Η μυστηριώδης εξαφάνιση του Καλοκαιριού (Μέρος 1ο)

Ο Κάβουρας ο Ανοιχτομάτης ο γνωστός ντετέκτιβ απολάμβανε το καφεδάκι του αναπολώντας την τελευταία του επιτυχία, καθώς μετά από αυτήν η φήμη του είχε μεγαλώσει.

Ξαφνικά άκουσε φωνές έξω από το γραφείο του. Μα τις χίλιες τσούχτρες! η προσφιλής του  ατάκα του ήρθε αυθόρμητα στο στόμα και πριν προλάβει να ανοίξει να δει τι συμβαίνει ένα τσούρμο πιτσιρίκια όρμησαν μέσα και ο πιο μεγάλος που φαινόταν και αρχηγός τους ακούμπησε με φόρα ένα κουμπαρά πάνω στο γραφείο του και του είπε με ύφος σοβαρό «αυτές είναι όλες οι οικονομίες μας, τις μαζεύαμε όλο το Χειμώνα για να αγοράσουμε παγωτά τώρα το Καλοκαίρι. Βγήκε όμως ο Ιούνιος και εμείς δεν έχουμε φάει ούτε ένα, γιατί όλο βρέχει».

«Και από μένα τι θέλετε βρε παιδιά;» τους είπε ο ντετέκτιβ.

«Ντετέκτιβ δεν είσαι;»

«Ασφαλώς και είμαι!»

«Τότε θέλουμε να βρεις το Καλοκαίρι και να το φέρεις πίσω και χαλάλι σου οι  οικονομίες μας. Έναν ολόκληρο χρόνο περιμέναμε να τελειώσουμε το σχολείο, το διάβασμα και τα γραψίματα και τώρα που κάναμε διακοπές από το σχολείο και είπαμε να πάμε στη θάλασσα να κάνουμε τις βουτιές μας και να φάμε τα παγωτά μας το Καλοκαίρι είναι άφαντο» είπαν τα παιδιά όλα μαζί σαν χορωδία.

«Εντάξει, εντάξει θα αναλάβω την υπόθεσή σας, τους είπε ο Κάβουρας, περισσότερο για να τον αφήσουν ήσυχο γιατί τον είχαν τρελάνει με τις φωνές τους. Όταν έχω νέα θα σας ειδοποιήσω. Και τώρα πηγαίνετε να κάνω και εγώ την δουλειά μου».

Όταν τα παιδιά έφυγαν, ο Κάβουρας συνέχισε το καφεδάκι του με την ησυχία του, όμως μα τις χίλιες τσούχτρες τα παιδιά έχουν δίκιο σκέφτηκε, όλο τον Ιούνιο βρέχει και ο Ιούλιος δεν πάει πίσω, που έχει πάει άραγε το καλοκαίρι; Θα κάνω μια έρευνα γιατί αυτό είναι ύποπτο.

Την άλλη μέρα ο Ουρανός ήταν πάλι γεμάτος γκρίζα σύννεφα και φυσούσε πολύ. Ο Κάβουρας μπήκε στο αυτοκίνητό του και ξεκίνησε για την Θάλασσα. Είχε σκεφτεί να ξεκινήσει από αυτήν την έρευνά του. Σαν έφτασε κατέβηκε από το αυτοκίνητο και την πλησίασε.

«Γεια σου Θάλασσα» την χαιρέτησε.

«Βρε βρε βρε πως από τα μέρη μας κύριε Κάβουρα, από τότε που έγινες διάσημος μας ξέχασες».

«Ε να... δουλειές και τώρα για δουλειά έχω έρθει. Θα ήθελα να σε ρωτήσω μήπως ξέρεις κάτι για την εξαφάνιση του Καλοκαιριού. Που μπορεί να έχει πάει;» την ρώτησε ο Κάβουρας.

«Κοίτα, πήγαινε αλλού για πληροφορίες, δεν ξέρω τίποτα» του απάντησε νευριασμένη η Θάλασσα και του έριξε  ένα κύμα που έκανε μούσκεμα τον Κάβουρα, ενώ συγχρόνως σκεφτόταν «ξέρω, αλλά δεν σου λέω».

Ο Κάβουρας έφυγε γιατί ήξερε πως έτσι που ήταν θυμωμένη δεν θα του έλεγε τίποτα και πήγε προς τα δέντρα του Δάσους.

«Γεια σας, ερημιές ε! … δεν βλέπω  εκδρομείς. Εδώ κάθε Καλοκαίρι γινόταν το αδιαχώρητο  από τους κατασκηνωτές» τους είπε ο Κάβουρας τάχα ανέμελα. «Μήπως φταίει το Καλοκαίρι που έχει εξαφανιστεί; Αλήθεια μήπως ξέρετε κάτι εσείς για αυτό;»

«Εμείς δεν ξέρουμε τίποτα κύριε Κάβουρα, του είπαν τα δέντρα ενώ με το θρόισμα τους ήταν σαν να έλεγαν «ξέρουμε, αλλά δεν σου λέμε».

Ο Κάβουρας έφυγε απογοητευμένος. Σταμάτησε κοντά σε ένα βράχο και κάθισε να σκεφτεί με ποιο τρόπο έπρεπε να συνεχίσει την έρευνά του. Κοίταξε προς τον Ουρανό και είδε τον Ήλιο μισοκρυμμένο πίσω από τα γκρίζα σύννεφα.

«Ήλιε είσαι η τελευταία μου ελπίδα. Πες μου γιατί εξαφανίστηκε το Καλοκαίρι; Ποιος το απήγαγε; Που το έχουν πάει;» 

«Θα σου πω, του αποκρίθηκε ο Ήλιος, γιατί βαρέθηκα να με κρύβουν συνέχεια τούτα τα γκρίζα σύννεφα» και έσπρωξε κάνα δυο για να βλέπει καλύτερα τον Κάβουρα.

Συνεχίζεται