Το θαύμα

Βράδυ Χριστουγέννων και εγώ σου κρατώ το χέρι. Με δάκρυα στα μάτια προσεύχομαι να σε δω να ξυπνάς, να μου χαμογελάσεις και πάλι. Κάπου έξω από το θάλαμο της εντατικής μια ομάδα παιδιών τραγουδά τον μικρό τυμπανιστή.

Μου 'παν έλα πάμε να δεις, Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης

ραπαπαπάμ ραπαπαπάμ

Χωρίς να το καταλάβω ένωσα και εγώ τη φωνή μου με τις παιδικές φωνούλες, γιατί είναι το τραγουδάκι που σου άρεσε να σου τραγουδάω.

Μες στη νύχτα παιδί μοναχό, τι δώρο να του φέρω, που 'μαι φτωχό. 

Φέρνω το τύμπανο που μόνο κρατώ...

ράπαπαπαμ ράπαπαπαμ

Σου τραγουδάω και ο νους μου τρέχει σ' εκείνον τον μεθυσμένο οδηγό που πριν ένα μήνα ανέβηκε στο πεζοδρόμιο, το αυτοκίνητο σε άρπαξε βίαια από το χέρι μου και σ' άφησε σε κώμα...

Το πιο ωραίο τραγούδι θα πω, για το Χριστό...

ραπαπαπάμ ραπαπαπάμ

Μέσα στο χέρι μου το μικρό σου χεράκι σκιρτά, άνοιξες τα μάτια σου και με κοίταξες γλυκά. "Μαμά, μαμά μου" μου είπες σιγανά...

Το θαύμα έγινε! Βράδυ Χριστουγέννων και είσαι πάλι κοντά μου.

Το πρότζεκτ έλεγε συνεχίστε τη φράση "Βράδυ Χριστουγέννων και εγώ..." με ένα κείμενο ως και 150 λέξεις. Η δική μου συμμετοχή είναι το παραπάνω κείμενο.

Μπορείτε αν θέλετε να διαβάσετε τις υπόλοιπες συμμετοχές να πάτε εδώ https://enakeimenomiaeikona.blogspot.com/2020/12/blog-post_

Χρόνια πολλά!

Μια νύχτα μαγική

 

Παραμονή Χριστουγέννων. Το χιόνι έπεφτε από το πρωί ακατάπαυστα.  Τα κλαδιά των δέντρων  στο μεγάλο δάσος  λύγιζαν από το βάρος του.  Άρχισε να νυχτώνει.  Τα πουλιά και τα ζώα κρύφτηκαν στις φωλιές τους για να γλυτώσουν από το κρύο.

Είχαν ξεχάσει ότι απόψε ήταν η μεγάλη βραδιά.  Μόνο το φουντωτό έλατο που ήταν στο ξέφωτο  δεν το ξέχασε και αγωνιούσε μέχρι να έλθουν τα μεσάνυχτα.

Ήξερε πως φέτος ήταν η σειρά του να στολιστεί. Η ώρα πλησίαζε. Η χιονόπτωση σταμάτησε.  Μια ομίχλη άρχισε να τυλίγει το δάσος. Η μαγεία είχε αρχίσει. Η νύχτα φωτίστηκε. Τα πάντα λούστηκαν με φως. Μια ζεστασιά απλώθηκε στο δάσος. Τα αστέρια άρχισαν να χαμηλώνουν και να κάθονται στα κλαδιά του δέντρου. Οι χιονονιφάδες είχαν μετατραπεί σε εκατοντάδες κρυσταλάκια. Τα ζώα άρχισαν να βγαίνουν από τις φωλιές τους και να κουλουριάζονται  γύρω από τον κορμό του, απολαμβάνοντας τη θαλπωρή από τη λάμψη του. Όλα μαζί λύκοι, αρκούδες και ελάφια, αλεπούδες, λαγοί και τσακάλια. Ήταν όλα αγαπημένα τούτη τη νυχτιά.

Το ξημέρωμα το βρήκε στολισμένο.  Οι πρώτες λίγες ηλιαχτίδες που πρόβαλαν έκαναν τα κρυσταλάκια του να λάμπουν με χιλιάδες χρώματα. Τα αστέρια δεν έχασαν την λάμψη τους, έλαμπαν ακόμα και στον ήλιο.

Το φουντωτό έλατο ήταν πανέμορφο και καμάρωνε. Ήξερε πως για φέτος τα Χριστούγεννα, αυτό ήταν που με το θρόισμα των φύλλων του έπρεπε να στείλει το μήνυμα της αγάπης σ’ όλους.

Αγαπημένοι μου φίλοι εύχομαι σ' όλους καλά Χριστούγεννα! Να περάσετε όμορφα μέσα στη θαλπωρή του σπιτικού σας.

Υ.Γ.  Το χριστουγεννιάτικο δέντρο της φωτογραφίας είναι από τη φετινό χριστουγεννιάτικο στολισμό της πλατείας του Πύργου

Τα ποντικάκια γράφουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Δύο ποντικάκια αποφάσισαν να στείλουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη.

Αυτό είναι το γράμμα που έστειλε το πρώτο ποντικάκι.

