Η Φωνή της Σιωπής (μέρος 3ο) "Μια ιδέα - μια έμπνευση #4"

 

Η Φωνή της Σιωπής

(μέρος 3ο)

Το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

Το δεύτερο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

3. Στο δωμάτιο "21" 

Ο Τζέιμς μπήκε στο εσωτερικό του ψυχιατρείου. Η μαυροφορεμένη γυναίκα ήταν εκεί σαν σκιά να τον παρακολουθεί. Αυτή τη φορά δεν προσπάθησε να τον πλησιάσει. Ο Τζέιμς κατάλαβε πως ό,τι και αν ήταν οπτασία, φάντασμα ή παραίσθηση δεν ήθελε να του κάνει κακό, συνήθισε την παρουσία της.

Κοίταξε γύρω του. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και δεν έβλεπε καλά. Και τότε τράβηξε την προσοχή του ένα κόκκινο φωτάκι που αναβόσβηνε. Γεμάτος περιέργεια πλησίασε προς τα εκεί. Πάνω σ' ένα σκουριασμένο μεταλλικό τραπέζι βρήκε ένα ακόμη κασετόφωνο πανομοιότυπο μ' εκείνο που είχε εκσφενδονίσει από το μπαλκόνι του. Ήταν αυτό που αναβόσβηνε. Πάτησε το play και η ίδια γυναικεία φωνή ακούστηκε.

"Σε έκλεισαν εδώ γιατί θυμώσουν. Δεν έπρεπε να θυμάσαι. Τώρα όμως πρέπει να θυμηθείς Τζέιμς".

Είχε την αίσθηση πως αυτή η φωνή ήταν της Εύας, όχι παιδική όπως την θυμόταν, αλλά σαν φωνή ώριμης γυναίκας, με έναν υπόγειο ήχο, σαν δεύτερη φωνή βγαλμένη από κάτι ανείπωτο. 

Ο Τζέιμς έπιασε το κεφάλι του και κάθισε ανακούρκουδα στηρίζοντας την πλάτη του στον βρώμικο τοίχο. Στην αρχή χιλιάδες κραυγές ακούγονταν μέσα του. Όλα γύρω του φάνταζαν αλλόκοτα. Οι τοίχοι άρχισαν να γεμίζουν ζωντανές σκιές.

Το κασετόφωνο συνέχισε να παίζει. Η ηχογράφηση επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά. Η φωνή κάθε φορά παραμορφωνόταν και σε κάθε επανάληψη ακουγόταν και κάτι νέο. Στο τρίτο άκουσμα τράβηξε την προσοχή του ένας ψίθυρος. Επικεντρώθηκε σ' αυτό και τελικά κατάλαβε πως η φωνή έλεγε κάτι για το δωμάτιο "21".

Ο Τζέιμς κοίταξε γύρω του. Στην άλλη άκρη του διαδρόμου είδε μια μισάνοιχτη πόρτα. Πάνω της με δυσκολία διέκρινε τον ξεθωριασμένο αριθμό "21". 

Το δωμάτιο κολαστήριο για κείνον. Μπερδεμένες κραυγές μνήμης κατέκλισαν το μυαλό του και σε μια αναλαμπή  θυμήθηκε τον εαυτόν  του πεταμένο στο δάπεδο, πάνω σε ένα βρώμικο στρώμα, εξαντλημένο από τις πολύωρες "θεραπείες", να τρέμει από το κρύο.

Πλησίασε, έσπρωξε την πόρτα και μπήξε μέσα. Το δωμάτιο ήταν άδειο εκτός από ένα άλλο κασετόφωνο που ήταν τοποθετημένο στο δάπεδο. Πάτησε το play. Η φωνή τώρα ήταν πιο καθαρή, σχεδόν τρυφερή.

"Αν μπεις εδώ, δεν θα ξανακούσεις ποτέ ήχο, ούτε φωνές, ούτε ανάσες. Θα μείνεις μόνος με αυτό που έκρυψες".

Οι κραυγές άρχισαν να καταλαγιάζουν μέσα στο κεφάλι του και έγιναν λέξεις πιο ήσυχες και τότε κατάλαβε πως η φωνή στις κασέτες δεν έκρυβε απειλή, αλλά ήταν ένα κάλεσμα και κείνος έπρεπε να ακολουθήσει. 

Ησυχία έπεσε ξαφνικά και σκέπασε τα πάντα σαν πέπλο. Κανένας ήχος δεν ακουγόταν, ούτε καν τα περιστέρια που γουργούριζαν πριν λίγο κάπου ψηλά στη στέγη. Ο κόσμος έσβησε. Ούτε την ανάσα του δεν άκουγε, ούτε τους κτύπους της καρδιάς του. Μόνο ένιωθε μια πίεση στα μελίγγια του. Ήταν λες και είχε εισέλθει σ' ένα χώρο χωρίς ήχο, αλλά ένιωθε μια παρουσία. Κάτι ήταν εκεί μαζί του.

