Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2021

Ναυαγισμένη ζωή

 


Η Δανάη και ο Ορέστης κάνοντας το μεσημεριανό τους διάλειμμα,  κατέβηκαν στο coffee island  στον πεζόδρομο στο κέντρο του Πειραιά,  να πάρουν ένα καφέ στο πόδι πριν γυρίσουν στο περιοδικό που δούλευαν.

Εκεί δίπλα ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος καθόταν κατάχαμα. Στήριζε την πλάτη του  σ’ ένα ξύλινο καρότσι που ισορροπούσε πάνω σε δύο ρόδες. Ήταν  γεμάτο χαρτόκουτα και τενεκεδάκια αναψυκτικών. Το πρόσωπο του άντρα ήταν αυλακωμένο από βαθιές ρυτίδες και τα μαλλιά του μακριά και ατημέλητα. Τα ρούχα του στην ίδια κατάσταση. Ένα γκριζόασπρο μουστάκι  και  μούσι ολοκλήρωναν την όψη του. Η ματιά του ήταν καλοσυνάτη και καθαρή. Αυτή η ματιά έκανε την Δανάη να τον ρωτήσει.

«Κύριε να σας κεράσουμε ένα καφέ;». Εκείνος σήκωσε το βλέμμα του γεμάτο απορία και το κάρφωσε πάνω στη Δανάη.

«Να ’ξερες  πόσα χρόνια έχω να ακούσω κάτι τέτοιο κοπέλα μου. Σ’ ευχαριστώ.  Ένα νεράκι μόνο. Δεν έχω βάλει τίποτα στο στόμα μου σήμερα  και ο καφές θα με πειράξει».

«Αργύρη, ένα νερό και εκτός από τα καφεδάκια ψήσε μας και τρία τοστ, παρήγγειλε ο Ορέστης και κάθισαν με την Δανάη σε δύο καρέκλες του μαγαζιού που ήταν στον πεζόδρομο, κοντά στον άντρα.

«Είμαι η Δανάη, δημοσιογράφος σε ένα περιοδικό οικονομικού περιεχομένου και απ’ εδώ ο Ορέστης  φωτογράφος. Εσάς πως σας λένε;» ρώτησε η Δανάη που ξύπνησε  το δημοσιογραφικό δαιμόνιο μέσα της.

«Προκόπη με λένε, αλλά προκοπή δεν έκανα!» απάντησε εκείνος χαμογελώντας ειρωνικά δείχνοντας το χάλι του. «Όμως δεν ήμουν πάντα έτσι, κοπέλα μου».

«Τι σας συνέβη κύριε Προκόπη, αν επιτρέπετε;»

«Πολλά κοπέλα μου» άρχισε εκείνος νιώθοντας την ανάγκη να μιλήσει με κάποιον. «Δεν είμαι πειραιώτης, κατάγομαι από μία παραθαλάσσια πόλη της Πελοποννήσου, κι εκεί έμενα μέχρι πριν λίγα χρόνια. Διατηρούσα ένα κατάστημα με είδη προικός. Όλα άρχισαν το 2009 με την οικονομική κρίση.  Η δουλειά τότε μειώθηκε και η φορολογία διπλασιάστηκε, όπως πολύ καλά θα ξέρετε αφού δουλεύετε  σε οικονομικό περιοδικό. Με κόπο έβγαζα τα έξοδα του μαγαζιού και του σπιτιού και αρχίσαμε να τρώμε από τα έτοιμα. Ευτυχώς που είμαστε μόνο δύο άτομα, η γυναίκα μου και εγώ και τα κουτσοκαταφέρναμε. Παιδιά δεν αποκτήσαμε. Δυστυχώς κάποια στιγμή η γυναίκα μου αρρώστησε, καρκίνος στον πνεύμονα και την έχασα πριν από έξι χρόνια, είπε και σκούπισε ένα δάκρυ με το  μανίκι του. Την έχασα την Πηνελόπη μου.  Με την  αρρώστια της εξανεμίστηκαν και οι τελευταίες οικονομίες μας. Έκλεισα το μαγαζί, γιατί έπρεπε να εγκατασταθούμε στην Αθήνα, προκειμένου να είμαστε κοντά σε νοσοκομεία για τις χημειοθεραπείες, βλέπεις εμείς στην επαρχία είμαστε πολίτες τρίτης κατηγορίας στη νοσοκομειακή περίθαλψη. Τα νοσοκομεία εκεί είναι μόνο για πρωτοβάθμια περίθαλψη. Ούτε γιατρούς έχουμε για σοβαρά περιστατικά, ούτε ιατρικό εξοπλισμό. Για να καλύψω τα έξοδα  σε γιατρούς και νοσοκομεία, αναγκάστηκα να πάρω δάνειο βάζοντας υποθήκη το σπίτι. Το έχασα και αυτό. Μου το έβγαλε σε πλειστηριασμό η τράπεζα και έτσι έμεινα στο δρόμο, λίγο πριν τη σύνταξη. Μετά το θάνατό της ξαναγύρισα στην πόλη μου. Προσπάθησα να ορθοποδήσω. Στην αρχή με βοήθησαν κάποιοι συγγενείς, αλλά πόσο να προσφέρουν και αυτοί, έρχεται η ώρα που βαρυγκωμούν. Έχουν να κοιτάξουν και κείνοι τις οικογένειές τους. Έτσι από ντροπή περισσότερο ήρθα στην Αθήνα, να «χαθώ» μέσα στο πλήθος. Προσπάθησα να βρω δουλειά. Δεν βρήκα. Δύσκολα δίνουν δουλειά σε κάποιον στην ηλικία μου. Έτσι κατάντησα άνεργος και άστεγος. Τουλάχιστον εδώ  είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, δεν μου δίνουν σημασία ή στην χειρότερη περίπτωση μπορεί να τύχει  να με κοιτάξουν με περιφρόνηση όταν η ματιά των «καθώς πρέπει»   πέσει επάνω μου. Στον τόπο μου όμως που σε ξέρουν, σε δείχνουν με το δάχτυλο, όταν ξεπέσεις οικονομικά, χωρίς να εξετάζουν τα αίτια που σε οδήγησαν σ’ αυτό. Η χρεοκοπία, κοπέλα μου, είναι εφιάλτης. Πέρα από τα υλικά αγαθά, χάνεις και την αξιοπρέπειά σου και έχεις και το στίγμα του αποτυχημένου να σε βασανίζει».