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη 

Είμαι το ποντικάκι ο Τζέικ που μένει στην οδό Λαλαμπέτ 13 στη Ποντικούπολη. Άγιε Βασίλη μου, ξέρω πέρυσι ήμουν λίγο άτακτο ποντικάκι και δικαιολογημένα δεν μου έφερες δώρο, αφού έφαγα τον κουραμπιέ που σου άφησε το μικρό ανθρωπάκι του σπιτιού δίπλα στο ποτήρι με το γάλα. Για να είμαι ειλικρινής και από το γάλα ήπια δυο τρεις γουλιές, αλλά πεινούσα τι να έκανα… 

Φέτος όμως ήμουν καλό ποντικάκι, γι’ αυτό θέλω να μου φέρεις για δώρο ένα μεγάλο κεφάλι τυρί, ξέρεις αυτό με τις τρύπες που όσο και αν τρώω να μην τελειώνει ποτέ και για να το κάνω άμαξα. 

Να χωθώ στις τρυπούλες του, εγώ να τρώω και εκείνο να τσουλάει στους δρόμους και έτσι να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να γνωρίσω τον κόσμο! 

Μήπως όμως είμαι πάλι κακό ποντικάκι και σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου; Έχω σφραγίσει το γράμμα, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να σου το στείλω… Είμαι σε δίλλημα. 

Το άλλο ποντικάκι έγραψε

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη

Αυτή τη στιγμή που σου γράφω τρέμουν τα ποδαράκια μου και με πονάει η μισή ουρίτσα μου. Η άλλη μισή είναι στο στόμα της Ριρίκας της γάτας του σπιτιού. Μόλις της ξέφυγα. 

Είμαι πολύ θυμωμένος μαζί της και ήμουν έτοιμος να σου ζητήσω σαν «δώρο» φέτος να ψοφήσεις όλες τις γάτες της περιοχής, αλλά όχι δεν είμαι τόσο κακό ποντικάκι. Πλάσματα του Θεού είναι και αυτές. 

Μια «επιλεκτική» αμνησία όμως θα ήθελα πολύ να την πάθουν. Θα ήθελα να ξεχάσουν πως γι’ αυτές είμαστε ο γκουρμέ μεζές τους και να πάψουν να μας κυνηγάνε. Μπορούμε να ζήσουμε μαζί σαν φίλοι. 

Ας φάνε χαβιάρι ή σούσι για γκουρμεδιές ή να αρκεστούν στις λιχουδιές που τους δίνουν τα αφεντικά τους. Δεν χρειάζεται να τρώνε και εμάς τα ποντικάκια. 

Με την ευχή ότι η ουρά μου, έστω και μισή, θα είναι η τελευταία που καταβρόχθισαν οι γάτες, σου εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και ελπίζω να μου κάνεις αυτή τη χάρη. 

Αυτά έγραψε το μικρό ποντικάκι και έτρεξε να ταχυδρομήσει το γράμμα.

Τα γράμματα των ποντικών μπορείτε να τα βρείτε και στο blog http://enakeimenomiaeikona.blogspot.com/2020/12/blog-post_8.html

μαζί με πολλά άλλα γράμματα που έστειλαν στον Άγιο Βασίλη τα ποντικάκια της Ποντικούπολης.

Πηγή έμπνευσης η πρώτη εικόνα της ανάρτησης.

Θαλπωρή-Το xmas δέντρο των bloggers

 

Το γράμμα που μου έτυχε από την κλήρωση της Μαρίνας είναι το Θ και η λέξη-ευχή που διαλέγω για στολίδι στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο των bloggers είναι η Θαλπωρή.

         

Νομίζω τούτη την εποχή πως έχουμε ανάγκη να νοιώσουμε θαλπωρή. Αυτή τη χουχουλιάρικη  που σου χαρίζει η ζεστή αγκαλιά της οικογένειας. Της μάνας, του πατέρα, των αδελφών, του παππού και της γιαγιάς.  Το αγκάλιασμα τους  σε κάνει να ξεχνάς όλες τις έγνοιες και τις στεναχώριες. 

Να νιώσουμε την θαλπωρή που σου προσφέρει  η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού και του σπιτικού φαγητού στο Κυριακάτικο τραπέζι.

Την θαλπωρή που νιώθουμε όταν ακούμε το "σ' αγαπώ" από χείλη που το εννοούν και όταν βυθιζόμαστε σε δυο μάτια γεμάτα αγάπη. 

Την θαλπωρή που σου δίνει το διάβασμα ενός καλού βιβλίου δίπλα στο αναμμένο τζάκι.

Την θαλπωρή που προσφέρει στον πεινασμένο ένα πιάτο ζεστή σούπα και στον άστεγο ένα στρώμα στεγνό κάτω από μία στέγη.

Την θαλπωρή που νιώθει στη θωριά ενός φάρου ο θαλασσοδαρμένος ναυτικός.

Την θαλπωρή που σου δίνει το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.

Την θαλπωρή που προσφέρουν τα λόγια παρηγοριάς σ' ένα λυπημένο 

και η τελευταία μεταλαβιά σ' έναν ετοιμοθάνατο. 

Την θαλπωρή που νοιώθουμε από τη ζεστασιά του ήλιου στο ξεκίνημα 

μιας νέας μέρας και από τις μοσκοβολιές  δυόσμου και βασιλικού στο παραθύρι.

Την θαλπωρή που σου προσφέρει ο αχνιστός καφές καθώς αγκαλιάζεις 

με τα κρύα χέρια σου το φλυτζάνι.