Μέσα στον απόλυτο βουβό τρόμο η μαυροφορεμένη γυναίκα-σκιά πήρε την μορφή της Εύας. Ήταν γυναίκα στο σώμα, αλλά το πρόσωπό της είχε εκείνη την παιδική μορφή που θυμόταν με τα καταγάλανα ματάκια και τα ξανθά μαλλιά. Δεν του μίλησε μόνο του έδειξε έναν καθρέφτη.

Ο Τζέιμς πλησίασε τον καθρέφτη και είδε το είδωλό του και δίπλα του φανερώθηκε ένα αγόρι, φοβισμένο να κλαίει σιωπηλά. Το βλέμμα του, του είναι οικείο. 

Και τότε η φωνή επέστρεψε μέσα στο κεφάλι του,  αυτή τη φορά ήταν σαν να του μιλούσε το μικρό αγόρι.

"Αυτό ήσουν πριν με σβήσεις και πριν αφήσεις εκείνη πίσω. Επέστρεψα για να θυμηθείς".

Το αγόρι είναι αυτός. Ένα κομμάτι της ψυχής του που έκλεισε βαθιά μέσα του για να επιβιώσει. Και η Εύα είναι η φωνή του παιδιού που άφησε πίσω.

Ξαφνικά σαν αστραπή άστραψε μια κραυγή μέσα στο κεφάλι του: "Άνοιξέ μου".

Ο Τζέιμς κατέρρευσε στο πάτωμα. Η ανάμνηση τον διαπέρασε σαν μαχαίρι. Θυμάται...

Θυμάται μια αποθήκη, μικρή, σκοτεινή απόμερη στην άκρη του κτήματος και τη σκιά ενός άνδρα που κρατούσε με το ένα του χέρι  σφιχτά στην αγκαλιά  του ένα κοριτσάκι και με το άλλο να του κλείνει το στόμα. Εκείνο κουνούσε απεγνωσμένα τα αδύναμα ποδαράκια του. Μπήκαν στην αποθήκη. Το κοριτσάκι ήταν η Εύα και ήταν μόλις οκτώ χρονών.

Ο άνδρας μετά από λίγο βγήκε, κλείδωσε την αποθήκη και έφυγε. Ο Τζέιμς ήταν εκεί και τα είδε όλα. Πλησίασε την αποθήκη και άκουσε το κλάμα της Εύας.

"Εύα!'

"Τζέιμς άνοιξέ μου, του φώναξε, θα γυρίσει και θα μου κάνει κακό. Άνοιξέ μου".

Για μια στιγμή ο Τζέιμς αμφιταλαντεύτηκε. Ας έμενε εκεί, σκέφτηκε, είναι αυτή που μου στέρησε τον πατέρα μου. Ήξερε πως δεν είχα μαμά και όμως μονοπωλούσε και τον πατέρα μου.

Αμέσως το μετάνιωσε, κατά βάθος την αγαπούσε. Ήταν η μικρή του αδερφή. Έψαξε να βρει τρόπο να της ανοίξει. Κλειδί δεν υπήρχε στην κλειδαριά. Κοίταξε γύρω γύρω από την αποθήκη. Δεν υπήρχαν παράθυρα, μόνο ένας πολύ μικρός φεγγίτης αρκετά ψηλά. Κάπου εκεί δίπλα σε ένα σωρό από ξύλα βρήκε ένα τσεκούρι, βαρύ για τα παιδικά του χέρια. Το σήκωσε με δυσκολία και άρχισε να κτυπάει την κλειδαριά της ξύλινης πόρτας. Μετά από πολλή προσπάθεια και την ώρα που είχε σχεδόν καταφέρει να κάνει την κλειδαριά να υποχωρήσει εμφανίστηκε μπροστά του η σκιά του άνδρα. Πελώριος του φάνηκε. Τον γνώρισε. Ήταν ο επιστάτης που είχε ο πατέρας τους στα κτήματα. Του άρπαξε το τσεκούρι από τα χέρια και ήταν έτοιμος να του ανοίξει το κεφάλι στα δύο. 

Ο Τζέιμς με όση δύναμη είχε, άρχισε να τρέχει. Για κάμποση ώρα  άκουγε τον επιστάτη να τρέχει πίσω του, αλλά τελικά κατάφερε να του ξεφύγει. Εκείνος όταν κατάλαβε πως δεν μπορούσε να τον πιάσει, του φώναξε πως αν πει το οτιδήποτε σε κάποιον θα τον σκότωνε. Φοβήθηκε, δεν το είπε πουθενά. 

Ο μικρός Τζέιμς δεν γύρισε στο σπίτι του εκείνο το βράδυ, ούτε και τις επόμενες ημέρες. Κρυβόταν σε εγκαταλελειμμένες καλύβες και δεν συνάντησε άνθρωπο στην περιπλάνησή του. Έτρωγε μόνο φρούτα.

Το νεκρό κορμάκι της Εύας βρέθηκε μετά από ψάξιμο τριών ημερών πρόχειρα σκεπασμένο με κλαδιά σε ένα δασάκι πολύ κοντά στην αποθήκη,  ήταν σεξουαλικά κακοποιημένη.