«Πως είναι τώρα η ζωή σας;»

«Δύσκολη! Ένας βήχας τον τυράννησε για λίγο και αφού ήπιε μια γουλιά νερό συνέχισε. Κατ’ αρχάς είμαι άστεγος, όπως είπα. Ο άστεγος έχει να αντιμετωπίσει πολλά, την παγωνιά, την υγρασία και το χειρότερο όλων τη βροχή, αν δεν έχει βρει το σωστό καταφύγιο. Στην αρχή τριγυρνούσα στα σοκάκια της Αθήνας, αλλά πέρα των άλλων μου έλειπε και η θάλασσα, έτσι κατέβηκα στον Πειραιά.  Στην αρχή είχα  βρει καταφύγιο σ’ ένα  εργοστάσιο,  που είχε βάλει λουκέτο και που ευτυχώς δεν το είχαν ανακαλύψει πολλοί. Το λέω αυτό γιατί τη νύχτα είναι άγρια τα πράγματα. Έξω κυκλοφορούν πάσης φύσεως άνθρωποι, νεοάστεγοι λόγω ανεργίας ή χρεών  που είναι σαν εμένα, αλλά και άλλοι που είναι επικίνδυνοι και πρέπει να φυλάγομαι από αυτούς.».

«Γιατί δεν πάτε σε κάποια από τις στέγες του δήμου να μείνετε;»

«Πηγαίνω κάποιες φορές για να κάνω ένα μπάνιο, αλλά πιστέψτε με δεν είναι καλά εκεί. Γίνονται τσακωμοί μεταξύ μας και πρέπει να κοιμάσαι με το ένα μάτι ανοικτό, που λέει ο λόγος. Τα πράγματα φαίνονται ωραία όταν κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα  πάτε εσείς οι δημοσιογράφοι στους ξενώνες και προβάλλετε το έργο των πολιτικών και του δημάρχου και τους φωτογραφίζετε με τους άστεγους, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και ούτε λύνονται έτσι τα προβλήματά μας. Άλλες υποδομές πρέπει να κάνει το κράτος, κάτι ανάλογο μ’ αυτό που γίνετε στο εξωτερικό. Τις προάλλες έπεσε τυχαία στα χέρια μου μια εφημερίδα και διάβασα ένα άρθρο που αφορούσε τους άστεγους της Φιλανδίας. Εκεί  η πολιτεία έφτιαξε συγκροτήματα διαμερισμάτων για τους άστεγους  και τους παραχωρεί μόνιμη στέγη, ενώ κοινωνικοί λειτουργοί τους βοηθούν να βρουν δουλειά και να ενταχθούν πάλι στην κοινωνία. Εν αντιθέσει με εδώ που η πολιτεία και η κοινωνία σε αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδι.  Επικρατεί η άποψη στο μυαλό πολλών ότι η κοινωνία των αστέγων αποτελείται από ναρκομανείς, αλκοολικούς, τζογαδόρους, τεμπέληδες, ψυχοπαθείς και παρανόμους. Μια μερίδα αποτελείται από αυτούς, όμως υπάρχουμε κι εμείς. Άνθρωποι επαγγελματίες, μορφωμένοι που χάσαμε τη δουλειά μας, που έχουμε αξίες, ιδανικά, όνειρα, ελπίδες και που θέλουμε κάποια στιγμή να επανέλθουμε στην κανονική ζωή. Εγώ γι’ αυτό κάνω αυτή τη δουλειά. Σηκώνομαι από τα χαράματα να μαζέψω από τους κάδους ότι χρήσιμο υπάρχει και το πουλάω  για λίγα ευρώ. Προσπαθώ να βγάζω λίγα χρήματα για τις ολιγαρκείς ανάγκες μου για να μην αναγκαστώ να ζητιανέψω, δεν θα το άντεχα αυτό. Ντρέπομαι…"