Μια τέτοια θαλπωρή θέλω να μας αγκαλιάσει όλους, ή όπως αλλιώς 

την έχει ανάγκη ο καθένας.

(Η εικόνα είναι από το internet)

Εύχομαι το 2021 να ζεστάνει τις καρδιές μας και να καταλάβουμε πως η ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαρίνας Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή που είχε την όμορφη ιδέα να στολίσουμε όλοι μαζί ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτο ευχές.

Σας στέλνω την αγάπη μου!

Μια πραγματική ιστορία από τον πόλεμο του 1940

 Αυτή την ιστορία που θα ακούσετε στο βίντεο την αφηγείται ο γιος μου

και είναι μια πραγματική ιστορία που έζησε ο πατέρας μου πολεμώντας

στα βουνά της Αλβανίας το 1940.

Χρόνια πολλά!

Χάος στη χώρα της Αλφαβήτας

 

Τα παλιά τα χρόνια στη χώρα της Αλφαβήτας επικρατούσε  αρμονία και τάξη.  Κάθε γράμμα της αναλάμβανε την αρχηγία για ένα χρόνο και φρόντιζε όλοι να περνούν καλά.

Όταν όμως έγινε αρχηγός το Πι,   ήθελε να μείνει  στην εξουσία για Πάντα. Τα υπόλοιπα γράμματα αντέδρασαν και τότε τους κήρυξε Πόλεμο. Πήρε μαζί του το  Βήτα  και με τη  βία ανάγκαζε ένα ένα τα γράμματα  να τον ακολουθήσουν βγάζοντας  τον χειρότερο εαυτό τους.  Με  το Δέλτα έσπειρε   διχόνοια. Με το Μι μίσος.  Με το Έψιλον  έχθρα.  Πήρε μαζί του το Θήτα και ο θάνατος παραμόνευε παντού.  Με το Φι  άπλωσε τον φόβο πάνω απ’ όλη τη χώρα. Με το Χι δημιούργησε χάος.  Με το  Κάπα   έφτιαξε  κανόνια και με το Όμικρον  κατασκεύασε όλων των ειδών τα όπλα.  Έτσι με όλο αυτό το χάος  το Πι απολάμβανε την εξουσία,  ενώ τη χώρα μάστιζε  ο Πόνος,  η Πείνα και η Παρανομία.

Το Ήτα  μάταια προσπαθούσε να τους δώσει να καταλάβουν ότι όλα αυτά ήταν καταστροφικά. Ηττήθηκε! Έτρεξε στο Άλφα και το παρακάλεσε να παρέμβει.

«Εσύ  με το Άλφα σου μπορείς να δημιουργήσεις αγάπη και να θυμηθούν όλοι πόσο καλά περνούσαμε πριν» του είπε.

«Δεν φτάνει μόνο η αγάπη.  Πρέπει να βρούμε και άλλους υποστηρικτές», του είπε το Άλφα.

Έτσι άρχισαν  να πλησιάζουν μερικά από τα γράμματα που είχαν λουφάξει τρομοκρατημένα. Το  Ωμέγα πήρε το μέρος τους πρώτο,  γιατί του άρεσαν τα ωραία πράγματα. Ακολούθησαν το Γάμα, το Ζήτα, το Λάμδα και το Ξι. Ήρθε και το Σίγμα κρατώντας από το χέρι το τελικό «ς».  Μαζί τους  το Ψι  και  το Ιώτα.  Το Ρο το βρήκαν σε μια ρωγμή που είχε μπει  για να γλυτώσει από τα κανόνια  του Κάπα. Το Ύψιλον τους ύψωσε το ηθικό.  Με τα λόγια του τους θύμισε πόσο καλά περνούσαν πριν και πως αν έμεναν ενωμένοι θα κατάφερναν να φέρουν ειρήνη και πάλι στη χώρα τους.  Τελευταίο ήρθε το Νι,  το χρειάζονταν για να νικήσουν. 

Στην σύσκεψη που έκαναν αποφάσισαν πως έπρεπε να πάρουν από τον Πόλεμο,  το Έψιλον και το Όμικρον, τα δύο φωνήεντα που τους ήταν απαραίτητα,  για να δημιουργήσουν την Ειρήνη και την Ομόνοια.

«Πως όμως; Αυτό είναι πολύ δύσκολο!» φώναξαν μερικά από τα γράμματα. Το Ιώτα με το  Ψι  κάτι είπαν μεταξύ τους και μετά το Ιώτα πήρε τον λόγο.

«Έχω  μια ιδέα. Το Ψι από δω μπορεί χωρίς να γίνει αντιληπτό από κανέναν να πλησιάσει το Έψιλον και το Όμικρον και να τους ψιθυρίσει πως είναι γεννημένα να παίξουν πρωταγωνιστικούς  ρόλους και όχι να είναι δεκανίκια του Πολέμου. Πως είναι προορισμένα να δημιουργούν  Ειρήνη και  Ομόνοια».

Όλα τα γράμματα συμφώνησαν με την ιδέα αυτή και το Ψι ξεκίνησε για την επικίνδυνη αποστολή του. Σαν έφτασε στον Πόλεμο προσπάθησε να αποσπάσει την προσοχή του Έψιλον και του Όμικρον, μα ήταν τόσο μεγάλος ο θόρυβος από τα κανόνια που δεν άκουγαν τα ψιθυρίσματά του. Τελικά μπήκε μέσα στα αυτιά τους και πες πες κατάφερε να τα πείσει να εγκαταλείψουν τον Πόλεμο.

Ο Πόλεμος αποδυναμωμένος από τα δύο αυτά φωνήεντα ηττήθηκε και μαζί του και το Πι. Το Έψιλον δημιούργησε Ειρήνη. Το Όμικρον έφερε την Ομόνοια στη χώρα και κράτησε δίπλα του το Πι για να το επιβλέπει, μην αρχίσει πάλι τα ίδια.  Το Δέλτα και το Χι κατάλαβαν  το λάθος τους και για να επανορθώσουν έφεραν τη  Δικαιοσύνη και τη Χαρά.  Όσο για το Βήτα το πήρε υπό την προστασία του το Άλφα που με την αγάπη του, του έδειξε το σωστό δρόμο.

Μετά παρέδωσαν  την εξουσία στο Ρο για να γίνουν όλα ρόδινα, όπως πριν.  Και έγιναν!

Η Αλφαβήτα πάει Διακοπές

Το κουδούνι του σχολείου κτύπησε για τελευταία φορά και τα παιδιά ξεχύθηκαν με χαρούμενες φωνές στο προαύλιο και από κει στο δρόμο για τα σπίτια τους.

Τα είκοσι τέσσερα γράμματα της Αλφαβήτας έμειναν στην  αίθουσα να κοιτάζουν τα άδεια θρανία και τον μαυροπίνακα που έγραφε «Καλό Καλοκαίρι» με πολύχρωμες κιμωλίες.

«Τώρα τι κάνουμε; Πως θα περάσουν τρεις μήνες μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά;», είπαν μερικά απ’ αυτά.

«Έχω μια Ιδέα»,  είπε το Γιώτα. «Να κάνουμε και εμείς κάτι και να μην μείνουμε κλεισμένα εδώ όλο το καλοκαίρι».

«Σαν τι δηλαδή;» αναρωτήθηκαν μερικά γράμματα.

«Να πάμε Διακοπές!» φώναξε το Δέλτα.

«Που;»

«Μα στη Θάλασσα!» είπε όλο ενθουσιασμό το Θήτα.

«Τι περιμένετε λοιπόν, τρέξτε να ετοιμαστείτε! Ραντεβού αύριο εδώ για να ξεκινήσουμε» τους φώναξε η Αλφαβήτα.

Την άλλη μέρα όλα τα γράμματα ήρθαν φορτωμένα και με κάτι.

Το Άλφα είχε φέρει Αντηλιακά και Αναψυκτικά. Το Γάμα Γυαλιά ηλίου για όλους. Το Έψιλον Επιτραπέζια παιχνίδια. Το Ζήτα Ζακετούλες γιατί τα βράδια δίπλα στη θάλασσα θα είχε υγρασία.

Το Ήτα ήρθε κρατώντας κάτι σακουλάκια. «Ηλιόσπορους έφερα για τις ώρες που θα ρεμβάζουμε» τους είπε και έπεσε πολύ γέλιο.

Το Κάπα έφερε Καπέλα, Κουβαδάκια, μία Κιθάρα και έσουρνε ένα Καρότσι γεμάτο Καρπούζια. Το Λάμδα έφερε Λάμπες ηλιακές για να φωτίζουν τα βράδια τους.

Το Μι κατέφτασε με Μαγιό, Μάσκες και Μπάλες για όλους, ενώ το Νι έφερε Νερομπίστολα.

Το Ξι έφερε Ξαπλώστρες και το Όμικρον Ομπρέλες. Το Πι και τι δεν έφερε, από Πέδιλα και Ποδήλατα μέχρι Πετσέτες και Παγάκια.

Το Ρο έφερε Ρακέτες και ένα Ραδιόφωνο με μπαταρίες. Το Σίγμα κουβάλησε Σκηνές, Σωσίβια και Σαγιονάρες. Όσο για το Ταυ έφερε μια μεγάλη Τέντα για να έχουν ίσκιο.

«Ύδωρ, κανείς;» ρώτησε το Ύψιλον και άφησε κάτω τα νερά που κουβαλούσε.

«Εγώ έφερα Φαγητό και την Φυσαρμόνικά μου, για να κάνω ντουέτο με την κιθάρα του Κάπα» είπε το Φι.

Το Χι έφερε Χωνάκια παγωτό.

«Να δω που θα το βάζατε το φαγητό και τα παγωτά αν δεν έφερνα φορητά Ψυγεία» τους είπε το Ψι.

Ξαφνικά άκουσαν ένα θόρυβο. Όλα τα γράμματα κοίταξαν γύρω τους και τότε είδαν ένα σωρό από  Βατραχοπέδιλα δίπλα σε μια φουσκωτή Βάρκα. Την ανασήκωσαν και από κάτω βρήκαν το Βήτα που είχε μπερδευτεί από τα βατραχοπέδιλα που φορούσε στα πόδια του. Έπεσε πολύ γέλιο.

«Ώρα να πηγαίνουμε, αλλά πως θα τα κουβαλήσουμε όλα αυτά;» αναρωτήθηκε το Ωμέγα κοιτάζοντας το ρολόι του.

«Έφερα το τρενάκι μου. Φορτώστε τα πράγματα και πάμε», είπε η Αλφαβήτα καθώς πλησίαζε το Ιώτα. «Εσύ γιατί είσαι έτσι μαζεμένο και δεν είσαι χαρούμενο;» το ρώτησε.

