Η μυστηριώδης εξαφάνιση του Καλοκαιριού (Μέρος 3ο)

Την αρχή του παραμυθιού θα την βρείτε εδώ

Το δεύτερο μέρος θα το βρείτε εδώ

Κάθισαν στο γραφείο του και το Καλοκαίρι είπε  στην βοηθό του να τους ετοιμάσει  δυο καφεδάκια. Μετά  άρχισε την διήγηση του αναστενάζοντας.

«Κύριε Κάβουρα, όταν παρέλαβα την σκυτάλη από την αδερφή μου την Άνοιξη ήμουν πολύ χαρούμενο, γιατί ύστερα από εννέα μήνες κλεισούρα είχε έρθει η σειρά μου. 

Βγήκα και καλημέρισα πρώτα πρώτα τον Ήλιο. Συζήτησα μαζί του κάποια   ζητήματα, πότε δηλαδή θα ανατέλλει πότε θα δύει,  να μην το παρακάνει με τους καύσωνες, να χαρίζει όμορφα ηλιοβασιλέματα για τις ρομαντικές ψυχές και άλλα πολλά. Ήταν σύμφωνος  σε όλα και έτσι δώσαμε τα χέρια και τον άφησα να κάνει την δουλειά του.

Μετά κατηφόρισα προς την Θάλασσα την καλημέρισα από μακριά, αλλά δεν άκουσα να μου ανταποδίδει τον χαιρετισμό, απεναντίας έφτασε στα αυτιά μου ένα –εσύ μας έλειπες τώρα- και συγκλονίστηκα. Μπα θα παράκουσα,  σκέφτηκα, δεν είναι δυνατόν η Θάλασσα να είπε κάτι τέτοιο. Πλησίασα λοιπόν και την χαιρέτησα πάλι από κοντά. Τίποτα αυτή, την είδα πολύ προβληματισμένη, στενοχωρημένη μη σου πω και θυμωμένη.

"Τι έχεις Θάλασσα, γιατί είσαι στενοχωρημένη και γιατί δεν με χαιρετάς μετά από τόσο καιρό που έχεις να με δεις; Τώρα που θα έπρεπε να είσαι χαρούμενη, που θα γεμίσουν οι παραλίες σου με κόσμο, εσύ είσαι κατσούφα;" την ρώτησα.

«Είμαι θυμωμένη μαζί σου, μου απάντησε εκείνη. Δεν σε θέλω, να γυρίσεις στον πύργο σου».

«Μα γιατί τα έχεις βάλει μαζί μου… τόσα χρόνια συνεργαζόμαστε άψογα, τι άλλαξε τώρα;»

«Στην αρχή χαιρόμουν που όταν ερχόσουν Εσύ, γέμιζαν όλες οι παραλίες μου με κόσμο. Χαιρόμουν που έπαιζαν οι γονείς με τα παιδιά τους πλατσουρίζοντας με τα κυματάκια μου, που έφτιαχναν κάστρα  με την άμμο μου, μα κουράστηκα πια. Κουράστηκα γιατί μετά πρέπει να καθαρίζω τα σκουπίδια  τους. Τι και αν κάθε χρόνο στέλνω τους Πελεκάνους με τις ντουντούκες να τους φωνάζουν –όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε Θάλασσες και Ακτές-  τίποτα αυτοί, συνεχίζουν να με βρομίζουν. Άσε που με όλα αυτά τα σπορ που έχουν εφεύρει, δεν αφήνουν τα πλασματάκια μου να ησυχάσουν. Πέρσι θρήνησα κάμποσες χελώνες εξαιτίας των ταχύπλοων.

Παλιά ήταν αλλιώς, ήταν πιο ωραία! Άντε έπλεε στα νερά μου καμιά βαρκούλα με κάποιο ερωτευμένο ζευγαράκι μέσα που απολάμβανε την βαρκάδα του ή παρέες που σιγοτραγουδούσαν με κιθαρίτσες στην αμμουδιά όταν είχε Πανσέληνο. Τώρα  παντού ακούς ξέφρενες μουσικές και φασαρίες από μεθυσμένους τουρίστες... σκέτη τρέλα σου λέω. Κουράστηκα πια!  Καλύτερα περνάω με τα αδέρφια σου. Τότε τουλάχιστον όλοι μένουν στα σπίτια τους και έτσι εγώ έχω την ησυχία μου.

Η Θάλασσα συνέχισε να μου λέει ατέλειωτα παράπονα  και είχα αρχίσει να της ρίχνω δίκιο, την χαιρέτισα και έφυγα προβληματισμένο.

Συνεχίζεται