"Που μένετε τώρα;"

"Όπως σου είπα έμενα σε κείνο το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο με  δυο τρεις άλλους, αλλά γρήγορα το ανακάλυψαν και άλλοι. Μαζευτήκαμε πολλοί και ένα βράδυ μια ομάδα ναρκομανών μας την «έπεσε», μαχαίρωσαν κάποιον για να του πάρουν τα λίγα ευρώ που είχε. Με έπιασε απελπισία, έπρεπε να βρω άλλο στέκι. Για καλή μου τύχη μια μέρα εκεί που έψαχνα για ντενεκεδάκια αναψυκτικών στην παραλία, είδα ένα σκαρί, γερμένο σαν να ξεκουραζόταν μετά από τα ταξίδια του. Σήκωσα το κεφάλι μου να το καμαρώσω και εκείνο  μου αιχμαλώτισε την ψυχή. Στην πλώρη του με ξεθωριασμένα από την αλμύρα γράμματα διάβασα το όνομά του, «Πηνελόπη», το όνομα της γυναίκας μου. Το θεώρησα σημάδι απ’ εκείνη. Στην πρύμνη του έχασκε μια μεγάλη τρύπα και απ’ εκεί μπήκα στο εσωτερικό του. Τα μισοσαπισμένα ξύλα του έτριζαν κάτω από τα πόδια μου σε κάθε μου βήμα. Όσο προχωρούσα προς την πλώρη, το σκαρί ήταν σε καλλίτερη κατάσταση και πρόσεξα πως ήταν στεγνά, κάτω από την τιμονιέρα, παρόλο που είχε βρέξει το βράδυ. Από κείνη την ημέρα έγινε το σπίτι μου. Κάθε βράδυ γύρω στο σούρουπο με χίλιες προφυλάξεις μπαίνω στην κοιλιά του και απαγκιάζω". Άλλος ένας επίμονος βήχας τον έκανε να σταματήσει για λίγο την αφήγησή του.

"Φάτε και το τοστ σας κύριε Προκόπη, θα κρυώσει…"

"Έχω συνηθίσει το κρύο φαί, συνέχισε με πίκρα. Πηγαίνω στα συσσίτια και βολεύομαι, να είναι καλά οι άνθρωποι, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που μας σκέφτονται. Σας ευχαριστώ παιδιά μου για το κέρασμα, ώρα να πηγαίνω".

"Τι μπορούμε να κάνουμε για σας; Δεν είμαστε πλούσιοι, ένα μισθό που μόλις καλύπτει τις ανάγκες μας έχουμε, αλλά μια μικρή βοήθεια μπορούμε να σας προσφέρουμε, ίσως κάτι ζεστό, μια κουβέρτα, ένα μπουφάν, ο χειμώνας έχει αρχίσει να δείχνει τα δόντια του".

«Η αλήθεια είναι ότι μαζεύω χρήματα να αγοράσω ένα σλίπινγκ μπαγκ, γιατί το προηγούμενο που μας είχε μοιράσει μια φιλανθρωπική οργάνωση μου το έκλεψαν, αλλά μην ξοδεύεστε. Σας ευχαριστώ».

«Κοίτα σύμπτωση», είπε η Δανάη, «έχω ένα που δεν το χρειάζομαι, θα σας το δώσω ευχαρίστως, τζάμπα πιάνει χώρο στην ντουλάπα μου. Λοιπόν σήμερα είναι Παρασκευή, ελάτε πάλι εδώ την Δεύτερα κατά τις 12 να σας το δώσω".

«Καλά αν είναι έτσι, θα περάσω» τους είπε και βήχοντας απομακρύνθηκε σέρνοντας με κόπο το καρότσι του.

