο τέλος!! Η γραφή σου είναι υπέροχη!! Φιλάκια πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή