Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2020

Ένας μελαχρινός άγγελος που τον λένε Αντιγόνη



Η Κατερίνα και η Αντιγόνη ταξίδευαν εδώ και τρεις ώρες, κατευθυνόμενες προς μία κωμόπολη κάπου στη Πελοπόννησο.
«Μανούλα νομίζεις ότι πήραμε την σωστή απόφαση να το πουλήσουμε;»
«Εμένα καρδούλα μου δεν με δένει τίποτα με αυτό το σπίτι. Δεν έχω και τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτό όπως ξέρεις. Τώρα πια είναι δικό σου, η γιαγιά σου το άφησε σε σένα, πούλησέ το να ανοίξεις το δικό σου γραφείο στην Αθήνα και να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, όπως τα έχεις σχεδιάσει. Σε λίγο φθάνουμε,  σε ένα χιλιόμετρο περίπου θα το δούμε να ξεπροβάλει μπροστά μας». Είχαν ήδη βγει από την εθνική οδό.
Σαν έφτασαν, βγήκαν από το αυτοκίνητο.  Η θέα από το ύψωμα πανέμορφη. Η πόλη από κάτω ήταν πυκνά δομημένη και γύρω της ο απέραντος κάμπος απλωνόταν σαν πολύχρωμο χαλί, στα  δεξιά φαινόταν που και που το ποτάμι  ανάμεσα από τα πλατάνια που φύτρωναν στις όχθες του. Πίσω τους  σε μικρή απόσταση από το σπίτι ο επιβλητικός ορεινός όγκος χιονισμένος ακόμα κατά τόπους.
Πλησίασαν την βαριά σιδερένια καγκελόπορτα και την έσπρωξαν με δυσκολία. Εκείνη  έτριξε με παράπονο. Ένα βουνό πλατανόφυλλα συσσωρεύτηκαν  πίσω της από αυτά που είχαν πέσει από τα δύο πλατάνια της αυλής.  Το σπίτι ήταν στο βάθος του κήπου, κήπος τρόπος του λέγειν αφού ήταν γεμάτος βάτα που είχαν σκαρφαλώσει στις μισοξεραμένες πορτοκαλιές. Ήταν διώροφο, μεγάλο, επιβλητικό με μπαλκόνια σε κάθε δωμάτιο.
«Ουάου! Η εγκατάλειψη σε όλο το μεγαλείο της! αναφώνησε η Αντιγόνη.  Μανούλα πως θα το πουλήσουμε στην κατάσταση που είναι; Θα μας το πάρουν κοψοχρονιά.»
Ανέβηκαν τα λιγοστά σκαλοπάτια. Η Αντιγόνη έβγαλε ένα κλειδί από την τσάντα της και άνοιξε. Μπήκαν και μια μυρωδιά μούχλας και κλεισούρας τις υποδέχτηκε. Μόνιμοι κάτοικοι τώρα πια οι αράχνες και καμιά ντουζίνα περιστέρια που μπαινόβγαιναν από ένα σπασμένο παράθυρο.
Άρχισαν να επιθεωρούν τα δωμάτια βυθισμένες η καθεμιά στις δικές της σκέψεις. Η Κατερίνα προσπαθούσε να μην δείχνει την ταραχή της για χάρη της Αντιγόνης καθώς το παρελθόν της ερχόταν καταπάνω της σαν ορμητικό ποτάμι. Η Αντιγόνη πάλι σκεφτόταν πως η πώληση του σπιτιού που είχε κληρονομήσει από την γιαγιά της, που η μοίρα θέλησε να μην την γνωρίσει ποτέ, δεν θα της έφερνε τα χρήματα που ήθελε για να ανοίξει το δικό της γραφείο σαν αρχιτέκτων-μηχανικός στην Αθήνα.
Η Αντιγόνη άρχισε να μπαινοβγαίνει με φούρια σε όλα τα δωμάτια,  από  το καθιστικό, στην κουζίνα, στην τραπεζαρία ανέβηκε και στο πάνω πάτωμα που ήταν οι κρεβατοκάμαρες και μετά πάλι κάτω. Σε όλα η ίδια εικόνα εγκατάλειψης. Αν είχαν έρθει πιο νωρίς, αμέσως μετά το θάνατο της γιαγιάς, ίσως να μην ήταν τώρα σε αυτό το χάλι.
Η Κατερίνα σιγά-σιγά ανέβηκε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια και μπήκε στο καθιστικό του πάνω ορόφου.  Άρχισε να αγγίζει τα έπιπλα διαγράφοντας δρόμους με τα δάχτυλά της πάνω στη σκόνη.  Πλησίασε στο παράθυρο. Από κάτω είδε την Αντιγόνη να έχει βγει στην αυλή και να κοιτάζει το σπίτι σκεφτική. Με μιας μπήκε στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκε προς την πόλη.
«Που πας;» της φώναξε αλλά δεν την άκουσε. Ποιος ξέρει τι έβαλε πάλι στο μυαλό της σκέφτηκε, αλλά ότι και αν ήταν ήξερε πως το κοριτσάκι της πάντα έπαιρνε τις σωστές αποφάσεις και την στήριζε.
Η Κατερίνα έμεινε μόνη  με τις αναμνήσεις της. Σαράντα πέντε χρόνια είχε να πατήσει το πόδι της στο πατρικό της. Δεκαοκτώ χρονών ήταν όταν με μια βαλιτσούλα στο χέρι και λίγα χρήματα, οι γονείς της την έστειλαν στην Αθήνα σε μία θεία της, ξαδέρφη της μάνας της, γιατί δεν την σήκωνε άλλο ο τόπος όπως της είπαν. Ήταν έγκυος και το σπουδαιότερο δεν τους έλεγε με ποιον, για να τον αναγκάσουν να αναλάβει τις ευθύνες του. «Φύγε τώρα που δεν φαίνεται η κοιλιά σου και μην γυρίσεις αν δεν το ξεφορτωθείς, τα ακούς; Να μην γυρίσεις! της φώναζαν.
Πλησίασε το άλλο παράθυρο εκεί που ήταν μια στοίβα βιβλία και άρχισε αφηρημένα να τα παίρνει στα χέρια της  ένα- ένα. Μια αράχνη θύμωσε που της χάλασε το ιστό της που με τόση τέχνη είχε φτιάξει πάνω τους. Στη μέση της στοίβας βρήκε το ημερολόγιο της μητέρας της. Ήξερε πως η μητέρα της είχε αυτή τη συνήθεια και απ’ ότι φαίνεται την κράτησε μέχρι το θάνατό της.
Καθάρισε λίγο την σκόνη από τον κόκκινο καναπέ, κάθισε και άρχισε να το ξεφυλλίζει. 