«Να, δεν είχα κάτι να φέρω όπως όλοι οι άλλοι» είπε το Ιώτα μουδιασμένο.

«Για αυτό σκας μικρό μου. Μα εσύ έριξες την Ιδέα για όλο αυτό. Λίγο το έχεις. Εσύ που  μαζί με το Δέλτα  προτείνατε Διακοπές».

«Άντε ανεβείτε όλοι στο τρενάκι. Πάμε για την θάλασσα και που ξέρετε μπορεί εκεί να συναντήσουμε και τα παιδιά» είπε η Αλφαβήτα και ξεκίνησαν με γέλια και τραγούδια.

Άλλη μία σχολική χρονιά τελείωσε.

Καλό Καλοκαίρι και καλές διακοπές σε όλα τα παιδιά.

Φιλάκια!

Υ.Γ. οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους. 

Αφύπνιση

Η Μυρτώ καιρό τώρα έβλεπε το ίδιο όνειρο σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ήταν λέει εγκλωβισμένη σ’ ένα μέρος σκοτεινό, με αόρατα εμπόδια γύρω της. Κάπου στο βάθος άκουγε αμυδρά μια μελωδία, που όσο περνούσε η ώρα δυνάμωνε, ώσπου στο τέλος έτρεχε προς τα εκεί και ένα εκτυφλωτικό φως την τύφλωνε.

Αναρωτήθηκε πολλές φορές τι να σήμαινε άραγε. Μήπως το υποσυνείδητο ήθελε να της πει κάτι; Κάτι που είχε καταπιεσμένο εδώ και καιρό;

Και κάπου εκεί άρχισε να κάνει τον απολογισμό της ζωής της. Πλησίαζε τα τριάντα. Είχε παντρευτεί από τα είκοσι, σε εποχή που δεν ήταν στα σχέδια της ο γάμος, αλλά απαίτηση των γονιών της.  Εξυπηρετούσε τα σχέδια τους για επέκταση των επαγγελματικών βλέψεών  τους  στον τομέα που δραστηριοποιείτο ο άντρας της. Καλός άνθρωπος, αρκετά μεγαλύτερος της. Η αλήθεια είναι πως περνούσαν καλά. Δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας που λένε, αλλά είχαν βρει τις ισορροπίες τους. Η οικονομική άνεση δεν τους έλειπε. Απέκτησαν μία κορούλα. Τώρα ήταν μαθήτρια δημοτικού.

Κοίταξε την κορούλα της που διάβαζε τα μαθήματά της και εκεί θυμήθηκε πως και εκείνη ήταν καλή μαθήτρια. Ήθελε να σπουδάσει, να γίνει δασκάλα. Ονειρευόταν  τη στιγμή που θα έμπαινε στην τάξη και θα προσπαθούμε να εμφυτεύσει στους μαθητές της όχι μόνο γνώσεις, αλλά και αρετές, αγάπη για τη φύση, για τον συνάνθρωπο. Θα τους μάθαινε να βάζουν στόχους και να τους πετυχαίνουν, όπως ακριβώς έκανε τώρα με την κόρη της.

Στόχους! Αλήθεια πως ξέχασε τους δικούς της; Κοίταξε γύρω της και συνειδητοποίησε ότι και τώρα δεν ήταν αργά να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Ήταν μόλις τριάντα χρονών. Μπορούσε και τώρα!

Έθεσε τους στόχους. Τίποτα  δεν θα άφηνε να μπει εμπόδιο στα όνειρά της. Στο χέρι της ήταν να τα πραγματοποιήσει.
Αυτή τη φορά ήταν σίγουρη πως θα  κατάφερνε να νικήσει  τα αόρατα εμπόδια και να δει εκείνο το φως χωρίς να την τυφλώνει πλέον. 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην φωτο-συγγραφική σκυτάλη που διοργανώνει τόσο όμορφα η Μαίρη στη Γήινη ματιά της. 

Την φωτογραφία που είναι στην αρχή της ιστορίας παρέλαβα από την Άννα μαζί με την λέξη υποσυνείδητο που έπρεπε να συμπεριλάβω στο κείμενο.

Με την σειρά μου δίνω την σκυτάλη στη Ρένα με την πιο κάτω φωτογραφία και την λέξη: Αυτάρκης.

Ρένα μου καλή επιτυχία!

Πηγή: tasha-tudor

Να είστε καλά.

Φιλιά!

Η αυτοβιογραφία μου

Ανάμεσα στη χώρα του Εδώ και στη χώρα του Εκεί

Γεννήθηκα σε ένα διώροφο σπίτι που στην πίσω αυλή του είχε ένα θεόρατο πλάτανο  και μία πέτρινη βρύση με τρεχούμενο νερό που δρόσιζε τις ρίζες του μέρα νύχτα. Το νερό της έπεφτε σε ένα αυλάκι και από εκεί σto ποταμάκι που ήταν λίγο πιο κάτω.

Κάτω από τον ίσκιο αυτού του πλάτανου άκουσα από τον πατέρα μου τα  πρώτα παραμύθια και βλέποντας τα πλατανόφυλλα κάθε Φθινόπωρο να πέφτουν στο αυλάκι με το νερό,  τα ακολουθούσα στο ταξίδι τους  μέχρι το ποταμάκι και πέρα από αυτό.