«Θα σας περιμένω, και σας παρακαλώ πηγαίνετε στο κοινωνικό φαρμακείο να πάρετε κάτι για τον βήχα σας,  είναι πολύ επίμονος".

«Αλήθεια, δεν ήξερα ότι έκανες κάμπινγκ» της είπε ο Ορέστης μόλις απομακρύνθηκε ο Προκόπης.

«Δεν έκανα, πως σου ήρθε;»

«Και το σλίπινγκ μπαγκ ;»

«Α! θα το αγοράσω…»

«Μαζί θα το αγοράσουμε, θα τσοντάρω κι εγώ».

Ο Προκόπης σέρνοντας τα βήματά του έφτασε εκεί που πουλούσε ότι  μάζευε κάθε μέρα, άφησε το καρότσι του και αφού πέρασε να πάρει κάτι να φάει από το συσσίτιο τράβηξε για το στέκι του. Τσίμπησε λίγο από το φαγητό και ξάπλωσε. Ο βήχας είχε γίνει πιο έντονος και νόμισε πως είχε  πυρετό. Σε λίγο θες  από την κούραση, θες από τον πυρετό τον πήρε ο ύπνος. Ένας ύπνος όμορφος αφού είδε πως καθόταν στο τιμόνι της «Πηνελόπης» έχοντας στο πλευρό του την γυναίκα του και ταξίδευαν μαζί σε καταγάλανα νερά…

~//~

Την Δευτέρα η Δανάη κατέβηκε από το γραφείο στο πεζόδρομο για να συναντήσει τον Προκόπη, όμως  εκείνος δεν φάνηκε. «Ίσως έρθει αύριο», της είπε ο Ορέστης. Ούτε και την Τρίτη όμως φάνηκε.

«Ορέστη ανησυχώ, μήπως έπαθε κάτι; Ήταν και αυτός ο βήχας. Μπορεί να είναι άρρωστος".

«Ίσως» της είπε ο Ορέστης «κοίτα το απόγευμα μόλις σχολάσουμε θα πάμε με την μηχανή μου να τον βρούμε».

«Που όμως; Δεν μας είπε που μένει συγκεκριμένα…»

«Ξέρω δυο τρία μέρη με παλιά σκαριά. Πηγαίνω εκεί και βρίσκω υλικό για τις φωτογραφίες μου. Κάπου θα τον βρούμε».

Στο πρώτο μέρος δεν στάθηκαν τυχεροί, ούτε στο δεύτερο, στο τρίτο είδαν από μακριά ένα σκαρί λουσμένο με ένα μουντό ηλιοβασίλεμα. Το πλησίασαν και βεβαιώθηκαν ότι είχαν έρθει στο σωστό μέρος όταν διάβασαν το όνομα στο σκαρί, «Πηνελόπη».

Από την τρύπα που έχασκε στην πρύμνη μπήκαν μέσα και τον φώναξαν. Απόκριση δεν πήραν. Άναψαν τον φακό του κινητού και κοίταξαν στο βάθος του σκάφους. Και τότε τον είδαν κουλουριασμένο σε μια γωνιά. Έτρεξαν κοντά του. Όταν τον άγγιξαν κατάλαβαν πως ήταν αργά για κείνον. Στα κοκκαλωμένα χέρια του κρατούσε την φωτογραφία της γυναίκας του.

Κάλεσαν ασθενοφόρο. Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε πως είχε πεθάνει πριν από είκοσι τέσσερις ώρες από παθολογικά αίτια, αποκλείοντας την εγκληματική ενέργεια.

Μία εβδομάδα μετά η Δανάη δημοσίευσε ένα άρθρο για  τους άστεγους, θύματα της οικονομικής κρίσης, στην οποία συμπεριέλαβε και την άτυπη συνέντευξη που πήρε από τον Προκόπη με τίτλο: «Άραγε η αναλγησία του κράτους θεωρείται εγκληματική ενέργεια;»

[Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην «μίνι σκυτάλη» ένα δρώμενο που διοργανώνει η Μαίρη που έχει το blog https://ghinimatia.blogspot.com/  Όσοι λαμβάνομαι μέρος  παίρνουμε έμπνευση από  εικόνες που μας δίνει η Μαίρη μετά από κλήρωση. Η εικόνα που έτυχε σε μένα ήταν αυτό το όμορφο σκαρί το λουσμένο με ήλιο].