11 Απριλίου 1982
Σήμερα ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Αναγκαστήκαμε να αποχωριστούμε την μοναχοκόρη μας. Έτσι που τα κατάφερε όμως δεν γινόταν αλλιώς. Σε λίγο η εγκυμοσύνη θα φαινόταν και θα γινόμαστε ο περίγελος της κοινωνίας, δεν θα είχαμε πρόσωπο να κυκλοφορήσουμε. Μας ντρόπιασε το παλιοκόριτσο…

12 Μαΐου 1982
Ένας μήνας πέρασε από την ημέρα που η Κατερίνα πήγε στην Αθήνα   και δεν έκανε αυτό της είπαμε, δεν ξεφορτώθηκε το μπάσταρδο και σαν να μην έφτανε αυτό έφυγε και από το σπίτι της ξαδέρφης μου και πήγε να μείνει στο σπίτι μιας φίλης της που γνώρισε στο εργοστάσιο όπου έπιασε δουλειά…
Σαν αστραπή πέρασε  μπροστά από τα μάτια της Κατερίνας η οδυνηρή ανάμνηση. Να πετάγεται από τον ύπνο της και να αντικρίζει από πάνω της τον άντρα της θείας της μισόγυμνο. Του πέταξε ότι βρήκε στο κεφάλι και κατάφερε να του ξεφύγει… Πρωί- πρωί πήρε το βαλιτσάκι της και έφυγε. Ευτυχώς που είχε γνωρίσει την Μαιρούλα, τον φύλακα άγγελό της στα δύσκολα και συγκατοίκησαν. Μεγαλωμένη σε ορφανοτροφείο η Μαιρούλα ήξερε από δυσκολίες.

30 Οκτωβρίου 1982
Την έχασα για πάντα… Ύστερα από τα πικρά λόγια που της είπα στο μαιευτήριο, την έχασα για πάντα… Αν είχε αποδεχτεί το γεγονός να ξεφορτωθεί το μωρό και να το δώσει για υιοθεσία τώρα θα είχαν τελειώσει όλα. Θα είχε γυρίσει κοντά μας και θα συνεχίζαμε τη ζωή μας κανονικά. Έτοιμο το είχα και το προξενιό. Θα παντρευόταν και θα αποκτούσε άλλα νόμιμα παιδιά…

25 Νοεμβρίου 1982
Έχασα τα ίχνη της. Άλλαξε σπίτι και μου μήνυσε να μην την ψάξω και πως έχουμε πεθάνει για κείνη, αφού δεν την δεχόμαστε μαζί με το παιδί της. Είμαι σίγουρη πως θα το μετανιώσει που το κράτησε, όταν θα αρχίσουν τα δύσκολα. Χωρίς έναν άντρα στο πλευρό της πως θα τα καταφέρει…

12 Μαρτίου 1987
Πάνε πέντε χρόνια που  έχω να ακούσω νέα της. Μου λείπει. Πέθανε και ο πατέρας της, δεν ήρθε ούτε στην κηδεία, ούτε στα σαράντα, δεν ξέρω αν το έμαθε βέβαια…

Συνέχισε να ξεφυλλίζει το ημερολόγιο…
30 Σεπτεμβρίου 1989
Σήμερα ο ντετέκτιβ που έβαλα να την βρει μου έφερε καλά νέα. Εντόπισε την Κατερίνα μου και την εγγονή μου. Μένουν κάπου στο Παγκράτι… θα πάω να τις δω και να τους ζητήσω να με συγχωρήσουν...