Έτσι μια μέρα ακολούθησα  τρία πλατανόφυλλα και έζησα μαζί τους την απόλυτη περιπέτεια που εξελίχτηκε σε ένα βραβευμένο παραμύθι.

Από τότε ζω ανάμεσα σε δύο χώρες στη χώρα του Εδώ που είναι η πραγματικότητα και στη χώρα του Εκεί που είναι η χώρα της φαντασίας.

Στη χώρα του Εκεί γνώρισα καλές νεράιδες και σκανδαλιάρικα ξωτικά, γνώρισα ένα ντετέκτιβ-κάβουρα που εξιχνίασε την δύσκολη υπόθεση του κυρίου Καρπούζι που είχε χάσει τα κουκούτσια του. Εκεί συνάντησα ένα κοχύλι που μου έδωσε να διαβάσω τα απομνημονεύματά του και τα διάβασα  στην ακροθαλασσιά κάτω από τον ίσκιο ενός πεύκου, που μου διηγήθηκε πως είχε ερωτευτεί μια γοργόνα.

Στη χώρα του Εδώ είμαι ένας κανονικός άνθρωπος που νοιάζεται και φροντίζει πολλά πράγματα, που αφουγκράζεται τα προβλήματα, που προσπαθεί να βρει λύσεις αν μπορεί και που αγανακτεί με τα κακώς κείμενα. 

Ενίοτε αυτές οι δύο χώρες είναι σε διαμάχη γιατί συνήθως η χώρα του Εδώ βλάπτει τα πλάσματα της χώρας του Εκεί. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που γνώρισα ένα ζαρκάδι που μαζί με άλλα ζώα είχαν περικυκλώσει ένα εργοστάσιο χημικών γιατί μόλυνε το ποτάμι που έπιναν νερό ή τις αρκούδες που είχαν συλλάβει ένα εμπρηστή και τον καταδίκασαν σε ισόβια αναδάσωση του δάσους που είχε κάψει.  Αμ το Καλοκαίρι που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πέρσι είχε και αυτό τα δίκια του, άσε που και η Άνοιξη είχε αργήσει μια χρονιά να φανεί για παρόμοιους λόγους.

Στη χώρα του Εδώ έζησα πολλά χρόνια ξεχνώντας σχεδόν την χώρα του Εκεί. Τώρα βρίσκομαι περισσότερο στη χώρα του Εκεί και νομίζω ότι αυτή μου ταιριάζει περισσότερο.

Μια και σήμερα έχω γενέθλια είπα να γράψω μια αυτοβιογραφία.

Ευχαριστώ όλους τους φίλους που μου στείλατε ευχές για την γιορτή μου και φυσικά όσους θα μου ευχηθείτε σήμερα.

Τριήμερος εορτασμός μη σου πω και τετραήμερος φέτος, γιατί αύριο ετοιμάζεται ένα γερό φαγοπότι για συγγενείς και φίλους. Γιόρταζε βλέπετε και το έτερον ήμισυ. 

Όσοι πιστοί προσέλθετε! Ανοιχτά είναι!

Μαθήματα πτήσης

 Η ακακία στην αυλή είναι γεμάτη λευκά άνθη που κρέμονται σαν τσαμπιά από σταφύλια ανάμεσα στα φύλλα της. Σε κάθε φύσημα του αέρα μερικά πέταλα αποσπώνται, αιωρούνται για λίγο και καταλήγουν πάνω στο καταπράσινο γρασίδι χαρίζοντας του λευκές κηλίδες. Ένα σιγανό και μονότονο βουητό ακούγεται. Είναι οι αγριομέλισσες που λεηλατούν την γύρη από τα λευκά ανθάκια. 

Ανάμεσα στα κλαδιά διακρίνεται η φωλιά ενός ζευγαριού κοτσυφιών, μοιάζει με μπολ, πλεγμένη με κλαδάκια και φύλλα. Το αρσενικό κοτσύφι με κατάμαυρο πτέρωμα που γυαλίζει στον πρωινό ήλιο και πορτοκαλί ράμφος έχει αρχίσει ένα γλυκό κελάηδημα. Το θηλυκό με γκριζοκάστανο πτέρωμα και ράμφος στο ίδιο χρώμα μπαινοβγαίνει στη φωλιά. 

Σε λίγο τρία μικρά κεφαλάκια με γκριζωπά πούπουλα ξεπροβάλλουν από τη φωλιά. Το πρώτο  ένα τόσο δα πουλάκι, αφού τέντωσε τα μικρά φτερά του, έκανε ένα πέταγμα και βγήκε από τη φωλιά. Το ίδιο έκανε και το δεύτερο, ενώ το τρίτο ήταν αναποφάσιστο και παρέμεινε στη φωλιά. Ο αρσενικός κότσυφας ήρθε κοντά τους. Με σύντομα τιτιβίσματα τα παρότρυνε να τον ακολουθήσουν με μικρά πετάγματα από κλαδί σε κλαδί. Το τρίτο εξακολουθούσε να είναι αναποφάσιστο. 

Το θηλυκό κοτσύφι μπήκε στη φωλιά και με το κεφαλάκι της έσπρωξε έξω από τη φωλιά το τρίτο κοτσύφι. Εκείνο δειλά δειλά ακολούθησε τα άλλα δυο στα πρωινά μαθήματα πτήσης. 