Ο μικρός Τζέιμς  γύρισε σπίτι του μετά από είκοσι ημέρες. Την ημέρα που γύρισε, είδε ένα φέρετρο να βγαίνει από το σπίτι του. Μέσα ήταν ο πατέρας του, που νομίζοντας πως και ο Τζέιμς είχε την ίδια τύχη με την Εύα, αυτοκτόνησε.

Ο μικρός Τζέιμς ακολούθησε την πομπή μέχρι το νεκροταφείο. Δίπλα στον ανοιχτό τάφο του πατέρα του είδε ένα φρεσκοσκαμμένο τάφο με το όνομα της Εύας στη μαρμάρινη πλάκα. Και τότε κατάλαβε πως η Εύα δεν είχε γλυτώσει από τα χέρια του επιστάτη. Η καρδιά του έσπασε. 

Όταν σκέπασε και τον πατέρα του το χώμα, έπεσε πάνω στους δύο τάφους και άρχισε να ουρλιάζει, να λέει λόγια ακατάληπτα. Κανένας δεν πρόσεξε ότι ανάμεσα στις κραυγές του ονόμαζε σαν δολοφόνο τον επιστάτη. Όλοι έλεγαν πως ο πόνος έκανε το παιδί να χάσει τα λογικά του. Μόνο ο επιστάτης το κατάλαβε που στεκόταν πιο κοντά του, έσκυψε τον σήκωσε από κάτω και του έσφιξε το χέρι σαν μέγγενη, ενώ συγχρόνως του ψιθύριζε "Πρόσεξε γιατί σύντομα θα τους ακολουθήσεις στον τάφο".

Οι ημέρες που ακολούθησαν ήταν η συνέχεια του εφιάλτη που ζούσε. Η μητριά του ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και τον είχε εγκαταλείψει στη μοίρα του. Το μόνο καλό ήταν ότι ο επιστάτης είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης την ίδια  μέρα της κηδείας του πατέρα του και έτσι μπόρεσε επιτέλους να πει στη μητριά του ότι ο επιστάτης ήταν αυτός που είχε κάνει κακό στην Εύα. Όσο όμως και αν τον έψαξε η αστυνομία δεν τον εντόπισαν πουθενά. 

Η μητριά του μην αντέχοντας να ζει άλλο στο σπίτι που της θύμιζε την Εύα και τον πατέρα του, αφού τον εγκατέλειψε σε κάποιο ορφανοτροφείο της περιοχής, έφυγε και δεν την ξαναείδε ποτέ. 

Στο ορφανοτροφείο κάθισε λίγους μήνες. Η κατάστασή του χειροτέρευε, από την μια οι τύψεις που δεν μίλησε όταν έπρεπε και από την άλλη ο φόβος του επιστάτη, αφού κυκλοφορούσε ελεύθερος και θα μπορούσε να του κάνει κακό ανά πάσα στιγμή, τον έφεραν στα πρόθυρα της τρέλας. Δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν, φώναζε, ούρλιαζε, είχε εφιάλτες, αυτοτραυματιζόταν και έτσι τον έστειλαν στο ψυχιατρείο. Ήταν μόλις δέκα χρονών.

Το δωμάτιο "21" στο ψυχιατρείο παραλίγο να γίνει ο τάφος του. Τον έσωσε μία νοσοκόμα που ήταν φίλη με την μητέρα του όσο εκείνη ζούσε. Με την βοήθεια της ένα βράδυ τον βοήθησε να δραπετεύσει. Αυτή φρόντισε να τον στείλει στον παππού και την γιαγιά του, από την μεριά της μητέρας του, που ζούσαν μακριά σε άλλη πόλη. 

Όταν είχε πεθάνει η μητέρα του και ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε, οι παππούδες είχαν κόψει κάθε επαφή μαζί τους. Αλλά τώρα που έμαθαν για την τύχη του αγαπημένου τους εγγονιού τον πήραν υπό την προστασία τους. 

Εκείνοι με παιδοψυχολόγους και με την αγάπη που τον τύλιξαν κατάφεραν να τον κάνουν να ξεχάσει το δωμάτιο "21" και όλα τα άλλα.

Τώρα όμως καθώς η μνήμη του επανήλθε, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Θα έμενε στο δωμάτιο "21" μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή. Σκέφτηκε πως δεν άξιζε να συνεχίσει να ζει. Η σιωπή του είχε φέρει το θάνατο στην Εύα και στον πατέρα του. Τώρα στο δωμάτιο "21" θα περίμενε και τον δικό του θάνατο.

Η πόρτα έκλεισε. Όμως δεν ήταν μόνος. Κοντά του είχε μείνει η οπτασία της Εύας και του μικρού αγοριού. Δεν ακουγόταν κανένας ήχος.

Έξω από το ψυχιατρείο ξημέρωνε. Η πόλη συνέχιζε να ζει, να ξεχνά.

(συνεχίζεται)

 

 

Υ.Γ. 'Ολες οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους.

Δύο είναι φτιαγμένες με την βοήθεια της AI.