16 Οκτωβρίου 1989
Της μήνυσα πως θέλω να την δω. Πως μετάνιωσα  για όλα αυτά που της έκανα και της είπα και πως ήθελα να της ζητήσω συγνώμη.  Μου μήνυσε πως δεν ήθελε να με ξαναδεί και πως δεν θα με συγχωρούσε ποτέ.... έχει δίκιο, ίσως νομίζει πως θέλω ακόμα να κάνω κακό στο παιδί… δεν μπορεί να  πιστέψει ότι έχω μετανιώσει πικρά για όλα ...
Δεν μου στάθηκες όταν σε χρειαζόμουν μητέρα, σκέφτηκε η Κατερίνα.  Αν δεν είχα τον φύλακα άγγελό μου την Μαιρούλα, την νονά της κορούλας μου, να κάνει εκείνη την πρωινή βάρδια στο εργοστάσιο και εγώ την απογευματινή για να μην μένει μόνο το κοριτσάκι μου δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνα. Ακόμα και σήμερα που έχει την δική της οικογένεια εκείνη μας νοιάζεται.

18 Οκτωβρίου 1989
Αποφάσισα να ανεβαίνω κατά καιρούς στην Αθήνα και να τις βλέπω από μακριά… Σήμερα τις είδα. Είδα την εγγονή μου για πρώτη φορά… τότε στο μαιευτήριο δεν της είχα ρίξει ούτε μία ματιά. Είναι ένα κουκλί. Πόσο θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Να είχα την δύναμη να συμπαρασταθώ τότε στην Κατερίνα μου, με έφαγε όμως τι θα πει ο κόσμος… Τι δεν θ’ έδινα να νιώσω και εγώ εκείνη τη ζεστή αγκαλιά που έκαναν έξω από την αυλόπορτα του σχολείου...

Γύρισε το ημερολόγιο προς το τέλος
20 Ιουνίου 2…
Σήμερα χαμένη ανάμεσα στο πλήθος μέσα στο αμφιθέατρο της σχολής της την είδα να παίρνει το πτυχίο της… Έλαμπε ολόκληρη όταν το σήκωσε ψηλά και φώναξε στην Κατερίνα μου "μανούλα στο αφιερώνω". Θεέ μου πως τα κατάφερα έτσι, πως έχασα  όλα αυτά από τη ζωή τους. Κατερίνα μου ξέρω πως δεν είμαι άξια να λέγομαι μητέρα, μητέρα είσαι εσύ που στάθηκες βράχος και μεγάλωσες μόνη το παιδί σου, που του έδωσες αγάπη και στοργή, που είχες ανοιχτές τις φτερούγες σου και το προστάτευες από κάθε κακό, που το προστάτεψες ακόμα και από μένα…

30 Αυγούστου 2…
Αύριο θα πάω στον συμβολαιογράφο να  γράψω στην εγγονή μου το σπίτι και ότι άλλο έχω… νιώθω πως το τέλος μου πλησιάζει…

Αχ μωρέ μάνα, ποτέ δεν φαντάστηκα ότι μας παρακολουθούσες από μακριά… ίσως ήρθε η ώρα να σε συγχωρήσω, να λυτρωθείς και εσύ να λυτρωθώ και εγώ…
«Μανούλα σου έχω νέα, μάντεψε. Μανούλα κλαις;» η φωνή της Αντιγόνης την επανέφερε στην πραγματικότητα.  Ημερολόγιο είναι αυτό;»
«Ήταν της γιαγιάς σου. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν παρούσα στη ζωή μας από μακριά. Έστω και αργά κατάλαβε πως το θηρίο που λέγεται ‘‘τι θα πει ο κόσμος’’  την κρατούσε δέσμια και της στέρησε τη χαρά της ζωής… Αλλά εσύ τι ήθελες να μου πεις» τη ρώτησε σκουπίζοντας τα μάτια της.
Κάθισε δίπλα της στον καναπέ.  "Πήρα μια απόφαση και για αυτή έτρεχα από το πρωί, να δω αν γίνεται να υλοποιηθεί, αλλά τώρα που βλέπω πόσο στενοχωρήθηκες που ήρθαμε εδώ, άστο καλύτερα…"
Η Κατερίνα κράτησε στα χέρια της το προσωπάκι της Αντιγόνης και την φίλησε.
«Ότι απόφαση και αν πήρες θέλω να την ακούσω. Το παρελθόν το αφήνουμε πίσω και προχωράμε  μπροστά, στο έχω πει τόσες φορές».
«Ένα πράγμα δεν μου έχεις πει, ποιος είναι ο πατέρας μου, αλλά ξέρω θα μου πεις όταν πρέπει».
«Πλησιάζει η ώρα και για αυτό, όταν σταθείς επαγγελματικά και οικονομικά στα πόδια σου θα σου πω. Στο θέμα μας τώρα.»
«Θέλω να ανακαινίσουμε το κτίριο και να το κάνουμε ξενώνα. Υπάρχουν επιδοτούμενα προγράμματα γι' αυτό. Η περιοχή είναι τουριστικά αναπτυσσόμενη, έχει τουρισμό χειμώνα καλοκαίρι, λόγω του χιονοδρομικού και του φεστιβάλ που γίνεται κάθε καλοκαίρι στο ανοιχτό θέατρο που έφτιαξε ο δήμος. Χώρια τις ορειβατικές ομάδες και τις ομάδες ράφτινγκ κάτω στο ποτάμι».