Ανοιξιάτικο πρωινό

Το πρωινό αεράκι σκόρπισε το άρωμά της στο στενό λιθόστρωτο σοκάκι του Παρισιού. Οι νότες από το ακορντεόν του τυφλού πλανόδιου μουσικού ξεχύθηκαν ψηλά. Τα δέντρα ρίγησαν στο πέρασμά της  και οι λιγοστές δροσοσταλίδες της αυγής ήρθαν και κάθισαν σαν διαμαντάκια στο λουλουδάτο φόρεμά της. Το φουλάρι στο λαιμό της χόρευε ανέμελα σε κάθε λίκνισμα του κορμιού  της.

Bonjour madame    την καλημέρισε ο μουσικός και την ακολούθησε για λίγο παίζοντας.

Bonjour monsieur   τον καλημέρισε και εκείνη κάνοντας μια στροφή γύρω από τον εαυτό της καθώς σφυρίγματα θαυμασμού ακούγονταν από τα γύρω μικρομάγαζα.

Η Άνοιξη περνούσε από μπροστά τους.

Ημέρα της Γης 2020

Το παράπονο της Γης

Άνθρωπε κοίτα τον ουρανό

ανάμεσα σε όλα τα φωτεινά αστέρια σε μένα εδόθη

η Εντολή  για να σου χαρίσω τον παράδεισο.

Στολίστηκα με πανύψηλα δασωμένα βουνά

και καταπράσινες κοιλάδες για να σου προσφέρουν  

ανέμελες στιγμές.

Πολύχρωμα λουλούδια δίνουν χρώμα στη ζωή σου

Γλυκόλαλα πουλιά γλυκαίνουν τις ημέρες σου

Ποτάμια με γάργαρα νερά δροσίζουν το κορμί σου

και θάλασσες σε χαϊδεύουν με το κύμα τους.

Παρακάλεσα τον Ήλιο να σου χαρίζει φως, τον αέρα

να σε δροσίζει και το φεγγάρι να φέγγει τα σκοτάδια σου.

Όλα τα άσχημα τα έκρυψα καλά  για να μην τα βρεις

και χάσεις την ευλογία.

Όμως κάποια μάγισσα κακιά θόλωσε το μυαλό σου

και άρχισες να σκάβεις τα σωθικά μου

και βρήκες όλα τα άσκημα που είχα κρυμμένα.

Και έβγαλες τον χρυσό, τα διαμάντια και τα ασήμια

που σου έμαθαν την απληστία.

Και έβγαλες το κατράμι που σου μαύρισε τη ζωή.

Και έβγαλες ατσάλι και έφτιαξες κανόνια.

Και έβγαλες σίδηρο και έφτιαξες κάγκελα.

Και έβγαλες δηλητηριώδη αέρια που σου κόβουν την

αναπνοή.

Και έφτιαξες χημικά που σκορπίζουν θάνατο...

Γιατί; Γιατί;

Stranger Trips

Ώρα για κάτι διαφορετικό.

Ώρα για μια τρομακτική ιστορία

Την έχει γράψει ο γιος μου και την αφηγείται μαζί 

με την σύντροφό του.

Εννοείται ότι είναι μία φανταστική ιστορία. 

Όσοι το επιθυμείτε μπορείτε να γραφτείτε στο κανάλι του,

γιατί θα ακολουθήσουν και άλλες παράξενες ιστορίες.

Τα μαγικά καπέλα των ξωτικών

«Γεια σου μικρούλα μου γιατί κλαις και είσαι λυπημένη; Και γιατί φώλιασες μέσα στην κουφάλα τούτου του δέντρου που οδηγεί στο σπίτι μου;».

«Συγνώμη» ψιθύρισε η μικρή Λένα και κοίταξε γύρω της να δει ποιος της μιλάει, αλλά δεν είδε κανέναν. «Ποιος μου μιλάει;» ρώτησε φοβισμένα.

«Ναι έχεις δίκιο, δεν με βλέπεις… περίμενε να βγάλω το καπέλο μου που με κάνει αόρατο.  Ουπς… τώρα με βλέπεις;». 

Η μικρή Λένα τρόμαξε καθώς είδε μπροστά της ένα μικρό ξωτικό να κάθεται σε μία γωνιά μέσα στην κουφάλα του δέντρου. Ήταν λίγο πιο κοντό από την ίδια, είχε γελαστό προσωπάκι, φορούσε πολύχρωμα ρούχα και κρατούσε στα χέρια του ένα αστείο καπέλο.

«Το καπέλο το φοράμε εγώ και οι φίλοι μου, για να γινόμαστε αόρατοι και να ερχόμαστε όποτε θέλουμε στον κόσμο σας. Μην φοβάσαι» της είπε το μικρό ξωτικό, «εγώ θέλω να γίνουμε φίλοι και να σε βοηθήσω. Θέλω να είσαι χαρούμενη, όλα τα παιδιά θέλω να είναι χαρούμενα».

