Τα μαγικά καπέλα των ξωτικών

«Γεια σου μικρούλα μου γιατί κλαις και είσαι λυπημένη; Και γιατί φώλιασες μέσα στην κουφάλα τούτου του δέντρου που οδηγεί στο σπίτι μου;».

«Συγνώμη» ψιθύρισε η μικρή Λένα και κοίταξε γύρω της να δει ποιος της μιλάει, αλλά δεν είδε κανέναν. «Ποιος μου μιλάει;» ρώτησε φοβισμένα.

«Ναι έχεις δίκιο, δεν με βλέπεις… περίμενε να βγάλω το καπέλο μου που με κάνει αόρατο.  Ουπς… τώρα με βλέπεις;». 

Η μικρή Λένα τρόμαξε καθώς είδε μπροστά της ένα μικρό ξωτικό να κάθεται σε μία γωνιά μέσα στην κουφάλα του δέντρου. Ήταν λίγο πιο κοντό από την ίδια, είχε γελαστό προσωπάκι, φορούσε πολύχρωμα ρούχα και κρατούσε στα χέρια του ένα αστείο καπέλο.

«Το καπέλο το φοράμε εγώ και οι φίλοι μου, για να γινόμαστε αόρατοι και να ερχόμαστε όποτε θέλουμε στον κόσμο σας. Μην φοβάσαι» της είπε το μικρό ξωτικό, «εγώ θέλω να γίνουμε φίλοι και να σε βοηθήσω. Θέλω να είσαι χαρούμενη, όλα τα παιδιά θέλω να είναι χαρούμενα».

«Πώς να είμαι χαρούμενη, τα βλέπεις αυτά τα τρία παιδιά που έρχονται προς τα δω; Είναι συμμαθητές μου και δεν με συμπαθούν καθόλου, αντιθέτως με κοροϊδεύουν γιατί έχω λίγο πεταχτά αυτιά, μου παίρνουν το κολατσιό μου στα διαλείμματα, με κτυπούν και με απειλούν πως αν τα πω όλα αυτά στους γονείς μου ή στους δασκάλους μου, θα μου κάνουν χειρότερα. Μακάρι να μπορούσα  να φορέσω και εγώ ένα καπέλο σαν αυτό που φοράς εσύ για να γίνομαι αόρατη. Θα περνούσα απαρατήρητη και θα έβρισκα την ησυχία μου. Ωχ πλησιάζουν… θα με δουν και τότε αλίμονό μου»

«Ησύχασε της είπε το μικρό ξωτικό και ακολούθησέ με, ξέρω κάποιον που μπορεί να μας βοηθήσει» και με μιας τσούλησε σε μια τσουλήθρα στο βάθος του δέντρου και η μικρή Λένα από τον φόβο μην την βρουν οι διώκτες της το ακολούθησε και βρέθηκε σε ένα κόσμο παραμυθένιο.

Ένα καταπράσινο λιβάδι  απλωνόταν μπροστά της κεντημένο με πανέμορφα λουλούδια σε όλα τα χρώματα και με ποικίλες ευωδιές. Μικροσκοπικά σπιτάκια ήταν διάσπαρτα παντού και ένα πλήθος ξωτικών περιφερόταν ανάμεσά τους.

«Λένα καλωσόρισες στον κόσμο μου. Στον κόσμο των ξωτικών και μπορώ να σου πω πως εδώ εμείς περνάμε καλά γιατί  βοηθάμε το ένα το άλλο και δεν σκεφτόμαστε να κάνουμε κακό σε κανένα. Σου αρέσει;»

«Όμορφα είναι! Μπορώ να μείνω εδώ για πάντα;»

«Δεν νομίζω να θέλεις να μείνεις εδώ για πάντα, έχεις τους γονείς σου που σε αγαπούν και θα λυπηθούν πάρα πολύ αν σε χάσουν».

«Έχεις δίκιο, αλλά έτσι θα απαλλασσόμουν από τους τυράννους μου» είπε η μικρή Λένα.

«Έχω λύση… έλα μαζί μου» είπε το ξωτικό και οδήγησε την Λένα σε ένα σπιτάκι στην άκρη του λιβαδιού. Κτύπησαν την πόρτα και αμέσως παρουσιάστηκε μπροστά τους ένα ηλικιωμένο ξωτικό. Το μικρό ξωτικό του είπε το πρόβλημά της Λένας και του ζήτησαν την γνώμη του.

«Πρώτα πρώτα μικρή μου Λένα, της είπε,  πρέπει να μιλήσεις στους γονείς σου και εκείνοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, όσο για αυτά τα παιδιά που σου έχουν κάνει τη ζωή δύσκολη θα τα αναλάβουμε εμείς. Τα καπελάκια που μας κάνουν αόρατα, τι τα έχουμε;».

Η Λένα κάθισε πολλές ώρες μαζί τους, έπαιξε για πρώτη φορά ξένοιαστα ξωτικοπαιχνίδια και έφαγε μπόλικες ξωτικολιχουδιές. Όταν έφυγε το μικρό ξωτικό φόρεσε το καπέλο που το έκανε αόρατο και την ακολούθησε. Θα έμενε μαζί της για όσο χρειαζόταν.

Η Λένα παίρνοντας θάρρος από το μικρό ξωτικό ομολόγησε στους γονείς της το δράμα που περνούσε και εκείνοι με την σειρά τους μίλησαν στους δασκάλους. Όλοι μαζί προσπάθησαν να συνετίσουν τους άτακτους μαθητές, οι οποίοι παρόλα αυτά στα κρυφά συνέχιζαν να κοροϊδεύουν την Λένα. Εκεί πλέον ανέλαβε δράση το μικρό ξωτικό.

Κάθε φορά που έλεγαν κάτι για τα αυτιά της Λένας το ξωτικό, έτσι αόρατο που ήταν, τους τραβούσε τα δικά τους αυτιά λες και ήθελε να τους τα ξεριζώσει. Πονούσαν αλλά όσο και αν κοιτούσαν γύρω τους δεν έβλεπαν ποιος τους τραβούσε τα αυτιά. Κάθε φορά που της έπαιρναν το κολατσιό της, το ξωτικό τους έριχνε μπόλικο πιπέρι που τους έκαιγε την γλώσσα όταν πήγαιναν να το φάνε. Κάθε φορά που πήγαιναν να την κτυπήσουν το ξωτικό τους έβαζε τρικλοποδιά και έπεφταν κάτω. Η Λένα, αλλά και τα άλλα παιδιά βλέποντας όλα αυτά που πάθαιναν οι άτακτοι συμμαθητές τους  γελούσαν με την ψυχή τους.

Έτσι  οι άτακτοι μαθητές όταν είδαν πως έγιναν ο περίγελος του σχολείου κατάλαβαν το λάθος τους και άφησαν ήσυχη την μικρή Λένα η οποία έζησε χαρούμενη και ευτυχισμένη δίπλα στους γονείς της, στους συμμαθητές της και στους φίλους της τα ξωτικά. Πήγαινε μάλιστα αρκετά συχνά στον κόσμο τους για να παίξει μαζί τους.

Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής βίας και εκφοβισμού. Αυτό το παραμύθι το είχα αναρτήσει και παλαιότερα, αλλά το αναρτώ και σήμερα, γιατί αναφέρεται στον εκφοβισμό στα σχολεία.