Στο άκουσμα του θεάτρου ο νους της πήγε σε κείνο τον Χειμώνα του 1982, όταν ο περιδιαβαίνον θίασος που είχε έρθει να ανεβάσει την «Αντιγόνη» στο μικρό θέατρο της πόλης, αποκλείστηκε για μια βδομάδα από τα χιόνια. Αρκετά από τα μέλη του θιάσου τα είχαν φιλοξενήσει εδώ σε τούτο το σπίτι.  Ο έρωτας από την πλευρά της για τον νεαρό που ήταν ένας από αυτούς που πλαισίωναν τον χορό, ήταν κεραυνοβόλος. Ο καρπός του έρωτα εκείνου ήταν η κόρη της η Αντιγόνη. Δεν ξαναβρέθηκε μαζί του ποτέ, δεν του μίλησε ποτέ για το παιδί. Γρήγορα έγινε πρωταγωνιστής, ήταν ταλαντούχος. Διάβαζε πάντα από τα περιοδικά την πορεία του και πως άλλαζε τις συντρόφους του σαν τα πουκάμισα. Στις συνεντεύξεις που έδινε έλεγε πως δεν ήθελε να αποκτήσει οικογένεια. Αυτός ήταν και ένας λόγος που δεν είχε πει ποτέ στην Αντιγόνη ποιος ήταν ο πατέρας της.
«Κίνησα γη και ουρανό και έμαθα για όλα τα επιδοτούμενα προγράμματα για νέες επιχειρήσεις.  Αργότερα αν όλα πάνε καλά θα προσθέσω δίπλα άλλο ένα κτίριο, μην ξεχνάμε πως έχουμε και ένα πτυχίο.  Θα τα καταφέρω και θα κάνω αυτό το μέρος ένα μικρό παράδεισο» έλεγε η Αντιγόνη.
«Θα είμαι μαζί σου σε κάθε σου βήμα κοριτσάκι μου. Προχώρα!» της είπε και της έδωσε ακόμα ένα φιλί.
………………………………………………………………………………………………..
Δυο χρόνια μετά
Ο θίασος Άννας Κόντου και Δημήτρη Φλογκά είχε κατακλύσει το σαλόνι στη ρεσεψιόν του ξενώνα. "Δεν είναι δυνατόν", φώναζε η Κόντου η πρωταγωνίστρια της «Αντιγόνης» που το βράδυ θα ανέβαινε στο υπαίθριο θέατρο της πόλης, "είμαστε ένα τέταρτο εδώ και δεν μας έχετε οδηγήσει στα δωμάτια μας".
Ο Δημήτρης Φλογκάς καθόταν  σε μία πολυθρόνα διαβάζοντας την τοπική εφημερίδα, αδιαφορώντας για τα θηλυκά  του θιάσου που προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή του. Είχαν γκριζάρει πλέον τα άλλοτε κατάμαυρα μαλλιά του, αλλά ήταν ακόμη γοητευτικός.
«Κύριε Φλογκά, έρχεστε πρώτη φορά στη πόλη μας;» τον ρώτησε η Κατερίνα που καθόταν στην διπλανή πολυθρόνα απολαμβάνοντας τον πρωινό καφέ της.
Ο Φλογκάς γύρισε αργά προς το μέρος της. «Όχι έχω ξανάρθει, πριν πολλά χρόνια, ήμουν πρωτοεμφανιζόμενος τότε. Μάλιστα μείναμε εδώ μια βδομάδα  γιατί είχαμε αποκλειστεί από το χιόνι. Φιλοξενηθήκαμε νομίζω σε αυτό εδώ το μέρος. Μόνο που τότε δεν ήταν ξενώνας. Και τι σύμπτωση, είχαμε ανεβάσει και τότε «Αντιγόνη». Την κοίταξε για λίγο επίμονα σαν κάτι να του θύμισε, αλλά γρήγορα η ματιά του γύρισε πάλι στην εφημερίδα του.
Η Κόντου έξαλλη πλέον απαιτούσε  να δει τον διευθυντή του ξενώνα, την στιγμή που η Αντιγόνη έμπαινε αεράτη και με αυτοπεποίθηση στον χώρο.
«Κυρία Κόντου, καλημέρα σας και καλώς ήρθατε, είμαι η Αντιγόνη Βρετού, η ιδιοκτήτρια  του ξενώνα και σας ζητάω συγνώμη για την ολιγόλεπτη ταλαιπωρία σας. Είχαμε αναχώρηση ενός γκρουπ με παιδάκια με ειδικές ανάγκες και χρειάστηκε να τα βοηθήσουμε κατά την επιβίβαση τους στο λεωφορείο. Ξέροντας πόσο ευαίσθητη είστε και εσείς για αυτά τα παιδιά ζητώ την κατανόηση σας. Αυτό το τελευταίο κάλμαρε την πρωταγωνίστρια, καθώς δεν ήθελε να φανεί ότι δεν την αγγίζουν τέτοια θέματα. Παρακαλώ ακολουθείστε τον υπάλληλό μας να σας οδηγήσει στο δωμάτιο σας. Και εσείς κύριε Φλογκά περάστε στη ρεσεψιόν να πάρετε το κλειδί σας. 
Ο Δημήτρης Φλογκάς σήκωσε το βλέμμα του για να δει από που ερχόταν αυτή η ζεστή μα συνάμα  γεμάτη τσαγανό φωνή που κατάφερε να κάνει αρνάκι την Κόντου σε μισό δευτερόλεπτο και αντίκρισε δύο κατάμαυρα μάτια και ένα χείμαρρο κατάμαυρα μαλλιά. Έμεινε άφωνος καθώς αντίκρισε ένα πιστό αντίγραφο δικό του. Την ίδια έκπληξη ένοιωσε και η Αντιγόνη καθώς τον κοίταξε από κοντά. Το βλέμμα της καρφώθηκε στην μητέρα της ερωτηματικά. Ο Φλογκάς το ακολούθησε και είδε πως είχε εστιάσει πάνω στη γυναίκα που είχε μιλήσει μαζί της πριν λίγο. Και εκεί τα κατάλαβε όλα, εκεί τα θυμήθηκε όλα. 
«Τούτος ο μελαχρινός άγγελος πρέπει να είναι δικός μου» σκέφτηκε.