«Πώς να είμαι χαρούμενη, τα βλέπεις αυτά τα τρία παιδιά που έρχονται προς τα δω; Είναι συμμαθητές μου και δεν με συμπαθούν καθόλου, αντιθέτως με κοροϊδεύουν γιατί έχω λίγο πεταχτά αυτιά, μου παίρνουν το κολατσιό μου στα διαλείμματα, με κτυπούν και με απειλούν πως αν τα πω όλα αυτά στους γονείς μου ή στους δασκάλους μου, θα μου κάνουν χειρότερα. Μακάρι να μπορούσα  να φορέσω και εγώ ένα καπέλο σαν αυτό που φοράς εσύ για να γίνομαι αόρατη. Θα περνούσα απαρατήρητη και θα έβρισκα την ησυχία μου. Ωχ πλησιάζουν… θα με δουν και τότε αλίμονό μου»

«Ησύχασε της είπε το μικρό ξωτικό και ακολούθησέ με, ξέρω κάποιον που μπορεί να μας βοηθήσει» και με μιας τσούλησε σε μια τσουλήθρα στο βάθος του δέντρου και η μικρή Λένα από τον φόβο μην την βρουν οι διώκτες της το ακολούθησε και βρέθηκε σε ένα κόσμο παραμυθένιο.

Ένα καταπράσινο λιβάδι  απλωνόταν μπροστά της κεντημένο με πανέμορφα λουλούδια σε όλα τα χρώματα και με ποικίλες ευωδιές. Μικροσκοπικά σπιτάκια ήταν διάσπαρτα παντού και ένα πλήθος ξωτικών περιφερόταν ανάμεσά τους.

«Λένα καλωσόρισες στον κόσμο μου. Στον κόσμο των ξωτικών και μπορώ να σου πω πως εδώ εμείς περνάμε καλά γιατί  βοηθάμε το ένα το άλλο και δεν σκεφτόμαστε να κάνουμε κακό σε κανένα. Σου αρέσει;»

«Όμορφα είναι! Μπορώ να μείνω εδώ για πάντα;»

«Δεν νομίζω να θέλεις να μείνεις εδώ για πάντα, έχεις τους γονείς σου που σε αγαπούν και θα λυπηθούν πάρα πολύ αν σε χάσουν».

«Έχεις δίκιο, αλλά έτσι θα απαλλασσόμουν από τους τυράννους μου» είπε η μικρή Λένα.

«Έχω λύση… έλα μαζί μου» είπε το ξωτικό και οδήγησε την Λένα σε ένα σπιτάκι στην άκρη του λιβαδιού. Κτύπησαν την πόρτα και αμέσως παρουσιάστηκε μπροστά τους ένα ηλικιωμένο ξωτικό. Το μικρό ξωτικό του είπε το πρόβλημά της Λένας και του ζήτησαν την γνώμη του.

«Πρώτα πρώτα μικρή μου Λένα, της είπε,  πρέπει να μιλήσεις στους γονείς σου και εκείνοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, όσο για αυτά τα παιδιά που σου έχουν κάνει τη ζωή δύσκολη θα τα αναλάβουμε εμείς. Τα καπελάκια που μας κάνουν αόρατα, τι τα έχουμε;».

Η Λένα κάθισε πολλές ώρες μαζί τους, έπαιξε για πρώτη φορά ξένοιαστα ξωτικοπαιχνίδια και έφαγε μπόλικες ξωτικολιχουδιές. Όταν έφυγε το μικρό ξωτικό φόρεσε το καπέλο που το έκανε αόρατο και την ακολούθησε. Θα έμενε μαζί της για όσο χρειαζόταν.

Η Λένα παίρνοντας θάρρος από το μικρό ξωτικό ομολόγησε στους γονείς της το δράμα που περνούσε και εκείνοι με την σειρά τους μίλησαν στους δασκάλους. Όλοι μαζί προσπάθησαν να συνετίσουν τους άτακτους μαθητές, οι οποίοι παρόλα αυτά στα κρυφά συνέχιζαν να κοροϊδεύουν την Λένα. Εκεί πλέον ανέλαβε δράση το μικρό ξωτικό.

Κάθε φορά που έλεγαν κάτι για τα αυτιά της Λένας το ξωτικό, έτσι αόρατο που ήταν, τους τραβούσε τα δικά τους αυτιά λες και ήθελε να τους τα ξεριζώσει. Πονούσαν αλλά όσο και αν κοιτούσαν γύρω τους δεν έβλεπαν ποιος τους τραβούσε τα αυτιά. Κάθε φορά που της έπαιρναν το κολατσιό της, το ξωτικό τους έριχνε μπόλικο πιπέρι που τους έκαιγε την γλώσσα όταν πήγαιναν να το φάνε. Κάθε φορά που πήγαιναν να την κτυπήσουν το ξωτικό τους έβαζε τρικλοποδιά και έπεφταν κάτω. Η Λένα, αλλά και τα άλλα παιδιά βλέποντας όλα αυτά που πάθαιναν οι άτακτοι συμμαθητές τους  γελούσαν με την ψυχή τους.

Έτσι  οι άτακτοι μαθητές όταν είδαν πως έγιναν ο περίγελος του σχολείου κατάλαβαν το λάθος τους και άφησαν ήσυχη την μικρή Λένα η οποία έζησε χαρούμενη και ευτυχισμένη δίπλα στους γονείς της, στους συμμαθητές της και στους φίλους της τα ξωτικά. Πήγαινε μάλιστα αρκετά συχνά στον κόσμο τους για να παίξει μαζί τους.

Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής βίας και εκφοβισμού. Αυτό το παραμύθι το είχα αναρτήσει και παλαιότερα, αλλά το αναρτώ και σήμερα, γιατί αναφέρεται στον εκφοβισμό στα σχολεία.