 

 

 

 

 


44 σχόλια:

  1. Το πόση συγκινητική ομορφιά είχε η ιστορία σου δεν λέγεται! Ναυάγια της ζωής που περνάνε απαρατήρητα δίπλα μας κι όμως αν ανοίξουμε τα αυτιά μας έχουν τόση ύπαρξη που αξίζει όσο κι οι εαυτοί μας! Βέβαια όχι όλοι αλλά ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς όπως σωστά αναφέρεις! Σ' ευχαριστώ πολύ για την πανέμορφη συγκινητική σου συμμετοχή που με έκανε και δάκρυσα! Σου στέλνω πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου εγώ σ' ευχαριστώ που με τις ιδέες σου μας δίνεις ώθηση για να γράφουμε.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  2. Δεν ξέρω αν έχεις μιλήσει με άστεγο, πάντως αυτά που έγραψες Ελένη μου, είναι όλα ακριβή και αληθινά. Ευφυέστατο να βάλεις μια συνέντευξη μέσα στην ιστορία σου, για να έχουμε κι εμείς την αληθινή διάσταση του δράματος, γιατί μας τα έχουν πρήξει οι νεοφιλελέ δημοσιογραφίσκοι, για περιθωριακούς "κλοσάρ" τύπους που αρνούνται να ενταχθούν στις δομές των δήμων (πόσο ψέμμα Θεέ μου!)...
    Ελένη μου, υποκλίνομαι στην έμπνευση και στην ευαισθησία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που έχει ξεφύγει. Πολύς κόσμος υποφέρει. Πίσω από τις κλειστές πόρτες υπάρχει πόνος, αγώνας για επιβίωση, γονείς που αγωνιούν για τα παιδιά τους. Μέσα σ' αυτή την κοινωνία ζω και τα βλέπω όλα αυτά και αγανακτώ.
      Να είσαι καλά. Σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  3. Υπέροχη, ανθρώπινη, γεμάτη αλήθεις η ιστορία σου Ελένη μου. Τραγικό είναι το πως ζουν κάποιοι άνθρωποι παντελώς ξεχασμένοι από την κρατική μηχανή. Και η κατάληξη τόσο λυπητερή. Κρίμα και ό,τι είχε βρει δυο ανθρώπους να νιαστούν γι αυτόν.
    Με συγκίνηση σου γράφω το σχόλιο που ακόμη δεν έχει περάσει.
    Μπράβο Ελένη μου θαυμάσια συμμετοχή στη μινι σκυτάλη μας
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου υπάρχουν άνθρωποι που το κράτος τους έχει γυρίσει την πλάτη ενώ θα μπορούσε να σκύψει πάνω από κάθε περίπτωση, να φροντίσει για όλους. Αλλά δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα.
      Να είσαι καλά. Φιλιά!

      Διαγραφή
  4. Τι όμορφη και τόσο επίκαιρη η ανάρτηση σου. Έχω κιεγώ ένα τέτοιο που ζει σε ένα παλιό φορτηγάκι. Στην αρχή δε μου μιλούσε, δεν ήθελε τίποτε από εμένα , τώρα όταν κάνω βόλτα την Καντυ του πηγαίνω μερίδα. Υπεροχη γλυκια μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεωργία μου είσαι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και μπράβο σου.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  5. Συγκινητικό αφήγημα, γεμάτο έντονα συναισθήματα, περιγράφεις με γλαφυρό τρόπο τις κοινωνικές αδικίες, τις οικονομικές δυσκολίες,ανθρώπινο και πικρό συγχρόνως
    Δείχνει την αδιαφορία του κράτους για τον στρατό αστέγων που δημιουργήθηκε από την οικονομική κρίση.
    Συγχαρητήρια Ελένη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου η οικονομική κρίση και η βαριά φορολογία βούλιαξε πολλούς και από οικονομικά εύρωστους τους έκανε επαίτες.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  6. Συγκηνητική και ανθρώπινη ιστορία. Για ανθρώπους που δεν θέλουμε να βλέπουμε, τους παρίες της κοινωνίας.
    Μπράβο Ελένη για την συμμετοχή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Να ξεκινήσω καλή μου φίλη από τα έντονα και σημαντικά κοινωνικά σου μηνύματα.
    Η αναλγησία ενός κράτους είναι φυσικά εγκληματική ενέργεια. Αλλά ένα καπιταλιστικό κράτος δεν νοιάζεται για τους άστεγους μήτε τους εξαθλιωμένους. Φύρα τους θεωρεί. Έτσι παραμένουν έρμαιο στην "φιλανθρωπία" των μεγαλοαστών που, για να κονομήσουν φοροαπαλλαγές και να καλλιεργήσουν το "ανθρώπινο" image τους. Έρχονται και οι παράτες με τους πολιτικάντηδες που ΕΜΕΙΣ ψηφίζουμε και δημιουργείται αυτή η όμορφη ατμόσφαιρα.