Η ιστορία αυτή γράφτηκε για την φωτο-συγγραφική σκυτάλη #4 που διοργανώνει
η MaryPertax στο blog της  Γήινη ματιά.
Την σκυτάλη την πήρα από την  Μαρίνα από το blog  Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
μαζί με την πρώτη φωτογραφία και τη  λέξη που έπρεπε να συμπεριλάβω
που ήταν η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ.
Εγώ με την σειρά μου δίνω την σκυτάλη στην  Μαρία Γ. και  το blog της Φεύγουμε;
μαζί με την παρακάτω φωτογραφία και τη λέξη που πρέπει να συμπεριλάβει που
είναι το  ΤΑΞΙΔΙ.  
Καλή επιτυχία Μαρία!


πηγή:https://gr.pinterest.com/pin/128352658109113528/









48 σχόλια:

  1. Ωωωω τι ωραίο διήγημα!! Το απόλαυσα Ελένη μου. Μου άρεσε πολύ.
    Και το τέλος όπως έπρεπε. Καλογραμμένο με κοινωνικά στοιχεία μιας παλιάς εποχής. Τότε, πολλές οικογένειες διαλύθηκαν από τις πεποιθήσεις του ''τι θα πει ο κόσμος'',αλλά και σήμερα υπάρχουν ακόμη , δυστυχώς. Πόσες αλήθειες και μηνύματα περνάς μέσα από τις γραμμές του διηγμήματός σου!! Ωραία η ιδέα του ημερολογίου...Μας κράτησες το ενδιαφέρον, αμείωτο.
    Η εικόνα για τη Μαρία πολλά υποσχόμενη και η λέξη επίσης. Σε παρασύρει να εικάζεις τι θα γραφτεί....
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Άννα μου. Η κοινωνία μας έτσι που που την έχουμε διαμορφώσει μας κάνει πολλές φορές να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας, να μην στηρίζουμε στους δικούς μας ανθρώπους και να μην συγχωρούμε λάθη τους.
      Να είσαι καλά. Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  2. Πώπω! Τι ιστορία Ελένη μου!
    Κάτι που μπορεί να συμβαίνει και δίπλα μας και να μη το ξέρουμε.
    Ανατρίχιασα διαβάζοντάς το.
    Η κάθαρση στο τέλος μου άρεσε πολύ.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί. Όλα τα σενάρια παίζουν στη ζωή.
      Πάντα μου αρέσει να αφήνω μια αισιόδοξη νότα στο τέλος.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  3. Πολύ ωραίο Ελένη μου! Μπράβο σου! Σου εύχομαι μια ευτυχισμένη χρονιά, με υγεία, αγάπη και έμπνευση, μιας και "τόχεις"!
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Μάγδα μου καλή χρονιά και σε σένα με υγεία.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  4. Ω Ελένη!
    Τι συγκλονιστική ιστορία κορίτσι μου έγραψες! Τι ανθρώπινο δράμα ήταν αυτό που εκτυλίχτηκε μπροστά μας!
    Με συγκίνησες καλή μου φίλη. Πάρα μα πάρα πολύ. Το ξέρεις; Επισημαίνω κάποιες φράσεις-εικόνες που μου έμειναν.

