Το νυσταγμένο φεγγαράκι

 

Μια φορά κι ένα καιρό το φεγγάρι νύσταξε και αποφάσισε να κοιμηθεί. Κοίταξε γύρω του για να βρει κάποιο σύννεφο να γείρει πάνω του, αλλά ο ουρανός δεν είχε καθόλου σύννεφα. Ήταν καλοκαίρι βλέπετε.

Κοίταξε κάτω χαμηλά να βρει μια γωνίτσα πάνω στη γη, αλλά δεν έβλεπε κάτι που πάνω του θα μπορούσε να ξαπλώσει.

Τα κρινάκια της θάλασσας από χαμηλά είδαν τα χασμουρητά του και τα νυσταγμένα του ματάκια και του φώναξαν:

-Ε! φεγγαράκι έλα ξάπλωσε πάνω μας. Θα σου φτιάξουμε απαλό στρώμα.

-Ευχαριστώ καλά μου κρινάκια, αλλά φοβάμαι μη σας κάψω με το φως μου.

-Μην φοβάσαι εμείς είμαστε συνηθισμένα, φυτρώνουμε μέσα στην καυτή άμμο και  το φως του καλοκαιριάτικου ήλιου  μας καίει όλη μέρα. Έλα…

Τελικά πείστηκε, πήγε και ξάπλωσε πάνω στα κρινάκια της θάλασσας που του είχαν φτιάξει με τα άσπρα λουλούδια τους ένα απαλό στρώμα. Μερικά ξάπλωσαν δίπλα του και του χάιδευαν το κεφαλάκι ως να το πάρει ο ύπνος.

Μερικά νυχτολούλουδα που ήταν εκεί κοντά, φυτρωμένα στην αυλή ενός σπιτιού, ακούμπησαν απαλά πάνω στο φεγγάρι και έγιναν το σεντονάκι του.

Οι νυχτοπεταλούδες παρακινημένες από το φως του φεγγαριού πετούσαν γύρω του και δεν άφηναν κανέναν να πλησιάσει, μην τυχόν και το ξυπνήσουν.  Ως και η θάλασσα που ήταν σιμά τους με τα κυματάκια της του τραγούδησε το πιο γλυκό νανούρισμα.

Το φεγγάρι όταν ήρθε η αυγή και ξύπνησε δεν μπορούσε να καταλάβει αν όλα αυτά τα έζησε ή τα είχε ονειρευτεί.

Αυτό το μικρό παραμυθάκι γράφτηκε για την Αλατοπρόσκληση με θέμα το φεγγάρι που νύσταξε και αποφάσισε να κοιμηθεί.

Εδώ θα βρείτε και άλλα παραμυθάκια με το ίδιο θέμα από τα μέλη της αλατοπαρέας.