    Με τη σχολή και το ύφος του κοινωνικού ρεαλισμού, Ελένη μου, γράφεις ένα διήγημα ντοκιμαντέρ. Μια καταγγελία της ζωής που δεν άλλαξε άσχετα αν δεν είμαστε στον αιώνα του Ντίκενς και του Σκρούτζ. Όλα ίδια παραμένουν.

    Υπέροχη ανάπτυξη, αφήγηση, ζεστοί άνθρωποι, ιστορίες της διπλανής πόρτας. Τι να πω. Χάρηκα πάρα πολύ τη γραφή και το δημιούργημά σου καλή μου φίλη και ειλικρινά μια μεγάλη αγκαλιά από μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου "ο χορτάτος τον νηστικό δεν τον καταλαβαίνει" λέει μια παροιμία και είναι σωστή. Το κράτος αφού ξεζούμισε τους μικρούς επαγγελματίες και τους χαμηλοσυνταξιούχους, τώρα τους θεωρεί φύρα. Και έχουν αναλάβει "οι φιλεύσπλαχνοι" να τους δώσουν ελεημοσύνη για το θεαθείναι και για φοροαπαλλαγές.
      Πόση αθλιότητα Θεέ μου.
      Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
      Καλό απόγευμα!

      Διαγραφή
  8. Μπράβο Ελένη! Πολύ δυνατό, γεμάτο συναίσθημα και τρυφερότητα, αλήθειες και μηνύματα. Ας κοιτάξουμε τα πάρκα, τα πεζοδρόμια, τα παγκάκια για να δούμε το ανάλγητο κι ανθρωποφάγο πρόσωπο του κράτους και την αθλιότητα και την απελπισία στα πρόσωπα των άστεγων που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι
    Συγχαρητήρια Ελένη!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  9. Ελενη μου μέσα από την εικόνα ενός ναυαγίου έθιξες ένα πολύ ανθρώπινο θέμα με τους άστεγους που αντικρίζουν την αναλγησία του κράτους...μέσα από την έμπνευσή σου, παρουσίασες και έθιξες όλα τα προβλήματα που υπάρχουν πίσω από κάθε άστεγο φίλη μου, που στο τέλος φεύγουν μόνοι και πικραμένοι! Να μην αξιώνεται κανένας ανθρώπους να χάνει την αξιοπρέπεια του όταν οι συγκυρίες τον αφήνουν στον δρόμο...αν μπούμε στην θέση τους για λίγο, τότε θα καταλάβουμε τι αισθάνονται στην ψυχή τους!!
    Γεμάτη συναίσθημα η συμμετοχή σου Ελένη μου...
    Να είσαι καλά, καλή συνέχεια και στα επόμενα δρόμενα φίλη μου.
    Καλο σου βράδυ και μια αγκαλιά μεγάλη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Όμορφη γραφή, το εύρημα της συνέντευξης σωστό για την ολοκλήρωση της πλοκής και κυρίως ένα θέμα υπαρκτό γραμμένο με πολύ ευαισθησία και αλήθεια. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από τον να χάσεις τα πάντα, όχι από κάποια επιχειρηματική αστοχία, αλλά επειδή έτσι τα φέρνει η ζωή και να βρεθείς μόνος, άστεγος, να ψάχνεις τα σκουπίδια για λίγα ευρώ. Οι φιλανθρωπικοί οργανισμοί, οι Δήμοι, η εκκλησία βοηθούν αλλά δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα. Χρειάζεται οργανωμένη κοινωνική πολιτική... αλλά αυτά είναι ακόμα στην φαντασία των διοικούντων.
    Την Καλημέρα μου, Ελένη, έπιασες ένα πραγματικό πρόβλημα και σε ευχαριστώ που μας επανάφερες στην πραγματικότητα. Άραγε τι έγιναν αυτοί οι άνθρωποι, την νύχτα που μας πέρασε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό σκεφτόμουν και εγώ. Πως πέρασαν τη χθεσινή νύχτα αυτοί οι άνθρωποι. Έχουμε φτάσει στο 2021 και τέτοια φαινόμενα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Θα έπρεπε να λύνονται εν τη γενέσει.
      Την καλημέρα μου

      Διαγραφή
  11. Ελένη μου απίστευτα συγκινητικά και αληθινά όσα συμπεριέλαβες στην αφήγησή σου και το ερώτημα παραμένει. Η εγκληματική αναλγησία του κράτους πως συντηρείται και γιατί ;;; Η χθεσινή νύχτα με τις ακραίες συνθήκες με έκανε να σκεφτώ, μέσα στην ζεστασιά του σπιτιού μου, χορτάτη και βολεμένη, τι να γίνεται εκεί έξω ;;; Δεν με καθησυχάζει το γεγονός ότι οι Δήμοι προσφέρουν περιστασιακά στέγη στους αστέγους και συσσίτια και αποσπασματική κάλυψη των αναγκών τους....αυτό το έλλειμμα πρόνοιας στον τόπο μας παραμένει ανοιχτή πληγή και ως πότε ;;; Δεν αισθάνομαι καλά ούτε με τον εαυτό μου, η περιστασιακή βοήθεια που προσφέρω, μαζί με φίλες, όπου μπορώ δεν καθησυχάζει την συνείδησή μου ούτε λύνει το πρόβλημα....πως θα πιέσουμε την πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της ;;;Σε καλημερίζω με πολλές σκέψεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαυδία μου δεν σου κρύβω πως και μένα οι ίδιες σκέψεις με βασανίζουν, όμως αυτό είναι μεγάλο ζήτημα που μόνο η κρατική μέριμνα μπορεί να λύσει.
      Την καλημέρα μου

      Διαγραφή
  12. Ελενη μου υπεροχη η ιστορια σου
    Το κρατος εχει παιδεχει κοσμο και κοσμακη
    Ειναι γεγονος, υπαρχει αυτο το προβλημα και αντι να λυθει, επεκτεινεται.
    Να ξερεις πως αγαπησα τους ηρωες σου

    φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως το λες, το πρόβλημα επεκτείνεται.
      Σ' ευχαριστώ Κική μου.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  13. Χρειάστηκε λίγο να κάνω ένα διάλειμμα, πριν σου σχολιάσω. Η ιστορία σου είναι βαθιά συγκινητική. Γιατί η αλήθεια της σε βουρκώνει Ελένη μου.
    Υποκλίνομαι στην έμπνευση σου και στο μεγαλείο της ψυχής σου. Δυστυχώς, το θέμα των αστέγων, η πολιτεία το 'χει σε τελευταία μοίρα. Λες και δε μιλάμε για ψυχές.
    Μπράβο σου που το θίγεις και μάλιστα τόσο περίτεχνα.
    Σου στέλνω μεγάλο φιλί και μια αγκαλιά γιατί με συγκίνησες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου το κράτος αντί να σκύψει στα προβλήματα του λαού τους ξεζουμίζει. Με αποτέλεσμα εκεί που κάποιος ήταν σωστός στις υποχρεώσεις του τώρα να μην μπορεί να ανταπεξέλθει. Ήρθε και ο covit και έδεσε...
      Την καλημέρα μου

      Διαγραφή
  14. Η ανασφάλεια που νοιώθω, μεγαλώνει κάθε μέρα, γιατί μ αυτά που γίνονται , ανά πάσα στιγμή δεν ξέρεις τί σε περιμένει.
    Η ιστορία σου με συγκίνησε πολύ Ελένη μου. Συμβαίνουν δίπλα μας κι αυτά που μπορούμε να κάνουμε είναι πολύ λίγα.
    Το κράτος ανύπαρκτο κι εδώ, απορώ πώς υπάρχουμε ακόμα.
    Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι νοιώθουμε ανασφάλεια Ρένα μου. Το κράτος σκορπάει λεφτά μόνο για τα κανάλια και χαρίζει χρέη στους μεγαλοοφειλέτες, όσο για τους μικρούς τους βγάζει στο σφυρί σπίτια για 1000 ευρώ χρέος.
      Την καλημέρα μου

      Διαγραφή
  15. Πωπω Ελένη, πολύ δυνατή η ιστορία σου, πολύ δυνατά και τα μηνύματα που περνάς. Μας κάνεις να σκεφτόμαστε βαθιά, να θέλουμε να μπούμε στη θέση των άλλων, να τους καταλάβουμε καλύτερα
    Δεν είμαι βέβαια αν και σε ποιο βαθμό επιδιώκουμε ως κοινωνία, κόσμος, πλανήτης, να δώσουμε λύση σε προβλήματα που ταλαιπωρούν την ανθρώπινη ψυχή και μπορεί να χτυπήσουν την πόρτα ΟΛΩΝ των ανθρώπων. Στην Αγγλία, βρέθηκα σε πόλη όπου στους δρόμους έτρεχαν αυτοκίνητα ειδικής παραγγελίας, κατά μήκος δρόμων όπου ζούσαν άστεγοι. Αυτή η εικόνα, της έντονης αντίθεσης, μου έχει μείνει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Joanna μου στο εξωτερικό είναι μπροστά σε πολλά πράγματα, εδώ γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε το σωστό δεν μπορώ να καταλάβω.
      Την καλησπέρα μου