    "Το παρελθόν της ερχόταν καταπάνω της σαν ορμητικό ποτάμι..."
    Πόσο όμορφη φράση! Με τι στόμφο και έμφαση.

    "Άρχισε να αγγίζει τα έπιπλα διαγράφοντας δρόμους με τα δάχτυλά της πάνω στη σκόνη..."

    Εδώ έμεινα να παρακολουθώ τα καρέ αυτής της σκηνής. Όπως την περιγράφεις. Βελούδινη. Αργή. Σε γκρο πλαν στα δάχτυλα του χεριού και στο κύλισμά τους πάνω στο ξύλο. Πόσο ανάγλυφη εικόνα.

    "Ότι απόφαση και αν πήρες θέλω να την ακούσω. Το παρελθόν το αφήνουμε πίσω και προχωράμε μπροστά, στο έχω πει τόσες φορές"

    Πολύ μεγάλη κουβέντα Ελένη! Και την παρουσιάζεις τόσο ανάγλυφα μέσα στην πλοκή του διηγήματος.

    «Ένα πράγμα δεν μου έχεις πει, ποιος είναι ο πατέρας μου, αλλά ξέρω θα μου πεις όταν πρέπει»

    Και αυτή είναι η κορύφωση του διηγήματος. Μου άρεσε πάρα πολύ Ελένη που αυτήν την εικόνα δεν την "τσιγκουνεύτηκες"! Έπλασες ένα ολοκληρωμένο διήγημα. Με ψηλή συναισθηματική ένταση και κορύφωση.
    Μου άρεσε πάρα πολύ και το αγάπησα.
    Μπράβο αγαπητή μου φίλη! Τέλεια!

    Και η εικόνα σου, αυτά τα όμορφα χάρτινα καραβάκια έτοιμα να τα ταξιδέψει η Μαρία Γ.

    Πόσο απολαμβάνω αυτό το δρώμενο!
    Την καλησπέρα μου.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου θα σταθώ και εγώ σε ένα σημείο του σχολίου σου στην πιο κάτω φράση μου:
      "Άρχισε να αγγίζει τα έπιπλα διαγράφοντας δρόμους με τα δάχτυλά της πάνω στη σκόνη..."
      Εδώ έμεινα να παρακολουθώ τα καρέ αυτής της σκηνής. Όπως την περιγράφεις. Βελούδινη. Αργή. Σε γκρο πλαν στα δάχτυλα του χεριού και στο κύλισμά τους πάνω στο ξύλο. Πόσο ανάγλυφη εικόνα.

      Μένω σε αυτό γιατί και εγώ σαν το έγραφα τούτο το διήγημα ήταν σαν να έβλεπα τους πρωταγωνιστές να κινούνται γύρω μου, ήταν σαν να ζούσα την συναισθηματική τους φόρτιση, κάθε φράση την υπαγόρευε η ένταση της στιγμής.
      Το περίμενα πως εσύ σαν σινεφίλ θα το έκανες εικόνα.
      Σε ευχαριστώ!

      Διαγραφή
    2. Είδες Ελένη μου τελικά πως γεννιέται μια εικόνα; Είδες τι δύναμη έχει; Δικό σου πνευματικό δημιούργημα είναι όλο αυτό ναι; Σκέψου λοιπόν πως δούλεψες σαν σκηνοθέτης. Το αγάπησα και το φωνάζω.

      Διαγραφή
  5. Eλένη μου, ρούφηξα την ιστορία σου λέξη-λέξη. Συγκλονιστική. Μια ιστορία αγάπης, κοινωνικής καταπίεσης, πόνου, πάλης, ονείρων και τελικά μια ευτυχή κατάληξη. Πραγματικά συγχαρητήρια για το ύφος σου και την εναλλαγή των εικόνων. Με πήρες μαζί σου σε εκείνο το αρχοντικό, φίλη μου. Πολλά φιλιά.
    Εύχομαι καλή επιτυχία στη Μαρία μας, που είμαι βέβαιη ότι θα την έχει με μια τόσο υπέροχη φωτογραφία που της δίνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου χαίρομαι που σου άρεσε και που ξεχώρισες όλα εκείνα τα στοιχεία που περιέχονται σε αυτή.
      Σε ευχαριστώ. Φιλιά!

      Διαγραφή
  6. Ελένη μου με μάγεψες! Τι υπέροχη ιστορία εμπνεύστηκες από την όμορφη φωτογραφία σου! Πλοκή και υπέροχη γραφή από την αρχή ως το τέλος, κρατώντας το ενδιαφέρον μου ως το τελευταίο σημείο στίξης! Για άλλη μια φορά συγκλονιστική η συμμετοχή σου! Σ' ευχαριστώ πολύ και για την εξαίρετη σκυτάλη που παραδίδεις στη Μαρία Γ. Φιλιά πολλά καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου σε ευχαριστώ για τούτο το όμορφο διαδικτυακό δρώμενο που διοργανώνεις και που όλοι το έχουμε αγαπήσει, γιατί έτσι μου έδωσες την ευκαιρία να γράψω κάτι που δεν θα έγραφα σε άλλη περίπτωση.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  7. Αχ! Ελένη..αχ! Ελένη! Τι όμορφο " βιβλίο" μου άνοιξες να διαβάσω. Διήγηση απλή και κατανοητή, ανθρώπινη και γεμάτη συναίσθημα και πλοκή όπως μόνο η ζωή μπορεί να την πραγματοποιήσει. Μπράβο και για την όμορφη εικόνα που διάλλεξες για την Μαρία. Ελένη μου λάτρεψα την ιστορία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Αχτίδα μου. Η φωτογραφία με ενέπνευσε να γράψω μια ιστορία μέσα από τη ζωή βγαλμένη και είναι γεγονός πως από λίγο να καταλήξει σε ολόκληρο "βιβλίο" έτσι μεγαλούτσικη που βγήκε χαχα!
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  8. Τι ιστορία !!! Η φωτό και η λέξη ¨Εγκατάλειψη" σε ενέπνευσαν τόσο όμορφα, και μας χάρισες μια ιστορία πλούσια σε εικόνες, συναισθήματα, καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα...Η όμοφη φωτό και η λέξη που επέλεξες γιά την Μαρία μας, είμαι βέβαιη ότι θα την εμπνεύσει ανάλογα και θα μας χαρίσει μία εξ ίσου πανέμορφη ιστορία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Κλαυδία μου. Η φωτογραφία ήταν πολύ όμορφη και με βοήθησε αρκετά ώστε να γράψω αυτή την ιστορία.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  9. Ελένη μου, δάκρυσα!! Τι όμορφη ιστορία, πόσο καλογραμμένη, πόσο συναισθηματική!! Η "εγκατάλειψη" σε όλες της τις μορφές ξετυλίχτηκε μπρος τα μάτια μου με τόσο γλαφυρό τρόπο, που τα δάκρυα έτρεχαν αβίαστα και αναπόφευκτα!!
    Ο "άγγελός" σου με συνεπήρε!!
    Μπράβο σου!!
    Πολλά γλυκά φιλιά!
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι Μαρίνα μου εγκατάλειψη όχι μόνο στο κτίριο, αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις και αυτές είναι που πονάνε πιο πολύ.
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  10. Σ'ευχαριστώ πολύ για την όμορφη φωτογραφία που μου άφησες Ελένη μου. Ένα χάρτινο καραβάκι γυρόφερνε τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου. Να το πω σύμπτωση; Τηλεπάθεια; Όπως και να το πω, το σίγουρο είναι πως μπήκαμε η μια στη σκέψη της άλλης και είναι υπέροχο!
    Η ιστορία σου μου άρεσε πάρα πολύ. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η δομή της, με πόσο αριστοτεχνικό τρόπο έδεσες τα γεγονότα τηρώντας και αυτό που λέμε "προοικονομία" της αφήγησης. Δηλαδή έσπειρες μέσα στο κείμενο λέξεις σημάδια για τον αναγνώστη που τον προϊδεάζουν για την συνέχεια χωρίς όμως εκείνος να το αντιλαμβάνεται όταν το διαβάζει για πρώτη φορά. Η υπόθεση πολύ συγκινητική χωρίς να γίνεται μελό. Έχεις κρατήσει τέλεια ισορροπία σε όλα και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό!
    Συγχαρητήρια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου σε ευχαριστώ. Μόλις είδα την φωτογραφία οι σκέψεις μου με οδήγησαν σε αυτή την ιστορία η οποία σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να είναι μελό, αλλά ήθελα να θίξω τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, αλλά και πως υπάρχει διέξοδος για όλα.
      Χαίρομαι που σου άρεσε η φωτογραφία που διάλεξα για σένα. Είμαι σίγουρη πως θα απολαύσουμε κάτι καλό από σένα.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  11. Ααχ....Ελενη μου με τις γλαφυρες και ολοζωντανες εικονες σου....τι υπεροχο....ενιωθα γυρω μου ολες αυτες τις σκηνες να εκτυλισσονται καθως διαβαζα το διηγημα σου....
    Υπεροχο, οπως τοσα αλλα...💗💗💗