      Διαγραφή
  16. Είναι σίγουρο ότι "η αναλγησία του κράτους θεωρείται εγκληματική ενέργεια", μόνο που το κράτος δεν είναι κάτι αόριστο, άλλα άρρηκτα δεμένο με την πολιτεία, την τοπική αυτοδιοίκηση, τις εκάστοτε κυβερνήσεις, τους νόμους.. Δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν άστεγοι, ούτε εδώ, ούτε καν σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Σήμερα μάλιστα, όπως διάβασα σε ένα ποστ τής Άννας, ένας άστεγος έφαγε πρόστιμο 300 ευρώ για άσκοπη μετακίνηση.. Ενώ όταν πήγε ο Κούλης στο Κολωνάκι για καφέ, η μετακίνηση ήταν σκόπιμη! Εξοργιστική πραγματικότητα.. Το κείμενό σου με συγκίνησε, και το τέλος ενδέχεται να ηταν "λευτεριά" για τον άτυχο αυτό άνθρωπο.. Την καλημέρα μου 🌼

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πόσο συγκινητική είναι η ιστορία σου Ελένη μου! Πόσα μηνυματα περνάς ποσους προβληματισμους για μια κοινωνία που βουλιάζει και ένα απροσωπο κράτος! Δυστυχώς δεν τους νοιάζει αν υπάρχουν άστεγοι, άνθρωποι που έχουν προβλήματα όπως είπε και ο Γιάννης τους θεωρουν φυρα.. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν αλλά πολλές φορές δεν μπορούν...
    Μπράβο και παλι μπράβο!!
    Καλη αυριανή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Δυνατή και πολύ συγκινητική ιστορία! Πραγματικά με συγκίνησε πολύ 🙁 το ίδιο δυνατό είναι όμως και το μήνυμά της... Δυστυχώς δεν υπάρχει μέριμνα...καμία πραγματικά για τόσους ανθρώπους...Λες και είναι αόρατοι...
    Καλό βράδυ εύχομαι 🌹

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ελένη μου συγχαρητήρια και για την έμπνευση αλλά και για την τόσο ρεαλιστική εικόνα που μας χάρισες μέσα απο την ιστορία σου. Έχει τύχει τα τελευταία 5 χρόνια να βρίσκομαι πολύ κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους , στην κυριολεξία με συγκίνησες πολύ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Κάτια μου.
      Η ιστορία μου δυστυχώς περιγράφει μία κατάσταση που δεν θα έπρεπε να υπάρχει στην κοινωνία μας, αλλά το κράτος πρόνοιας είναι απών και μόνο η μέριμνα κάποιων αξιέπαινων ανθρώπων δίνει κάποιες λύσεις.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  20. μου έλειψαν πολλά τα δρώμενα και όλα όσα αφορά το μπλογκιγκ , αναρτήσεις , επισκέψεις στους μπλογκερς κλπ κλπ
    τελοσπάντων

    Καλώς σε βρήκα. Ελπίζω να σε βρίσκω καλά. Μετά από ένα διάλειμμα 4 μηνών , επέστρεψα και στη blogoγειτονιά μας και στο blog μου , με νέα ανάρτηση .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Πολύ όμορφη και επίκαιρη η ανάρτηση σου με πολλά νοήματα.Μακάρι να μην υπήρχαν πουθενά άστεγοι σε αυτή τη γη.Τα πραγματα τοτε θα ήταν περισσότερο ανθρώπινα.Αν μπορούμε ας βοηθάμε όλοι για να κοιμομαστε με καθαρή συνείδηση.Βέβαια θα μου πεις δεν λύνεται με λιγους το τεράστιο πρόβλημα.Ας ελπίζουμε όμως.🌻Ευχομαι καλό μήνα από αυριο με υγεία και να μας φέρει όλα τα καλά.🌻

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι φίλε μου η κοινωνία μας να ήταν διαφορετική. Μέσω της αλληλεγγύης θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά. Αλλά όλοι μαζί με το κράτος να είναι πρωταγωνιστής.
      Καλό μήνα!

      Διαγραφή
  22. Σε ένα σημείο είπες ακριβώς την αιτία του προβλήματος. Αν ξεπέσεις σε θεωρούν αποτυχημένο. Η σύγχρονη κοινωνία δεν δέχεται τις αποτυχίες και τις κακοτοπιές. Ο μεγαλύτερος ρατσισμός είναι ο κοινωνικός. Άνθρωποι που προτιμούν να μείνουν στο δρόμο από το να αντέξουν την ταπείνωση του να ξεπέσουν στη βοήθεια του διπλανού τους. Είχες μεγάλη έμπνευση Ελένη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου πόσο δίκιο έχεις, ο κοινωνικός ρατσισμός είναι ο χειρότερος και λίγο πολύ τον έχουμε γευτεί όλοι μας.
      Να είσαι καλά.
      Καλό μήνα!

      Διαγραφή