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Είναι τόσο συμπυκνωμένη και μεστή η διήγησή σου που ένιωσα πως διάβασα ένα ολόκληρο βιβλίο, ή παρακολούθησα μια κοινωνική ταινία με εξαιρετική σκηνοθεσία. Πόσες αληθινές ιστορίες αντίστοιχες με τη δική σου δεν υπάρχουν άραγε; Χάρηκα για το λυτρωτικό τέλος που έδωσες. Απόλαυσα την αφήγησή σου, τους ήρωες, την πλοκή και τη συναισθηματική κορύφωση. Μπράβο σου Ελένη μου! Μάς χάρισες μια ξεχωριστή συμμετοχή.
    Απίθανη και η φωτογραφία που διάλεξες για την Μαρία. Νομίζω πως της ταιριάζει πολύ.
    Τα φιλιά μου Ελένη μου! Και τη συγκίνησή μου γι αυτό που διάβασα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου και εγώ κάπως έτσι ένιωθα όταν την έγραφα, το ζούσα καθώς οι σκηνές διαδέχονταν η μία την άλλη, ήταν σαν να έγραφα σενάριο για ταινία.
      Σε ευχαριστώ πολύ.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  13. Ελένη μου γλυκιά σε τι μονοπάτια φανταστικά μας πήγε η ιστορία που εμπνεύστηκες από την εικόνα που σου παρέδωσε η Μαρίνα..μια ιστορία που διαβάστηκε με αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος της εκπληκτική..μπράβο Ελένη μου ..υπέροχη η συμμετοχή σου στην σκυτάλη .... όπως και η εικόνα που παραδίνεις στην Μαρία Γ.
    Καλή χρονιά με ότι καλύτερο στην ζωή σου..καλή σνεχεια σε ότι κάνεις ..φιλιααα!!🧡

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υπέροχες και οι δύο ιστορίες σου, η μια τόσο δεμένη με την άλλη Ελένη.
    Με συγκίνησαν σαν να τις έζησα.
    Με τρυφερότητα και ευαισθησία η γραφή σου.

    Με πολύ ενδιαφέρον περιμένω την επόμενη ιστορία που θα εμπνεύσει η εξαιρετική φωτογραφία σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αχ, Ελένη μου! Τι έγραψες! Σε "αναγνωρίζω" πλέον στις ιστορίες σου και μου αρέσει πολύ που δίνεις διέξοδο, η ματιά σου στα πράγματα.
    Εύχομαι μια δημιουργική και χαρούμενη νέα χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξάνδρα μου σε ευχαριστώ. Είναι γεγονός ότι τις περισσότερες φορές δίνω μια υποψία αίσιου τέλους στις ιστορίες μου.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  16. Ηχηρά τα βήματα γραφής Ελένη μου δεν με άφησαν ασυγκίνητη. Καλογραμμένο, τρυφερό, με εξαιρετική πλοκή για τις επικρατούσες συνήθειες της εποχής αλλά και ηχηρό μήνυμα για την ουσία της μητρότητας στην νοοτροπία της κοινωνίας.
    Μπράβο Ελένη Συγχαρητήρια!
    Καλημέρα! Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Η μητρότητα είναι ένα θείο δώρο επομένως όταν χαρίζετε σε μία γυναίκα πρέπει να είναι αφοσιωμένη σε αυτό ουσιαστικά.
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  17. Χαίρομαι που ποτέ δεν διέψευσες ολα όσα πίστευσα και πιστευω για σένα για την ικανότητα σου να μας ταξιδεύεις σε τόσο όμορφα μονοπάτια Ο γλυκόπικρος γραπτός σου λόγος μου πάγωσε την πραγματικότητα μου και με έκανε αόρατο συνεπισκέπτη στον χώρο που στο μέλλον θα άλλαζε τις ζωές τριών ανθρώπων καθώς και αόρατο λαθραναγνώστη του ημερολογίου που επιτέλους θα έφερνε την λύτρωση στην Κατερίνα ......Μπράβο μπράβο και ευχαριστώ για την σύντομη απόλαυση που ένοιωσα διαβάζοντας το!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Την καλησπέρα μου. Πολύ όμορφο και ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Una historia donde sucede de todo...interesante y real.

    Me ha encantado la narración.

    BESOS

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!
    Μπραβο Ελενη μου
    Καλη δημιουργική χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ελένη μου, συνειδητοποίησα, ότι το σχόλιο μου, δεν έφτασε ποτέ!
    Πολλά συγχαρητήρια, για το συγκλονιστικό διήγημα που μας χάρισες!
    Μας εγκλώβισες στην ιστορία σου, ρουφήξαμε την ροή της και βγήκαμε στο τέλος, έτοιμοι να σε χειροκροτήσουμε.
    Μπράβο σου!
    Να έχεις μια πανέμορφη ημέρα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου κατάλαβα ότι το σχόλιο σου κάπου χάθηκε και δεν πίστεψα ποτέ ότι εσύ που μου παρέδωσες την σκυτάλη με την φωτογραφία σου δεν είχες την περιέργεια να διαβάσεις πως την αξιοποίησα.
      Να είσαι καλά. Ευχαριστώ που σου άρεσε.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  22. Η γραφή σου είναι ανώτερη και της (νοητής)εικόνας.
    Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή